บทที่ 9  ต้นกล้ากับคุณป้าปากแดง

อรุณีมาลาเข้าห้องน้ำเมื่อออกมาพบศิวัชยืนรออยู่

“ออ  พี่อยากขอเวลาคุยด้วย” 

หญิงสาวมองนาฬิกา 

“เรื่องอะไรคะ”อเธอถามสีหน้าไม่บ่งบอกว่าอยู่ในอารมณ์ใด

“เรื่องลูกกับเรื่องของเรา”  ชายหนุ่มตอบตรงๆ

“วันนี้ดึกแล้วฉันไม่อยากคุย  แต่ถ้าคุณจะคุยคุณก็มาที่นี่พรุ่งนี้เช้า  ฉันจะอยู่ที่นี่จนถึงเที่ยง”  อรุณีมาลาตัดสินใจทำตามที่อิงควัตบอก  คุยกันให้รู้เรื่องสักทีก็ดีเหมือนกัน

ศิวัชหน้าตาแจ่มใสขึ้นทันที

“ได้ครับออ  พรุ่งนี้พี่จะมาแต่เช้าขอบคุณออมาก”  ชายหนุ่มจับมือเธอกุมไว้  แต่อรุณีมาลาสลัดทิ้งทันที แววตาเธอบอกชัดเจน  'อย่าแตะต้องตัวฉัน' หญิงสาวเดินกลับเข้างานเร็วๆ  ชายหนุ่มรีบเดินตาม

“พี่ขอโทษ  ออกับลูกจะขึ้นห้องเลยไหมเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่ต้องค่ะ” 

หญิงสาวเดินมาถึงโต๊ะพอดี  อรุณประภารออยู่เธอถามน้องสาวฝาแฝด 

“ออพาเด็กขึ้นไปนอนเลยไหม เดี๋ยวพี่ช่วยแล้วจะออกไปข้างนอกกับพี่แทน”

“พิณออกไปเลยก็ได้  ออพาลูกขึ้นเองได้”  หญิงสาวพูดให้พี่สาวสบายใจ

“ไม่เป็นไรครับแม่พิณ  เดี๋ยวพ่อไปส่งต้นกล้าเอง”  เด็กชายพูดอย่างมั่นใจ เพราะพ่อบอกไว้ว่าจะไปส่งแล้วพรุ่งนี้จะมาหา

ศิวัชอุ้มเด็กหญิงต้นข้าวที่เริ่มงอแงเพราะง่วงนอน  คุณศิตาเดินมาทักก่อนกลับ

“อากลับก่อนนะจ๊ะหนูออ แล้วพบกันวันหลังนะลูก พาเด็กๆ ไปทานขนมที่บ้านกัน” 

หญิงสาวพนมมือไหว้เป็นการลาผู้แก่วัยกว่า 

“ค่ะคุณอา  ออขอตัวก่อนนะคะ” 

ท่านยิ้มรับ หันไปคุยกับลูกชาย

“วัชจะไปส่งลูกๆ ก่อนใช่ไหม  งั้นแม่กลับก่อนนะ”  ท่านให้คนขับรถที่บ้านมารอรับแล้ว เพราะไม่แน่ใจว่าลูกชายจะจัดการธุระเสร็จเมื่อไหร่

“ครับแม่  เดี๋ยวผมตามกลับไป” 

คุณศิตาก้มลงหอมแก้มต้นกล้าและต้นข้าวที่พ่ออุ้มอยู่

“วันหลังไปเล่นบ้านย่านะลูก” 

“ครับ”  เด็กชายพูดเสียงใสไม่มีวี่แววง่วงผิดกับน้องสาว

เมื่อแยกย้ายกันหมดแล้ว  อรุณีมาลาเดินจูงมือเด็กชายไปในโซนห้องพักที่แบ่งส่วนชัดเจนกับห้องจัดเลี้ยง มีลิฟท์ขึ้นคนละตัว  ศิวัชเดินตามมีเด็กหญิงซบบนบ่าอย่างง่วงเต็มที

เธอหยุดที่หน้าลิฟท์ 

“ส่งแค่นี้พอค่ะ  ตรงนี้เป็นส่วนที่พักของลูกค้าโรงแรม คุณไม่ใช่คนเข้าพักไม่ควรขึ้นไป” 

ศิวัชยอมทำตามที่เธอบอกแต่โดยดี  ส่งตัวเด็กหญิงให้เธอต้นข้าวสลึมสลือส่งเสียงประท้วงนิดหน่อยแต่ก็เงียบลงไปเมื่อมารดาลูบหลังให้นอนต่อ

ต้นกล้ากดลิฟท์อย่างคุ้นเคย  เด็กชายหันมามองศิวัช

“พ่อรีบมานะพรุ่งนี้  ต้นกล้าจะรอ” 

“ครับลูก” ศิวัชรับปาก อรุณีมาลาพาลูกก้าวเข้าลิฟท์ เธอไม่พูดอะไรอีก  ชายหนุ่มมองจนประตูลิฟท์ปิดลงจึงหันหลังกลับเตรียมตัวจะกลับบ้าน

“วัชคะ ทำไมคุณฉีกหน้าลินขนาดนี้  ลินจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”  เสียงหนึ่งตัดพ้อจากด้านหลัง ศิวัชหันไปมอง

“ผมทำอะไรคุณเหรอลิน”  ดร.หนุ่มเหนื่อยหน่ายใจ เห็นทีเขาต้องพูดตรงๆ กับญาติสาวคนนี้สักที

“ใครๆ เขาก็รู้ว่าเราเป็นแฟนกัน  ทำไมวัชเดินตามยายนั่นกับลูกมันทั้งคืน”  เกวลินเสียงดัง

“ยายนั่นที่คุณว่าน่ะเมียผม ลูกมันที่คุณพูดถึงก็ลูกผม  ส่วนคุณที่บอกว่าเป็นแฟนผมนั่นคุณคิดเอาเองทั้งนั้น  ผมไม่เคยไปไหนมาไหนกับคุณ ไม่เคยจีบ ไม่เคยทำอะไรให้คุณคิดไปไกลกว่าความเป็นญาติเลยนะลิน” 

“วัช!....” 

“ถ้าคุณไม่หยุดระราน ไม่หยุดเอาเมียกับลูกผมไปพูดให้เสียหาย  ผมจะให้ครอบครัวคุณย้ายออกจากเกาะรังนก เกาะอาจจะต้องมีผจก.คนใหม่สักที  จะได้เคลียร์อะไรที่มันคาราคาซังหลายๆ อย่างไปด้วย” 

“ไม่นะคะ พ่อลินเป็นผู้จัดการเกาะมานาน วัชจะให้ย้ายไปไหน”

“เป็นมานานและอิ่มมานาน  อย่าคิดนะลินว่าคนอื่นไม่รู้ว่าพวกคุณทำอะไรอย่าให้ต้องเอาตรงนี้มาพูดกัน คุณน่าจะรู้ว่าผมไม่ใช่คนชอบพูดมาก”

ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น

อรุณีมาลาเปิดประตูห้องพัก  ต้นกล้าวิ่งเข้าไปกระโดดขึ้นที่นอน หญิงสาววางลูกลงบนเตียงของต้นข้าว ที่เป็นเตียงเด็กขนาดสามฟุตครึ่ง

ห้องนี้เป็นห้องพักส่วนตัวของเธอซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม  และไม่ได้เปิดให้แขกพัก หญิงสาวมีแผนจะแยกห้องนอนให้ลูกฝาแฝดเมื่อเด็กๆ อายุครบห้าขวบในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

“คุณแม่ที่นี่จะแยกห้องนอนให้ต้นกล้าไหมคับ”  เด็กชายถาม

“แยกสิลูก หรือต้นกล้าไม่กล้านอนคนเดียวไปนอนกับแม่ได้นะ”  เธอตอบขณะที่เตรียมชุดนอนให้ต้นกล้า ส่วนต้นข้าวน่าจะไม่ต้องได้ใช้เพราะหลับไปแล้ว

เด็กชายชี้มือเข้าหาตนเอง  “กล้าชื่อต้นกล้าก็ต้องกล้านอนสิคับ” 

หญิงสาวมองลูกอย่างเอ็นดู  ยังไม่อธิบายว่าต้นกล้าไม่ได้แปลว่ากล้าหาญ เพราะเห็นว่าลูกยังเด็ก  เด็กชายพูดเจื้อยแจ้วต่อ

“มีคนบอกว่ากล้าเป็นลูกไม่มีพ่อด้วยล่ะคุณแม่” 

หญิงสาวตกใจ เรื่องถูกนินทาเธอรู้อยู่แต่ไม่คิดว่าจะมีใครพูดให้เด็กชายได้ยิน

“ใครพูดลูก” 

“ยายป้าปากแดงกับเพื่อนๆ” เด็กชายหมายถึงเกวลินและเพื่อน  และไล่เรียงต่อ

“แล้วก็มีคนที่เสริฟน้ำในงาน เขาก็พูดกันกับลุงแก่ๆ ต้นกล้าไม่รู้จัก” 

“ยายป้าปากแดง ใครกันลูกทำไมลูกไปเรียกเขาแบบนั้น ไม่น่ารักเลย”  มารดาถาม

“เขาไม่น่ารักกับแม่กับต้นกล้าก่อน  ผู้ใหญ่ไม่น่ารักเด็กก็ไม่เห็นจะต้องน่ารักเลยคุณแม่”  เด็กชายพูดหน้าตาบูดบึ้ง

“ต้นกล้าครับ คนอื่นทำไม่ดีกับเราตัวเขาก็ดูไม่ดี แต่ถ้าเราทำไม่ดีตอบ ตัวเราก็จะเป็นคนไม่ดีเหมือนเขา  ต้นกล้าอยากเป็นแบบเขาเหรอ”  หญิงสาวสอนลูก

ต้นกล้ามองแม่  แต่เขาก็เห็นพ่อว่ายายพวกนั้นไปหลายคำ  แล้วพ่อเป็นคนไม่ดีด้วยรึเปล่า คิดไปคิดมาสมองเล็กๆ ลงความเห็นว่าแม่ใจดีเกินไป  ต่อไปเรื่องนี้เขาต้องบอกพ่อคนเดียว แต่ปากเด็กชายก็รับคำแม่  ลูกผู้ชายจะต้องทำให้ผู้หญิงสบายใจ

“ต้นกล้าจะไม่ทำแล้วคับแม่”

“แล้วต้นกล้าเสียใจไหมคับ ที่มีคนว่าลูกไม่มีพ่อ”  หญิงสาวถามลูกจริงจัง

“เสียใจทำไมคุณแม่  ก็ต้นกล้ามีพ่อแต่เขาไม่รู้กันเองต่างหาก”  เด็กชายพูดทันควัน

          “แล้วตกลงยายป้าปากแดงคือใครคะ” อรุณีมาลายังสงสัยอยู่

“ก็....คนที่มากอดแขนพ่อในงานไงคุณแม่  แล้วสักพักต้นกล้าเห็นเขาไปคุยกับคุณย่า คงจะฟ้องที่พ่อว่าเขา”  ต้นกล้าพูด ทำให้อรุณีมาลาตกใจ

“ไม่เอานะลูกทีหลังลูกอย่าพูดเอง  เขาคุยอะไรกับใครถ้าเราไม่ได้ยินกับหู จะไปว่าเขาไม่ได้ค่ะ”

“งั้นทีหลังต้นกล้าจะไปฟังใกล้ๆ เลยคับ  ต้นกล้าง่วงแล้ว” เด็กชายเริ่มไม่สนุกกับการซักไซ่ไล่เรียงของแม่ 

หญิงสาวมองลูกอย่างรู้ทัน แต่ไม่ว่าอะไร  เธอมองลูกชายอย่างหนักใจต้นกล้าฉลาดขึ้นทุกวัน แถมกล้าพูดกล้าแสดงออก อีกหน่อยเธอคงรับมือลูกชายไม่ไหวแน่

“งั้นก็ไปอาบน้ำนอน  แม่เตรียมชุดให้แล้วเดี๋ยวแม่อาบน้ำให้” หญิงสาวพูดแต่เด็กชายส่ายหน้า

“ต้นกล้าโตแล้ว ลูกผู้ชายต้องอาบน้ำเองฮะ” 

หญิงสาวขำ  “ลูกผู้ชายอายุสี่ขวบครึ่งเหรอลูก  เอ้า..ลูกผู้ชายก็ลูกผู้ชาย”