บทที่ 3 ญาติดอง

อรุณีมาลาสงบจิตสงบใจทำสมาธิเมื่ออรุณประภาส่งภาพ “แขก” ของพี่สาวมาให้ เธอไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้พบกับผู้ชายคนนั้นอีก  ไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นญาติกับเมฆา

“ออ ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว”  อรุณประภาโทรมาหลังจากที่ส่งภาพมาให้ทางแชทสองนาทีก่อน

“กำลังจะถึง  อีกไม่เกินห้านาที”  เธอกำลังเลี้ยวรถยนต์ผ่านประตูใหญ่เข้ามาพอดี

“พี่อัญบอกว่าให้ออแวะที่ตึกใหญ่อย่าเพิ่งเข้าบ้าน  จะแนะนำให้ออรู้จักญาติพี่เมฆ  ออจะไหวไหม”  พี่สาวฝาแฝดถาม

“ไหว เดี๋ยวเจอกัน”

เธอตอบสั้นๆ การที่จะเข้าบ้านโดยไม่ผ่านตึกใหญ่  มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยเพราะบ้านเธอกับพี่สาวฝาแฝดอยู่หลังสุดท้ายด้านในสุด  มาถึงตอนนี้ไม่ไหวก็ต้องบอกไหว  

          ทันทีที่หญิงสาวจอดรถหน้าตึกใหญ่  ทุกคนในห้องอาหารก็หันมามองเป็นตาเดียว

“คุณแม่”

“แม่ออขา”

เด็กสองคนรีบวิ่งออกจากห้องไปรับมารดาที่เพิ่งมาถึง  อรุณีมาลาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเปิดประตูรถ ส่งยิ้มให้ลูกๆ เธอเดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อนเยื้องย่างดุจนางพญา  โปรยยิ้มให้พี่สาวและว่าที่พี่เขย

“สวัสดีค่ะพี่อัญ พี่เมฆ” 

ศิวัชจ้องคนที่เพิ่งมาถึงตาไม่กระพริบโดยไม่รู้ตัว กิริยาของเขาอยู่ในสายตาของคิรินทร์ เจ้าของฟาร์มมุกมาตลอดตั้งแต่เขาทำท่าแปลกๆ เมื่อเด็กสองคนมาถึง

“พี่รออยู่มานี่เลยออ มารู้จักญาติๆ พี่เมฆก่อน ปาร์ตี้พรุ่งนี้จะได้สนุก”  อัญญาจับจูงมือน้องสาวคนเล็ก

“ออว่าต้องสนุกแน่ๆ ค่ะพี่อัญ”  อรุณีมาลาพูดยิ้มๆ 

“พี่ก็ว่าแบบนั้นน่าจะสนุกแน่ๆ” เมฆากล่าวเสริม  เขาแนะนำญาติๆ ให้อรุณีมาลารู้จัก

“นั่นเจ้าดนย์น้องชายพี่  ออรู้จักแล้ว” พัทธดนย์ก้มศีรษะให้เธอเขายิ้มๆ เธอยิ้มตอบ 

“ส่วนโน่นคมกริชกับเมนี่  ออต้องรู้จักดี” เมฆาชี้ไปทางนั้น  เมนี่เป็นเพื่อนเธอนั่นเองเพื่อนสาวทำสัญญาณว่าจะโทรหาทีหลังเธอจึงขยับปากตอบว่าโอเคแบบไม่มีเสียง   เมฆาจึงพูดต่อ

“นั่นคิรินทร์ เจ้าของฟาร์มมุกลูกของลุงพี่ที่กระบี่  ที่ออเคยบอกว่าอยากไปดูนึกออกไหมครับ”  คิรินทร์ก้มศีรษะให้เธอ เขาบอกว่า

“ฟาร์มมุกยินดีต้อนรับนะคะน้องออ จะไปเมื่อไหร่บอกพี่ได้เสมอ”  

“ส่วนคนสุดท้ายนั่นไอ้ด็อกครับ  ด็อกเตอร์ศิวัชเพิ่งกลับมาจากนอกไม่นาน”  ศิวัชมองเธอนิ่ง  อรุณีมาลาจริงๆ แต่เธอไม่เหมือนเดิม แววตาเธอเปลี่ยนไปมาก

“สวัสดีครับคุณเพียงออ” 

“สวัสดีค่ะ” 

เธอตอบคำทักทาย ก่อนจะหันมาทางเมฆา 

“มีอีกไหมคะพี่เมฆ” 

“หมดแล้วครับ หิวล่ะสิ”  เมฆาคุยกับหญิงสาวอย่างเป็นกันเอง  เขาหันไปหาหนุ่มๆ 

“ลืมแนะนำเลย หนุ่มหล่อสาวสวยนั่นต้นกล้ากับต้นข้าว ลูกๆ ของน้องออ  พ่อสื่อของฉันเลยนะ”  เขาแนะนำเด็กๆ อย่างเป็นทางการ

คิรินทร์นั่งลงคุยกับต้นกล้า  “หนุ่มน้อยได้ข่าวว่าแพ้กุ้งเหรอครับ” 

“คับ” ต้นกล้าพูดชัดถ้อยชัดคำ

“ไม่เป็นไร เอาไว้ไปเที่ยวฟาร์มมุกของลุง ลุงจะพากินอย่างอื่น  ของอร่อยมีเยอะแยะเลย” 

“แม่จะไปฟาร์มมุกของลุงเหรอคับ”  ต้นกล้าตาใส 

“ลุงก็ว่าจะชวนแม่กับน้องของต้นกล้าอยู่นะ แต่ไม่รู้ว่าต้นกล้าอยากไปไหม”  เขาพูด

“อยากสิคับ” เด็กชายพูด

“เอาไว้ไปกัน”

เขาหลิ่วตาให้เด็กชาย ต้นกล้ายักคิ้วกลับก่อนจะวิ่งตามมารดาที่เดินไปนั่งข้างอรุณประภา

“ออโอเคใช่ไหม”  ไอยรินทร์ถามน้องสาว

“ค่ะพี่ริน มานานรึยังคะ”

“มาก่อนพิณแปบเดียวจ้ะ” 

“เด็กๆ กินอะไรกันไปรึยังคะ”  อรุณีมาลาถามพี่สาว

“กินแล้ว น่าจะอิ่มกันแล้วด้วย”  อรุณประภาตอบ

“งั้นกลับกันเลยไหมคะ”

แม่เจ้าแฝดชวน เธอเหนื่อยมากทำงานทั้งวัน ขับรถมาไกลก็ยิ่งเหนื่อย ไม่อยากปั้นหน้านาน 

“ไปสิ แล้วออจะไม่หิวเหรอ”  อรุณประภาถาม

“ถ้าหิวค่อยไปหาอะไรในบ้านกินก็ได้” 

หญิงสาวตอบพลางลุกขึ้นเห็นดังนั้นอรุณประภาจึงลุกตาม  ส่วนไอยวรินทร์มองน้องสาวอย่างเข้าใจ

“ไปๆ พักกันได้เลย  เดี๋ยวพี่เอง นั่งต่ออีกสักหน่อยก็จะกลับเหมือนกัน”  

ฝ่ายอิงควัตผู้ชายคนเดียวของบ้านเห็นพวกเธอเตรียมตัวพาเด็กๆ  กลับที่พักชายหนุ่มจึงเดินมาหาน้องสาวคนเล็ก

“ออกับพิณสองสาวจะกลับบ้านแล้วเหรอ  วันนี้เรายังไม่ได้คุยกับพี่เลย”  เขาโอบไหล่ของอรุณีมาลาขณะเดินไปส่งที่รถ

“พี่อัญ พี่เมฆ ออขอตัวกลับก่อนนะคะ  ขับรถมาเหนื่อยอยากพักเร็วหน่อยค่ะ” 

เช้าวันต่อมาที่โต๊ะอาหารที่ตึกใหญ่แขกทุกคนต่างอยู่กันพร้อมหน้า 

“เสียงอะไรได้ยินกันไหม  เหมือนเสียงปืนแต่ไม่ดังมาก”  พัทธดนย์พูดขึ้นมาหลังจากที่ฟังเสียงที่ว่ามานาน

“หูดีนี่”  เมฆาชม  เขาเฉลยว่า

“เสียงปืนน่ะ  บ้านน้องออมีสนามยิงปืน” 

คิรินทร์ถึงกับเลิกคิ้วเมื่อได้ยินดังนั้น 

“น่าสนใจมาก ถ้าไปเยี่ยมชมจะละลาบละล้วงมากไปไหมครับ น้องอัญ”  เขาถามอัญญา

“ไม่หรอกค่ะ เพื่อนใครมาก็ใช้ได้ยายออเขาไม่หวง ถ้าสนใจก็ไปกันเลยไหมคะ”  อัญญาเชิญอย่างยินดี

“งั้นไปกันเลยครับ”

จากนั้นในอีกสิบห้านาทีต่อมา  บรรดาแขกทุกคนจึงมาถึงสนามยิงปืนที่สร้างขึ้นใกล้บ้านของอรุณีมาลา  คิรินทร์มองเจ้าของบ้านที่กำลังซ้อมยิงปืน  แขนเธอเหยียดตรง ยกขึ้นเสมอไหล่ ท่าทางเธอชัดเจนว่าใช้ปืนเป็นและชำนาญมาก และเข้าเป้าเกือบทุกนัด  เขานึกสงสัยว่าเธอมองเห็นเป้าเป็นหน้าใครรึเปล่า

เสียงปรบมือสามครั้งจากด้านหลังทำให้หญิงสาวหันไปมอง  เธอถอดแว่นสีชาและหมวกออก  เผยให้เห็นวงหน้าเรียวที่รวบผมเป็นหางม้าทรงสูงไว้ อรุณีมาลายิ้มให้คิรินทร์และเลยไปเผื่อคนอื่นๆ ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อเห็นศิวัช

“แม่นมากเลยครับน้องออ  ชอบยิงปืนเหรอครับ”  พัทธดนย์ถามอย่างประหลาดใจ

"นิดหน่อยค่ะพี่ดนย์  ว่างๆ ก็ซ้อมซะหน่อย”

“นายวัชแน่ะ นั่นก็ยิงปืนแม่นมาก ใช่ไหมด็อกเอ้ยด็อกเตอร์”  คิรินทร์พูด  เขายิ้มเมื่อเห็นศิวัชเดินเร็วๆ มาตรงที่เขายืนคุยกับอรุณีมาลา

“ถ้าพวกพี่จะขอซ้อมยิงปืนด้วยได้ไหมครับน้องออ  ใครแพ้จ่ายค่ากระสุนซ้อม”  คิรินทร์พูด

เมฆานึกสนุก “น่าสนใจว่าแต่ค่ากระสุน จ่ายเป็นอะไรดี” 

“คนที่ได้คะแนนสูงสุดถือเป็นผู้ชนะ  คนที่ได้คะแนนน้อยสุดถือเป็นคนแพ้  คนชนะจะเรียกค่ากระสุนซ้อมเป็นอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง และต้องจ่ายค่ากระสุนที่ใช้ซ้อมทั้งหมดในวันนี้ให้น้องออด้วย”  คิรินทร์ตั้งกติกา

“ตกลง” ศิวัชตอบแบบไม่ต้องคิด