บทที่ 7  คุณพ่อ

 

งานพิธีช่วงเช้าผ่านไปด้วยดี  เมื่อแขกทยอยกลับจากไปแล้ว เจ้าภาพและญาติสนิทจึงร่วมทานอาหารกัน  อรุณีมาลากับลูกสองคนร่วมโต๊ะเดียวกับอิงควัตและอรุณประภา  แทนไทแฟนหนุ่มของแฝดคนพี่

“ออ พี่นั่งด้วยได้ไหม”  สีหราชถือแก้วน้ำเดินมาหา เขายิ้มให้เธอเลยไปถึงหลานๆ สองคน

“พี่สิงห์  เชิญค่ะ”  หญิงสาวเชิญญาติหนุ่มร่วมโต๊ะ  เธอมองตามสายตาของเขาที่จับจ้องไปยังคู่แฝดทั้งสอง

“ต้นกล้ากับต้นข้าวลูกของออเองค่ะ  ธุลุงสิงห์สิลูก” ท้ายประโยคเธอหันไปบอกลูกชายหญิง ที่ธุคุณลุงตามแม่บอก วันนี้เด็กทั้งสองมีคนที่ต้องทักทายเยอะไปหมด จนการยกมือไหว้คนไม่รู้จักเป็นเรื่องปกติที่ทำโดยไม่มีคำถามไปแล้ว

“หวัดดีครับ สวยหล่อเหมือนพ่อแม่เลยเนอะ”  สีหราชทักทาย  หนุ่มน้อยทำหน้าฉงน

“พ่อ...  พ่อแทนเหรอคับ”  เด็กทั้งคู่เรียกคนรักของอรุณประภาว่าพ่อแทนให้สอดคล้องกับแม่พิณมานานแล้ว 

ชายหนุ่มคนที่ถูกกล่าวถึงยิ้มน้อยๆ 

“พ่อแทนไม่หล่อเท่าพ่อของต้นกล้าหรอกครับ”  เขาพูดเพียงแค่นั้น  เข้าใจน้องสาวของคนรักแต่ก็เห็นใจฝ่ายชายเช่นกัน

สีหราชทักทายหลานๆ สองสามประโยค  ก่อนจะพูดกับอรุณีมาลาให้ได้ยินกันแค่สองคน

“พี่ขอโทษนะออ พี่เป็นคนผิดเองแหล่ะที่เข้าไปยุ่งเรื่องของออกับไอ้วัชมันในตอนนั้น” 

อรุณีมาลายิ้มแห้งแล้งให้ญาติผู้พี่ 

“พี่สิงห์หวังดี ออเข้าใจค่ะ ช่างเถอะค่ะเรื่องมันผ่านมาแล้ว” 

“พี่นั่งด้วยคนได้ไหมครับ”  ศิวัชตรงมาที่โต๊ะขอร่วมวงด้วย อรุณีมาลาขยับตัวอย่างอึดอัด

“เชิญครับ ดร.”  แทนไทเป็นฝ่ายเชิญเสียเองเมื่อไม่มีใครตอบ เขาขยับตัวไปนั่งอีกฝั่งข้างคนรัก ให้ศิวัชได้นั่งข้างเด็กหญิงต้นข้าว

“ขอบคุณครับ”  ศิวัชมองแทนไทอย่างขอบคุณ  ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งข้างเด็กหญิงต้นข้าว  เธอส่งยิ้มให้เขาอย่างจำได้

“ว่าไงคะลูก” เขามองเลยไปที่ต้นกล้า  เด็กชายจ้องเขาเขม็งทั้งหน้าตา ท่าทางไม่ผิดเพี้ยนจากคนเป็นแม่

“หวัดดีค่า..”  เธอโผเข้าหายอมให้คนเป็นพ่อกอดแต่โดยดี  ชายหนุ่มกอดลูกสาวแน่นๆ ครั้งนึงก่อนจะวางเธอลงที่เก้าอี้ตามเดิม

“สวัสดีครับต้นกล้า”  ดร.หนุ่มพยายามเข้าหาลูกชายแบบใจเย็น 

อิงควัตถอนใจเมื่อเห็นท่าทางของหลานชาย   เขาจึงเป็นฝ่ายพูดแทนมารดาของเด็กๆ

“ต้นกล้า  หวัดดีคุณพ่อสิลูก” 

สำหรับเด็กชายคำพูดของลุงอิงมีน้ำหนักที่สุดรองจากมารดา  เขาหันไปมองหน้าลุง หน้าแม่ออ แม่พิณก่อนจะหันไปมองศิวัช

“หวัดดีคับ พ่อ..”  แต่ยังไม่ไว้ใจพอให้ 'พ่อ'  แตะตัว

อรุณีมาลาลุกจากโต๊ะโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย  ศิวัชจะลุกตามแต่อิงควัตกดบ่าเขาให้นั่งลงตามเดิม

“ผมจะคุยกับออให้เองคุณคุยกับลูกๆ คุณเถอะ เพราะไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้  ออจะยอมให้คุณเจอเด็กๆ อีกเมื่อไหร่” 

“ขอบคุณครับ”  ศิวัชนั่งลงตามเดิม เห็นด้วยว่ายามนี้ไม่ควรดึงดันคุยกับอรุณีมาลาเอง  เท่าที่ได้คุยกับเด็กๆ ถ้าเธอยอมให้ลูกเรียกเขาว่าพ่อก็เกินคาดแล้ว

          “ออ”  อิงควัตเรียกน้องสาว เธอออกมาสงบสติอารมณ์ที่ระเบียงโรงแรม

          “พี่อิง ทำไมทุกคนเข้าข้างเขากันหมดแม้แต่พี่..”  หญิงสาวหันมาถามพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ

“เปล่าเลย  ไม่มีใครเข้าข้างพ่อของหลานหรอก ทุกคนอยู่ข้างออ อยู่ข้างเด็กๆ พี่แค่อยากให้หลานไม่รู้สึกว่าขาดอะไรเท่านั้นเอง”  ชายหนุ่มอธิบาย

“พี่รู้ว่าบ้านเรารวยพอที่จะเลี้ยงเด็กสักกี่คนก็ได้ให้โต  แต่เงินร้อยล้านก็ซื้อพ่อที่ดีให้ลูกให้ไม่ได้ออเข้าใจใช่ไหม” 

หญิงสาวน้ำตาร่วงเมื่อพี่ชายพูดคำนั้น

“พี่ไม่ได้ให้ออยอมรับเขาในฐานะอื่น นอกเหนือจากพ่อของลูกเท่านั้น  ต้นกล้ากับต้นข้าวโตขึ้นทุกวัน ต้องเข้าโรงเรียนต้องมีสังคมของเขาเอง  พี่ไม่อยากให้ใครพูดว่าหลานพี่เป็นลูกไม่มีพ่อ  ในเมื่อเราห้ามปากคนไม่ได้ เราก็ควรปิดรอยรั่วนี้ถ้าทำได้”  เมื่อน้องสาวไม่มีคำโต้แย้ง  อิงควัตจึงบอกเธอว่า

“ไปล้างหน้าล้างตาแล้วเข้าไปทานต่อ  พี่จะไปรอที่โต๊ะ” 

เมื่อหญิงสาวกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง พบว่าทั้งต้นกล้าและต้นข้าวคุยกับศิวัชแบบสนิทใจ และเรียกเขาว่าพ่อได้เต็มปากเต็มคำ

“คุณแม่คับ  พ่อบอกว่าบ้านคุณย่าที่ใต้มีเกาะ มีทะเลให้ไปดำน้ำ  มีหน้าผาให้ปีนเขาได้ด้วยคับ”  ต้นกล้าหันมาเล่าให้เธอฟังอย่างตื่นเต้น ศิวัชเข้าใจหากิจกรรมที่เด็กผู้ชายชอบมาล่อใจเด็กชาย หญิงสาวคิดในใจ 

“จ้ะ”  เมื่อมารดาไม่ว่าอะไร เด็กชายจึงพูดต่อ 

“พ่อบอกว่าถ้าปิดเทอมหน้าจะพาไปเที่ยวคับ” 

อรุณีมาลามองหน้าลูกสองคน เธอกวาดสายตามองคนทั้งโต๊ะที่รอฟังคำตอบเช่นกัน

“แล้วลูกอยากไปไหมคะ”  หญิงสาวถาม

“อยากคับ/อยากค่ะ”  คู่แฝดพูดพร้อมกัน  อรุณีมาลาจึงถอนใจ ปิดเทอมใหญ่อีกสามเดือนนานพอดู

“ถ้าลูกคนใดคนหนึ่งสอบได้ที่หนึ่งของห้อง แม่จะให้ไป” เธอพูดออกมาในที่สุด  ปกติแล้วอรุณีมาลาไม่เคยกดดันลูกเรื่องผลการเรียน แต่เรื่องนี้เธอคิดว่าถ้าเด็กๆ อยากไป ก็ต้องใช้ความพยายามมากพอสักหน่อย

“เย้....”  ต้นกล้าดีใจ ลุงอิงบอกว่าพ่อเป็นด็อกเตอร์ พ่อเรียนเก่ง พ่อต้องช่วยได้  ทุกคนในโต๊ะถอนใจอย่างโล่งอกที่เธอมีทางออกที่ดีให้ลูก 

“ขอบคุณครับออ”  ศิวัชพูดกับเธอ แต่หญิงสาวทำเฉยเหมือนไม่ได้ยิน  เธอหันไปคุยกับอรุณประภาต่อจนจบมื้ออาหาร ปล่อยให้ลุงอิงและพ่อเด็กทำหน้าที่ดูแลคู่แฝดกันเอง

เมื่อทานเสร็จหญิงสาวพาเด็กๆ หายเงียบไปพักบนห้องพักโรงแรม  ก่อนจะลงมาอีกครั้งในงานช่วงเย็น ศิวัชไม่ตามอีกเขารู้ว่าถ้าตามติดมากกว่านี้ อรุณีมาลาอาจจะไม่พอใจจนใครช่วยคุยไม่ได้  ชายหนุ่มจึงพามารดากลับบ้านพักในกรุงเทพฯ  และจะมาร่วมงานอีกครั้งในตอนเย