บทที่ 31  ไปบ้านปู่ย่า

 

งานของเธอที่ภูริดารีสอร์ทเป็นไปด้วยดี  เธอทั้งสองคนเห็นพ้องต้องกันว่าการเข้ามาซื้อกิจการที่นี่ยังสามารถให้ไปต่อได้และมีกำไร

“ความจริงพี่อิงเขาก็อยู่ที่นี่ เขาจะให้เรามาทำไม”  อรุณประภาถาม

“นั่นสิพี่  หรืออยากให้เรามาเที่ยว” 

ช่วงบ่ายเธอไปโรงพยาบาลที่อิงควัตรักษาตัว  ทิพย์ธาราเพียงมาส่งเธอสองคนแต่ไม่เข้าไปด้วย  เธอบอกว่ามีธุระจะต้องไปจัดการเรื่องเอกสาร

เมื่อสองสาวไปถึงห้องพักพบว่าคิรินทร์คุยกับอิงควัตอย่างสนุกสนาน พวกเขามองมาที่เธอสองคนแล้วยิ้มๆ แต่ไม่พูดอะไร

“เพิ่งรู้ว่าพี่อิงกับพี่คินสนิทกัน”  อรุณประภาเปรยแต่ไม่ได้รับคำตอบจากใคร 

“คุยธุระเสร็จแล้วทำไมไม่โทรหาพี่ละครับ”  เขาถามรวมๆ ไม่เจาะจงว่าถามใคร 

“น้องทิพย์เขาบอกว่าจะมาส่งค่ะ เลยไม่ต้องให้พี่คินย้อนไปย้อนมา”  อรุณีมาลาตอบ เธอมองหาเด็กๆ “สองแสบไปไหนแล้วคะ”

“พยาบาลพาลงไปซื้อขนมครับ”  คิรินทร์ตอบ  ส่วนอิงควัตถามทันที

“ทิพย์มาส่งออกับพิณเหรอ” 

“ใช่ค่ะ แต่น้องเขาบอกว่าจะไปรีบจัดการธุระเลยไม่ขึ้นมาด้วย”

อรุณประภามองพี่ชายอย่างสังเกต 

“พี่อิงกลับไปรักษาที่กรุงเทพฯ ดีกว่าไหมคะ”  

อิงควัตทำหูทวนลม น้องสาวจึงพูดต่อ  “พิณว่าพรุ่งนี้พิณกลับกรุงเทพฯ เลยดีกว่า จะได้พาพี่ไปรักษาตัวที่โน่นเรื่องงานก็คุยจบแล้ว” 

พี่ชายจึงหันมา  “พี่อยากให้พิณมาพักผ่อนนะ  จะรีบกลับไปไหนเราน่ะอยู่ยาวๆ ที่บ้านนายหัวคินไปได้เลย  จะได้พักใจด้วย” 

“ก็ถ้าพี่อิงไม่ยอมกลับกรุงเทพฯ  พิณกับออคงมาเที่ยวไม่ได้หรอกค่ะใครจะดูงานทางนั้น”  น้องสาวพูดความจริงที่ทำให้อิงควัตถอนใจ

“โอเคพรุ่งนี้พี่จะกลับกรุงเทพฯ พอใจรึยัง” 

อรุณประภายิ้ม “งั้นเดี๋ยววันนี้ให้พิณอยู่เฝ้าไหมคะ” 

อิงควัตรีบโบกมือไล่ 

“ไม่ต้องเลยพากันกลับไปได้แล้ว  พรุ่งนี้เช้าเจอกันทีเดียว” 

ต้นกล้าและต้นข้าวกลับเข้ามาจากซื้อขนม  อิงควัตจึงให้คิรินทร์พาน้องและหลานกลับไปฟาร์มมุกได้เลย  ฝาแฝดสาวมองหน้ากันอิงควัตมีความลับอะไรแน่ๆ 

บ่ายนั้นคิรินทร์พาคู่แฝดสองคู่ไปแวะเที่ยวหาดนพรัตน์ธารา ซึ่งน้ำจะลงในช่วงหลังบ่ายสามสามารถลงไปเดินเล่นได้  และถือเป็นจุดที่รอชมพระอาทิตย์ตกดินได้สวยงามที่สุด

เจ้าบ้านถือโอกาสพาแขกทานอาหารที่หาดนั้น ซึ่งต้นกล้าและต้นข้าวได้ลงเล่นน้ำบริเวณหน้าชายหาดนั้นด้วย  กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบสองทุ่ม  สองสาวจึงขอตัวเข้าบ้านพักเลย

เช้าวันรุ่งขึ้นอิงควัตได้โทรบอกน้องสาวว่าอยู่ที่สนามบินกระบี่แล้ว และจะเดินทางกลับเที่ยวบิน 7 โมงเช้าให้น้องสาวอยู่เที่ยวต่อได้เลย ไม่ต้องเป็นห่วงงาน

วันนั้นกิจกรรมท่องเที่ยวยังคงเป็นไปตามปกติ  เจ้าบ้านพาพวกเธอนั่งเรือข้ามไปเที่ยวตามเกาะต่างๆ เช่นเกาะพีพี  เกาะห้อง ฯลฯ  ซึ่งถือว่าเป็นวันสุดท้ายที่จะอยู่กระบี่กัน  เพราะอรุณีมาลานัดคุณศิตาไว้ว่าจะพาหลานๆ ไปหาท่านในเช้าวันศุกร์ที่ระนอง  และสองวันที่ผ่านมาศิวัชไม่โทรหาเธอเลย หลังจากที่เธอตัดสายเขาในวันแรกที่มาถึง

คืนนั้นคิรินทร์เลี้ยงอาหารพวกเธอเป็นมื้อสุดท้ายก่อนกลับ  ด้วยเมนูพิเศษชุดใหญ่และเครื่องดื่มนานาชนิด เธอทั้งสองคนดื่มไปไม่น้อยจนรู้สึกว่าไม่ไหวจึงขอตัวกลับ  อรุณีมาลาเปิดประตูห้องพัก คนที่เห็นตรงหน้าทำให้เธอคิดว่าเธอต้องเมามากแน่ๆ เพราะเขาไม่ควรมาอยู่ตรงนี้และในเวลานี้

“คุณศิวัช!” 

“ออเมาเหรอ” เธอเห็นเขาทำสีหน้าเคร่งขรึม  แล้วไปสนใจเด็กๆ ที่กำลังดีใจว่าพ่อมา

“พ่อมาแล้ว”   ต้นกล้าพูด

“ครับ  ลูกไปไหนกันมาเล่าให้พ่อฟังบ้างสิ”  เขาถามเด็กๆ ที่กำลังแย่งกันพูด  ส่วนแม่เด็กทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาทำท่าจะหลับไปแล้ว 

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ศิวัชจัดการพาต้นกล้าต้นข้าวเข้านอน  เขาสอนเสร็จตั้งแต่ช่วงบ่าย ขึ้นเครื่องมาลงระนองในตอนเย็น ขับรถจากระนองมาที่นี่เพิ่งมาถึงไม่นานนัก เขาไม่ได้โทรหาอรุณีมาลาอีกหลังจากที่หญิงสาวตัดสายเขาทิ้งเมื่อสองวันก่อน  อยากรู้ว่าเธอจะคิดถึงเขาบ้างไหม  แต่ที่ไหนได้ดูเหมือนว่าเธอก็มีความสุขดี

“ออ  อาบน้ำไหวไหม” หญิงสาวทำเสียงอืออาอย่างขัดใจ  ชายหนุ่มจึงอุ้มเธอมานอนที่เตียงกับเด็กๆ ส่วนตนเองนอนที่โซฟาแทน 

 เช้าวันต่อมาหญิงสาวตื่นด้วยความงุนงง  เธอลุกไปเข้าห้องน้ำพลางคิดไปด้วยว่าฝันเจอศิวัช  เธอฝันว่าเขามาที่นี่เมื่อคืน อรุณีมาลาเดินผ่านโซฟาไปในตอนแรก  ก่อนจะต้องหันกลับมามองเมื่อเห็นใครนอนอยู่ตรงนี้

หญิงสาวขยี้ตา เธอไม่ได้ฝันเขามาจริงๆ

“คุณศิวัช  มาได้ยังไง มาเมื่อไหร่นี่แล้วเข้าห้องได้ยังไง”  เธอเรียกเดินเข้าไปใกล้เขา 

เมื่อเขาไม่ตื่น หญิงสาวจึงจับตัวกะว่าจะปลุก  แต่เมื่อทันทีที่เธอแตะแขน คนที่ทำท่าหลับก็ดึงข้อมือเธอจนเซลงไปกองอยู่ตัวเขา  อรุณีมาลาดิ้นขลุกขลักแต่ศิวัชใช้แขนรัดเอวเธอไว้แน่น

“ปล่อย”  เสียงเธอดูโกรธเกรี้ยว แต่ชายหนุ่มใช้ฝ่ามืออีกข้างดันต้นคอเธอให้โน้มลงมาหาเขา  ศิวัชเบี่ยงใบหน้านิดนึงเพื่อจะจูบเธอได้ถนัด  มันเป็นจูบแบบ French Kiss  นุ่มนวลและร้อนแรงไปในคราวเดียวกันด้วยทฤษฎี ตาใกล้ตา ใจแนบใจ

เขาถอนริมฝีปากออกช้าๆ 

“พี่มาถึงระนองตอนเย็น  ขับรถจากบ้านมานี่อีกสามร้อยโล  มาถึงก็จะสามทุ่มไอ้คินบอกว่าออกินข้าวอยู่พี่เลยมารอในห้อง” 

 หญิงสาวขยับตัวจะลง  เขาจึงลุกขึ้นนั่งปล่อยเธอเป็นอิสระ เขาพูดต่อ

“พี่มารับออกับลูกไปบ้านพี่ด้วยกัน  ไปกันเลยไหมเช้านี้งานเสร็จรึยังครับ”

“งานเสร็จแล้วค่ะ ถ้าไม่มีอะไรเพิ่มเติมคงต้องถามพิณก่อน”  อรุณีมาลาลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเด็กหญิงต้นข้าว 

“พี่ดูลูกเอง ออไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ”  

หญิงสาวออกจากห้องพักไปหาพี่สาวฝาแฝด  อรุณประภาบอกว่าไประนองด้วยไม่ได้  เพราะเธอต้องอยู่รอคมกริชในเรื่องการจัดทำเอกสารเกี่ยวกับการซื้อขายกิจการ 

“งั้นให้อออยู่ด้วยก่อนไหมพิณ”  อรุณีมาลาถามคู่แฝด  ขณะนั้นเธอคุยกันในห้องพักของอรุณประภา พี่สาวยังไม่ได้อาบน้ำแต่งตัว เธอเพิ่งวางสายจากอิงควัตเมื่อน้องสาวเข้ามาหา

“ไม่ต้องหรอกมันไม่ได้มีอะไรมาก  ออนัดผู้ใหญ่ไว้ก็ไปเถอะ  เราฝากขอบคุณคุณลุงคุณป้าด้วยที่ส่งรถมารับมาที่นี่”  อรุณประภาพูด

เมื่อเก็บของกันหมดแล้วและไปลาเจ้าของบ้าน

“จะไปกันเลยเหรอด็อก”  คิรินทร์ถาม

“อือต้องไปส่งคุณพิณก่อนที่ภูริดา  คุณพิณจะไปหารถเช่าไว้ใช้สักคันด้วย” ศิวัชตอบ ลอบมองสีหน้าของคิรินทร์ซึ่งฝ่ายนั้นทำหน้าไม่เข้าใจทันที

“น้องพิณไม่ได้ไปบ้านไอ้ด็อกมันเหรอครับ”  หญิงสาวที่ถูกถามพยักหน้า

“ค่ะ พอดีว่าต้องรอคุยกับคุณคมกริช  เลยว่าจะไปพักที่ภูริดากับหารถไว้ใช้สักคันค่ะ” 

“คุยกับไอ้กริชก็รอที่นี่ได้นี่ครับ  มันก็มาที่นี่บ่อย เรื่องรถที่นี่ก็มีหลายคันน้องพิณจะเช่าทำไม”  คิรินทร์พูด

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ  รบกวนคุณหลายวันแล้วไปพักที่ภูริดาน่าจะดีกว่า จะได้ดูรายละเอียดงานถนัดๆ” เธอปฎิเสธทำให้ศิวัชต้องจัดการตามที่พี่สาวฝาแฝดของอรุณีมาลาต้องการ

กว่าจะได้ออกเดินทางไประนองก็เกือบเที่ยง  พี่น้องสองสาวร่ำลากันหลายนาที  เขาไม่รู้เธอซุบซิบอะไรกันแต่รู้สึกได้ว่าเธอสองคนมองมาที่เขาแล้วพูดอะไรกันสักอย่าง