chapter.11 กำราบผัว

เอี๊ยด! เสียงเบรกรถดังขึ้นเมื่อตัวรถแล่นเข้ามาจอดภายในรั้วบ้านร่างเล็กเกือบกระแทกกับคอนโซลแต่โชคดีที่เธอใช้แขนทั้งสองข้างยันไว้

“หึ้ย! ไอ้เฮียขับรถประสาอะไร ห๊ะ!” เสียงเล็กเหวขึ้นทันทีที่เธอดึงตัวเองกลับมาได้

“แล้วใครใช้ให้เธอแต่งตัวแบบนี้แล้วเข้าหาผู้ชายอื่นกันล่ะ!” รันเวย์ตอกกลับอย่างหัวเสียเขาโมโหจนอยากจะจับเธอมาตีก้นซะให้เข็ด

“มันชีวิตฉันอย่ามายุ่ง!” จบประโยคของคนตัวเล็กก็รีบก้าวลงจากรถและปิดประตูกลับคืน ปัง!

ของขวัญก้าวเท้าเข้ามาในบ้านก่อนด้วยท่าทางที่หงุดหงิดเธอโมโหเขามาก มันเวรกรรมหรือฟ้าลิขิตกันแน่นึกแล้วอยากจะจับซัดให้หน้าแหก ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวขึ้นบันไดก็ถูกคว้าจับแขนรั้งจนร่างเธอเซไปชนเข้ากับแผงอกของร่างสูงตรงหน้า

“นี่ปล่อยเดี๋ยวนี้!” เสียงเล็กตะคอกใส่พร้อมกับสะบัดตัวขัดขืนการจับกุมของเขา

“นิสัยไม่ดี ทำผิดแทนที่จะขอโทษแต่เธอกลับมาทำแบบนี้ใส่กัน!”

“ฉันทำผิดหรอ เหอะ!” ปั่ก! เข่าเล็กกระแทกเต็มแรงเข้าไปที่เป้ากางเกงของคนตรงหน้า ร่างหนาทรุดลงกับพื้นไปนั่งกุมเป้าตัวเอง ผั๊วะ! ตุบ! ก่อนจะตามมาด้วยหมัดต่อยเข้าไปยังใบหน้าหล่อจนหันไปอีกทางและเท้าที่ยันไปยังหน้าอกแกร่งเต็มๆ จนร่างหนาหงายหลังไปกองกับพื้น

“โอ๊ย! ยะ ยัยบ้า” พรึ่บ! ร่างสูงถูกกระชากรั้งคอเสื้อขึ้นมานั่งเธอมองหน้าเขาด้วยสายตาเขม็ง มือเล็กชกใส่ปากหนาจนแตก

“นายมันไม่รู้จักพอ มีเมียแล้วแต่ก็ยังจะแอบไปมั่ว ทำไมมันคันนักหรือไงถึงมีแค่ฉันคนเดียวไม่พอ!”

“เธอพูดอะไร?”

“ไปนอนกับใครมา จ่ายไปเท่าไหร่?” รันเวย์ถึงกับนิ่งเมื่อเธอพูดเหมือนรู้อะไรมา

“ไม่มี” ผั๊วะ! หมัดเล็กต่อยซ้ำเข้าไปที่เดิมอีกครั้ง

“เลิกตอแหลสักที นายเคยรักฉันจริงๆ บ้างมั้ย?” สายตาคมหลี่จ้องมองใบหน้าที่ตอนนี้เธอหันหน้าหนีทันทีที่จู่ๆ น้ำตาก็ไหลลงมา

“รักสิ เฮียรักขวัญแต่เฮียก็ผู้ชาย เฮียมีอารมณ์หนูไม่เคยยอมมีอะไรกับเฮียเลย แต่เฮียไม่ได้มั่วขนาดนั้นนะทุกครั้งเฮียจะใส่ถุงไม่สดถ้าไม่ใช่หนู”

“เห็นแก่ตัวนายเสแสร้งทำดีต่อหน้าคนอื่น ต่อหน้าคนในครอบครัวลับหลังนายมันก็คนเจ้าเล่ห์ ตอแหลหลอกลวงคนหนึ่งคิดจะหลอกล่อให้ฉันตายใจ เหอะ! คนอย่างฉันไม่ยอมให้ใครหลอกง่ายๆ หรอกนะ”

“ในเมื่อไม่เชื่อเฮีย ขวัญจะทำอะไรเฮียก็ได้แล้วแต่เลย เฮียยอมครับ!” ประโยคของเขาทำเอาคนตัวเล็กหันมองอย่างคิดสนุกถึงแม้ความโกรธจะมากกว่าก็ตาม

“งั้นเหรอ!” จบประโยคมือเล็กก็คว้าจับเข้าที่คอเสื้อเชิ้ตก่อนจะรั้งดึงเขาให้เดินตามขึ้นห้อง แต่ก่อนที่เธอจะไปถึงห้องก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอเข้ากับรามและมินตรา

“เวย์ทำไมหน้าลูกถึงได้?” มินตราเอ่ยถามด้วยท่าทางที่เป็นห่วงลูกชายตัวเอง

“ป๊าไม่ว่าถ้าหนูจะทำแต่ต้องคุยกันด้วยเหตุผลนะลูก อย่าใช้อารมณ์นะรอให้เย็นกันก่อนค่อยคุยก็ได้นะ” รามเอ่ยอย่างรู้ทันเพราะเขาพอจะเดาออกเมื่อเห็นสภาพของลูกชายตัวเอง

“ค่ะป๊า หนูจะเบามือค่ะ”

“รันเวย์จำที่พ่อพูดไว้นะ อย่าทำร้ายน้องเด็ดขาดเพราะคนผิดคือลูก ลูกต้องยอมรับผลที่ตามมา” รามเอ่ยจบก็เดินเข้าห้องทันที เขาตั้งใจจะลงไปดูเพราะได้ยินเสียงทะเลาะกันแต่ก็ไม่ทันที่จะได้ลงไปดูเพราะทั้งคู่ดันขึ้นมาก่อน

“ห้ามสู้น้องจำไว้นะ นี่คือคำสั่งของแม่” มินตราเอ่ยจบก็เดินตามผู้เป็นสามีเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองทันที

“เดินเข้าไปในห้อง” น้ำเสียงอ่อนลงของคนตัวเล็กเอ่ยบอกผู้เป็นสามี

เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาถึงในห้องนอนร่างหนาก็ถูกผลักลงไปบนเตียงเขามองคนตัวเล็กอย่างกล้าๆ กลัวๆ คนตัวเล็กหน้าตาบึ้งตึงก่อนจะเดินตรงไปยังตู้เก็บกล่องยาและเดินกลับมาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาล

“เอาไปทำแผลเองซะ!” จบกล่องยาก็ถูกโยนใส่ตักคนตัวโต เขารับมันมาโดยไม่เอ่ยอะไร “ฉันยอมรับนะว่าอยากจะจับนายกดชักโครกมาก อยากจะซัดให้หน้าตาแหก ปากแตก ตาเขียว แต่ก็ต้องขอบคุณนะที่ไม่สู้ฉัน” เธอเอ่ยมันออกมาด้วยความรู้สึกจริงๆ เพราะถ้าเขาเป็นเหมือนผู้ชายบางประเภทเธอคงไม่ได้มานั่งอยู่อย่างนี้หรอก

“ป๊ากับพวกพ่อๆ สอนไว้น่ะ อีกอย่างคนเป็นเพราะมีน้องสาวด้วยครอบครัวเฮียไม่เคยใช้ความรุนแรง เราจะคุยกันด้วยเหตุผลมากกว่า ให้เย็นก่อนค่อยคุยกันไม่ทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า โดยเฉพาะคนที่รัก” คำทุกคำของเขามันทำให้เธอได้รู้อะไรหลายๆ อย่างภายในครอบครัวของเขา ครอบครัวเขาอบอุ่นจนเธอสัมผัสได้และอยากได้รับความอบอุ่นนี้ตลอดไป

“แต่ฉันไม่ได้อ่อนแอนะ ฉันสู้นะบอกเลย”

“อันนั้นรู้ก็ดูสิ่งที่เธอทำสิ หน้าฉันหมดหล่อแล้วเนี้ย”

“หมดหล่อสิดี ตอบคำถามฉันมาก่อน จ่ายให้ไปเท่าไหร่?”

“ก็ไม่เท่าไหร่ แค่หมื่นห้า” เสียงเขาแผ่วลงเมื่อเอ่ยประโยคหลัง คนที่ได้ยินกำหมัดแน่นก่อนจะชกเข้าไปอีกครั้ง ผั๊วะ! อั่ก!

“หมื่นห้านี่ไม่ใช่น้อยๆ นะคิดว่าตัวเองโสดอยู่หรือไง ถึงได้ใช้เงินกับอะไรแบบนี้เมียไม่มีหรือไง ห๊ะ! ไอ้เฮียเวร”

“หมัดหนักชะมัดเลย อ๊า! ขอโทษๆๆ ต่อไปจะไม่ทำแล้วครับ ไม่ทำแล้วจริงๆ จะหยุดแล้วต่อไปนี้จะไม่มีแน่นอน ซี๊ด!”

“การกระทำสำคัญกว่าคำพูด นายอย่าพูดถ้าทำไม่ได้ แต่ถ้าคิดจะทำจริงๆ กดโทรไปหาเด็กของนายแล้วบอกเลิกซะ!” คำสั่งของคนตัวเล็กเล่นเอาเขากลืนน้ำลายลงคอเมื่อสิ่งที่เธอสั่งมันคือสวรรค์ที่เขามี “นี่คือคำสั่ง!” ประโยคคำสั่งดังขึ้นทันทีที่เขาแสดงสีหน้าเสียดายอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็ไม่ขัดรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาเบอร์แรกทันที ไม่ถึงสิบวินาทีเจ้าของก็กดรับสายทันที

(ฮัลโหลค่ะเสี่ยคิดถึงลี่หรอคะ) เสียงสตอมากนังเด็กชะนี

“ลี่เลิกยุ่ง เลิกโทรมาหาฉัน หลังจากนี้ต่อไปอย่าได้มาวุ่นวายกับฉันอีก”

(ทะ ทำไมคะลี่ทำอะไรผิด ลี่รักเสี่ยนะคะ ถ้าเสี่ยไปลี่จะอยู่ยังไง ฮือ!)

“เธอไม่ได้รักฉันขนาดนั้นลี่ เธอแค่รักเงินฉัน” รู้นะว่าเขาคิดอะไรแต่ยังอยากเหลือเกิน หึ! จบประโยคเขาก็วางสายทันทีและโทรหาเด็กในสต๊อกอีกหกคน

“หมดแล้วนะไม่มีแล้ว” ประโยคของเขามันดูไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่นักตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาเกือบครึ่งปีที่เขาไม่มีเรื่องแบบนี้มาให้เห็นหรือกวนใจเลย ฉันได้แต่ภาวนาขอให้เขาเป็นแบบนี้ต่อไปจะได้มั้ยนะ