ตอนที่20 อดีตที่ฝังใจ...ส่งผลในวันนี้

บรรยากาศภายในห้องทำงานเงียบสงัดจนแทบได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น เกวลินก้าวเท้าเข้าไปอย่างช้า ๆ ในมือกำอุปกรณ์พรีเซนต์ไว้แน่นจนเหงื่อซึมออกมามือบางเย็นเฉียบ

ความทรงจำเก่า ๆ ผุดขึ้นมาไม่หยุด ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดกับเกวลิน และขอแสดงความรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธออย่างจริงใจ ตรงไปตรงมา แต่เกวลินกลับปฏิเสธเขา วันนี้เกวลินจะต้องเป็นฝ่ายเข้าหาเขา…แต่ทว่า...ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว เขาดูสง่างามและสูงส่งอย่างที่สุด

“คุณเตชินทร์ จะฟังดิฉันนำเสนอเลย ใช่มั้ยคะ”

เกวลินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากที่สุด สถานการณ์ตรงหน้า อึดอัดจนอกของเธอแทบระเบิด เกวลินก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ เธอเคยมีความกล้า มีความมั่นใจมาตลอด แต่ทำไมเวลานี้ สิ่งเหล่านั้นกลับหดหายไปไหนหมดนะ...

“...”

สายตาคมเข้มจับจ้องไปยังร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้า เสื้อนักศึกษาสีขาวกับกระโปรงดำเรียบง่ายยังคงทำให้เธอดูน่ามองเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ริมฝีปากเขายกยิ้มเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะแปรเปลี่ยนกลับเป็นท่าทีเคร่งขรึมดังเดิม

“เริ่มได้เลย”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยสั้น ๆ ไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีแม้กระทั่งร่องรอยความเป็นมิตรเหมือนในอดีตเขายังคงนั่งสงบนิ่งในสูทสีเข้ม ท่วงท่ามั่นคง เคร่งขรึม ดวงตาคมกริบใต้คิ้วเข้มกวาดมองเธอเพียงแวบเดียว

“ดะ-ได้ค่ะ”

เกวลินเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ตรงข้าม เขาและเธอเผชิญหน้ากัน โดยมีโต๊ะทำงานตัวใหญ่คั่นอยู่ มือบางสั่นเล็กน้อย เมื่อหยิบอุปกรณ์นำเสนอขึ้นมา เพื่อเปิดเนื้อหาประกอบการอธิบาย

“...”

เตชินทร์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สอดมือเข้ากันอย่างคนเหนือกว่า แววตาที่ทอดมองเธอนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่ในความเย็นชานั้นกลับแฝงร่องรอยของความตั้งใจความตั้งใจที่จะ ‘เอาคืน’ผู้หญิงคนนี้ คนที่เคยปฏิเสธเขา เตชินทร์จะทำให้เธอรู้จัก ตัวตนด้านหนึ่งของเขาให้ได้...

“คือว่า...อันนี้ คือ เครื่องจักรอุตสาหกรรมการผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ ในการผลิตเพื่อประกอบ...”

เกวลินพยายามบังคับน้ำเสียงของเธอให้เป็นปกติให้มากที่สุด แต่ยังไม่ทันที่เธอจะอธิบายต่อ อยู่ดีๆ เขาก็เอ่ยขึ้นมากะทันหัน

“อธิบายแบบนี้ คุณคิดว่าผมจะเข้าใจมั้ย”

“หมายความว่ายังไงเหรอคะ? คือดิฉันยังอธิบายคุณยังไม่จบนะคะคุณเตชินทร์”

“ผมว่า คุณไปนั่งสงบสติอารมณ์ของคุณก่อนมั้ยมันจะทำให้คุณดูมั่นใจกว่านี้ ตอนนี้ทั้งเสียงและมือของคุณมันสั่นมาก”

“ดิฉันตื่นเต้นค่ะ”

เกวลินสารภาพกับเขาตามตรง เกวลินรู้สึกแบบนั้นจริงๆ‘ยัยบ้าเอ้ย...ทำไมแกจะต้องตื่นเต้นขนาดนี้กันนะ เขาคือพี่ชินทร์ พี่รหัสแกไง’

“หรือที่คุณตื่นเต้นสั่นเป็นเจ้าเข้าแบบนี้เป็นเพราะคุณเคยรู้จักผมมาก่อนหรือเปล่า?”

“ห๊ะ!!!”

นี่เขาเป็นบ้าอะไรของเขา มาถามเธอแบบนี้ทำไมกัน

“ได้ยินไม่ผิดหรอก...ข้าวตู”

เตชินทร์จงใจเน้นชื่อของเธอเป็นพิเศษ

“ทำไมไม่เรียกผมแบบเดิม หรือคุณจำผมไม่ได้”

“จำได้ค่ะ คุณคือ พี่รหัสของดิฉันเองค่ะ”

“งั้น ก็เรียกผม อืม...ไม่ใช่สิ เรียกพี่ว่า พี่แบบเดิมก็แล้วกัน มันจะทำให้เธอลดความตื่นเต้นลงบ้าง”

“ตะ-แต่ คุณ...เอ่อ...พี่เป็น...”

“เป็นอะไร?”น้ำเสียงเข้มถามกลับ

“คุณเป็นเจ้านายดิฉันค่ะ เอ่อ ฉันไม่ควรเรียกคุณสนิทสนมแบบนั้นค่ะ”

“อ่อ...คุณคิดแบบนี้สินะ...แล้ว...นิยามความสนิทสนมของคุณมันเป็นแบบไหน‘ถ้าเคยเอากัน หรือว่าเคยมีอะไรกัน แบบนี้เขาเรียกว่าสนิทสนมหรือเปล่า’”

ดวงตาคมเข้มจ้องกลับไปที่ใบหน้าเนียน ความรู้สึกของเตชินทร์แค่อยากจะรู้ ว่าแท้ที่จริงแล้ว ผู้หญิงอย่างเธอเป็นอย่างไรกันแน่...

ครั้งหนึ่ง เตชินทร์เคยเอ่ยปาก ขอรับผิดชอบกับเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับเธอและหวังว่าจะได้รับการตอบรับจากเธอแต่ทว่า เธอกลับปฏิเสธด้วยคำพูดเรียบง่าย ไม่สนไม่แคร์กับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ

เตชินทร์รู้สึกเหมือนตัวเองถูกย่ำยีศักดิ์ศรี เสียหน้า และเสียความรู้สึกอย่างแรงและในตอนนี้ เตชินทร์สาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีวันปล่อยให้เธอทำร้ายความรู้สึกเขาแบบนั้นได้อีกแล้ว

วันนี้...เธอกลับมาปรากฏตัวในฐานะ ‘ผู้ใต้บังคับบัญชา’ภาพหญิงสาวที่เคยเชิดหน้าปฏิเสธเขา ถูกแทนด้วยหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่ตรงหน้าเขา ความรู้สึกสะใจผสมความเย็นเยียบพาดผ่านในอก ริมฝีปากเขาแทบจะคลี่ยิ้ม แต่มือใหญ่กลับวางนิ่งบนโต๊ะอย่างสุขุม

"คุณเตชินทร์!"

เกวลินรู้สึกเหมือนถูกตบหน้ากลางอากาศ ความโกรธแล่นขึ้นมาจับหัวใจจนหน้าเธอร้อนผ่าว เรื่องที่เธออยากเก็บไว้ให้หายไปกับกาลเวลา กลับถูกเขาลากขึ้นมาพูดต่อหน้าเธออย่างไม่เห็นค่าความรู้สึก เธอทั้งอับอาย ทั้งโกรธเกรี้ยว ราวกับถูกเปิดแผลเก่าที่พยายามปิดซ่อนมานานจนแทบหายสนิท

“ทำไม! ผมจะได้เข้าใจคุณถูกไง หรือคำพูดของผม มันไปแทงใจดำของคุณเข้าล่ะ”

“เปล่าค่ะ ในเมื่อ ดิฉันไม่ได้รู้จักคุณ ถึงขั้นสนิทสนมขนาดนั้น เป็นแค่น้องรหัส จะไปตีเสมอเรียกคุณว่าพี่ได้ยังไงกันคะ”

ดวงตาของเธอสั่นระริกด้วยแรงโทสะ ปลายเสียงสั่นพร่าเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและเจ็บปวดเพราะไม่ใช่แค่การขุดอดีต แต่เป็นการทำลายศักดิ์ศรีของเธอด้วย น้ำตาร้อนเอ่อคลอเบ้า แต่เธอกัดฟันแน่น ไม่ยอมให้มันไหลออกมาให้เขาเห็น เกวลินอยากตะโกนใส่หน้าเขา อยากให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาทำร้ายด้วยคำพูดซ้ำๆ ได้อีก

“อืม...ไม่เคยรู้จัก...งั้นเหรอ...โอเค! ไม่รู้จักก็ไม่เป็นไร”

เตชินทร์ชะงักไปเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นริมฝีปากเขาเม้มสนิท สิ่งที่เตชินทร์ต้องการไม่ใช่เพียงแค่ชัยชนะ แต่เป็นการเห็นเธอสั่นสะท้าน เห็นเธอหวาดกลัวในสายตาของเขา และค่อย ๆ ตระหนักว่า โลกใบนี้ไม่ได้หมุนไปตามที่เธอเลือกอีกต่อไปแล้ว

“คุณยังต้องการฟังงานที่ดิฉันจะนำเสนอนี้ต่ออีกมั้ยคะ”

ทั้งที่เกวลินนั้นแทบจะมอดไหม้เพราะโทสะของตัวเองแล้ว แต่เกวลินยังยืนยันที่จะทำงานที่เธอได้รับมอบหมายนี้ให้สำเร็จ

“วันนี้ ผมไม่มีอารมณ์จะฟังแล้ว ไว้คุณค่อยมาอธิบายให้ผมใหม่วันหลังล่ะกัน...”

“แต่...ถ้าดิฉันอธิบายตอนนี้ มันก็ใช้เวลาไม่นานนะคะ”

ถ้าเกวลินออกจากห้องนี้ไป พี่ๆ จะต้องรัวคำถามร้อยแปดกับเธอแน่นอน

“ก็ผมไม่สะดวก ไว้คุณไปฝึกซ้อมนำเสนอ ไม่ให้ตัวเองสั่นเป็นเจ้าเข้าเสียก่อน แล้วค่อยนัดผมมาอีกทีก็แล้วกัน เอาตามนี้นะ...เชิญคุณออกไปได้...”

“ไม่นะคะ...คือ ดิฉัน...”

เกวลินกำมือแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ ความโกรธผสมกับความรู้สึกกดดันทำให้หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา

“คุณไม่เข้าใจอะไรอีก หรือ คุณมีอะไรมาต่อรองกับผมบ้างล่ะ...อ่ะ...ผมให้เวลาคุณสามนาที พูดมา”

แววตาคมกริบของชายหนุ่มเต็มไปด้วยแรงบีบคั้น เขามองเธอที่พยายามแข็งขืนด้วยความดื้อรั้น จนบางครั้งเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าความต้องการแท้จริงคืออะไรต้องการเอาชนะเธอ หรือเพียงอยากได้คำยืนยันว่าเรื่องระหว่างเขากับเธอไม่เคยเป็นเพียง ‘ความผิดพลาด’อย่างที่เธอพร่ำปฏิเสธ...