ตอนที่ 21 อดีต&เอาคืน

“คือดิฉันจะขอเวลาคุณ อธิบายประมาณสิบนาทีได้มั้ยคะ”

เกวลินพยายามที่จะต่อรองกับเขา ถ้าเกวลินออกจากห้องนี้ไป ทั้งที่งานไม่สำเร็จ หัวหน้าของเธอ จะต้องไม่พอใจเป็นแน่

“ผมบอกไปแล้วไง ว่าผมหมดอารมณ์จะฟังแล้ว”

“ดิฉันจะตั้งใจอธิบายคุณใหม่อีกครั้ง เมื่อครู่ ดิฉันตื่นเต้นค่ะ  คุณช่วยรับฟังดิฉันอีกสักครั้งได้มั้ยคะ คุณเตชินทร์”

“คุณไม่มีอะไรจูงใจผมหน่อยเหรอ?”

เตชินทร์ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าทุกครั้งที่นึกถึงอดีต ภาพของเธอในคืนนั้นยังชัดเจนในใจของเขาเสมอ ทั้งความร้อนแรง และสัมผัสที่ตราตรึง มันกลายเป็นรอยประทับที่เขาไม่มีวันลืม ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังคงตกอยู่ในพันธนาการของเธออย่างสมบูรณ์เธอเป็นทั้งความหวาน ความดื้อรั้น และความเย้ายวน ที่ผูกความรู้สึกและร่างกายเขาไว้จนไม่มีวันปลดออกได้

“คุณเตชินทร์...หมายถึงอะไรคะ?”

“คำถามของคุณ ดูไร้เดียงสามากเลยนะครับ ทั้งที่คุณก็เคย...ผ่านจุดนั้นมาแล้ว จะต้องให้ผมอธิบายคุณอีกเหรอ”

เตชินทร์พยายามต้อนเธอให้จนมุม เขาอยากให้เธอยอมรับอดีตที่เธอกับเขาเคยมีร่วมกัน

“ดิฉันไม่เข้าใจจริงๆ ค่ะ คุณเตชินทร์”

เกวลินพยายามนับหนึ่งให้ถึงร้อย เธอรู้ ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่เธอจะไม่ยอมรับเด็ดขาด เรื่องที่มันเป็นอดีตไปแล้ว เขาจะต้องขุดมันขึ้นมาอีกทำไม

“อ่อ...ความจริงแล้ว คุณก็เก่งกว่าที่ผมคิดไว้มากเลยนะ ระยะเวลาแค่สองปี...อืม...เกือบสามปีสินะ คุณจำอะไรไม่ได้เลย ทั้งที่ผมยังจำได้ตลอด ว่าคุณกับผม เคยมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งขนาดไหน!”

“สรุป!คุณต้องการอะไรกันแน่คะ คุณเตชินทร์!”

น้ำเสียงของเธอเข้มขึ้น จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและเกิดคำถามขึ้นในใจ ‘ทำไมเขาถึงต้องพูดแบบนี้?’

“ต้องการให้คุณยอมรับอดีตที่ผ่านมาของคุณไง”

“เรื่องอดีต ระหว่างคุณกับฉัน มันจบลงไปแล้ว ฉันไม่มีความทรงจำใดๆ กับมันอีกแล้ว คุณจะอยากให้ฉันยอมรับมันทำไมอีกคะ ในเมื่ออดีต มันคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ในชีวิตของฉัน!”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว แต่แฝงความหนักแน่น ‘ถ้าเขาคิดว่ามันสนุกนักที่จะเอาอดีตมาทำร้ายเธอล่ะก็เขาจะไม่ได้อะไรเลย  นอกจากความผิดหวัง!’

“เลวร้ายงั้นเหรอ?”

“แล้วคุณจะให้มันเป็นความฝันแสนหวานของฉันหรือไง ในเมื่อฉันเคยบอกกับคุณไปแล้ว ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ มันไม่ควรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ”

“แล้วผมขอคุณแต่งงาน ทำไม คุณไม่ตอบรับผม”

คำถามที่ค้างคาในใจของเตชินทร์มาตลอด เสียหน้ายังไม่พอ เสียความรู้สึกอย่างแรง เตชินทร์มีความเป็นสุภาพบุรุษเต็มร้อย เขาต้องรับผิดชอบสิ แต่ทำไม เธอถึงปฏิเสธเขา เพราะอะไร

“ฉันจะแต่งงานกับคุณไปทำไม ในเมื่อเราสองคนไม่ได้รักกัน ความจริงฉันกับคุณ ก็แค่พี่รหัสน้องรหัส คุยกัน ก็แทบจะนับคำได้ คุณจะยังให้ฉันแต่งงานกับคุณงั้นเหรอคะ?”

“แต่งกันก็เพราะ ผมพร้อมรับผิดชอบไง!”

“แต่ดิฉันไม่ต้องการ!”

“เก่งนี่...โอเค...ในเมื่อคุณไม่ต้องการความหวังดีจากผม ก็ไม่เป็นไร เอาเป็นว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ผมจะถือว่า ผมได้เคลียร์และรีเซ็ตทุกอย่างในความรู้สึกผมจนหมดแล้ว”

มันชัดเจนแล้วเตชินทร์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังงี่เง่าอย่างที่สุด ไอ้ความรู้สึกบ้าๆ นี่มันคืออะไรกัน เขาชอบเธองั้นเหรอ?

“ขอบคุณในความหวังดีของคุณค่ะ ตอนนี้ ดิฉันจะนำเสนองานนี้ต่อได้หรือยังคะ?”

ต่อให้ความรู้สึกของเกวลินจะแย่แค่ไหน เธอก็จะต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ

“พรุ่งนี้ ผมจะให้เลขาของผม ติดต่อคุณมานำเสนองานอีกครั้ง วันนี้ ผมหมดอารมณ์ที่จะฟังคุณแล้ว โอเคมั้ย เชิญคุณไปได้เลยครับ”

“คุณกำลังจะทำให้ดิฉันลำบากใจในการทำงานอยู่นะคะ คุณเตชินทร์”

“ลำบากอะไร คุณกังวลเรื่องหัวหน้าคุณใช่มั้ย เดี๋ยวผมให้เลขาของผมจัดการเรื่องของคุณเอง โอเคมั้ย...”

“ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ สวัสดีค่ะ”

เกวลินยกมือไหว้ พร้อมกับลุกขึ้นยืน และหันหลังเดินจากไปทันที ก่อนที่เธอจะระเบิดความโกรธใส่หน้าเขา ‘ผู้ชายอะไร กวนประสาทชะมัด!’

แกร๊ก! ปึ่ง!เสียงประตูเปิดและปิดดังสนั่น บ่งบอกอารมณ์ของคนที่เดินจากไปอย่างชัดเจน

         

ด้านนอก...

“นั่น...ยัยข้าวออกมาแล้ว...”

ขวัญรดารีบวิ่งจู่โจมเข้าไปหาลูกน้องของเธอในทันที เกือบชั่วโมงที่เข้าไป งานทุกอย่างจะต้องสำเร็จและราบรื่นอย่างแน่นอน

          “เป็นไงบ้างข้าวตู”

แพรพรรณถามน้องในทีม แต่ดูจากสีหน้าแล้ว เธอคิดว่าคงจะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน

          “เอ่อ...คือว่า...”

ยังไม่ทันที่เกวลินจะได้เอ่ยอะไร เสียงของเลขาหน้าห้องท่านรองประธานบริษัทก็ดังขึ้นเสียก่อน

          “คุณขวัญรดาคะ...”

          “ค่ะ ว่าไงคะคุณเลขา...”

คำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ มันทำให้ขวัญรดาลุ้นระทึกอย่างที่สุด โบนัส ความดีความชอบทุกอย่าง ในการทำโปรเจกต์นี้ มันสำคัญกับขวัญรดาเป็นอย่างมาก

          “คุณเตชินทร์ไม่ค่อยสบายค่ะ ก็เลยให้คุณข้าวตู พักอธิบายไปก่อน ไว้พรุ่งนี้ ดิฉันจะให้คนขับรถ ไปรับคุณข้าวตูที่บริษัทนะคะ ส่วนเรื่องโปรเจกต์นี้ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ คุณเตชินทร์บอกว่า โปรเจกต์นี้ขึ้นอยู่กับการนำเสนอของคุณข้าวตูค่ะ ยังไง ให้คุณลองซักซ้อมกับน้องเขาก่อนก็ได้ค่ะ ครั้งหน้าจะได้พรีเซนต์ลื่นไหลค่ะ”

          “!!!” เกวลินหันขวับทันที ‘นี่มันหมายความว่ายังไง เขาเหวี่ยงความกดดันทั้งหมด มาลงที่เธออีกแล้วเหรอ บ้าชะมัด!’

          “อะไรนะคะ...คือให้พี่สอนงานน้องข้าวตูใหม่ใช่มั้ยคะ? คือพี่งงน่ะค่ะ พี่ไม่เข้าใจ”

หัวใจของขวัญรดาพลันหล่นวูบ โบนัสของฉัน ไม่นะ!

          “ประมาณนั้นแหละค่ะ คือน้องเขาจะได้ไม่ตื่นเต้นและประหม่าจนเกินไปค่ะ...เอ่อ...อันนี้ คุณเตชินทร์ ท่านพูดเองนะคะ ดิฉันไม่ได้แต่งเติมแต่อย่างใด”

ญาดาแปลกใจเจ้านายของเธออยู่เหมือนกัน ร้อยวันพันปี เธอไม่เคยเห็นเขาจะทำงาน เธอได้รู้มาว่า คุณเตชินทร์ลูกท่านประธาน จบการศึกษาแล้ว ก็นอนอยู่บ้าน เที่ยวเตร่ไปวันๆ แต่วันนี้ ญาดาไม่เข้าใจว่า สิ่งทุกคนเล่ามา มันจริงหรือเปล่า ทำไมคุณเตชินทร์ที่เธอเจอตอนนี้ เป็นคนเดียวกันกับที่เขาเล่ามาหรือเปล่า?

          “ตาย...อกอิฉันจะแตก...”

ขวัญรดากุมขมับ วันนี้เธอก้าวเท้าข้างไหนออกมานะ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้ ทั้งที่วันนี้ ขวัญรดาจะต้องปิดจบโปรเจกต์นี้ไปแล้ว แต่ มันกลับทำไม่สำเร็จ

          “เอ่อ...พี่ขวัญคะ...”

มวลแห่งความกดดันทั้งหมด ได้พุ่งมาที่เกวลินอย่างจัง ปากเขาบอกว่า เคลียร์และรีเซ็ตทุกอย่างกับเธอแล้ว แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย เขากำลังเล่นงานเธอต่างหากล่ะ

          “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พี่ปวดหัว”

          “พี่ขวัญไม่ต้องเครียด เดี๋ยวพรุ่งนี้ น้องข้าวจะมาพรีเซนต์ต่อจนเสร็จอยู่แล้วค่ะ...ใช่มั้ย...น้องข้าว”

          “ใช่ค่ะ พี่ขวัญไม่ต้องห่วงนะคะ เรื่องนี้ ข้าวรับผิดชอบเองค่ะ วันนี้ข้าวจะกลับไปซ้อมทุกอย่าง พรุ่งนี้ข้าวจะมาทำต่อให้สำเร็จให้ได้ค่ะ”

          “เฮ้อ...แล้วพี่จะวางใจได้ยังไงล่ะ คืนนี้พี่หลับตาลงมั้ยข้าว ถ้าเกิดว่า คุณเตชินทร์เขาไม่พอใจ ซึ่งพี่ก็ไม่รู้ว่า เมื่อกี้ ตอนที่ข้าวกับคุณเตชินทร์คุยกัน ข้าวได้ไปพูดอะไรให้คุณชินทร์รู้สึกไม่โอเคหรือเปล่า ตอนเข้าไปยังดีๆ อยู่เลย แล้วมาบอกไม่สบายเนี่ยนะ”

          “ข้าวขอโทษค่ะ พี่ขวัญ”

          “T-T”