บทที่ 393

ฉู่เฉินยิ้มเย็น ก่อนจะหันไปพูดกับหลิ่วชิงเหอว่า “เมื่อกี้หลิ่วชิงเหอบอกชัดแล้วนี่ ถ้าจะแก้พิษให้เธอ จำเป็นต้องทำลายความบริสุทธิ์ของเธอซะ”

“ถ้าไม่อยากตายก็ว่าง่ายหน่อย ความอดทนของฉันมีขีดจำกัดนะ”

ได้ยินอย่างนั้น หลิ่วหรูเยียนถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้หลิ่วชิงเหอพูดเองกับปาก ถ้าจะแก้พิษให้เธอ ก็จำเป็นต้องทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ!

แต่เธอรับไม่ได้ที่ร่างกายของเธอจะต้องแปดเปื้อนเพราะฉู่เฉิน!

“ไม่… ถึงตายฉันก็จะไม่ให้แกแตะต้องตัวฉัน!”

หลิ่วหรูเยียนปกป้องหน้าอกอันขาวอิ่มของตัวเองสุดกำลัง เธอส่ายหน้า และตวาดเสียงดัง

หลิ่วชิงเหอเห็นอย่างนั้นก็หันไปมองฉู่เฉิน “ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอ?”

ฉู่เฉินแหงนหน้าหัวเราะ “อยากแก้พิษก็มีแค่วิธีนี้วิธีเดียว อีกอย่าง ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวก็จะแก้พิษได้หมด ใครให้พวกเธอสองแม่ลูกโลภมากขนาดนี้ แช่น้ำยาสามปี ย่อมมีราคาที่ต้องจ่ายอยู่แล้ว”

“แกว่าไงนะ?”

หลิ่วชิงเหอกับหลิ่วหรูเยียนอึ้งค้าง ไม่ได้แก้พิษได้ภายในครั้งเดียว?

นี่หรือต้องโดนฉู่เฉินย่ำยีอีกหลายครั้ง?

หลิ่วหรูเยียนสีหน้าย่ำแย่สุดขีด

ฉู่เฉินในสายตาของเธอเป็นแค่คนพิการคนหนึ่ง คนที่ไม่ใช่แม้กระทั่งผู้ชา