บทที่ 8  ไอ้กุ๊ย=ดร.ศิวัช

 

งานเลี้ยงช่วงค่ำส่วนมากแขกจะเป็นนักธุรกิจที่เป็นคอนเนคชั่นของครอบครัวทั้งสองฝ่าย   ศิวัชก้าวเข้างานพร้อมกับคุณศิตา ท่ามกลางสายตาของแขกในงาน เขามองหาอรุณีมาลาและลูกพบว่าเธอยืนคุยกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง  แต่ก่อนที่เขาจะไปหาเธอหูก็ได้ยินเสียงสตรีสองคนคุยกันอยู่ด้านหลัง

“นั่นใครคุยกับคุณเจษฎาน่ะเธอ” 

“อ๋อ..น้องสาวเจ้าสาวไงคนเล็กสุด” 

“จำได้ล่ะ คนที่ไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วหอบลูกกลับมาพร้อมปริญญาน่ะเหรอ” 

“ใช่  ไปเรียนทีเดียวได้ปริญญามาสามใบเลย”  เสียงหัวเราะคิกคักเริ่มดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวเริ่มสนุกปากกับเรื่องคนอื่น

“แล้วพ่อเด็กล่ะ ไม่มีเหรอ”

“ก็ไม่เคยเห็นนี่นะ  คนสวยก็งี้รวยด้วยคงใช้ชีวิตเหลวแหลก  คงท้องกับไอ้กุ๊ยที่ไหนสักคนหรือไม่ก็อาจจะมั่วจนไม่รู้ว่าท้องกับใคร” 

“แหม..เธอก็ว่าไป” 

ศิวัชหันไปทางผู้หญิงช่างพูดทั้งสองคน

“ขอโทษครับ ไอ้กุ๊ยที่คุณพูดถึงเมื่อครู่คือผมเอง” 

เธอทั้งสองเห็นแววตาไม่เป็นมิตรขัดกับรูปร่างหน้าตาที่หล่อราวเทพบุตรของศิวัชแล้วเกิดอาการหายใจไม่ทั่วท้อง

“เอ่อ..คุณคงฟังผิดค่ะ เราสองคนไม่ได้นินทาใครเลยนะ”

“มีอะไรเหรอวัช” เกวลินปราดเข้ามากอดแขนศิวัช เธอเป็นญาติห่างๆ ของเมฆาและศิวัชที่มาร่วมงานด้วย  และเธอเป็นเพื่อนกับผู้หญิงสองคนที่นินทาอรุณีมาลา

“ก็ถามสองคนนี้เองสิ”  ชายหนุ่มปลดมือเกวลินออกจากแขนแบบไม่คิดจะรักษามารยาท

“ไม่มีอะไรจริงๆ นะลิน เราไม่ได้ว่าใครเลย”  หนึ่งในสองพยายามแก้ตัว

“วัชเพิ่งมาเหนื่อยๆ  อาจจะฟังผิดก็ได้  สองคนนี่เพื่อนลินเอง  สร้อยฟ้ากับจิตสุดาเขามางานเป็นเพื่อนลินน่ะ”

เกวลินหันไปแนะนำศิวัชให้เพื่อนรู้จัก

“สองสาว  นี่คือดร.ศิวัชญาติเราน่ะ ลูกชายนายหัวภาคย์กับหม่อมหลวงศิตาเพิ่งกลับมาจากยูเอสเอไม่กี่เดือน” 

“พ่อคับ ต้นกล้ารอตั้งนานแน่ะ”  เสียงเล็กพร้อมแรงดึงชายเสื้อสูททำให้ศิวัชหันไปมอง 

เด็กชายต้นกล้ายืนหน้าบึ้งอยู่กับน้องสาวฝาแฝด  เด็กชายไม่ชอบที่ 'พ่อ' ที่เพิ่งรู้จักวันนี้สนใจคนอื่นมากกว่าตนเองและน้องสาว

“ครับ พ่อเพิ่งมา ต้นกล้ากินอะไรรึยังลูก”  ชายหนุ่มย่อตัวลงอุ้มเด็กทั้งสองไว้ในวงแขนข้างละคน

“ยังคร้าบบ..แม่มัวแต่คุยงานกับลุงเจษไม่เลิกสักที”  

“งั้นพ่อพาไปหาอะไรกินกันครับ”  ต้นกล้ากอดคอศิวัชส่งยิ้มเยาะเย้ยให้เกวลิน  เมื่อครู่เด็กชายเห็นเธอจับแขนศิวัชจึงรีบวิ่งมาหา    

สามสามอ้าปากค้าง   ศิวัชเดินหายไปกับลูกฝาแฝดโดยที่ไม่ได้ทักทายคนที่เกวลินแนะนำให้รู้จักเลย  หญิงสาวรู้สึกเสียหน้าอย่างมากเมื่อสร้อยฟ้าถาม

“ไหนเธอว่า ลูกชายนายหัวภาคย์เป็นแฟนเธอไงล่ะ ทำไมจู่ๆ เป็นพ่อของลูกยายนั่นได้” 

เกวลินหันมามองเพื่อน   “เขาบอกแกเหรอ” 

“ใช่ เมื่อกี้ฉันนินทายายแฝดคนน้องว่าคงท้องกับกุ๊ยที่ไหนสักคน  แฟนแกเดินพรวดๆ มาบอกว่าผมนี่แหล่ะคือไอ้กุ๊ยคนนั้น  นี่แฟนแกจริงหรือแฟนมโนห่ะลิน ทำไมเขาไม่มองหน้าแกเลยล่ะ”  จิตสุดาจี้ใจดำเพื่อนสาว

เกวลินกำมือเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินคำถามของเพื่อน

ศิวัชพาเด็กๆ ไปเลือกอาหารก่อนจะกลับมาที่โต๊ะที่เด็กชายต้นกล้าชี้บอกว่า

“แม่นั่งโต๊ะนี้คับ”  ชายหนุ่มพาคู่แฝดกลับโต๊ะ  เมื่ออรุณประภาเห็นจึงถามหลานทันที

“ต้นกล้าพาน้องไปไหนมา แม่พิณบอกว่าให้นั่งรอที่โต๊ะไงครับ” 

“ต้นกล้าหิว”  เด็กชายเสียงอ่อยเมื่อถูกแม่พิณดุ 

“ในจานนั่นของต้นกล้าไม่ใช่เหรอ ยังทานไม่หมดเลย” 

“เอาน่าพิณจะดุลูกทำไม  เด็กก็แบบนี้เห็นอะไรก็อยากกินไปหมด”  แทนไทพูดขึ้นมา เขาบอกศิวัชว่า

“เชิญดร.นั่งโต๊ะนี้ได้นะครับ  ถ้ายังไม่มีโต๊ะ” 

ศิวัชมองไปที่โต๊ะมารดา  เห็นเกวลินนั่งคุยกับท่านคงจะฟ้องอะไรแน่  เขาจึงนั่งลงข้างบุตรชาย

“ขอบคุณครับ”

ห้านาทีต่อมาอรุณีมาลากลับมานั่งที่โต๊ะหลังจากที่เธอคุยกับเจษฎาแล้ว ญาติทางฝ่ายบิดาเจ้าของโรงแรมในเครือมณียาหลายสาขา หญิงสาวชะงักนิดนึงเมื่อเห็นศิวัชที่โต๊ะแต่เธอก็เฉยเสีย

“พี่เจษว่าไงล่ะออ”  อรุณประภาถามน้องสาวเรื่องที่ไปคุย

“พี่เจษเขาจะไปนิวยอร์คเดือนหน้า เห็นว่าไปตามแฟนเลยมาถามเรื่องยูที่นั่น”  อรุณีมาลาตอบ  ส่วนคนฟังทำตาโต

“พี่เจษมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่  ใช่คนที่เคยเป็นข่าวบ่อยๆ ปีก่อนรึเปล่า” 

“เปล่า  แต่เป็นน้องสาวคนนั้นน่ะแหล่ะ”  อรุณีมาลาตอบพี่สาวและหันมาคุยกับลูกเมื่อเด็กๆ ถามนั่นนี่  ชี้ชวนให้เธอดูรายการต่างๆ บนเวที

ศิวัชปลีกตัวมานั่งคุยกับมารดาในตอนท้ายๆ งานเลี้ยง เขาเล่าให้คุณศิตาฟังเรื่องที่อรุณีมาลาถูกคนในงานนินทา  ท่านรับฟังอย่างสงบก่อนจะออกความเห็น

“แม่ถึงบอกว่าทุกการกระทำมีผลตามมาเสมอ  เราปิดปากใครไม่ได้หรอกนะวัช  หนูออเองก็คงรู้ดีว่าต้องถูกนินทา  การเป็นพ่อเป็นแม่คนไม่ได้ง่าย ยิ่งเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวยิ่งไม่ง่ายต่อให้มีเงินมากแค่ไหนก็ตาม” 

ศิวัชนิ่งไปด้วยความรู้สึกผิด  เขาไม่เคยคิดว่าความมักง่ายของตนเองในอดีต จะยังส่งผลให้อรุณีมาลาต้องแบกรับถึงวันนี้ 

“เพราะฉะนั้นถ้าในวันนี้หนูออเขายังไม่ให้อภัย ไม่มองหน้าวัช ไม่ให้โอกาสเราเขาก็ไม่ผิดอะไร  เพราะสิ่งที่ทำไปแล้วมันย้อนไปแก้ไขไม่ได้  วัชก็คิดให้ดีๆ แล้วกันจะทำอะไรต่อจากนี้” 

ศิวัชมองหน้ามารดาอย่างไม่เข้าใจ

“แม่หมายความว่าอะไรครับ” 

นางมองหน้าบุตรชาย  ศิวัชเป็นลูกชายที่นางภูมิใจมาตลอด  เขาเรียนดีมีความตั้งใจ ทำอะไรจริงจังแต่ในเรื่องความสัมพันธ์กลับสอบตก

“แม่อยากให้วัชถามใจตัวเองว่าจริงจังกับหนูออกับเรื่องลูกแค่ไหน ไม่ใช่วันนี้เรื่องยังใหม่ก็ขยันไปหา ไปดูแลให้เด็กผูกพัน แล้ววันนึงวัชจะเบื่อรึเปล่า  ถ้ายังไม่แน่ใจว่าจะไปต่อจริงๆ ก็หยุดซะ  แม่สงสารหลานถ้าในวันนึงถ้าวัชหายไป  เด็กๆ จะเป็นยังไง” 

คำถามของแม่ ไม่ต่างจากที่สีหราชเคยถามเขาเมื่อห้าปีก่อน แม้จะใช้คำพูดนุ่มนวลแต่ความหมายไม่ต่างกันเลย