บทที่ 33  สงบเสงี่ยม

 

ศิวัชและอรุณีมาลาเดินทางด้วยสปีดโบ๊ทจากตัว อ.เมืองไปยังเกาะพยาม ใช้เวลา 45 นาทีก็ไปถึง  เมื่อไปถึงเดินต่อไปอีก 200 เมตรก็ถึงบ้านพัก

“คุณแม่  แม่มาแล้ว”  เด็กชายต้นกล้ากระโดดเข้ามาหามารดา  เด็กชายล่วงหน้ามากับคุณปู่คุณย่าตั้งแต่บ่ายสอง

“น้องละลูก” เห็นหน้าต้นกล้าแล้ว เธอจะพาลูกกลับกรุงเทพฯ  เลยตามที่ตั้งใจไว้ในตอนแรกก็ทำไม่ลง

“น้องอยู่กับคุณย่าคับ”   ต้นกล้าบอกต่อ “คุณปู่จะพาไปโบสถ์กลางน้ำคับ” 

“จ้ะลูก  แม่ไปคุยกับคุณย่าแปบนึงนะ”  เธอปล่อยต้นกล้าไปเล่นกับศิวัชแล้วตัวเองไปหาคุณศิตาในครัว

ศิวัชมองอรุณีมาลาที่คุยกับแม่ของเขาในครัวแล้วถอนหายใจ

“ไง  ทำไมทำหน้าอย่างนั้นด็อก  อุตส่าห์ให้มีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนยังทำหน้าบูด”  นายหัวภาคย์ถามลูกชาย

ศิวัชมองหน้าพ่อ เขาตัดสินใจเล่าเหตุการณ์คร่าวๆ ให้ท่านฟัง  โดยข้ามช่วงในห้องนอนไปเสีย

นายหัวภาคย์ส่ายหน้าเมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมด  ศิวัชเป็นคนฉลาดแต่ขาดเฉลียวโดยเฉพาะในเรื่องความสัมพันธ์  อาจจะเพราะเขาไม่เคยต้องพยายามละมั้ง

“พลาดไปเยอะเลยด็อก  พ่อก็ไม่รู้จะช่วยยังไง บางทีเราไม่จำเป็นต้องพูดทุกอย่างที่คิดก็ได้นะลูก  เก็บๆ ไว้บ้าง ไอ้คำที่ควรพูดก็ไม่พูด  ไอ้ที่ไม่ควรพูดก็ขยันเหลือเกิน” 

“แล้วผมควรทำยังไงล่ะพ่อ  จุพลุกลางแม่น้ำเจ้าพระยาแล้วขอแต่งงาน เช่าเวลาออกอากาศขอแต่งงานทางรายการทีวีดีไหม”  ดร.หนุ่มจนปัญญา 

นายหัวภาคย์ยกมือห้ามประดุจพระปางห้ามญาติ 

“หยุด  หยุดคิด หยุดไปเลย” คนเป็นปู่ของหลานๆ ทำสีหน้าเหมือนอยากกลั้นใจไปเสียตอนนี้

“ตอนนี้ก็ต้องตามใจหนูออเขาไปก่อน  ถ้าเขาอยากกลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้ก็ต้องพาเขากลับ  ด็อกก็เริ่มต้นจีบเขาใหม่ละกัน”  นายหัวภาคย์ส่ายหน้าอีกครั้งก่อนจะลุกหนีไป

อรุณีมาลาคุยกับคุณศิตาเรื่องขอกลับกรุงเทพฯ ก่อนกำหนดหนึ่งวัน  เธอขออภัยผู้สูงวัยกว่าโดยที่ไม่ได้พูดเรื่องความขุ่นเคืองใจใดๆ   คุณศิตาเองเข้าใจได้โดยที่เธอไม่ต้องบอก  ท่านจึงตกลงจะให้เรือไปส่งหญิงสาวขึ้นฝั่งพรุ่งนี้ตอนเช้า และให้รถตู้คันเดิมไปส่งหญิงสาวและเด็กๆ กลับกรุงเทพฯ 

บรรยากาศคืนนั้นเป็นการทานอาหารริมหาดทรายที่ค่อนข้างประทับใจ เพราะศิวัชสงบปากสงบคำตามที่บิดาสั่ง  ทำให้หญิงสาวอารมณ์เย็นลง  เมื่อมื้ออาหารจบลงเธอขอบคุณผู้ใหญ่ทั้งสองที่เอ็นดูต้นกล้าและต้นข้าว 

นายหัวยิ้มรับ ก่อนจะพูดว่า

“พ่อบอกแล้วถ้าอะไรที่หนูอึดอัดลำบากใจก็ไม่ต้องสนใจมันมาก  ยังไงพ่อก็ต้อนรับหนูกับเด็กๆ ไม่ต้องเป็นลูกสะใภ้ก็ได้ มาเป็นลูกสาวของพ่อกับแม่อีกคนละกัน”  ท่านหันไปทางภรรยา

“ใช่ไหมครับคุณหญิง”  นายหัวให้เกียรติภรรยาเสมอ  เขาเรียกเธอด้วยสรรพนามเดิมตั้งแต่สมัยรู้จักกันใหม่ๆ  จนถึงตอนนี้ก็ไม่เปลี่ยนแปลง

“ใช่ค่ะ”  คุณศิตาตอบรับคำพูดของสามี  “หนูออไม่ต้องกังวลอะไรนะจ๊ะ  พรุ่งนี้แม่จะจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยจ้ะ”

ดังนั้นวันรุ่งขึ้นเธอและลูกๆ  จึงได้เดินทางออกจากเกาะและต่อไปกรุงเทพฯ โดยที่ศิวัชไปด้วยแต่เขาพูดกับเธอน้อยลงมาก  เวลาบ่ายสามรถไปส่งเธอและลูกๆ ที่บ้านก่อนที่ชายหนุ่มจะขอตัวกลับบ้านตนเอง

หลังจากนั้นศิวัชทำตัวสงบเสงี่ยมมากขึ้น  เขามาหาต้นกล้าและต้นข้าวทุกวัน และต่อมารับหน้าที่ไปรับลูกที่โรงเรียนแทนอรุณประภาที่ยังไม่กลับจากใต้สักที

“พิณเมื่อไหร่จะกลับกรุงเทพฯ”  หญิงสาวถามคู่แฝดทางโทรศัพท์  เมื่อผ่านไปอีกหนึ่งเดือนไม่มีทีท่าว่าพี่สาวฝาแฝดจะกลับบ้าน

“ก็ต้องรอทางนี้ทำงานน่ะ  ตอนนี้เรียกช่างเข้ามาวางแบบปรับปรุงก่อสร้างบางส่วน”  อรุณประภาอธิบาย 

“แล้วทางนั้นเป็นไงบ้าง  ดร.เขาดีขึ้นไหม” เธอถามน้องสาว

“ไม่รู้สิพิณ จะว่าดีก็ดีแต่บางทีก็นะ..”  น้องสาวบ่น

“คนบางคนเขาเป็นแบบนั้น สมัยก่อนตอนเขาจีบออเคยพูดอะไรที่ดูหวานๆ ดูฉลาดไหมล่ะ” อรุณประภาถาม

“ไม่เคยนะ” อรุณีมาลาคิด  ติดจะทื่อๆ ด้วยซ้ำ ศิวัชมักจะทำมากกว่าพูด  อยากซื้อดอกไม้ก็ซื้อให้ตรงๆ ไม่เคยมีเซอร์ไพรส์อะไร

“ก็นั่นสิ ถ้าเขาจะขอแต่งงานแบบนั้นก็คงไม่แปลก”  พี่สาวพูด ทำให้อรุณีมาลาเถียงไม่ได้

“ยกเว้นว่าอออยากให้เขาเป็นคนอื่น ไม่ใช่ตัวเขาเอง”  พี่สาวพูดต่อ  “ก็ถามตัวเองละกันว่าเรารักเขาที่ตรงไหน” 

เมื่อเธอวางสายจากพี่สาว มีสายเข้าทันที  ศิวัชโทรมาทำไม หญิงสาวคิด

“สวัสดีค่ะ” 

“ออ วันนี้วันศุกร์พี่ไปรับลูกแล้วออจะให้ลูกค้างที่บ้านพี่เลยได้ไหม” 

“ได้ค่ะ” 

“แล้วออจะมาค้างด้วยรึเปล่า  มานะครับ พี่จะไม่ทำอะไรที่ออไม่โอเคแล้ว” 

หญิงสาวคิดอยู่นาน  ก่อนจะตอบตกลง

เย็นนั้นเธอออกจากโรงแรมแต่เข้าบ้านก่อน ยังไม่ได้ไปบ้านศิวัช ต้นกล้าโทรมาคุยว่าถึงบ้านพ่อแล้ว มีของเล่นใหม่อีกเยอะเลย  เธอคุยกับลูกๆ สามสี่นาทีก่อนจะวางสาย

อรุณีมาลาจอดรถหน้ารั้วเธอไม่ได้เอารถไปบ้าน  เพราะแค่ตั้งใจจะมาเอาของ 

“เอ..ทำไมบ้านเงียบ”  เธอแปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงอะไรในบ้าน  หญิงสาวเดินเลยไปชั้นบนเพื่อเอาของในห้องนอน

เธอค้นหาเอกสารเก่าที่อรุณประภาต้องการ  หญิงสาวหาเจอแล้วแต่ไม่แน่ใจจึงโทรคุยกับพี่สาวตรวจเช็คอีกที  เธอใช้เวลาหลายนาทีในห้องนอนโดยไม่ได้เอะใจอะไร

“จ้ะ พิณแบบนี้ใช่ไหม” เธอชูแบบแปลนบ้านที่เคยซื้อไว้ ชูให้พี่สาวดูทางเฟสไทม์ เมื่อฝ่ายนั้นตอบรับเธอจึงพยักหน้า

“เดี๋ยวพรุ่งนี้สแกนไปให้นะ” เธอพูดก่อนจะวางสาย

หญิงสาวเก็บเอกสารใส่ซองเดินลงบันได ในบ้านยังคงเงียบสนิทจนเธอเริ่มคิดว่ามีอะไรแปลกๆ

“อิ๋ว” หญิงสาวเรียกแม่บ้าน  “อยู่ไหนน่ะ” 

เงียบสนิทเธอเดินเข้าไปในครัวก็ไม่มีใคร  อรุณีมาลาเปิดประตูห้องเก็บของที่อยู่ติดห้องครัว  เมื่อเธอได้ยินเสียงกุกกักในนั้นหญิงสาวเปิดไฟ  ภาพที่เห็นทำให้เธอตกใจมากเมื่อพบว่าแม่บ้านถูกมัดมือมัดปากไว้  เธอตรงไปช่วยตัดเชือกและแกะผ้าที่มัดปากแม่บ้านออก

“คุณออ หนีไปค่ะ หนีไป”  ทันทีทีเธอแกะผ้าออก  แม่บ้านพูดละล่ำละลัก ด้วยสัญชาตญาณเธอหันไปมองด้านหลัง หญิงสาวตกใจแทบช็อคเมื่อเห็นคนที่ยืนด้านหลัง

“ชัยพล”