บทที่ 5 - บาดเจ็บ

ในถ้ำ

กองไฟถูกจุดขึ้น เพื่อให้ความสว่างและความอบอุ่น

เฟ่ยเย่ค่อยๆพยุงซานอี้วางลงอย่างระมัดระวัง

ซานอี้คงมีสติ แต่เหนื่อยอ่อน หมดแรง ปวดบาดแผล

ซานอี้บาดเจ็บสาหัส เลือดสีดำไหลออกมาทางบาดแผลคมลูกธนูที่ปักคาอกของซานอี้

“ลูกธนูมีพิษ ข้าไม่รู้ว่าเป็นชนิดใด“ เฟ่ยเย่มีสีหน้าเป็นกังวลจนเห็นได้ชัด

“ข้าจะต้องดึงธนูออกก่อน มันอาจจะเจ็บปวดมากท่านไหวมั้ย“ เฟ่ยเย่อธิบายพร้อมเงยหน้ามองซานอี้เพื่อขอความเห็น

ซานอี้พยักหน้ารับ

”ข้าต้องถอดเสื้อท่านออกก่อน จะได้ทำแผลสะดวก“ พูดพลางมือก็ปลดเข็มของซานอี้ออก

ครู่ต่อมา ซานอี้ก็รู้สึกประหม่า เขินอายนิดหน่อย

ตั้งแต่โตมาไม่เคยมีสตรีนางใดมาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเค้าออกเช่นนี้

เฟ่ยเย่มีหอบผ้ามัดติดตัวมาด้วย นางรีบปลดออกจากตัวเพื่อความคล่องตัว

เมื่อเตรียมทุกอย่างแล้ว

”ข้าจะดึงธนูออกแล้วนะ” เฟ่ยเย่หันไปสบตาซานอี้อีกครั้ง ซานอี้พยักหน้ารับ นางจัดท่าให้ซานอี้กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงซ้อนทับตัวนางไว้ หันหน้าออกเฟ่ยเย่เม้มปากแน่น มือขวากำลูกธนูแน่น มือซ้ายกอดตัวซ่านอี้ไว้ ไม่ให้ขยับ ข้าจะดึงแล้วนะ พูดไม่ทันขาดคำ

ฉึก! ซานอี้กัดฟัน เม้มริมฝีปากแน่น

ลูกธนูถูกเฟ่ยเย่ดึงออกมาในครั้งเดียว แล้วเลือดสีดำก็ไหลตามออกมาเช่นกัน นางซับเลือดสีดำอยู่สักพักหนึ่ง

ไม่ได้การล่ะ หากเลือดออกมาไม่หมดพิษคงวิ่งเข้าสู่หัวใจ นางจัดท่าให้ซานอี้นอนราบลงกับพื้นวิธีที่นางคิดได้ในตอนนี้คือดูดเอาเลือดออก

นางล้มหน้าเอาปากดูดเลือดที่แผ่นอกของซานอี้

ในยามที่ปากสัมผัสโดนแผ่นอก ซานอี้สะท้านไปทั้งร่าง

“เจ้า เจ้า ทำอะไรน่ะ” ซานอี้หัวใจเต้นแรง

“ดูดเลือดพิษออก” เฟ่ยเย่หันมาตอบ สีหน้าปกติยามพ่นเลือดพิษออก ใช้แขนเสื้อเช็คเลือดที่ติดอยู่ที่ปาก

“ข้าต้องถอดเสื้อผ้า ท่านอีก“ พลางยื่นมือไปดึงกางเกงของซานอี้

ห๊ะ

”เดี๋ยวๆ เจ้า เจ้า หยุดนะ“ ซานอี้ใช้มือยื้อกางเกงให้กลับขึ้นมา

”เจ้าเป็นผู้หญิงนะ ชื่อขึ้นธรรมเนียมสกุลสตรีอันดับหนึ่ง เจ้าได้มาได้อย่างไร“ ซานอี้ทำตาดุเม้มปากแน่น

ตอนนี้ซานอี้ไม่มีแรงแม้แต่จะเชือดไก่ หากเฟ่ยเย่ยังดึงดันคงไม่มีแรงพอจะขัดขืน

”ข้าต้องฝั่งเข็มเส้นลมปราณ สกัดพิษ ตอนนี้พิษวิ่งไปทั่วแล้ว ข้าดูดพิษออกแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น หากชักช้า เจ้าน่าจะอยู่ไม่พ้นคืนนี้“ เฟ่ยเย่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

”ข้า เอ่อ ต้อง ถอดหมดหรือ ให้ตายสิ ข้า ยอมตายตรงนี้ดีหรือไม่” ซานอี้ยังคงกำชายกางเกงแน่น

“ไม่ต้องกังวล ส่วนที่เจ้าหวงแหน ข้าจะเอาผ้าปิดไว้ให้ เช่นนั้นเจ้าวางใจเถอะ ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะมองของเจ้านักหรอก” เฟ่ยเย่ขมวดคิ้วเข้าหากัน

ซานอี้ปล่อยตัวตามสบาย เค้าหลับตาลง รู้สึกเหนื่อยอ่อนเต็มที

เฟ่ยเย่เอาห่อเข็มออกมาจากย่าม คลี่ห่อเข็มออกภายในมีเข็มวางเรียงกันอยู่หลายสิบเข็ม

นางลงเข็มปักไปตามร่างกายของซานอี้ เหงือเล็กๆผุดขึ้นที่หน้าผา

การรักษาที่ใช้เวลาอย่างน้อย 1 ชั่วยาม และต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมาก

ซานอี้รู้สึกถึงเข็มที่ทิ่มลงมาที่เนื้อ ทีละเข็มทีละเข็ม แต่เค้าก็อ่อนแรงจากการเสียเลือด แล้วยังบาดเจ็บจากการโดนกระบองหนามเหล็กฟาดแถมด้วยพิษจากลูกศรอีก

เฟ่ยเย่เก็บเข็มทำความสะอาดเก็บเข้าห่อผ้า นางฉีกชายเสื้อมาพันบาดแผลให้ซานอี้เรียบร้อย

ค่ำคืนนั้นต่างฝ่ายต่างอ่อนแรง

ตอนเช้า

ซานอี้รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้น ก็พบกับแก้มของเฟ่ยเย่มาอยู่ติดปลายจมูกของเค้าได้กลิ่นหอม

อ่อนๆ ทำให้ซานอี้ไม่กล้าหายใจแรงๆ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง

เค้าไม่คิดจะหลบหลีกใบหน้ารูปไข่ ขาวนวลไรผม และคิ้ว ไล่สายตามาหยุดตรงปากอวบอิ่ม ทำให้นึกถึงเมื่อคืน นางใช้ปากประกบตรงหน้าอกดูดพิษอยู่หลายครั้ง

เฟ่ยเย่ขยับตัวเล็กน้อย ส่วนซานอี้แกล้งหลับตา

เฟ่ยเย่รู้สึกตัวตื่น นางเห็นใบหน้าซานอี้อยู่ตรงหน้า มองใกล้ๆ พี่ชายเราก็หล่อเหลาเอาการมากทีเดียว พี่ชายที่มีแสงสว่างในพยายามฤดูใบไม้ผลิของข้า

นางใช้นิ้วมือเขี่ยตามไรผม และวางนิ้วค่อยๆวาดนิ้วบนคิ้วช้าๆ จากนั้นก็วางนิ้วที่สันจมูกแล้ววาดลงมาช้าๆ ซานอี้ลืมตาตื่น สบตาเฟ่ยเย่ที่อยู่ตรงหน้า

“เจ้าทำอะไรน่ะ” ซานอี้ อมยิ้มทำให้มีลักยิ้มแก้มบุ๋ม

“เอ่อ เออ เช้าแล้วเจ้าค่ะ ดูเหมือนท่านจะไม่มีไข้แล้ว แต่ยังต้องฝั่งเข็มต่ออีก 3-4 วัน พิษจึงจะถูกขับออกจนหมด ตอนนี้ท่านใช้วรยุทธไม่ได้ เพราะข้าผนึกลมปราณเอาไว้ก่อน เพื่อขจัดพิษ”

เฟ่ยเย่ลุกขึ้น หยิบกระเป๋าทำจากหนังภายในบรรจุน้ำอยู่เต็มพอให้ทั้งสอง ล้างหน้าล้างตา

และดื่มกิน

นางหยิบแผ่นแป้งกลมออกมาย่างไฟ และแบ่งกันกิน

”ในห่อผ้าของเจ้า มีของกี่มากน้อย ข้าไม่คิดว่าคุณหนูผู้สูงศักดิ์อย่างเจ้า จะเตรียมตัวมาลำบากได้ดีถึงเพียงนี้” นี่ไม่ใช่คำประชดประชัน แต่เป็นการชื่นชมจากใจจริงของซานอี้

ฮึ! นางทำเสียงขึ้นจมูก ชำเรืองดูซานอี้

”ข้าก็ต้องเตรียมตัวเตรียมใจมาแล้วสิ แน่นอนว่ามาทางเหนือคร่านี้ไม่ได้มาเที่ยวเล่น หากข้าไม่เป็นห่วงเจ้า..ข้าคงไม่มา”

“เจ้าเป็นห่วงข้าอย่างนั้นรึ” ซานอี้แปลกใจ สายตาคาดคั้นอยากได้คำตอบ

เฟ่ยเย่สะดุ้งเล็กน้อย ลืมตัว ตอนนี้นางไม่ใช่

เหยียนหลินน้องสาวสุดที่รักของซานอี้อีกต่อไปแล้ว

เฟ่ยเย่ไม่ตอบ กัดริมฝีปากเงียบ

ซานอี้ค่อยๆ พยุงตัวเองเดินมานั่งข้างๆ เฟ่ยเย่

เค้าจับมือทั้งสองข้างของเฟ่ยมากุมไว้

“มองข้า” เฟ่ยเย่สบตาซานอี้

“กลับถึงแคว้นฉู่ เมื่อไหร่ ข้าจะทูลเสร็จพ่อ ไปสู่ขอเจ้า ข้าจริงจังนะ” ลูกผู้ชายอย่างซานอี้เป็นสุภาพบุรุษ ที่มีความรับผิดชอบสูงส่ง แต่ไม่ใช่เพียงแค่นางช่วยชีวิต แต่มันเป็นความรู้สึกบางอย่างที่มันก่อตัวตั้งแต่ร่วมทางเดินมาด้วยกันจนถึงร่วมเป็นร่วมตายกัน จนตอนนี้

“ไม่ ข้าไม่อยากได้ความรับผิดชอบ หรือการตอบแทนใดๆ ด้วยวิธีนี้ ไม่ต้องตอบแทน ไม่ต้องถวายตัวให้ข้า ฮ่าๆๆ“ เฟ่ยเย่หัวเราะหยอกล้อสบายใจ เวลาที่อยู่ในสถานะเหยียนหลิน กับพี่ซานอี้เป็นพี่ที่สนิทที่สุด ดังนั้นถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเฟ่ยเย่ นางก็ยังอยากจะหยอกล้อ ยั่วโมโหเค้าเช่นเดิม

”เจ้านี่!“ เมื่อองค์ชายถูกดูถูกซึ่งหน้าเช่นนี้ ใบหน้าร้อนเผ่า ทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าจะมีสตรีนางใดมาดูถูกได้ถึงเพียงนี้

ซานอี้เอื้อมมือคว้าท้ายทอยของเฟ่ยเย่โน้มมาใกล้ใบหน้าของเค้า และกัดเข้าที่คอของเฟ่ยเย่กัดแล้วดูดอยู่สักพัก

”โอ๊ย ทำข้าเจ็บ“ เฟ่ยเย่พยายามผลักออก

จับไปที่คอตนเอง สัมผัสได้ถึงรอยฟันและรอยช้ำแดงจากการดูด

“รอยกัดนี้คือรอยตราประทับของข้า ข้าจองเจ้าไว้แล้ว” ซานอี้พูดพรางก็ยิ้มเขินอายเล็กน้อย

“เจ้าจะบ้าหรือ ใครเค้าทำกันเช่นนี้เล่า”

ซานอี้ยังคงต้องได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่อง

อยู่ถ้ำวันที่ 3

พิษในร่างซานอี้ยังคงต้องฝั่งเข็มขับพิษอยู่อีก

อย่างน้อยวันละ 1-2 ชั่วยาม

ณ ค่ายอี้ชาง

ท่านแม่ทัพเกราะทองฟางหมิ่นเหยียน กลับถึงค่ายอี้ชางแล้ว หลังจากที่แยกจากเฟ่ยเย่ที่หุบเขาลิ่ว ตอนนี้พิษที่อยู่ในกายก็ถูกถอนออกไปบ้างแล้ว

ข่าวการหายไปขององค์ชายสามซานอี้กับคุณหนูฟางเฟ่ยเย่ไปถึงฮ่องเต้แคว้นหนานฉู่แล้ว

องค์ชายต้วนอี้ เดินวนไปวนมาอยู่หน้าตำหนักตงเตี้ยน เพื่อรอเข้าเฝ้าฝ่าบาท

“องค์ชายรอง เชิญพะยะค่ะ ฝ่าบาทอยู่ที่ห้องทรงพระอักษร” ขันทีเว่ยผายมือ เชื้อเชิญ

“ถวายบังคมเสร็จพ่อ ขอทรงพระเจริญหมื่นๆปี“ ต้วนอวี้คุกเข่าคำนับเสร็จพ่อ

ฝ่าบาทเงยหน้าขึ้นมาจากฎีกา

อืม

“ลุกขึ้น เจ้าว่ามาสิ“ ฝ่าบาทถามผู้อยู่เบื้องหน้า

”ทูลเสร็จพ่อ ลูกได้ยินมาว่าน้องสามกับคุณหนูฟางเฟ่ยเย่ หายตัวไปหลังจากที่บุกช่วยท่านแม่ทัพฟาง บัดนี้ยังหาตัวไม่พบ ข้าขออนุญาตไปตามหาน้องสามทางเหนือ พระเจ้าข้า”

“เรื่องนี้ แต่เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าส่งองค์รักษ์ลับไปช่วยออกตามหาแล้ว ส่วนเจ้ายังมีเรื่องต้องทำ”

“แต่..ลูก” ต้วนอวี้ทำถ้าจะเอ่ยปาก

“เจ้าต้องไปแคว้นหนานตู ไปเป็นทูตเจรจาการค้า รีบออกเดินทางภายใน 2 วัน หากไม่มีอะไรก็ออกไปเถอะ“ ฮ่องเต้โบกมือให้ไป

“ลูกทูลลา“ ต้วนอวี้โค้งคำนับ ค่อยถอยหลังและหันหลังเดินออกไป