ตอนที่28เผชิญหน้า

แสงแดดอ่อนยามสายสาดส่องลอดผ่านม่านโปร่งบางลงมาแตะต้องพื้นหินเย็นเฉียบ เสียงนกร้องไกลๆ คล้ายขับกล่อมให้บรรยากาศยิ่งแจ่มใสยิ่งขึ้น 

แต่ภายในใจของอวี้หลันกลับคล้ายมีบางสิ่งกำลังคุกรุ่นอยู่เงียบๆ นางนั่งอยู่ยังโต๊ะเตี้ยในศาลากลางน้ำ มือเรียวบางค่อยๆ พลิกหน้าตำราเล่มหนึ่งอย่างช้าๆ แม้แววตาดูสงบนิ่ง ทว่าในห้วงลึกของจิตใจกลับเต็มไปด้วยความคิดมากมาย 

เสียงฝีเท้าเร่งร้อนดังใกล้เข้ามา ก่อนที่ฉิงหว่านจะโผล่พ้นแนวพุ่มดอกเหมยแล้วรีบพุ่งตรงมาหาผู้เป็นนาย ใบหน้าของนางเปื้อนเหงื่อ สองแก้มแดงระเรื่อจากการวิ่งสุดฝีเท้า น้ำเสียงตื่นเต้นจนแทบจะกลั้นไม่อยู่

"คุณหนู! คุณหนูเจ้าคะ!"

อวี้หลันละสายตาจากตำรา เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เอ่ยถามน้ำเสียงราบเรียบเกียจคร้าน

"หวานหว่าน มีอะไรหรือ"

ฉิงหว่านหอบหายใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเอ่ยออกมาเสียงสั่นอย่างไม่อาจระงับความตื่นเต้นไว้ได้

"คุณชายกลับมาแล้วเจ้าค่ะ! คุณชายใหญ่อวี้เฉิน... กลับมาที่จวนแล้ว!"

คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจของอวี้หลัน นางนิ่งงันไปชั่วอึดใจราวกับตั้งตัวไม่ทัน นิ้วมือที่กำลังจะเปิดหน้าตำราชะงัก ความเงียบคล้ายจะปกคลุมไปทั่วศาลา ดวงตาสะท้อนแววตื่นตะลึงและไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"เจ้า...แน่ใจหรือ"

"แน่ใจแน่นอนเจ้าค่ะ บ่าวเห็นกับตา ตอนนี้คุณชายใหญ่กำลังสนทนาอยู่กับนายท่านในห้องโถงเจ้าค่ะ บ่าวทั้งจวนล้วนแตกตื่นกันหมดเลยเจ้าค่ะ"

อวี้หลันค่อยๆ ลุกขึ้นยืน หัวใจเต้นรัวราวจะหลุดออกจากอก สีหน้าเรียบเฉยเริ่มสั่นคลอน ภาพความทรงจำเลือนรางของเจ้าของร่างเดิมผุดวาบขึ้นในห้วงความคิด เด็กชายตัวน้อย ดวงตากลมโตเปี่ยมด้วยความไร้เดียงสา มือเล็กๆ ที่เคยจับจูงกันวิ่งเล่นในลานเรือน เสียงเรียก "พี่หญิง" ยังก้องกังวานอยู่ในหัวไม่จางหาย

นับวัน จิตวิญญาณของนางยิ่งกลมกลืนไปกับร่างนี้ หัวใจที่แม้สงบนิ่งและแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่อาจต้านทานกระแสความโหยหาอันแผ่วเบานี้ได้ หรือเป็นเพราะความสัมพันธ์ของฝาแฝดที่ไม่อาจตัดขาด ทุกสัมผัส ทุกห้วงอารมณ์จึงคล้ายเชื่อมโยงกันอย่างลึกล้ำ

ริมฝีปากที่เคยเม้มแน่นค่อยๆ คลายออกเป็นรอยยิ้มบาง แต้มไว้ด้วยความอ่อนโยนที่หาได้ยากยิ่งจากนางในยามนี้

"ในที่สุด... เจ้าก็กลับมา"

เซิ่งซื่อแต่งกายงดงามเรียบร้อยในชุดผ้าแพรปักดิ้นทองลายเมฆมงคล เดินนำอวี้เหมยและอวี้คุนตรงไปยังเรือนใหญ่ด้วยท่วงท่าสงบนิ่ง ริมฝีปากประดับรอยยิ้มนุ่มนวล ดวงหน้ายังคงอ่อนหวานละมุนเช่นเดิม ทว่าภายในใจกลับคล้ายมีคลื่นซัดกระหน่ำอย่างไม่หยุดหย่อน

นางไม่อาจปล่อยให้ผู้อื่นล่วงรู้ถึงความปั่นป่วนในอก โดยเฉพาะในเวลานี้ ที่ทุกก้าวที่เดินคล้ายจะเหยียบอยู่บนหนามแหลมคม

อวี้เหมยที่ติดตามมาด้านหลัง อยู่ในชุดผ้าไหมสีฟ้าสดใส ใบหน้าแต่งแต้มอย่างบรรจงรับกับเค้าหน้าที่งดงามตามวัยไร้ที่ติ นางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างภาคภูมิ ทุกฝีก้าวล้วนเปี่ยมด้วยความมั่นใจที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใด สำหรับนางแล้ว การกลับมาของอวี้เฉินไม่มีค่าอันใดเลย เด็กคนนั้นก็แค่ลูกที่บิดาไม่ต้องการ เด็กที่ถูกทอดทิ้ง ไม่เคยมีที่ยืนในจวน และนับจากนี้ก็คงไม่มีทางมีได้ 

ส่วนอวี้คุนในวัยสิบสามก็หาได้ต่างจากพี่สาว เขาเดินอย่างองอาจจวนจะกลายเป็นเย่อหยิ่ง ใบหน้าเยาว์วัยประดับรอยยิ้มมั่นใจเต็มเปี่ยม เชื่อมั่นอย่างฝังรากลึกว่าตนคือผู้สืบทอดคนต่อไปของตระกูลอวี้ ความมั่นใจนั้นไม่ได้บังเกิดขึ้นเอง หากแต่ซึมซาบจากคำของมารดาที่พร่ำบอกเขาอยู่ทุกวัน ว่าเขาคือคนที่บิดารักและวางใจที่สุด ไม่มีผู้ใดในจวนนี้จะเทียบเคียงได้

โดยไม่รับรู้เลยแม้แต่น้อยว่า มารดาของพวกเขาในยามนี้ แบกรับบรรยากาศหนักอึ้งเพียงใด

เมื่อทั้งสามมาถึงหน้าห้องโถงหลัก ประตูไม้บานใหญ่ถูกผลักออกอย่างเงียบงัน ด้านใน บุรุษทั้งสามกำลังนั่งจิบชาสนทนากัน ไร้คลื่นอารมณ์ใดๆ

เซิ่งซื่อลอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก

เป็นนางเองที่คิดมากเกินไป เรื่องนั้นผ่านไปตั้งแปดปีแล้ว หากพวกเขาจะระแคะระคาย ก็คงไม่ปล่อยให้มันเงียบงันมายาวนานถึงเพียงนี้ 

หรือบางที พวกเขาอาจไม่เคยรู้เลยว่าผู้ที่บงการทุกอย่างก็คือนาง

"คารวะองค์ชายใหญ่เพคะ/พ่ะย่ะค่ะ"

เสียงคำนับของเซิ่งซื่อและบุตรทั้งสองดังขึ้นพร้อมกัน นางย่อตัวลงอย่างงดงาม ท่ามกลางรอยยิ้มอ่อนโยนที่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้า แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นเพียงใดก็ตาม

องค์ชายใหญ่พยักหน้ารับอย่างเฉยเมย ดวงเนตรสงบนิ่งกวาดมองผ่านทั้งสามโดยไม่เผยความรู้สึกใดๆ ยากนักที่จะคาดเดาว่าพระองค์กำลังคิดสิ่งใดอยู่

หลังจากทำความเคารพผู้สูงศักดิ์ เซิ่งซื่อก็เบนสายตาไปยังเด็กหนุ่มข้างกายผู้เป็นสามี ก่อนจะย่างเท้าก้าวเข้าไปหาด้วยท่าทางยินดี รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าอย่างแนบเนียน ทว่าแววตากลับฉายแววครุ่นคิดไม่จาง

นางหยุดยืนใกล้โต๊ะน้ำชาตรงหน้าสามี ขยับริมฝีปากเอ่ยเสียงนุ่มนวลเปี่ยมด้วยความเมตตา

"อาเฉิน…เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย ดียิ่งนัก ในที่สุดก็ได้กลับบ้านเสียที"

นางกวาดสายตาไปยังเด็กหนุ่ม แววตาอ่อนโยนแลดูลึกซึ้ง 

อวี้เฉินในชุดสีน้ำเงินเข้มยืดตัวตรง เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองสบดวงตาของสตรีตรงหน้าโดยไม่หลบเลี่ยง นัยน์ตาคมกริบไร้คลื่นอารมณ์ ทว่าแฝงแรงกดดันเยียบเย็นอย่างยากจะหยั่งถึง

เขาลุกขึ้นยืน สบตากับแม่เลี้ยงอย่างสงบ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น แต่มีมารยาทครบถ้วน

"อวี้เฉิน คารวะฮูหยิน"

เขาค้อมศีรษะเล็กน้อย ริมฝีปากประดับรอยยิ้มบาง แต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่แตะถึงดวงตา

"ข้ากลับมาแล้วขอรับ"

รอยยิ้มบนใบหน้าเซิ่งซื่อคล้ายจะแข็งค้างไปชั่วขณะ ก่อนจะฉาบเคลือบด้วยความอ่อนโยนเช่นเดิม นางพยายามกลบเกลื่อนความอึดอัดกระอักกระอ่วนที่คืบคลานรอบตัว เอ่ยถามผู้เป็นสามีเสียงอ่อนหวานระคนสงสัย

"ท่านพี่...นี่มันเรื่องอันใดกันเจ้าคะ เหตุใดอาเฉินถึงกลับมากับองค์ชายใหญ่ได้"

เสียงของนางพยายามควบคุมให้มั่นคง ทว่ากลับแผ่วเบาและฝืดเฝื่อนกว่าที่ตั้งใจไว้

อวี้จิ้งนั่งหลังตรง สีหน้าเรียบนิ่ง มือประคองถ้วยชาในท่วงท่าสงบ ทว่าในดวงตาลึกนั้นมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว เขาวางถ้วยชาลงกับโต๊ะเบาๆ เสียงกระทบของกระเบื้องและไม้คล้ายจะดังก้องกว่าปกติในความเงียบ

แต่คำตอบที่เซิ่งซื่อต้องการ กลับมิได้ออกมาจากปากของผู้เป็นสามี เสียงทุ้มเย็นของบุรุษอีกผู้หนึ่งเป็นฝ่ายตอบขึ้นแทน

"ข้าเป็นผู้พาเขาออกจากจวน ย่อมต้องเป็นผู้มาส่งเขาด้วยตัวเอง นั่นเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว"

เสียงนั้นแม้นิ่งเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยแรงกดดันและอำนาจจนห้องทั้งห้องคล้ายจะตกอยู่ในความเงียบงันชั่วขณะ

"อะ อะไรนะเพคะ"

เซิ่งซื่อหลุดถามออกมาด้วยเสียงที่เกือบสั่น หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันแทบจะทันที ก่อนที่นางจะเร่งเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงที่พยายามรักษาความสงบ แต่แววระแวงกลับไหลซึมขึ้นมาในดวงตาอย่างปิดไม่มิด

"พระองค์ตรัสว่าเป็นผู้มารับอาเฉินด้วยพระองค์เองเช่นนั้นหรือเพคะ องค์ชายใหญ่ทรงล้อหม่อมฉันเล่นแล้วกระมัง"

นางจำได้ว่า ผู้ที่มาพาตัวอวี้เฉินไปแต่งกายด้วยชุดสีดำมอซอ ใบหน้ารกครึ้มเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง ทั้งยังมีท่าทีแข็งกระด้าง ไร้ความเป็นสุภาพชน แตกต่างจากบุรุษตรงหน้าอย่างสิ้นเชิง

หลี่เหวินหลงยังคงมีท่าทางนิ่งสงบ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาได้ว่ากำลังเย้าหยอก หยันเย้ย หรือเพียงแค่เบื่อหน่าย ดวงตาคมปลาบทอดมองนางเพียงครู่ ก่อนจะเอียงศีรษะแล้วไหวไหลเล็กน้อยแทนคำตอบ คล้ายจะบอกว่า จะเชื่อหรือไม่ ก็สุดแล้วแต่เจ้า

ท่าทางเช่นนั้น... ช่างยียวนกวนอารมณ์ จนเซิ่งซื่อต้องกัดริมฝีปากแน่น กลั้นอารมณ์ขุ่นเคืองไว้ไม่ให้สะท้อนออกมาทางสีหน้าและแววตา

"เป็นเช่นที่องค์ชายใหญ่ทรงตรัส"

อวี้จิ้งที่เงียบอยู่นาน ในที่สุดก็เป็นผู้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าแฝงแววหนักแน่นดั่งตอกย้ำความจริงนั้น

เซิ่งซื่อคลี่ยิ้มบาง หัวเราะเบาๆ อย่างเขินอาย กลบเกลื่อนความหวาดหวั่นที่แล่นวูบขึ้นมาในอกอย่างควบคุมไม่อยู่

"หม่อมฉันนี่แย่จริงเชียวเพคะ ที่ในวันนั้นจดจำพระองค์ไม่ได้"

ถ้อยคำและท่าทางของนางแลดูอ่อนหวานนอบน้อม ทว่าไม่อาจปิดบังแววสั่นไหวในดวงตาได้แม้แต่น้อย นางหลุบตามองต่ำ หลบเลี่ยงสายตาทุกคู่ในห้องคล้ายรู้โดยสัญชาตญาณว่าเบื้องหลังนั้น ใครบางคนกำลังจ้องมองนางอยู่ด้วยความรู้เท่าทัน

นางรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่างบอกไม่ถูก

ด้านอวี้เหมยกับอวี้คุนที่เดินมานั่งเบื้องหลังบิดา ต่างก็ลอบขบกรามแน่นแทบพร้อมกัน ดวงตาทั้งสองคู่ฉายแวววาววับด้วยความขุ่นเคืองและตึงเครียด การปรากฏตัวของอวี้เฉิน ผู้ที่พวกเขาคิดว่าไร้ความสำคัญ กลับกลายเป็นจุดเปลี่ยนที่เหนือความคาดหมายโดยสิ้นเชิง

ความมั่นใจที่เคยมี กำลังสั่นคลอนทีละน้อย ทุกอย่างราวกับตาลปัตรในพริบตาเดียว

โดยเฉพาะสำหรับเซิ่งซื่อ ความหวาดระแวงต่อเบื้องหลังการกลับมาของอวี้เฉินเริ่มกัดกินหัวใจนางอย่างเงียบเชียบ

อวี้เฉินไม่เพียงกลับมาอย่างมีลมหายใจ แต่กลับมาพร้อมกับผู้อุปถัมภ์ที่มีอำนาจสูงล้ำ ผู้ซึ่งนางไม่อาจแตะต้อง นางไม่อาจกำจัดเขาได้ง่ายดายเช่นในอดีตอีกแล้ว