Chapter 50 ความเจ็บปวด2

"อย่างงี่เง่าน่านารี! เทเรซ่าไม่รู้จักใครที่เมืองไทย และที่สำคัญผมก็ไม่ได้มีใจให้กับเธอ เราแค่เป็นเพื่อนกัน คนที่แต่งงานกันเลิกกันแล้วจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้เลยรึไง" คำพูดของสามีทำให้นารีลุกขึ้นนั่ง เธอไม่เถียงว่าสามีภรรยาที่เลิกกันแล้วจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่ได้ แต่ไม่ใช่การพาภรรยาเก่ามาอยู่ในบ้านแบบนี้ ในขณะที่เธอกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขาอยู่        

"นาอยากอยู่คนเดียว อยากพักผ่อน คุณช่วยออกไปจากห้องก่อนได้ไหมคะ" นักรบค่อยๆ หลับตาลง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแรง เมื่อนารีกำลังงอแง และไม่ฟังเหตุผลของเขาเลย                                      

"โอเคผมจะออกไป คุณจะได้สงบสติอารมณ์แล้วคิดไตร่ตรอง ช่วงนี้คุณเปลี่ยนไปมากเลยนะหนูนา คุณเริ่มเอาแต่ใจและพูดจาไม่รู้เรื่อง ผมไม่ชอบผู้หญิงเอาแต่ใจคุณรู้เอาไว้ด้วย" พูดจบนักรบได้เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้นารีนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่คนเดียว ก้นหม้อยังไม่ทันดำความรักที่เขามีให้กับเธอก็จืดจางเสียแล้ว นั่นคือความคิดของนารี ที่เวลานี้เธอรู้สึกโดดเดี่ยว และเคว้งคว้างอยู่คนเดียว การแต่งงานภายใต้เงื่อนไข เธอไม่ควรที่จะฝากชีวิตไว้กับผู้ชายอย่างนักรบ                                                

ผู้ชายคนไหนจะมาจริงจังกับผู้หญิงอย่างเธอ เหมือนกับที่พี่สาวเคยกล่าวเอาไว้ นางซินที่อยู่แต่ก้นครัว คงไม่คู่ควรกับสามีนักธุรกิจอย่างเขา มันคงเป็นเรื่องน่าอายที่เขานั้นคว้าเอาเธอมาเป็นภรรยา ความเงียบกำลังทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างนารีสุดที่จะกล้ำกลืนให้ผ่านพ้นวันคืนนี้ไปได้ เธอไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร แต่ยังไงเธอก็ต้องอยู่ให้ได้เพื่อลูกน้อยในครรภ์

หลายวันผ่านไป นารีกับนักรบเริ่มทำตัวห่างเหินกันมากขึ้น ในขณะที่เทเรซ่าพยายามจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างพวกเขาให้ได้ แม้จะดูเหมือนว่านักรบไม่มีใจให้ แต่หลายๆ สิ่งที่ชายหนุ่มทำให้กับเทเรซ่านั้น นารีคิดว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เพื่อนควรจะทำให้เพื่อน อย่างเช่นการเลือกเสื้อผ้าการพาไปเปิดหูเปิดตา แม้แต่งานประมูลเพชรเทริซ่าก็ตามเขาไปเป็นเงา ราวกับว่าหล่อนเป็นภรรยาของเขาอีกคน                                                      

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น                                 

"คุณนารีมีคนมาขอพบค่ะ" งามตาเปิดประตูเดินเข้ามารายงานนายหญิงของบ้าน เพราะคนที่มาขอพบบอกว่ามีธุระสำคัญจะคุยกับนารี  

"ใครเหรองามตา" นารีเอ่ยถามออกไป ในขณะที่เธอนั้นยังคงนอนตะแคงหันหน้าเข้าผนัง ซึ่งเป็นเวลาบ่าย ที่ป่านนี้สามีของเธอคงพาเพื่อนไปเที่ยวในที่ต่างๆ อย่างหนำใจ และไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขานั้น พัฒนาไปถึงขั้นไหน ถ่านไฟเก่าคงจะระอุขึ้นมาในไม่ช้าอย่างแน่นอน                            

"เธอบอกว่าเป็นคุณแม่ของคุณนารีค่ะ" คำบอกเล่าของงามตา ทำให้นารีรีบลุกขึ้นอย่างไว เพราะเธอมั่นใจการที่มารดามาหาที่นี่จะต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่                                                                                                    

"ขอบใจมาก เดี๋ยวนาจะตามลงไป" นารีลุกไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น ก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง  

"สวัสดีค่ะคุณแม่ คุณแม่สบายดีนะคะ" นารีไหว้ผู้เป็นมารดาก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามกับหญิงสูงวัย    

"ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป แม่ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร นารี ตอนนี้พ่อกับแม่จะไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้ว" คำพูดของผู้เป็นมารดา บวกกับแววตาที่หมองหม่น ต่างจากคุณนายพิกุลคนเดิม ที่เคยตั้งท่ารังเกียจรังงอนเธอ ทำให้นารีรู้สึกห่อเหี่ยวใจลงไปด้วย เพราะถึงยังไงบิดามารดาก็คือผู้มีพระคุณ                                                               

"เกิดอะไรขึ้นค่ะคุณแม่" นารีเริ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าที่บ้านมีปัญหาเรื่องการเงิน มากขนาดนี้                                     

"บริษัทของเรากำลังจะปิดตัวลง เพราะฝีมือของคาวี พ่อไม่สามารถที่จะพยุงต่อไปได้ และตอนนี้พ่อได้ขายหุ้นทั้งหมดให้กับคุณอาร์มันโด้เรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังไม่พอใช้หนี้เขาอยู่ดี เวลานี้บ้านของเรากำลังจะถูกยึด" น้ำเสียงที่สั่นเครือบวกกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของหญิงสูงวัยตรงหน้า ทำให้นารีรู้ว่ามารดากำลังเป็นทุกข์ทั้งกายและใจ

"พ่อเอาบ้านไปจำนองกับธนาคารไว้เท่าไหร่คะแม่" นารีพูดพร้อมกับลุกไปนั่งข้างๆ ผู้เป็นมารดา ก่อนจะซบลงไปที่อกของหญิงสูงวัย นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เธอจำความได้ อกนี้ช่างอบอุ่นยิ่งกว่าอ้อมกอดใดๆ เสียงร้องไห้ของสองแม่ลูกดังไปทั่วห้องรับแขก นารีรู้สึกดีไม่น้อย ที่มารดามาหาในวันนี้ แม้จะมาเพียงเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่มันก็คุ้มค่าหากเธอยอมให้เครื่องเพชรกับมารดาไป แลกกับอ้อมกอดและความห่วงใยที่หญิงสูงวัยจะมีให้เธอบ้าง                                                                                                                       

"บ้านพร้อมที่ดินพ่อเอาไปจำนองไว้ห้าสิบล้าน ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไร แม่ขอโทษนะที่หมางเมินต่อลูก เพียงแค่เชื่อหมอดู ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วหมอดูก็คู่กับหมอเดาดีๆ นี่เอง"                                                      

คำพูดของมารดายิ่งทำให้นารีร้องสะอึกสะอื้นออกมา เมื่อเธอกำลังจะเป็นแม่คน ต่อให้ลูกไม่ดียังไงแม่ก็ย่อมรักลูกมากกว่าสิ่งอื่นใด นารีเชื่อว่าหากมารดาเกลียดเธอจริงๆ คงไม่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ ส่งให้เรียนจนจบปริญญาตรี แม้จะเป็นมหา'ลัยที่ไม่มีชื่อเสียง แต่ทุกที่ก็ให้การศึกษาเหมือนๆ กัน มันอยู่ที่ตัวบุคคลมากกว่าว่าจะค้นคว้า และพยายามแอคทีฟตัวเองได้มากแค่ไหน                                                                                                               

"คุณแม่รอนะอยู่ที่ก่อนนะคะ เดี๋ยวน่าจะไปหยิบของมาให้น่าจะขายได้มากพอ ที่จะให้พ่อเอาไปใช้หนี้เขา" มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มสองข้าง ก่อนลุกเดินขึ้นไปบนบ้าน นารีหยิบตลับเพชรออกมาจากตู้เซฟ ซึ่งนักรบเป็นคนเก็บเอาไว้ พร้อมกับบอกรหัสเธอ แต่นารีก็ไม่ได้หยิบของมีค่าชิ้นอื่นออกจากตู้เซฟ เพราะนั่นมันไม่ใช่ของของเธอ แต่เครื่องเพชรนี้นักรบเคยให้เธอไว้ ฉะนั้นมันจึงเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เธอมีติดตัวในยามนี้ และเงินในบัญชีอีกไม่มาก เพราะสามีพาไปเปิดเอาไว้หลังจากที่เธอยกบัญชีนั้นให้กับพี่ชายไป ที่สำคัญเธอใช้จ่ายในการรักษาคาวีไปก็หลายแสนแล้ว                                                                                              

"นี่ค่ะคุณแม่ นาคิดว่าราคาของมันน่าจะแพงมาก นาไม่ชอบใส่เครื่องประดับแพงๆ แบบนี้ ถ้าคุณแม่เอาไปขายราคาของมันน่าจะมากกว่าห้าสิบล้าน" คุณนายพิกุลรับของมาจากลูกสาว ก่อนที่นางจะรีบเก็บใส่ไว้ในกระเป๋า เพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้                                                    

"ขอบใจมากนะนารี แล้วอย่าลืมกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่บ้าง บ้านหลังนั้นคือบ้านของเรา แม่ต้องรีบไปจัดการธุระให้กับพ่อ แม่ไปก่อนนะนารี" นารียิ้มบางๆ ส่งไปให้กับผู้เป็นมารดา ก่อนจะเข้าไปกอดลา เมื่อเธอรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดนี้                                                                  

"ไว้วันหลังนาจะกลับไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่นะคะ ฝากบอกคุณพ่อด้วยว่านาคิดถึง"                           

"จ้า... ช่วงนี้เขาคาวีกับรวีก็ไม่กลับบ้านเลย ที่บ้านของเราไม่มีชีวิตชีวาเงียบเหงายังไงก็ไม่รู้" พูดจบหญิงสูงวัยก็เดินออกจากบ้านไป นารีมองตามผู้เป็นมารดาขึ้นรถออกจากบ้านจนลับตา ก่อนจะกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิมด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวอ้างว้างและเดียวดาย

เวลาหกโมงเย็นนักรบกลับเข้ามาบ้านพร้อมกับเจสันและเทริซ่า ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียด เมื่อมีสายรายงายถึงเครื่องเพชรที่ถูกขายไปเมื่อช่วงบ่าย แน่นอนเพชรน้ำดีคืออัญมณีที่ล้ำค่า ซึ่งเขานั้นหวังว่าผู้หญิงที่ทรงคุณค่าอย่างนารีจะเก็บมันไว้อย่างดี ไม่คิดว่าเธอจะยอมเอาของที่เขามอบให้

ซึ่งมีทั้งคุณค่าทางจิตใจ แต่เธอกลับไม่แยแสต่อความรู้สึกที่เขามีให้เลย เธอยอมให้มารดาเอาไปขายใช้หนี้ได้ยังไง เวลานี้นักรบรู้สึกเจ็บปวดภายในใจไม่น้อย เมื่อเขาคิดว่านารีหักหลังความรู้สึกทั้งหมดที่เขามีให้ ทั้งที่เขานั้นพยายามหาซื้อมันมาอย่างยากเย็น