ตอนที่ 19 ความกลัว

แกร๊ก!

          เสียงประตูห้องประชุมเปิดออกอย่างแผ่วเบา แต่กลับสะกดทุกสายตาให้หันไปทันที ร่างสูงสง่ากว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตรก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่ามั่นใจ

          ทุกก้าวย่างของเขาหนักแน่นแต่แฝงความผ่อนคลาย ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปรอบห้องเพียงแวบเดียว ทั้งสี่ชีวิตก็เหมือนถูกแช่แข็งในความเงียบ ความกดดันแผ่วลึกแผ่ซ่านเพียงเพราะการปรากฏตัวของชายหนุ่มแววตาเจ้าเสน่ห์กับรอยยิ้มบางที่ประดับมุมริมฝีปากกลับเผยชัดถึงตัวตนเพลย์บอยผู้มั่นใจ ราวกับพร้อมจะเล่นเกมกับทุกคนบนโต๊ะประชุมนี้ในเวลาเดียวกัน

          “สวัสดีครับทุกคน ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษทุกคนด้วยครับ ที่ปล่อยให้รอนาน พอดีผมติดลูกค้าอยู่ครับ ก็เลยมาช้าครับ”

สายตาคมกริบของเขากวาดผ่านผู้คนรอบโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจนัก จนกระทั่งหยุดลงที่ร่างบอบบางในชุดนักศึกษา ซึ่งนั่งอยู่ท้ายสุด โต๊ะหินอ่อนยาวทอดไปจนสุดสายตา แต่กลับไม่ไกลพอที่จะบดบังสายตาของเขาได้

          “อ่อ...ไม่ได้รอนานเลยค่ะ พอดีดิฉันก็พึ่งจะเข้ามาก่อนคุณเตชินทร์ไม่ถึงสิบนาทีเลยค่ะ”

          “เหรอครับ...งั้นก็ดีเลยนะครับ ผมค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อยครับ”

สายตาของเตชินทร์ก็ยังคงจับจ้องที่ ‘อดีตน้องรหัส’ ของเขาริมฝีปากของชายหนุ่มยกยิ้มบางแต่แฝงด้วยความรู้สึกบางอย่าง

          “วันนี้ ดิฉันพาทีมงานมาทั้งหมดสี่คนด้วยกันค่ะ ก่อนอื่น ดิฉันจะขอแนะนำทีมงานก่อนเลยนะคะ”

          “อ่อ ไม่ต้องหรอกครับ ผมพอจะรู้จักพวกคุณอยู่บ้างครับ เมื่อไม่กี่วัน ผมก็เห็นพวกคุณแล้วที่บริษัทนายวินท์ครับ เชิญคุณพรีเซนต์งานได้เลยครับ”

          “อ่อ...ได้ค่ะ ถ้างั้นดิฉันเริ่มเลยนะคะ โอเคค่ะ ทางเราได้ศึกษารายละเอียด ความต้องการของบริษัทคุณแล้ว และได้$&^#@!&$#!”

ขวัญรดาทำหน้าที่ในการนำเสนอโปรเจกต์ในฐานะที่เธอเป็นหัวหน้าทีมฝ่ายขายของทีมB

          “...” เกวลินนิ่งเงียบสงบ แต่ทว่า! ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ากำลังมีสายตาของใครบางคนจับจ้องมาที่เธอตลอดเวลาหัวใจเกวลินเต้นแรงขึ้นจนแทบทะลุอก มือที่วางบนตักสั่นเล็กน้อยจนเธอต้องรีบกอบกุมไว้ด้วยกัน เธอรู้สึกเหมือนถูกมองทะลุถึงข้างใน ราวกับเขาสามารถอ่านได้ทุกความคิดและทุกความลับของเธอได้ เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวที่ใส่วันนี้ซึ่งปกติจะดูธรรมดา กลับทำให้เกวลินรู้สึกเปราะบางและไม่มั่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาตอนนี้ ราวกับคนละคนที่เกวลินเคยพบเจอ...มาก

          “คุณเตชินทร์คะ?”

          “!!!”

          “เอ่อ...คุณชินทร์คะ”

เลขาสาวสะกิดไปที่เจ้านายหนุ่ม เมื่อเห็นว่า หัวหน้าของเธอนั้น กำลังเหม่อมองไปที่เด็กฝึกงาน จนไม่ได้ยินเสียงเรียกนั้นเลย

          “เอ่อ...ครับ”

          “คุณเตชินทร์มีความเห็นว่าอย่างไรบ้างคะ กับงานที่ดิฉันได้นำเสนอไปค่ะ”

          “อ่อก็ดีครับ คุณนำเสนอได้ละเอียดดีมากครับ แต่ผมต้องการฟังรายละเอียดโครงสร้างเครื่องจักรแต่ละตัว ว่ามีการทำงานยังไงบ้าง เรื่องนี้ คุณขวัญรดา อธิบายให้ผมฟังได้มั้ยครับ”

สายตาของเตชินทร์เหลือบมองไปที่ร่างบางอีกครั้ง เธอในวันนี้ ไม่เหมือนกับเธอในเมื่อก่อนเลยสักนิด นิ่งเงียบ ตลอดระยะเวลาเกือบสามปีมานี้ เธอเปลี่ยนไปอย่างมาก เธอคนเดิมจะมีความมั่นใจ กล้าพูดกล้าแสดงออกมากกว่านี้...

          “คุณเตชินทร์จะให้ดิฉัน อธิบายเป็นการส่วนตัวมั้ยคะ คือดิฉันคิดว่ามันต้องใช้เวลาพอสมควรเลยค่ะ”

          “ถ้าคุณขวัญรดาสะดวก งั้นก็เชิญได้เลยครับ”

          “ข้าวกับเก่ง ช่วยพี่หน่อย”

ขวัญรดาหันไปหาตัวช่วยคือลูกน้องในทีมงานของเธอ

          “เดี๋ยวนะครับคุณขวัญรดา นี่ใครเป็นคนเขียนแบบเครื่องจักรพวกนี้ครับ”

เตชินทร์พยายามตีกรอบให้ชัดเจนขึ้นไปอีก

          “อ๋อ...คนเขียนแบบ ต้องยกให้น้องฝึกงานนี่เลยค่ะ”

ขวัญรดาภูมิใจนำเสนอลูกน้องในทีม เธอคิดว่า ถ้าเป็นผู้หญิงก็อาจจะเข้าถึงง่ายกว่าผู้ชายเป็นแน่

          “แต่พี่ขวัญคะ พี่เก่งก็ช่วยข้าวเหมือนกันนะคะ ให้พี่เก่งอธิบายเถอะค่ะ ข้าวคง...”

แค่สายตาของเขามองมาที่เธอ เกวลินก็ขนลุกไปหมดแล้ว เอาอะไรมานั่งอธิบายได้ล่ะ พี่ชินทร์คนนี้ไม่ได้เป็นเหมือนพี่ชินทร์ที่เธอเคยพบเจอมาก่อนนะ ท่าทาง บุคลิกทุกอย่างของเขา ดูยิ่งใหญ่มาก เขาเป็นถึงรองประธานบริษัท เธอจะใช้คำพูดกับเขาแบบเดิมได้อย่างไรกัน

          “เรานั่นแหละ ช่วยอธิบายคุณเตชินทร์เขาหน่อย พี่เห็นข้าวนั่งทำมาตั้งสองวัน เก่งมันไม่ค่อยได้ทำหรอก”

          “จริงครับ พี่ขวัญให้น้องข้าวนั่นแหละครับ ผมไม่ถนัดอธิบายด้วยครับ เดี๋ยวคุณเตชินทร์จะไม่เข้าใจครับ”

          “นะข้าว ช่วยพี่หน่อย”

          “แต่ว่า...”

เกวลินจะไปอธิบายกับเขาได้ยังไง แค่เผชิญหน้ากันตอนนี้ เธอก็แทบจะหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว ดูท่าทางเขาสิ

          “งั้น เดี๋ยวถ้าพวกคุณตกลงกันได้แล้ว ก็ไปอธิบายผมนะ ผมไปรอที่ห้องทำงานของผมล่ะกัน”

เตชินทร์ตัดบท เพราะเขารู้ว่า ยังไงก็ต้องเป็นเธอแน่นอน

          “ได้ค่ะคุณเตชินทร์ รอสักครู่นะคะ”

ขวัญรดามองชายหนุ่มเดินออกจากห้องไป ก่อนที่จะหันมาที่ลูกน้องของเธอ

          “ข้าว...เราช่วยพี่หน่อยสิ ก็แค่อธิบายรายละเอียด ตามที่ข้าวเขียนมาไง ไม่เห็นจะยากเลย”

          “งั้น พี่ขวัญก็เข้าไปกับข้าวสิคะ และอีกอย่างเครื่องจักรที่เราไปนำเสนอก็ตั้งหลายแบบ ข้าวจะอธิบายยังไงไหวคะ”

          “แต่ดูคุณเตชินทร์เขาสนใจข้าวนะ อันนี้พี่แอบสังเกตนะ”

แพรพรรณสนับสนุน ตามที่เธอเห็น แววตาและท่าทางของคุณเตชินทร์นั้นมันบ่งบอกว่า เขาสนใจเด็กฝึกงานคนนี้แน่นอน

          “คงไม่ใช่หรอกค่ะพี่แพร”

          “แต่พี่ก็สังเกตเห็นตั้งแต่วันที่เขาไปที่บริษัทของเราแล้วนะ ตอนแรกพี่คิดว่าคุณเตชินทร์อาจจะสนใจยัยน้ำตาลซะอีก แต่ดูจากสายตาเขาวันนี้แล้ว เขามองเธอมากกว่านะข้าว”

          “นั่นสิครับพี่ขวัญ ผมในฐานะที่เป็นผู้ชาย ผมดูสายตาผู้ชายด้วยกันออกครับดูเหมือนเขาจะสนใจน้องข้าวอยู่นะครับ”

          “นั่นไง สามต่อหนึ่ง”

          “โอย...พวกพี่ไปกันใหญ่แล้วค่ะ ข้าวกับคุณเตชินทร์ จะไปเป็นอย่างที่พวกพี่คิดได้ยังไงกันคะ ไม่ใช่หรอกค่ะ”

          “ไม่รู้แหละ พี่ต้องการให้โปรเจกต์ของพี่ผ่าน และเธอก็ต้องทำให้คุณเตชินทร์พอใจด้วย ช่วยพี่หน่อยนะ”

          “...” เกวลินจะต้องเข้าไปอธิบายกับเขาสองต่อสองเนี่ยนะ เธอจะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน

          “ไปเถอะข้าว เพื่อทีมB ของพวกเรา นะ คุณกวินท์บอกพี่ว่า ถ้าพี่ทำงานนี้สำเร็จ โบนัสเพียบเลยนะ”

          “แต่ว่า ข้าวไม่กล้าเข้าไปนี่คะ”

เกวลินสารภาพตามตรง คุณเตชินทร์ในวันนี้ ไม่เหมือนกับพี่ชินทร์ที่เธอเคยรู้จักเลย ทั้งสายตา และคำพูดของเขา ดูน่าเกรงขามไปเสียหมด จะให้เกวลินคุยกับเขาเหมือนที่เธอเคยคุยงั้นเหรอ

          “เดี๋ยวพี่เดินไปส่งแล้วกันนะ อ่ะ ถือไอแพดนี่ไป แล้วเปิดให้เขาดู ข้าวก็อธิบายได้แล้วนะ ช่วยพี่หน่อยนะข้าว นะ นะ พี่ขอร้องล่ะ...”

          “...”

          “พวกเราจะรอข้าวข้างนอก และถ้าข้าวมีปัญหาอะไร ก็เรียกพวกพี่ได้เลยนะ...โอเคหรือเปล่า?”

          “ค่ะ...”

เกวลินรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหดเล็กลง เธอก้มมองอุปกรณ์นำเสนอในมือ สูดหายใจลึก พยายามสะกดความกลัวที่ตีตื้นขึ้นมาจนแน่นอก แม้ว่าเกวลินจะเคยรู้จักเขา เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับเขามาแล้ว แต่หัวใจของเธอกลับสั่นระรัวเพียงเพราะสายตาของเขาที่ดูน่าเกรงขามอย่างที่สุดและที่ไม่เหมือนคนที่เธอเคยรู้จักเลยแม้แต่น้อย...