ตอนที่ 11 ช่วงเวลาที่เปลี่ยนไป...

@ มหาวิทยาลัย xxx...

        ห้องปฏิบัติการเขียนแบบ...

          “ถ้าติดปัญหาเรื่องงานที่อาจารย์สั่งไปล่ะก็ แชทถามในกลุ่มได้เลย เดี๋ยวอาจารย์จะมาตอบ...เอาล่ะ วันนี้ เลิกคลาสได้”

          “ขอบคุณครับอาจารย์”

เสียงของนิสิตชั้นปีสาม คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมเครื่องกลกล่าวขอบคุณ หลังจากเรียนจบคาบชั่วโมงเป็นที่เรียบร้อย...

          “เฮ้ย! ไอ้ชินทร์ ตื่นได้แล้ว”

‘ณภัทร’ เขย่าตัวเพื่อนที่กำลังฟุบหน้าบนเก้าอี้เลคเชอร์ ตั้งแต่เปิดชั่วโมงเรียน จนหมดคาบสอน เพื่อนของณภัทรก็เอาแต่หลับ ไม่สนใจอะไรเลย

          “ชินทร์...มึงเป็นอะไร?”

‘พิรัชย์’ถามเพื่อนด้วยความสงสัยเช่นกัน เขาสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเพื่อนสักพักแล้ว เตชินทร์ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ

          “กูว่า ไม่พ้นเรื่องสาวๆ ในสังกัดของมันหรอก”

‘ชนกันต์’พูดเสริม เพื่อนของเขาจะมีเรื่องอะไร นอกจากเรื่องรักๆ ใคร่ๆ กับสาวๆ เตชินทร์มีฐานะร่ำรวย เป็นลูกคุณหนู จะมีเรื่องเครียดอะไรได้

          “ตื่นเถอะ มึงจะหลับยาวเกินไปแล้วนะชินทร์”

กวินท์เดินเข้ามาตบที่ไหล่เพื่อนเลิฟสาเหตุที่เตชินทร์เป็นเช่นนี้  มีเพียงกวินท์เท่านั้นที่รู้ และเขาก็เป็นเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวที่เก็บความลับนี้เอาไว้ เพราะเตชินทร์มักจะนัดเขาไประบายเรื่องนี้อยู่เป็นประจำ...

          “เออ...กูตื่นแล้ว พวกมึงจะบ่นอะไร หนวกหูฉิบ...”

          “ก็พวกกูเป็นห่วงมึงไงชินทร์ ดีนะที่อาจารย์ณัฐดนัย เค้าเป็นคนใจดี ที่ยอมให้มึงหลับทั้งคาบของอาจารย์เขาได้ มึงก็ทำตัวเกินไปมั้ยชินทร์ ไม่อยากเรียน ก็ไม่น่าจะเข้าเรียนของอาจารย์เขาตั้งแต่แรกก็จบมั้ย...มึงนี่มันเกินเยียวยาเลยจริงๆ”

          “มึงจะสวดกูอีกนานมั้ยภัทร นี่มันเรื่องของกูนะโว้ย อะไรของมึง บ่นเป็นมนุษย์ป้าไปได้”

          “เพื่อนเขาก็หวังดีกับมึงนะชินทร์ จะไปว๊ากใส่มันทำไม”

          “ก็ไอ้ภัทร มันก็คอยยุ่งกับกูแบบนี้ตลอดแหละ กูว่ามันไป มึงคิดว่ามันจะสลดเหรอ”

          “เออๆ กูไม่เถียงกับมึงล่ะ สรุปมึงเป็นอะไร เมื่อคืนเที่ยวดึกหรือไง ไหนลองบอกเพื่อนซิ ว่ามึงเป็นอะไรชินทร์”

          “กูไม่อยากเรียน ขี้เกียจ สั้นๆ เข้าใจนะ”

ขืนเตชินทร์ บอกเรื่องราวของเขากับพวกเพื่อนๆ ไป มีหวัง ไอ้พวกนี้ ล้อเขาตายแน่เลย เพลย์บอยเบอร์หนึ่งของคณะ กลับโดนสาวรุ่นน้องปฏิเสธอย่างไม่ใยดี เรื่องนี้คงอับอายไม่จบแน่

          “ไม่ใช่ล่ะ กูว่า มึงมีเรื่องในใจแน่นอนชินทร์”

ชนกันต์รู้จักเพื่อนของเขาเป็นอย่างดี ปกติเตชินทร์จะเป็นคนสนุกสนาน เฮฮา เฟรนลี่ (Friendly) กับทุกคน

          “วันนี้มึงมาแปลกแฮะกันต์ ปกติ ตัวมึงเอง ก็ไม่ค่อยจะสนใจเรื่องของเพื่อนๆ อยู่แล้ว แสดงว่ามึงต้องรู้อะไรมา ใช่มั้ย”

          “กูจะรู้อะไร เรื่องของไอ้ชินทร์ มึงไม่น่าจะเดายากนะภัทร มึงเคยเห็นมันเป็นแบบนี้ป่ะล่ะ เศร้าเป็นหมาเหงาแบบนี้ ไม่แปลกใจกันบ้างเหรอ”

          “รู้สึกว่าเรื่องของกู จะเป็นที่สนใจกับพวกมึงจังเลยนะ”

          “พวกกูห่วงมึงไม่ดีเหรอวะชินทร์ หรือจะปล่อยให้มึงเป็นแบบนี้ล่ะ เพื่อนกันมาตั้งนาน จะปล่อยเพื่อนเป็นหมาเหงาอย่างนี้ได้ยังไงวะ”

          “ขอบใจว่ะ...ภัทร แต่เรื่องนี้กูเอาอยู่ พวกมึงไม่ต้องห่วงหรอก อีกไม่นาน กูก็จะเข้าสู่โหมดปกติแล้ว”

ในเมื่อเตชินทร์ ทำทุกวิถีทางแล้ว การเป็นคนดีและเป็นสุภาพบุรุษมันยาก ก็ไม่จำเป็นจะต้องฝืนเลย ก็เป็นตัวของตัวเองนี่แหละดีสุด

          จากนี้ไป เตชินทร์ก็คงจะต้องกลับไปเคลียร์ป๊ากับม๊าเขา เรื่องงานหมั้นงานแต่งซะที ป๊ากับม๊าจะให้เตชินทร์ทำอย่างไร ก็แล้วแต่ท่านสองคนเลยละกัน ในเมื่อเตชินทร์ ไม่สามารถจะพาคนที่เขาถูกใจไปแต่งงานได้แล้ว เขาก็ควรจะปล่อยเรื่องนี้ให้พ่อแม่เขาจัดการไปเลย...

          “แสดงว่า มึงมีเรื่องในใจจริงๆ”

          “ก็ประมาณนั้นแหละ เรื่องบางเรื่อง กูก็อยากจะให้มันเป็นความลับบ้าง พวกมึงเป็นห่วง กูก็ขอบใจมากโว้ย...งั้น...วันนี้พวกมึงว่างกันหรือเปล่า ไปดื่มกันหน่อยมั้ย”

          “ไปสิ เผื่อมึงเมา อาจจะเผลอสารภาพอะไรออกมาก็ได้นะ”

          “แหม...ไอ้ภัทร มึงนี่อยากจะรู้เรื่องเพื่อนจังเลยนะ ทั้งที่ไอ้ชินทร์มันบอกว่าเป็นความลับ มึงจะยังอยากรู้เรื่องมันอีก”

          “แล้วมึงไม่อยากรู้เรื่องเหรอ ไอ้รัชย์ ดูแววตามึงสิ มีความเสือกอยู่นะ ทำเป็นพูดดีนะมึง”

          “มึงสองคนพอกันเลย สรุปมึงไปกันนะ แล้วไอ้กันต์ล่ะ มึงพอจะมีเวลาไปสังสรรค์กับพวกกูบ้างมั้ย วันนี้มีทำงานพาร์ทไทม์หรือเปล่าล่ะ”

          “วันนี้ เป็นวันหยุดของกูน่ะ ตอนแรกกูก็กะจะนอนพักผ่อน แต่ดูจากสภาพมึงแล้ว กูไปก็ได้ เผื่อจะได้รู้ความลับมึง อย่างที่ไอ้ภัทรมันพูดก็ได้นะ”

          “นั่นไง กูว่าแล้ว ต้องมีคนคิดแบบกู”

          “ส่วนไอ้วินท์ กูไม่ต้องถามมึงหรอกมั้ง ยังไง มึงก็ว่างอยู่แล้ว เรื่องนี้คงขาดมึงไม่ได้หรอก”

          “อืม...ความจริง มึงจะถามกูบ้าง ก็ดีนะ”

          “ไม่ถามหรอก ยังไงมึงก็ต้องไป โอเคมั้ย...”

          “เออ...”

          @บ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์น...

          “ไหน...มาให้พ่อกอดชื่นใจหน่อยสิ ไม่กลับบ้านเกือบเดือน พ่อคิดถึงลูกสาวพ่อแย่เลย”

‘ฐานทัพ’อ้าแขนรอรับลูกสาวอยู่หน้าประตู บุตรสาวอันเป็นที่รักที่เขาเฝ้ารอมานานหลายเวลา

          “ก็วิ่งไปรับลูกสาวเลยสิคะคุณพี่”

กริณาอดเหน็บสามีของเธอไม่ได้ ทุกวัน เธอได้ยินสามีบ่นถึงลูกสาวสุดที่รักของตัวเองตลอดเวลา จนน่าหมั่นไส้

          “สวัสดีค่ะพ่อ/สวัสดีค่ะแม่”

เกวลินยกมือไหว้ท่านทั้งสอง พร้อมกับโผกอดผู้เป็นพ่อทันที ทุกครั้งที่กลับบ้าน พ่อของเธอ ก็จะมารอรับเธอที่หน้าประตูเสมอ เกวลินอบอุ่นอย่างที่สุด ครอบครัวเล็กๆ แต่เต็มไปด้วยความสุข ต่อให้เธอ จะเจอเรื่องเลวร้ายมาแค่ไหน กลับบ้านทีไร เกวลินก็รู้สึกอบอุ่นใจตลอด...

          “พ่อว่า ข้าวดูผอมไปนะลูก ดูสิ เหลือแต่กระดูกแล้วเนี่ย”

          “ไม่ผอมนะคะ ขืนอ้วนกว่านี้ ข้าวก็งานหายกันพอดีค่ะ”

          “พ่อว่าเลิกเถอะ ไอ้งานดารานางแบบน่ะ พ่อเลี้ยงลูกสาวของพ่อได้นะ ดูสิ เพื่องาน แล้วลูกพ่อผอมขนาดนี้ ก็ไม่ไหวนะ”

          “แม่ก็เห็นด้วยกับพ่อนะลูก เลิกเถอะ เรียนอย่างเดียวก็พอ พ่อกับแม่ เงินเดือนรวมกันก็หลายแสน เลี้ยงลูกสาวแม่ได้สบายเลยมาก...เลิกเถอะนะ”

          “เอาไว้ก่อนค่ะแม่ ข้าวยังสนุกกับการทำงานอยู่ค่ะ รับจ๊อบครั้งหนึ่ง ก็เกือบหกหลักเลยนะคะ พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงข้าวหรอกค่ะ ข้าวดูแลตัวเองได้ค่ะ...เออ...แล้วนี่นายตังไปไหนคะ แล้วพ่อกับแม่เตรียมของกินอะไรไว้รอข้าวบ้างมั้ยเนี่ย ไหน ขอข้าวดูหน่อยค่ะ”

หลังจากนี้...เกวลินคงจะต้องกลับบ้านบ่อยๆ พอเธอเจอครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่น มันจะทำให้เธอลืมเรื่องราวเลวร้ายต่างๆ ลงได้ เกวลินคิดถูกแล้ว ที่เลือกจะปิดบังเรื่องความโชคร้ายของเธอไว้ ถ้าเกิดพ่อแม่ รับรู้เรื่องนนี้ล่ะก็ ท่านทั้งสอง ก็คงจะทุกข์ใจไปกับเธอด้วยแน่นอน...