บทที่ 3 สาวน้อยดารินกลับเข้าสู่ตระกูลไพศาล

“คุณหนูครับ ใกล้จะถึงบ้านแล้วนะครับ”

เสียงเรียกของลูกน้องประจำตระกูลไพศาลดังขึ้น ทำให้ดารินที่เหม่อลอยมาตลอดการเดินทางสะดุ้งกลับสู่ความเป็นจริง นับตั้งแต่ขึ้นรถจากต่างจังหวัด ความคิดของเธอวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์พลิกผันในชีวิตที่ไม่คาดฝัน จากคนที่แทบไม่มีจะกิน วันนี้กลับกลายมาเป็นคุณหนูของตระกูลใหญ่ ร่ำรวยเป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศเพียงชั่วข้ามคืน

“เอ่อ…อ๋อค่ะ”

ดารินตอบเสียงเบา รีบเก็บความรู้สึกที่สับสนเอาไว้ภายใน ใจยังคงว้าวุ่นกับอนาคตที่ต้องมาอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่อันแสนหรูหรานี้ โดยที่เธอไม่มั่นใจเลยว่าจะปรับตัวเข้ากับชีวิตอันเป็นระเบียบเคร่งครัดนี้ได้หรือไม่

ไม่กี่นาทีต่อมา รถตู้คันหรูก็แล่นเข้าสู่เขตบ้านใหญ่โตของตระกูลไพศาล ขนาดของมันเทียบได้กับคฤหาสน์ในฝัน ดารินเบิกตาโพลงเมื่อมองเห็นตัวบ้านที่สง่างาม โอ่อ่า แตกต่างจากทุกสิ่งที่เธอเคยรู้จักราวฟ้ากับดิน

“ถึงแล้วครับ”

เสียงคนขับดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ชายในชุดสูทจะรีบลงมาเปิดประตูให้เธอ ดารินก้มศีรษะขอบคุณอย่างเคอะเขิน ความคุ้นเคยกับการปฏิบัติเช่นนี้ดูเหมือนจะยังมาไม่ถึง

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ/ค่ะ คุณหนูดาริน”

เสียงพ่อบ้านและสาวใช้จำนวนมาก กล่าวต้อนรับพร้อมกับก้มศีรษะให้เธออย่างพร้อมเพรียง ทุกคนยืนเรียงรายกันเป็นแถวทั้งสองข้างประตู ต้อนรับเธออย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน

ดารินพยายามปรับตัวกับบรรยากาศแปลกใหม่ตรงหน้า เธอก้มศีรษะตอบรับ แล้วหันไปมองชายสูงวัยที่ยืนรออยู่ที่ประตูใหญ่ เขายิ้มอย่างปีติ และเธอรู้ได้ทันทีว่าเขาคือพ่อที่แท้จริงของเธอ

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะลูก”

เสียงทุ้มอ่อนโยนพูดออกมาเมื่อเธอก้าวเข้าไปใกล้ ด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความรัก ดารินพยักหน้ารับเบา ๆ พร้อมกับส่งยิ้มตอบ แม้ว่าภายในจะยังรู้สึกประหม่า

“ค่ะ”

เธอตอบรับอย่างเบา ๆ กวาดสายตาไปรอบ ๆ อย่างอดไม่ได้ เผื่อจะได้เห็นผู้เป็นแม่ แต่ก็ไม่พบใคร

“แม่ของลูกไปเยี่ยมพี่สาวที่โรงพยาบาล เดี๋ยวก็กลับ”

พ่อของเธอพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“เข้ามานั่งพักก่อนนะลูก”

ดารินพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่าน เดินตามบิดาเข้าไปในห้องรับแขก ภายในบ้านใหญ่โต อลังการ ของตกแต่งล้วนหรูหรา เครื่องเรือนแต่ละชิ้นดูมีระดับและเข้ากับบรรยากาศที่ออกแบบมาอย่างพิถีพิถัน เธอไล่สายตาชมความสวยงามรอบ ๆ จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดึงความคิดของเธอกลับมาอีกครั้ง

“ที่ผ่านมาลูกลำบากมากไหม”

พ่อเอ่ยถาม พลางมองดูมือลูกสาวที่ไม่เนียนนุ่มเหมือนผู้หญิงทั่วไป มือที่บ่งบอกถึงชีวิตอันยากลำบากนั้นไม่สอดคล้องกับใบหน้าหวานที่ไร้ริ้วรอยใด ๆ

ดารินชะงักไป เธอไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไรดี หากบอกว่า “ลำบาก” เธอกลัวว่าพ่อจะเข้าใจผิด คิดว่าการเลี้ยงดูที่ผ่านมาของแม่ไม่ดีพอ แต่หากตอบว่า “ไม่ลำบาก” ก็ดูเหมือนจะเป็นคำตอบที่ไม่ตรงกับความจริง

บิดาของเธอเหมือนจะรับรู้ถึงความอึดอัดนั้น เขาจึงยิ้มอย่างเข้าใจ

“เอาล่ะ ๆ พ่อไม่ถามแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว ต่อไปนี้หนูจะไม่ต้องลำบากอีก”

ว่าพร้อมวางมือลงบนไหล่บางของเธอ ให้กำลังใจและความอบอุ่นที่เธอไม่ค่อยคุ้นเคยนัก

อีกด้านหนึ่ง เสียงฝีเท้ากระทบพื้นกระเบื้องก็ดังใกล้เข้ามา หญิงวัยกลางคนและลูกสาวคนกลางชื่อไอรินเพิ่งกลับถึงบ้าน ทั้งคู่เดินเข้ามาพร้อมบรรยากาศที่คล้ายจะมีอะไรบางอย่างค้างคาอยู่ในใจ ไอรินเพิ่งได้รู้ความจริงว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของแม่ลดา เธอกลัวว่าความรักที่แม่มีให้จะเปลี่ยนแปลงไป เพราะดาริน เด็กสาวที่เพิ่งเข้ามาและถูกเรียกว่า “น้องเล็ก” ของบ้านนี้