บทที่ 2 ปาร์ตี้สละโสด

อรุณประภาเลี้ยวรถเข้าเขตบ้านฉัตรอรุณในเวลาประมาณสิบแปดนาฬิกา  เธอจอดรถหน้าบ้านพักของเธอและอรุณีมาลา 

ในบรรดาพี่น้องฉัตรอรุณทั้งห้าคน คือ อัญญา อิงควัต ไอยวรินทร์  อรุณีมาลาและตัวเธอเอง  ทุกคนมีบ้านพักของตนเองที่สร้างแยกเป็นส่วนตัว  บนเนื้อที่ในเขตของตระกูลฉัตรอรุณประมาณสามไร่   แต่บ้านของเธอและอรุณีมาลาถูกสร้างเป็นบ้านเดี่ยวสองหลังที่เชื่อมติดกันเพื่อความสะดวกในการไปมาหาสู่

“เฮ้...ถึงแล้ว” 

ต้นกล้าร้องอย่างดีใจเมื่ออรุณประภาเปิดประตูรถให้ลง  ส่วนต้นข้าวหลับไปแล้วหญิงสาวจึงตั้งท่าจะอุ้มหลานลงจากรถ

“พิณกับเด็กๆ  มาถึงกันแล้วเหรอ” 

อิงควัตพี่ชายคนรองไปตรวจความเรียบร้อบรอบบ้านๆ  เขาวนรถผ่านมาพอดี  ชายหนุ่มจึงจอดรถแวะลงมาคุยกับน้องสาวและหลานๆ 

“ว่าไงหนุ่มน้อย เมารถไหมวันนี้”  ชายหนุ่มทักหลานชายวัยสี่ขวบ

เด็กชายต้นกล้าพนมมือไหว้คุณลุง และตอบฉะฉานว่า

“หวัดดีครับ  ต้นกล้าโตแล้วคนโตไม่เมารถหรอกลุงอิง”  อรุณประภาหัวเราะเมื่อได้ยินคนที่บอกว่าโตแล้วตอบ

“พิณกับเจ้าสองแสบเพิ่งมาถึงกันเองค่ะพี่อิง  แล้วพี่ล่ะมาตั้งแต่ตอนไหน” 

“พี่มาสักพักเพิ่งไปตรวจรอบๆ บ้านมา  เดี๋ยวว่าจะออกไปทักทายว่าที่พี่เขยกับญาติเขาหน่อย  นั่นยายหนูข้าวหลับเหรอมาๆ พี่อุ้มหลานเข้าบ้านให้เองดีกว่า” 

ชายหนุ่มอาสาอุ้มหลานสาวให้ เห็นใจที่น้องสาวตัวเล็กในขณะที่คู่แฝดโตเอาๆ  

อรุณประภาหลีกทางให้คุณลุงอุ้มหลานได้สะดวก  เธอจึงหันไปหยิบของอื่นเตรียมเข้าบ้าน

“แล้วยายออล่ะ”  อิงควัตถามถึงแม่ของเด็กๆ

“ออไปตรวจงานที่พัทยาเดี๋ยวตามมาคืนนี้ค่ะ  ต้นกล้าเข้าบ้านก่อนครับลูก” 

น้องสาวตอบ  ท้ายประโยคเธอหันไปเรียกหลานชายที่กำลังมองนั่นมองนี่ให้เข้าบ้าน   อิงควัตวางหลานสาวลงบนโซฟาในห้องรับแขกอย่างนุ่มนวลกลัวว่าแกจะตื่น  เรียบร้อยดีเขาจึงหันไปมองหาต้นกล้าอีกคน

“ต้นกล้าทำอะไรอยู่ครับ” 

“ลุงอิงจะไปไหน  ต้นกล้าไปด้วยสิ”

ชายหนุ่มยิ้ม  “ลุงอิงจะไปหาแฟนป้าอัญ ไปไหมลูก” 

“ไปครับ”  ไปไหนก็ได้ทั้งนั้น เด็กชายชอบที่ลุงอิงตามใจ จึงเต็มใจตามไปด้วยทุกที่ 

“พิณ  งั้นพี่พาต้นกล้าไปด้วยนะ  อาจจะไปหาอะไรกินทางนั้นเลย เดี๋ยวพามาส่ง”  อิงควัตตะโกนบอกน้องสาวที่เข้าไปในครัว

“ค่า..”  เธอตอบรับเป็นเชิงรับรู้

อิงควัตพาหลานชายขึ้นรถ เขาขับรถไปทางบ้านพักของเมฆาซึ่งเป็นวิลล่าขนาดใหญ่  ชายหนุ่มจอดรถเห็นอัญญาและแฟนหนุ่มนั่งคุยกันที่เทอเรสหน้าบ้าน

“ป้าอัญ”  เด็กชายวิ่งลงจากรถไปหาอัญญา  หญิงสาวรับร่างเล็กที่โผเข้าหา  กอดรัดฟัดเหวี่ยงสักครู่ก่อนจะถามว่า

“แม่เรามายังพ่อหนุ่ม” 

“ยังครับ  ต้นกล้ามากับแม่พิณ” 

อัญญาพยักหน้ารับรู้  เด็กชายต้นกล้าและเด็กหญิงต้นข้าวเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน  ในวันที่คู่แฝดทั้งสองหอบหิ้วเด็กๆ กลับเมืองไทย  พี่น้องคนอื่นๆ ไม่มีใครถามถึงพ่อเด็กทั้งสองกับอรุณีมาลาให้น้องสาวระคายใจ ถือว่าการเกิดใหม่ ชีวิตใหม่ย่อมเป็นสิ่งดี เป็นของขวัญของครอบครัว 

“ว่าไงครับสุดหล่อ  วันนี้ไม่ทักลุงเหรอ”  เมฆาถามหนุ่มน้อยอย่างคนที่คุ้นเคยกันดี

เด็กน้อยพนมมือไหว้ทุกคนที่ตรงนั้น  เมฆาอุ้มต้นกล้าไปหาพี่น้องของเขาเป็นเชิงอวดหลานชายของคนรัก  กว่าเขาจะจีบอัญญาได้ก็เสียขนมให้พ่อสื่อตัวเล็กนี่ไปไม่รู้เท่าไหร่ 

ทุกคนพูดคุยเฮฮา  จนกระทั่ง

“อ้าว วัชลงมาแล้วเหรอ  นี่มาดูลูกชายฉันน่ารักไหม” 

เมฆาเรียกศิวัชที่เพิ่งลงมาจากชั้นบน  ชายหนุ่มใจกระตุกไม่มีเหตุผลเมื่อเห็นหน้าของเด็กชายที่เมฆาอุ้มอยู่ได้ชัด  มันช่างคลับคล้ายคลับคลา ประพิมประพายเหมือนกับใครสักคนที่เขาเคยรู้จักแต่นึกไม่ออก 

ฝ่ายอรุณประภาเมื่อเก็บของเสร็จแล้วหลานสาวก็ตื่นพอดี  อัญญาโทรมาชวนว่าให้ไปทานข้าวด้วยกันที่ตึกใหญ่  หญิงสาวจึงรับปากจะตามไป

“มาค่ะน้องต้นข้าว หนูหิวรึยังคะ” 

ไอยวรินทร์พี่คนที่สามที่มาถึงตึกใหญ่ก่อนหน้าเธอไม่นานเรียกหลานสาว

อรุณประภาทักทายทุกคนตามที่เมฆาแนะนำ  ปกติแล้วหญิงสาวเป็นคนอัธยาศัยดี  แต่เมื่อถึงญาติของพี่เขยคนสุดท้ายเธอถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

“น้องพิณครับ นี่นายวัช  ดร.ศิวัชเป็นญาติสนิทลูกคุณอาพี่เอง” เมฆาแนะนำ  ศิวัชทักทายหญิงสาวตามปกติเพราะเขาจำเธอไม่ได้เนื่องจากสองสาวเป็นแฝดไข่คนละใบ

“สวัสดีครับคุณพิณ”  เขางงเมื่อเธอยืนเฉยประมาณครึ่งนาที  ก่อนที่เธอจะพูด

“สวัสดีค่ะ ยินดีที่รู้จักนะคะ”  เธอรีบอุ้มหลานสาวไปนั่งที่

เมฆามองน้องสาวของคนรักอย่างพิจารณา เขามองเลยไปที่น้องต้นข้าว เขาไม่ค่อยสนิทกับเด็กหญิงนัก เพราะน้องต้นข้าวติดแม่ออ ติดแม่พิณ  เขาดูเด็กหญิงอย่างถี่ถ้วนอีกที ต้นกล้าหน้าเหมือนอรุณีมาลาชัดเจน แต่เด็กหญิงต้นข้าวหน้าไม่เหมือนแม่  แต่เธอเหมือน... 

เขาหันไปมองศิวัช ก่อนจะส่ายศีรษะเมื่อคิดว่าตนเองอาจจะเหนื่อยเดินทางเลยมองเพี้ยนไปหมด 

“มีอะไรเหรอพิณ” 

ไอยวรินทร์ถาม เธอเป็นคนช่างสังเกตุแม้จะไม่พูดอะไรมากก็ตาม

อรุณประภาเหลือบมองพี่สาว ก่อนที่เธอจะพูดข้างหู

“ผู้ชายคนนั้น พ่อเจ้าแฝดค่ะ” 

ไอยวรินทร์ตาโต  เธอมองไปที่ศิวัชก่อนจะมองหน้าต้นข้าว แล้วมองกลับไปที่ชายหนุ่มคนนั้นใหม่

“พี่รินเลิกมองเขาได้แล้ว”  อรุณประภากระซิบ  ไอยวรินทร์ทำหน้าเหรอหราถอนสายตากลับมาที่อาหารตรงหน้า

“แล้วเขาไม่รู้เหรอว่าเขามีลูก”  เธอถามน้องสาว

“ไม่รู้สิพี่  พิณไม่รู้ว่าก่อนเขาเลิกกับออ สองคนนี้คุยกันยังไง” 

“แล้วออรู้ไหมว่าจะต้องมาเจอเขาที่นี่”  พี่สาวคนที่สามถาม

“ไม่น่าจะรู้  พิณเองยังเพิ่งรู้” 

อรุณประภาคิดด้วยความกังวล เธอเดาท่าทีน้องสาวไม่ออกว่าอรุณีมาลาจะทำเช่นไร

“น้องข้าวอยากกินอะไรคะลูก มากับลุงอิงมะ”  อิงควัตมาจากไหนไม่รู้  ฉวยตัวหลานสาวขึ้นอุ้มตรงไปที่โต๊ะวางอาหาร

เขาไปยืนฝั่งตรงข้ามกับศิวัช ชี้ชวนให้หลานสาวดูเมนูต่างๆ

“เอานี่ไหมคะ  ไส้กรอกไหม” เขาหยิบไส้กรอกทอดลงในจานเล็กที่วางบนโต๊ะ 

“เอาไรอีกดี” 

เด็กหญิงชี้มือไปที่ปูอบวุ้นเส้น  ผู้เป็นลุงตอบว่า

“เอ  หนูแพ้กุ้งนี่ลูก แล้วปูจะกินได้หรือเปล่าแม่ออก็ไม่เคยบอก  งั้นกลับไปถามแม่พิณนะคะ” 

อิงควัตอุ้มหลานกลับไปถามอรุณประภา  ในขณะที่ศิวัชตัวชาเมื่อได้ยินคำว่า  'แม่ออ' ออกจากปากของคนเป็นลุง  ไหนจะเรื่องแพ้กุ้งอีก ชายหนุ่มเองก็แพ้กุ้ง

เขาตรงไปหาเมฆาดึงญาติออกไปคุยนอกห้องอาหาร

“ใครเป็นแม่ของเด็กคู่แฝดนั่น นายรู้จักไหม” 

เมฆางงที่ถูกดึงออกมากะทันหัน  “ก็น้องสาวอัญไง  น้องเพียงออนายจะถามทำไม” 

เมฆามองหน้าญาติ ก่อนจะคิดอะไรได้แล้วจึงถาม   “นายไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนรึไง แต่ไม่น่าใช่นะ น้องออเคยบอกว่าแฟนเขาตายไปแล้ว” 

ศิวัชว้าวุ่นใจก่อนที่จะสงบลงได้เมื่อคิดว่า ต่อให้เป็นลูกของอรุณีมาลาจริงๆ  เธอก็อาจจะมีแฟนใหม่หลังจากที่เลิกคบกับเขาก็ได้  เมื่อคิดได้ดังนั้นด็อกเตอร์หนุ่มจึงหันหลังกลับเข้างานไปเฉยๆ  ท่ามกลางความงุนงงของเมฆา

“อะไรของมันวะ  สงสัยเรียนหนักจนเพี้ยน”