บทที่ 4 - ค่ายทหารอี้ชาง

การมาของเฟ่ยเย่ครั้งนี้ เฟ่ยเย่เองก็รู้สึกหนักใจเป็นอย่างยิ่ง ในสถานะองค์หญิงเหยียนหลินก็ไม่ได้มีความสนิทอะไรกับท่านแม่ทัพฟางเลยแม้แต่น้อย

การที่นางมาที่นี่ประการแรกเป็นห่วงพี่ซานอี้เสียมากกว่า อีกอย่างตอนนี้นางเองก็อยู่ในสถานะลูกสาวของท่านแม่ทัพฟางแล้ว จะให้นิ่งดูดายเฝ้าเรือน ทั้งๆที่รู้ว่าบิดาตนถูกพวกศัตรูล้อมเช่นนั้น นางคงทนไม่ได้

“เราต้องวางแผน บุกหุบเขาลิ่ว เพื่อชิงตัวท่านแม่ทัพฟางในคืนนี้ ต้องช่วยให้ได้ในคราวเดียว ไม่ให้พวกมันตั้งรับได้ทัน“ ซานอี้ใช้ไม้จิ้มไปที่แผนที่จำลอง และวางแผนให้ทุกฝ่ายกระจายกำลัง บุกโจมตีพร้อมกันรอบหุบเขาลิ่ว

หลังจากที่เฟ่ยเย่นั่งและทำความเข้าใจแผนสักพัก

”แล้วข้าล่ะ ข้าต้องทำอะไร“ เฟ่ยเย่เอ่ยถาม

”เจ้าไม่ต้องทำอะไร อยู่ในค่ายรักษาผู้บาดเจ็บ“

ซานอี้พูดทำเสียงเข้ม สีหน้าสงบนิ่ง

”เดิมทีเจ้าก็ไม่ได้อยู่ในแผนเราตั้งแต่แรก รอที่ค่ายเถอะ“ มีเจ้าช่วยรักษาทหารบาดเจ็บคงช่วยได้มากทีเดียว

เมื่อเข้าใจแผนแล้วเหตุใดข้าจะตามไปด้วยมิได้เล่า เฟ่ยเย่เม้มปากแน่นแต่ก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดนอกจาก

”ข้าเข้าใจแล้ว“ เฟ่ยเย่เอามือประสานกันทำความเคารพแบบผู้ชาย

ยามจื่อ!

เสียงสัญญานบุก ซานอี้ได้เดินตามแผนที่วางไว้

แต่คิดถึงไม่ถึง พวกมันจะมีทหารกองหนุนเข้ามาเสริมอีก 10000 คนและมาได้ไวถึงเพียงนี้ การสูัรบเป็นไปอย่างดุเดือด สถานะการณ์ทางฝ่ายซานอี้ยังตกเป็นรอง ซานอี้ฟาดทวนสั่งหารเหล่าทหาร เพลงทวนของซานอี้ไม่ได้เป็นรองใคร

เค้าเข้าไปในใจกลางหุบเขาได้สำเร็จ แต่กระนั้นก็ไปเผชิญหน้ากับต้าฝู่ แม่ทัพของหนานเจียง

ถ้าเทียบวรยุทธซานอี้กับต้าฝู่ ก็ไม่แน่ว่าผู้ใดจะชนะ

“ข้ามารอองค์ชายอยู่สักพักแล้ว“ น้ำเสียงต้าฝู่กล่าวออกมาอย่างใจเย็น

“แม่ทัพอยู่ที่ไหน” ซานอี้กำทวนแน่นพร้อมรับมือ

”ผ่านข้าไปให้ได้ก่อน แล้วข้าจะบอก“ ต้าฝู่กล่าวอย่างมั่นใจ

จากนั้นเสียงอาวุธกระทบกันก็ดังขึ้น ซานอี้หลบหลีบรวดเร็วพริ้วไหว ทำให้ต้าฝู่อารมณ์เสีย

กระบองเหล็กมีหนามฟาดมาทางซานอี้แบบไม่นับ เจ้าต้าฝู่นี่แรงเยอะเสียจริง

ตุบ!

ซานอี้โดนฟาดด้วยกระบองหนาม ฟาดลงมาอีกคราวนี้ซานอี้ใช้ทวนรับ ทวนของซานอี้หักเป็น 2 ท่อน ต้าฝู่ได้ใจฟาดกระบองลงไปที่ร่างซานอี้ไม่ยั้งมือ

เฟ่ยเย่หาทางเข้าใจกลางหุบเขาเจอแล้ว เสียงต่อสู้ดังมาจากด้านหนึ่ง มีทหารออกมาสกัดเฟ่ยเย่เป็นระยะๆ นางคงสู้ผ่านทหารพวกนั้นอย่างสบาย

เฟ่ยเย่เห็นซานอี้ต่อสู้อยู่กับต้าฝู้

อีกด้านหนึ่ง เป็นที่คุมขังท่านแม่ทัพฟาง และทหารหลายคน

“ท่านพ่อ ข้ามาช่วยท่าน นางใช้กระบี่ในมือฟันกุญแจขาด” เฟ่ยเย่เปิดประตูคุก แม่ทัพและคนอื่นๆ รีบพากันออกมา

“เจ้ามาได้อย่างไร ข้าถูกพิษ ไม่มีแรงยกกระบี่ คนในคุกถูกพิษกันหมด” ท่านแม่ทัพกล่าวด้วยท่าทางอิดโรย

“ออกไปทางด้านนั้น มีทหารของเรารออยู่ ท่านพ่อรีบออกจากที่นี่ก่อน เดี๋ยวข้าตามไป ท่านพ่อไม่ต้องห่วงข้า รีบไป” เฟ่ยเย่ไม่รอคำตอบจากแม่ทัพฟาง

นางรีบไปทางซานอี้ เมื่อครู่เห็นอยู่ว่าการประลองนี้พี่ซานอี้ตกเป็นรองต้าฝู่

เมื่อมาถึง ภาพที่เห็น

เฟี้ยว!

มีลูกศรพรุ่งมาทางซานอี้ ลูกศรปักเข้าที่กลางหน้าอก..ฉึก! เสียงลูกศรแวกผิวหน้าอก สร้างความเจ็บปวดให้ซานอี้เป็นอย่างยิ่ง

เฟ่ยเย่โกรธจัด กัดริมฝีปากแน่น

“เจ้ากล้าดีอย่างไรทำร้ายคนของข้า เจ้าพวกสมควรตาย“

สองมือของเฟ่ยเย่กำมัดแน่น ตัวลอยขึ้นอยู่กลางอากาศ ทันใดนั้นพลังงานบางอย่างเป็นลำแสงสีฟ้าพรุ่งจากหัวของเฟ่ยเย่ ถูกส่งไปยังผู้ที่ยิงลูกศร จนชักเกร็งร่างกระตุก หยุดหายใจ

พลังงานนี้เฟ่ยเย่เองก็ไม่เข้าใจว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาหาคำตอบนั้น

นางรับมือกับต้าฝู่ 2 เพลงกระบี่ นางรู้แล้วนางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของต้าฝู่ ยากที่จะรับมือ

นางสลัดห่อยาในแขนเสื้อในมาอยู่ในมือแล้วสาดผงยาสลบไปที่หน้าต้าฝู่ รีบพยุงซานอี้วิ่งออกมา มีทหารของหนานเจียงทะลักเข้าเรื่อยๆ นางสู้จนอ่อนแรง ตามแขนมีรอยดาบถากๆ แต่ก็หลายรอย

”เสี่ยวเป่า..เสี่ยวเป่า“ เฟ่ยเย่เป่าปากเรียก ไม่นานเสี่ยวเป่าก็ปรากฏตัวขึ้น เสี่ยวเป่าคำรามส่งเสียงด้วยความโกรธ ใช้ลำตัวเลื้อยทับพวกทหาร ใช้หางปัดให้พ้นทาง

เสี่ยวเป่าพาเฟ่ยเย่กับซานอี้ขี่หลัง พามายังถ้ำซึ่ง อยู่ทางภูเขาอีกฝ่ายหนี่งหากใช้เวลาเดินกลับค่ายอี้ชาง จะต้องใช้เวลาเดิน 5-6 วัน แต่เสี่ยวเป่าหารู้ไม่ ภูเขานี้อยู่ในเขตของหนานเจียง