ตอนที่ 28 อารมณ์ล้วนๆ

“ให้ผมพูดกับคุณตรงๆ มั้ยล่ะ”

          “พูดมาได้เลยค่ะ ฉันโอเค!”

เกวลินย้ำคำท้ายประโยคของเธอด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น อารมณ์ของเกวลินตอนนี้มันพุ่งสูงขึ้น เกือบจะระเบิดออกมาแล้ว เหลือแค่ฟางเส้นเล็กๆ เส้นเดียวก็เท่านั้นเอง

          “ผมอยากจะนอนกับคุณ”

เตชินทร์พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับว่า สิ่งที่เขาเอ่ยมานั้นเป็นเรื่องธรรมดาปกติทั่วไป

          “!!!”

หัวใจของเกวลินเหมือนถูกแรงมหาศาลกระชากดิ่งลงจากที่สูง เธอไม่คิดว่า เขาจะเป็นผู้ชายที่บ้า และไร้สาระได้ขนาดนี้ พี่ชินทร์ คนที่เธอเคยรู้จัก (ผิวเผิน) เป็นคนเช่นนี้เหรอ? อะไรทำให้เขาเปลี่ยนเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัว และบ้ากามได้ขนาดนี้

          “ตกใจเหรอ? ไหนบอกว่าอยากฟังคำพูดตรงๆ ของผมไง ในหัวของผมตอนนี้ มันคิดกับคุณแบบนี้จริงๆ คุณจะตอบรับข้อเสนอผมหน่อยมั้ยล่ะ”

สายตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าเนียนที่แดงก่ำราวกับลูกเชอรี่ เตชินทร์รู้ว่า เธอกำลังบังคับอารมณ์โกรธของตัวเอง ไม่ให้ระเบิดใส่เขาแต่แล้วยังไงล่ะเตชินทร์ก็คือเตชินทร์ เขาอยากได้อะไรแล้ว เขาต้องได้ จะด้วยวิธีไหน เขาก็ไม่สน

          “...” เกวลินนิ่งเงียบ เธอยังตกตะลึงกับคำพูดเขายังไม่หาย ไร้การโต้ตอบเพราะตอนนี้ตัวเธอชาตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วดวงตากลมโตจ้องมองผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ ‘จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย!’

          “โอเค คุณควรไปคิดก่อนดีมั้ย วันนี้คุณอาจจะต้องการพักผ่อนแล้ว คุณกลับไปก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยมาหาผมแต่เช้า รับรองว่าผมจะ...”

          “ฉันตกลงนอนกับคุณคืนนี้! แต่ว่าฉันมีข้อแลกเปลี่ยน!”

วันนี้เกวลินผ่านเรื่องราวมากมายมาอย่างสาหัสที่สุดแล้ว สาหัสอีกหน่อยจะเป็นไรไป

          “...”

เตชินทร์ชะงักกับคำพูดของเธอ เขานิ่ง เตชินทร์ไม่คิดว่าเธอจะยอมอะไรง่ายขนาดนี้ ทั้งที่เตชินทร์แค่ล้อเธอเล่นก็เท่านั้นเอง

          “สรุป! คุณจะไม่ฟังข้อเสนอฉันหน่อยเหรอคะ คุณเตชินทร์!”

เกวลินเน้นชื่อของเขาเป็นพิเศษ มันบ่งบอกถึงอารมณ์ของเกวลินตอนนี้ ที่มันมาไกลสุดกู่แล้ว เพราะความที่เธอเห็นท่าทีนิ่งเฉยของเขา มันเลยทำให้เธอเกิดความคิดบางอย่าง พูดง่ายๆ ก็คือ วิธีที่จะผ่าทางตันทุกทางของเธอได้นั่นเอง

          “อืม...ได้...พูดมาสิ ผมพร้อมรับฟังเสมอ”

          “ฉันจะนอนกับคุณคืนนี้ เพื่อแลกกับการที่คุณยอมรับโปรเจกต์งาน โดยที่ฉันไม่ต้องพรีเซนต์ใดๆ อีกแล้ว...พรุ่งนี้ดิฉันจะไปบอกหัวหน้างานของฉัน ว่าฉันได้พรีเซนต์งานกับคุณผ่านเรียบร้อยแล้ว...โอเคมั้ยคะ”

เธอเหนื่อยเกินไปที่จะวิ่งตามอารมณ์ของใครหลายๆ คนแล้ว เขาคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด เพราะฉะนั้น ก็จัดการที่เขาเลย และทุกอย่างก็เป็นอันจบ

          “อืม...แค่นี้เองเหรอ? ได้สิ งั้น ขึ้นไปที่ห้องผม อาบน้ำรอผมได้เลย แล้วอย่ามาร้องโวยวายทีหลังก็แล้วกัน”

          “ถ้าคุณรับข้อเสนอนี้แล้ว ฉันจะไปร้องโวยวายทำไมคะ?”

          “ก็...โวยวาย...ที่คืนนี้! ผมจะเอาคุณทั้งคืน...!! ให้สมกับโปรเจกต์งานของคุณที่จะนำเสนอผมวันนี้ไง...”

          “คุณเตชินทร์!!”

          “เรียกพี่เหมือนเดิมดีกว่ามั้ย คืนนี้ มันจะได้ดูสนิทสนมกันเหมือนเมื่อก่อนไง ที่เราเคยมีอะไรกัน และเธอร้องกับพี่ว่า...”

          “หยุดนะคะ!! ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว สรุปตามนี้ ห้องคุณอยู่ตรงไหน!”

เกวลินไม่อาจทนฟังเรื่องราวหมิ่นเหม่ของเขาได้อีกแล้ว เธอก้าวไปแล้ว จะถอยไม่ได้เด็ดขาด เกวลินไม่มีอะไรจะเสียหาย ในเมื่อเธอเอง ก็เคยเสียให้เขามาแล้ว ไม่จำเป็นต้องคิดมากอะไร เอาตัวเข้าแลกกับโปรเจกต์งาน เล่าให้ใครฟัง คงตลกสิ้นดี!

          “ถัดจากห้องรับรองไป อยู่ห้องที่สาม หวังว่าพี่เข้าไป เธอคงพร้อมนอนรอพี่แล้วนะ แต่ถ้าไม่กล้า ก็กลับไปได้เลย พี่ไม่บังคับ”

          “ฉันเป็นคนที่พูดคำไหน คำนั้นอยู่แล้วค่ะ...พี่ชินทร์!!”

พูดจบเกวลินก็สะบัดหน้าเดินออกจากห้องไป เธอไม่เมาก็บ้าแล้ว ที่ทำแบบนี้ เกวลินยอมทุ่มหมดหน้าตัก ในเมื่อมันไม่มีทางออกไหนแล้ว เธอก็จำเป็นจะต้องตัดสินใจเลือกทางนี้ เกวลินก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าที่เขาแสดงท่าทีกับเธอตอนนี้ เพราะอะไร ‘เขาชอบเธอจริงๆ หรือเขาแค่ชอบการมีเซ็กส์กับเธอกันแน่’

        และ...ในเวลาต่อมา...

          เกวลินยืนลังเลอยู่หน้าประตูครู่ใหญ่และค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตู ความรู้สึกในอกของเธอสั่นสะท้านราวกับหัวใจเต้นแรงกว่าปกติ ทุกย่างก้าวที่เธอผลักบานประตูเข้าไปเหมือนเต็มไปด้วยแรงกดดันและความลังเล‘ไม่เมาก็บ้า’ นั่นคือเธอในตอนนี้

สายตาของเกวลินเหลือบมองไปที่ห้องนอนใหญ่โอ่อ่า ตกแต่งอย่างหรูหราสมฐานะเจ้าของ เตียงขนาดคิงไซส์กลางห้องดูสง่างามราวกับเวทีแห่งความลับที่ถูกซ่อนเอาไว้ ผ้าม่านสีเข้มที่พลิ้วเบา ๆ กับแสงไฟอุ่นที่ทอดตัวลงบนเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ยิ่งทำให้ห้องนั้นแฝงไปด้วยบรรยากาศทั้งน่าเกรงขามยิ่งนัก‘นี่คือห้องนอนของเขา ที่เคยนอนประจำงั้นเหรอ’

ติ๊ง! ติ๊ง!เสียงแอพพลิเคชั่นแชทดังขึ้น ทำให้เกวลินสะดุ้งตื่นจากภวังค์ในหัวของเธอทันที มือบางเลื่อนเปิดดูที่สมาร์ทโฟน

น้ำตาล : ข้าวหลับหรือยังอ่ะ?

น้ำตาล : [สติ๊กเกอร์]

ข้าวตู :อืม...กำลัง

ข้าวตู: มีไรเหรอ?

          น้ำตาล :เปล่า...วันนี้ทั้งวัน ฉันไม่ได้เจอเธอเลย คิดถึงอ่ะ...งั้น นอนเถอะ... พรุ่งนี้เจอกัน...ฝันดีนะ

          ข้าวตู :อืม...ฝันดีนะ...พรุ่งนี้เจอกัน

น้ำตาล : [สติ๊กเกอร์]

          ข้าวตู : [สติ๊กเกอร์]

เกวลินกดปิดแชทของเพื่อน พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมา ทุกการตัดสินใจของเธอตอนนี้ มันเหมือนกับมีโซ่ล่ามตัวเธอเอาไว้ เสียงในหัวเตือนซ้ำ ๆ ว่านี่คือสิ่งที่เธอเสนอเอง เพื่อแลกกับโปรเจกต์งาน ที่เธอไม่ต้องนำเสนอ เกวลินยอมแลกกับสิ่งนี้จริงๆ เหรอ? เขา...คือคนที่มีสิทธิ์อนุมัติหรือทำลายมันได้ในคราเดียวกัน และเขาก็คือคนที่อยู่เหนือเกวลินทุกอย่าง เธอจะมีทางเลือกไหนได้อีกล่ะ...

ความกดดันครั้งนี้มันถาโถมจนเกวลินแทบหายใจไม่ออก ความกลัวกับความอับอายมันพันธนาการเธอไว้แน่น แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีความลังเลลึก ๆ ที่แฝงด้วยความหวั่นไหวต่อผู้ชายที่ในอดีตเคยเป็นพี่รหัสของเธอ เกวลินกับเขาเคยมีความสัมพันธ์กันหลายครั้ง และเขาก็ยังเป็นผู้ชายที่เป็นทั้งโอกาส ความเสี่ยง และอันตรายสำหรับเธอในเวลาเดียวกัน

เกวลินหลับตาแน่น สูดหายใจลึก แล้วตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อชำระร่างกายของเธอให้พร้อมสำหรับเขาในคืนนี้ เกวลินกำลังเดินเข้าสู่เส้นทางที่เธอเลือกและไม่สามารถที่จะย้อนเวลากลับไปได้อีกแล้ว…