บทที่ 32  การขอแต่งงานแบบห่วยๆ

 

ศิวัชพาอรุณีมาลาและลูกแฝดชายหญิงไปบ้านของเขาที่ระนอง  นายหัวภาคย์มีบ้านหลังใหญ่ที่อ.เมืองหนึ่งหลัง  และมีบ้านที่เกาะพยามอีกหลัง  ชายหนุ่มจอดรถหน้าบ้านในตัวเมืองในเวลาเที่ยงตรง  เด็กๆ ตื่นเต้นมองไปรอบๆ อย่างสนใจ

“บ้านคุณปู่เหรอคับ”  ต้นกล้าถาม

“ครับ เข้าไปหาคุณปู่คุณย่ากันลูก” 

“นึกว่าบ้านอยู่ติดทะเลเสียอีกค่ะ ไม่คิดว่าจะอยู่ในเมือง”  อรุณีมาลาเปรย

“อันนั้นต้องไปเกาะพยามครับ เดี๋ยวพี่พาไปเรามีบ้านบนนั้นอีกหลัง”  ศิวัชตอบเขาพาเธอและเด็กๆ ไปถึงห้องโถงพอดี

“ว่าไงเจ้าเสือน้อยของปู่” นายหัวภาคย์รอรับหลานชายหลานสาวอยู่แล้ว ท่านรับไหว้อรุณีมาลาและหันไปคุยกับต้นกล้า

“มาแล้วเหรอลูก  หนูออเหนื่อยไหมจ๊ะ”  คุณศิตาเข้ามาสมทบ

“สวัสดีค่ะคุณแม่  ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ” เธอยิ้มให้มารดาของศิวัช 

“ไปทานข้าวกันเลยไหมวัช  แม่ให้เด็กตั้งโต๊ะแล้ว” 

“ทานเลยก็ได้ครับแม่  ต้นข้าวบอกหิวแล้ว”  ชายหนุ่มตอบ เขาอุ้มลูกสาวขึ้นก่อนจะเรียกอรุณีมาลา

“ไปกันครับออ” ส่วนต้นกล้าคุยกับคุณปู่ เด็กชายเดินตามนายหัวออกไปแล้ว

เมื่อทานอาหารกันแล้ว เด็กในบ้านพาอรุณีมาลาไปดูห้องพักข้างบน  ศิวัชบอกให้เธอพักก่อนได้เลยเมื่อเห็นหญิงสาวปิดปากหาว   กระเป๋าเดินทางของเธอถูกยกขึ้นมาแล้ว

ห้องพักของเธอเป็นห้องนอนใหญ่ที่มีประตูเชื่อมกับอีกห้องที่มีเตียงเล็กสองเตียงวางคู่กัน  หญิงสาวจึงเดาว่าน่าจะเป็นห้องที่คุณศิตาจัดให้เธอและลูกแฝดอยู่ติดกัน

อรุณีมาลาสำรวจห้องอย่างพอใจ  ก่อนที่เธอจะล้มตัวนอน ตั้งใจว่าจะนอนเล่นสักพักแต่เธอเผลอหลับจริงและหลับลึกในอีกไม่นาทีต่อจากนั้น

เธอรู้สึกตัวตื่นอีกทีในห้องก็มืดลงเล็กน้อยเพราะผ้าม่านถูกดึงปิดอย่างมิดชิด ไฟกลางห้องถูกปิดลงเหลือไฟดวงเล็กเท่านั้น  หญิงสาวพลิกตัวไปชนเข้ากับศิวัชที่นอนข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

อรุณีมาลาขยับตัวจะลุกแต่ถูกกดไหล่ลงให้นอนลงไปกับที่นอนตามเดิม

“นอนต่อเถอะออ  ไม่ต้องรีบลุกก็ได้” 

          “คุณเข้ามาได้ยังไง” เธอถาม

“ก็นี่ห้องพี่ ทำไมพี่จะเข้าไม่ได้ล่ะ”  คำพูดของเขาทำให้เธอโมโห 

“แล้วทำไมเด็กพาฉันมาห้องนี้  คุณศิวัชฉันไม่นอนห้องเดียวกับคุณหรอกนะ”  เธอออกแรงผลักร่างใหญ่ที่ขยับเข้ามาจนชิดให้ออกห่าง

“แต่พี่อยากนอนห้องเดียวกับออ”  ชายหนุ่มสอดมือไปรองศีรษะของเธอบังคับให้อยู่นิ่งๆ  สบตาเขา

“พี่ไม่โทรหาสองวัน  ออคิดถึงพี่รึเปล่า”  หญิงสาวไม่ตอบเธอจ้องเขานิ่งท่ามกลางแสงสลัว

“โอเคไม่ตอบก็ได้  แต่พี่คิดถึงออ” ชายหนุ่มก้มหน้าลงจนชิดแตะปากลงไปตามกลีบปากอิ่ม ละเลียดชิมอย่างใจเย็นมือใหญ่ที่ตรึงไหล่เธอให้ติดกับที่นอนเริ่มขยับเมื่อเธอไม่ขัดขืน

อรุณีมาลาโอนอ่อนตามเพียงชั่วครู่ แต่เมื่อมือเขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อ หญิงสาวจับมือเขาไว้แน่น

“ออ” ศิวัชเรียกชื่อเธอ แต่เธอจ้องหน้าเขาเขม็งไม่หลบสายตา

“ถ้าคุณบอกว่าจะเริ่มต้นใหม่ ก็อย่าทำเหมือนเดิม  เพราะฉันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว”   

“ออ แต่พี่จริงจัง  พี่จะให้เกียรติออ  พี่จะ..”  ศิวัชพูดไม่จบ เมื่อเธอพูดแทรก

“การให้เกียรติคือการกระทำที่ทำให้รู้สึกค่ะ ไม่ใช่แค่คำพูด  ฉันจะไม่ยอมให้มีเรื่องเดิมๆ เกิดขึ้นอีก”  หญิงสาวผลักเขาออกเต็มแรง  คราวนี้ศิวัชปล่อยเธอแต่โดยดี

“โอเค  ออชนะพี่ยอม”  เขาลุกขึ้นจากเตียงแล้วบอกเธอว่า 

“พ่อกับแม่พาต้นกล้ากับต้นข้าวไปเกาะพยามแล้ว  เดี๋ยวพี่พาออตามไป  คืนนี้เราจะไปนอนกันบนเกาะ”  ชายหนุ่มออกไปจากห้อง  ปล่อยให้เธออยู่ตามลำพัง

อรุณีมาลายกมือขึ้นกุมหน้าอก  จริงๆ คือเธอกลัวมากกลัวทั้งเขาจะไม่ยอมหยุด และกลัวว่าตัวเองจะยอมเขาเหมือนเมื่อก่อน  สิ่งที่เสียไปแล้วเรียกกลับไม่ได้ แต่เธอจะไม่เป็นแบบเพียงออคนก่อนอีก เธอบอกตัวเอง

หญิงสาวรู้ว่าเขาไม่พอใจ  แต่ถ้าศิวัชจะถอยห่างจากเธอและลูกนั่นคือคำตอบว่าสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดไม่มีจริง  และสิ่งที่เขาทำให้เด็กๆ ก่อนหน้านี้ มันไม่มีค่าอะไรเลย  ไม่มีค่าพอที่จะเดินไปด้วยกันในฐานะครอบครัว

ศิวัชออกจากห้องนอนด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน  เพราะเขาหวังเต็มที่ว่าเธอจะยอม  จนเมื่อผ่านไปหลายนาทีอารมณ์เขาเย็นและสงบลง

“ผู้หญิงทุกคนอยากเป็นเจ้าสาว”  คำพูดของบิดาลอยเข้ามาในหัวอีกครั้ง 

เขาถามตัวเองว่าพร้อมรึยังสำหรับการแต่งงาน แต่เมื่อนึกถึงต้นกล้า ต้นข้าวก็ยิ้มได้ เขาควรจะแต่งงานนานแล้วด้วยซ้ำ

เมื่ออรุณีมาลาลงมาข้างล่าง  เธอถามเขาว่า

“เราจะไปกันเมื่อไหร่คะ”

ศิวัชตรงเข้ามากุมมือเธอแล้วพูดในสิ่งที่เธอไม่คิดว่าจะได้ฟัง

“ออ เราแต่งงานกันเถอะ ออแต่งงานกับพี่เถอะนะ”  คำขอแต่งงานที่มาปุบปับทำให้เธอตั้งตัวไม่ทัน

“คุณจะขอแต่งงานเพราะว่าฉันไม่ยอมนอนกับคุณเหรอ”  คำถามของเธอตรงจนศิวัชกลืนน้ำลาย

“จะว่าแบบนั้นมันก็ใช่ แต่..ออ ไม่ใช่สิฟังพี่ก่อน” หญิงสาวปัดมือเขาทิ้งหันหลังทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น  ศิวัชตามไปยืนตรงหน้าเธอ

“ไม่ใช่แค่เรื่องนั้นนะ  แต่พ่อพี่บอกว่าผู้หญิงทุกคนอยากแต่งงาน อยากเป็นเจ้าสาว” 

อรุณีมาลาหายใจเข้าลึกๆ  เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำขอแต่งงานที่ห่วยที่สุด

“เราจะไปเกาะกันกี่โมง  ฉันจะไปรับลูกแล้วฉันจะพาลูกกลับกรุงเทพฯ”