ตอนที่ 27 เกมต่อรอง

เวลา 21.00 น.

        ห้องรับรอง...

          “ดูซิ ว่าวันนี้คุณจะมาเมื่อไหร่!!!”

เกวลินกำลังบ่นถึงคนที่เธอเฝ้ารอมาทั้งวัน เขาก็ยังไม่ยอมโผล่หน้ามาเลย เกวลินรับสายหัวหน้างานของเธอเป็นสิบครั้ง แต่คำตอบก็ยังคงเดิม แต่ไม่ว่ายังไง เกวลินก็จะต้องเจอหน้าเขาให้ได้ เธอไม่สนอะไรอีกต่อไปแล้ว

          ‘หนูทานข้าวก่อนสิ อีกสักพักคุณชินทร์เธอน่าจะเข้ามาแล้ว ไหนๆ หนูก็รอมาทั้งวันแล้ว’

        ‘แล้วตอนนี้ คุณท่านผู้หญิง เขาอยู่ตรงไหนของบ้านคะพี่ เขาจะรู้มั้ยว่าหนูอยู่ในห้องนี้’

        ‘คุณผู้หญิงไม่ทราบหรอกค่ะ แต่พี่ได้ยินคุณผู้หญิงโทรตามคุณหนูชินทร์แล้วนะคะ เดี๋ยวคุณเธอก็จะเข้ามาแล้วค่ะ’

        ‘พี่เอาเบอร์คุณเตชินทร์ให้หนูถูกมั้ยคะ ทำไมหนูโทรหาคุณเตชินทร์แล้ว มันปิดเครื่องคะ’

        ‘อ่อ คุณชินทร์มีสองเบอร์ค่ะ เบอร์ที่คุณหญิงท่านโทร พี่ให้ไม่ได้ค่ะ เพราะเป็นเบอร์ส่วนตัว ไว้โทรเฉพาะคนในครอบครัวเท่านั้นค่ะ’

          ‘แล้วคุณผู้ชายล่ะคะพี่ มาหรือยัง’

        ‘มาแล้ว ทั้งสองท่าน ขึ้นนอนกันหมดแล้วค่ะ นี่มันก็สามทุ่มแล้วนะ พี่ว่า หนูไม่ต้องรอคุณชินทร์หรอก พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ไม่ดีกว่าเหรอ มันจะดึกนะ’

        ‘ไม่ค่ะ หนูจะรอ ขอบคุณพี่มากๆ นะคะ เรื่องอาหารการกินที่เอามาให้หนู ขอบคุณมากจริงๆ’

        ‘ห้องรับรอง มีห้องอาบน้ำ หนูจะอาบน้ำก็ได้นะ ดีกว่าปล่อยเวลาไปเฉยๆ แบบนี้ พี่ว่า เครียดตายเลย’

        ‘อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ แค่ล้างหน้ากับแปรงฟันก็พอค่ะ เดี๋ยวถ้าคุณเตชินทร์มาแล้ว ก็เริ่มพรีเซนต์เลย ใช้เวลาไม่นานค่ะ’

        ‘เอางั้นเหรอ? ยังไงก็สู้ๆ นะ พี่เป็นกำลังใจให้แล้วกัน’

        ‘ขอบคุณค่ะพี่...’

          ...

          เฮ้อ...

          เกวลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความกดดัน ณ ตอนนี้หดหายไปเกือบครึ่งเพราะการรอผู้ชายบ้าคนนี้ เขา ทำให้เกวลินเป็นได้ทุกอารมณ์เลยจริงๆ เครียด โกรธ โมโห กดดัน สารพัดเกิดแต่กับเธอ จนเกวลินไม่รู้จะทำอย่างไรกับตัวเองแล้ว ได้แต่ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่านไป อลินดาก็แชทหาเธอ ถามถึงเรื่องพรีเซนต์งาน เกวลินได้แต่บอกปัดไปว่าทำสำเร็จเรียบร้อยแล้ว

          เกวลินจะบอกเรื่องงี่เง่านี้กับเพื่อนของเธอได้อย่างไร บอกไปใครจะเชื่อกันล่ะ ผู้ชายบ้าบอแบบนี้ ยังมีอยู่ในโลกนี้อีกเหรอ แต่ก็มีแล้ว เขานี่แหละ เป็นอะไรที่เกวลินไม่เข้าใจเลยจริงๆหรืออาจเป็นเพราะเขาเป็นลูกชายคนเดียว ลูกคนรวย จะทำอะไรแบบไหนกับใครก็ได้งั้นเหรอ...

          แกร๊ก!!เสียงประตูห้องรับรองถูกเปิด

          “พี่...คุณเตชินทร์มาแล้วเหรอคะ?”

เกวลินที่นอนอยู่โซฟา ได้ยินเสียงประตูเปิด เธอก็เอ่ยถามทันที โดยไม่ได้ผุดลุกขึ้นมาดูแต่อย่างใด วันนี้ทั้งวัน พี่คนใช้เข้ามาหาเธอที่ห้องนี้เกือบสิบครั้ง เพื่อมาคอยดูเธอ ทำให้เกวลินคิดว่า ครั้งนี้ ก็น่าจะเป็นพี่เขาแน่นอน

          “มาแล้ว...”

เสียงทุ้มตอบกลับ พร้อมกับกวาดสายตามองหาเสียงที่เอ่ยถามเขาเมื่อครู่

          “ห๊ะ!!”

ทันที ที่เกวลินได้ยินเสียง เธอก็รีบผุดลุกขึ้นจากโซฟาทันที ‘นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังมีหน้าตอบกลับเธอ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?’

          “ทานข้าวหรือยัง?”

เตชินทร์เดินเข้ามาในห้อง และทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ที่มีโต๊ะทำงานอยู่ พร้อมกับเหลือบมองเครื่องฉายนำเสนอที่เธอเตรียมพรีเซนต์งานอยู่ตรงหน้า ‘เรื่องวันนี้ เตชินทร์ตั้งใจ ที่จะแกล้งเธอโดยเฉพาะ เหตุผลไม่มีอะไรเลย’

          “ดิฉันรอคุณพรีเซนต์มาทั้งวัน! คุณไปไหนมาคะคุณเตชินทร์ นี่คุณแกล้งฉันหรือไงคะ ทำไมต้องทำแบบนี้กับดิฉันด้วยคะ?”

เกวลินรัวคำถามใส่เขาทันที เธอยอมรับว่า พอเห็นหน้าเขาแล้ว ความโกรธไม่รู้มันมาจากไหน มันพุ่งมาที่เธอพร้อมรัวต่อว่าเขาทันที เป็นใครจะไม่โกรธบ้างล่ะ

          “มีงานด่วนที่บริษัท ผมก็เลยไปทำงานก่อน นี่ก็พึ่งเสร็จ”

เตชินทร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ราวกับว่า สิ่งที่เขาทำนั้น มันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากสำหรับเขามาก

          “แต่คุณควรจะบอกฉันก่อนมั้ย ปล่อยให้ฉันรอคุณทั้งวัน!”

          “ผมก็บอกแม่บ้านแล้ว ว่าคอยอำนวยความสะดวกให้คุณ และบอกไปแล้วว่าให้รอ ถ้าคุณไม่อยากรอ ก็กลับไปก่อนก็ได้นี่ หรือแม่บ้านไม่ได้บอกคุณงั้นเหรอ?”

          “บอกค่ะ แต่ทำไมคุณต้องให้ดิฉันรอขนาดนี้คะ?”

เกวลินกำลังพยายามนับหนึ่งให้ถึงร้อยอยู่ เธอโกรธจัด โมโหที่เธอโดนเขาปั่นหัวมาทั้งวัน ความเครียด ความกดดัน มันถาโถมมาที่เธอทั้งหมด

          “ถ้าคุณยังไม่อยากพรีเซนต์ พรุ่งนี้ก็ได้นี่ ผมก็บอกแล้ว ถ้าไม่อยากรอ ก็กลับไปก่อน”

          “...” เกวลินสูดหายใจลึก พยายามปรับสีหน้าให้เรียบนิ่ง แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความเดือดดาล เธอจะต้องอดทน วันนี้เกวลินจะทำงานนี้ให้สำเร็จให้จงได้!

          “งั้น ช่างมันเถอะค่ะ ตอนนี้ คุณพร้อมจะฟังดิฉันพรีเซนต์แล้วใช่มั้ยคะ?”

          “คุณทานข้าวแล้วใช่มั้ย” เตชินทร์ไม่ตอบ แต่เฉไปเรื่องอื่น

          “คุณเตชินทร์คะ...”

          “ครับผม ว่าไงครับ...”

น้ำเสียงทุ้มออกแนวยียวนกวนโทสะนั้นมันเห็นผลทันตา เมื่อพบว่า ใบหน้าเนียนนั้นแดงก่ำขึ้นเพราะความโกรธอย่างเห็นได้ชัด ภาพนี้ น่ามองมากสำหรับเตชินทร์เสมอ ปากอวบอิ่มเผยอค้างไว้เตรียมจะโต้กลับเขา มันทำให้อารมณ์ของเตชินทร์ดีขึ้นกว่าปกติเท่าตัว

          “ดิฉันต้องการที่จะพรีเซนต์งานตอนนี้ค่ะ คุณพร้อมหรือยังคะ ถ้าพร้อมแล้วดิฉันจะ...”

          “เดี๋ยวผมขออาบน้ำก่อนได้มั้ย คุณรอผมสักครู่”

          “ไม่ค่ะ คุณเตชินทร์ ได้โปรดเถอะค่ะ นี่มันดึกแล้วนะคะ ดิฉันต้องรีบนำเสนอให้เสร็จ”

ความอดทนของเกวลินจะไปสิ้นสุดตรงไหน เธอก็อยากจะรู้ตัวเองอยู่เหมือนกัน ภายในใจของเธอตอนนี้มันเดือดยิ่งกว่าลาวาภูเขาไฟซะอีก ‘แกจะต้องทนเขาให้ได้นะยัยข้าวตู...ท่องไว้...อดทนๆ’

          “นอนที่นี่สิ...”

เตชินทร์โพล่งออกไปโดยไม่ทันคิด ทุกอย่างมันออกจากความรู้สึกของเขาล้วนๆความโหยหาที่กดทับมานานทำให้บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้ง ทุกวินาทีที่มองเธอ ความทรงจำเก่า ๆ ก็ยิ่งกระตุ้นไฟปรารถนาให้ร้อนแรงขึ้น

ส่วนลึกในจิตใจของเตชินทร์เขาอยากเห็นเธอเปิดเผยความรู้สึกแท้จริง อยากให้เธอยอมรับว่าไม่เคยลบเลือนเขาไปจากความรู้สึกได้เธอยังเหมือนเดิม…สวย และน่าหลงใหลไม่เปลี่ยน สายตาที่จับจ้องราวกับต้องการโอบล้อม และกดดันให้เธอหายใจติดขัด เหมือนกับว่าเขากำลังใช้ทั้งอำนาจและแรงปรารถนาล่ามเธอไว้ไม่ให้ขยับหนีได้

“อะไรนะคะ! นอนเหรอคะ?”

ความรู้สึกของเกวลินตอนนี้ มันเหมือนกับโดนหมัดใหญ่ๆ สวนเข้าไปที่ใบหน้าของเธอเต็มๆ ‘นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง’

“ใช่ บ้านผมมีตั้งเกือบยี่สิบห้อง คุณจะนอนห้องไหนก็ได้ หรือว่า...จะนอนห้องผมก็ได้นะ ผมยินดีเสมอ...”

น้ำเสียงท้ายประโยคแปร่งเล็กน้อย ยิ่งมองหน้าเธอเท่าไหร่ เตชินทร์ก็เกิดความรู้สึกอยากจะคว้าเธอเข้ามาจูบให้หนำใจ ‘ให้ตายสิ นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง...มาเกิดอารมณ์กับเธอเวลานี้เนี่ยนะ’

“คุณเตชินทร์!! คุณจะเอายังไงกับดิฉันกันแน่!!!”

พอแล้ว! เกวลินจะไม่ขอทนผู้ชายบ้าบอคนนี้อีกต่อไปแล้ว ความอดทนของเธอหมดลงแล้ว ไม่ได้พรีเซนต์เธอก็จะไม่สนอีกต่อไป ฝึกงานไม่ผ่านก็ช่างมัน! เธอพร้อมฉะผู้ชายคนนี้แล้ว...