ความจริงที่เจ็บปวด

บรรยากาศในบาร์ตกอยู่ในความเงียบที่น่าอึดอัด ทุกสายตาจับจ้องไปที่มาร์คัส อันนา และลลิสาอย่างไม่วางตา

คำพูดของลลิสาที่ว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวลูกหนึ่งยิ่งทำให้สถานการณ์ยิ่งทวีความตึงเครียดขึ้นไปอีก

มาร์คัสพยายามรวบรวมสติ เขาดึงอันนาเข้ามาชิดตัวมากขึ้น แล้วมองลลิสาด้วยสายตาที่แข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย

"เธอมาที่นี่ทำไม"น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่ปนไปด้วยความสั่นเครือและไม่มั่นคง

อันนาสัมผัสได้ถึงความที่ผิดแปลกของมาร์คัสทุกครั้งมาคัสจะเป็นคนที่พูดอะไรค่อนข้างมั่นใจและไม่เคยมีน้ำเสียงอ่อนโยนโทนแบบนี้แม้จะดูแข็งกร้าวแต่แฝงไปด้วยความโหยหา

ลลิสายิ้มอย่างเศร้าๆ "ฉันแค่บังเอิญผ่านมา ฉันก็ไม่คิดว่าจะเจอคนที่นี่สงสัยโชคชะตาทำให้ฉันบังเอิญเห็นคุณ...ก็เลยอยากจะทักทาย" เธอเหลือบมองอันนาอีกครั้ง "และอยากจะแนะนำตัวเองกับคนของคุณด้วย"

"ไม่จำเป็น" มาร์คัสตอบเสียงเย็นชา "เราจะกลับแล้ว"มาร์คัสพยายามควบคุมอารมณ์และน้ำเสียงให้อยู่ในโทนที่เย็นชาซึ่งมันเป็นการกล้ำกลืนฝืนทนที่แสดงออกมาชัดเจนแม้แต่สีหน้าที่เคยดูเคร่งขรึมก็ปิดเอาไว้ไม่มิด

"คุณจะรีบไปแล้วหรอคะมาร์คัส ไม่คิดจะอยู่คุยกับลลิสาหน่อยหรอ" ลลิสาหันมาถามด้วยท่าทีเว้าวอนราวกับอยากจะอธิบายหรือพูดอะไรบางอย่าง

"ผมว่าเราไม่มีอะไรจะต้องคุยกันแล้ว ผมต้องกลับแล้วล่ะ"

ฉันคิดว่าคุณจะไม่ลืมรักแรกของเราแต่ไม่คิดว่าคุณจะลืมมันซะแล้วลลิสาจงใจพูดคำว่ารักแรกออกมาให้อันนาได้ยินแม้ว่าทุกคำพูดจะดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนสองคนที่เคยรักกัน

"หยุดพูดได้แล้วลลิสา"มาร์คัส ตะคอกออกมาเสียงดังและดูเย็นชาแต่เหมือนไม่ใช่ความต้องการที่เขาอยากแสดงออกมา

มาร์คัสพูดจบเขาก็หันไปจับมืออันนาไว้แน่นเพื่อพาเธอเดินอกจากบาร์ทันที แต่อันนากลับดึงมือออก เธอรู้สึกเหมือนถูกกระชากออกจากความฝันที่สวยงาม เธอรู้ว่าการเผชิญหน้ากับความจริงคือสิ่งที่เธอต้องทำ

"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณมาร์คัส" อันนาพูดเสียงแผ่ว แล้วหันไปมองลลิสาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แต่อันนาก็ยังไม่อยากเสียมารยาทที่จะกล่าวทักทายผู้หญิงคนนี้อันนารู้สึกเจ็บปวดในหัวใจอย่างบอกไม่ถูกแต่เธอก็กล้ำกลืนฝืนทนที่จะยังทำหัวใจให้แข็งแรง

"สวัสดีค่ะคุณลลิสา"

ลลิสายิ้มตอบ "สวัสดีจ้ะ" เธอจงใจมองไปที่แหวนบนนิ้วของอันนา "ยินดีด้วยนะ"

คำว่า "ยินดีด้วย" ของลลิสาฟังดูเสียดแทงหัวใจอันนาอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงที่ฉกฉวยความรักของคนอื่นมาอย่างหน้าไม่อาย

แต่มันไม่ผิดที่อันนาจะรู้สึกอย่างนั้นเพราะเธอมาเพียงเพื่อชดใช้หนี้พนันแทนพ่อและการที่มาร์คัสให้แหวนแต่งงานและจดทะเบียนสมรสไม่ได้แปลว่าเขามีความรักแต่เพียงเพื่อต้องการตีตราและแสดงความเป็นเจ้าของในตัวของอันนาอย่างถูกต้อง

มาร์คัสที่เห็นท่าทีของอันนา ก็รู้สึกโกรธตัวเองอย่างที่สุดที่ทำให้อันนาต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ เขาดึงอันนาเข้ามากอดแล้วหอมลงบนหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

"กลับกันเถอะอันนา"มาคัดใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าทุกครั้งต่อหน้าลลิสา หัวใจที่บีบรัดของอันนาเจ็บปวดเพราะเธอสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนแบบที่ไม่เคยเป็นเพียงแค่ต้องการแสดงต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น

อันนาพยักหน้าอย่างว่าง่าย เธอเดินตามมาร์คัสออกจากบาร์ไป โดยไม่สนใจสายตาของทุกคนที่มองมาเลยแม้แต่น้อย เมื่อออกมาจากบาร์ มาร์คัสก็พาเธอขึ้นรถทันที และขับรถกลับคฤหาสน์ด้วยความเร็วสูง

ตลอดทางในรถ ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย อันนาได้แต่นั่งเงียบๆ มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยหัวใจที่บอบช้ำ

เธอรู้แล้วว่าในสายตาของมาร์คัส ลลิสาคือรักแรกและรักเดียว และเธอก็เป็นได้แค่เงาของความรักนั้นหรือของเล่นอย่างเธอกำลังจะโดนขว้างทิ้งยังไม่ใยดี

หัวใจของอันนารู้สึกอึดอัดบีบคั้นจนรู้สึกปวดจี๊ดเธอใช้มือเล็กๆกลมไปที่ดวงใจของเธอมือเล็กสั่นเทาจนทำอะไรไม่ถูก

เมื่อมาถึงคฤหาสน์ มาร์คัสก็รีบพาอันนาขึ้นห้องทันที เขาดึงเธอเข้ามากอดจากด้านหลัง

"อันนา...ฟังฉันนะ"

"คุณมาร์คัสไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะ" อันนาพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ "อันนาเข้าใจแล้ว"

ดวงตาสวยเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ดวงตาแดงก่ำ น้ำตากำลังจะไหลริน แต่อันนาต้องกล้ำกลืนฝืนมันลงไปในลำคออย่างยากลำบากเธอไม่อยากให้น้ำตานี้ไหลออกมาต่อหน้ามาร์คัส

มาร์คัสเงียบไปเขามองไปที่ดวงตาคู่นั้นอย่างรู้สึกปวดร้าวในหัวใจ มาร์คัสไม่รู้สึกว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้ว่าอะไรกับอันนาแม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่ความรู้สึกนี้มันมากมาย

มาร์คัสรู้ว่าความเชื่อใจที่เขาสร้างมาทั้งหมดพังทลายลงในพริบตาเดียว การกลับมาของลลิสาในครั้งนี้ ไม่ได้เป็นแค่เงาในอดีตอีกต่อไปแล้ว

"เธอไปพักผ่อนเถอะ วันนี้ฉันขอนอนคนเดียว" มาร์คัสให้อันนากลับไปนอนที่ห้องของเธอ

"ค่ะคุณมาร์คัส" อันนาตอบรับน้ำเสียงแผ่วเบาสองเท้าก้าวออกมาจากห้องของมาร์คัส

ในทุกคืนอันนาจะได้นอนในอ้อมกอดนี้เธอหลับสนิทและรู้สึกอบอุ่นในทุกครั้ง แต่วันนี้ตลอดสี่เดือนเธอกลับต้องมานอนคนเดียวอีกครั้ง

อันนาก้าวเข้ามาในห้องสีขาวเพียงแค่เป็นห้องที่เธอใช้ไว้สำหรับแต่งตัวและไปหามาร์คัสตลอดระยะเวลาสี่เดือนที่ผ่านมาราวกับความฝัน

อันนาเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ แล้วค่อยๆเอนกายลงเตียงกว้าง เธอนอนหงายมอง เพดานค่อย ๆ ปล่อยน้ำตาให้มันไหลรินออกจากหางตา

หัวใจของอันนาเริ่มว่างเปล่า ตลอดชีวิตของเธอไม่เคยได้รับความรักแบบนี้ นอกจากแม่ที่ตายไป ถ้าวันนี้เธอจะกลับมาไม่เหลือใครอีกครั้งเธอก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะเป็นอย่างไร

ไม่เป็นไรนะอันนา...อันนาปลอบใจตัวเองร้องไห้จนหลับไปพร้อมกับน้ำตาที่เจ็บปวด

ทางด้านมาร์คัสเขานอนไม่หลับทั้งคืนจนตัดสินใจใช้กุญแจไขเข้าไปห้องที่อยู่ข้าง ๆห้องแห่งความลับนั้น มาคัสก้าวเข้าไปในห้องแล้วได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง

ในห้องมีรูปมากมายระหว่างเขาและลลิสามาร์คัสไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้าไปนอกจากทำความสะอาดเดือนละ 1 ครั้งเท่านั้น

ห้องนี้จะถูกปิดตายและมันก็เป็นอย่างนั้นเสมอมา แต่การที่ลลิสากลับมาอาจจะเป็นพายุที่กำลังจะพัดพาความรักของเขากับอันนาให้พังทลายลงไปพร้อมๆ กับลมพายุนี้ด้วยเช่นกันหรือไม่มาร์คัสตอบไม่ได้

มาร์คัสขับรถไปยังสถานที่นัดหมายที่ลลิสาเป็นคนบอกมา มันเป็นร้านกาแฟเล็กๆ ที่เงียบสงบในซอยลึก ที่นี่เป็นสถานที่ที่พวกเขาชอบมานั่งกันบ่อยๆ สมัยยังเรียนมหาวิทยาลัย ภาพความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัวของมาร์คัสอย่างไม่ขาดสาย...