ตอนที่ 9  ป้อนน้ำแกงท่านอ๋อง

 

หลินเย่ยกชามน้ำแกงขึ้นป้อนเขา คำแล้วคำเล่าจนหมด สายตาที่มองไปยังคนตรงหน้าเริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย เขาไม่พูดไม่บ่นอะไร ทำเพียงดื่มน้ำแกงของนางเงียบๆพร้อมกับอ่านรายงานและบางครั้งก็จับพู่กันมาขีดๆเขียนๆต่อจากรายงานนั้นเท่านั้น

หลินเย่อ่านบางฉบับที่เขานำขึ้นมา ส่วนใหญ่เป็นเรื่องการสร้างผังเมืองใหม่และการกำจัดขุนนางที่เคยทุจริตในเมืองฉีโจว

“น้ำแกงหมดแล้ว เช่นนั้นหม่อมฉัน…ขอตัวก่อนเพคะ”

“ฝนหมึกให้ข้าที”

“เพคะ!!”

“เจ้าได้ยินแล้วนี่ ฝนหมึก…ให้ข้า”

“แต่ว่า….”

“ไม่ทำก็ออกไป ข้าจะอ่านรายงานต่อ”

หลินเย่ทำท่าค้อนไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร สัญชาตญาณอยากเอาตัวรอดสั่งให้นางทำตามคำสั่งเขา เมื่อไหร่ที่นางออกจากตำหนักอ๋องได้นั่นคือวันที่นางจะได้รับอิสระอีกครั้ง

นางฝนหมึกให้เขาไปเรื่อยๆพร้อมกับแอบอ่านรายงานบางฉบับจนตาเริ่มปรือเพราะความง่วง แต่ท่านอ๋องอ่านฎีกาพวกนี้มาทั้งวันได้อย่างไรกันนะ

ตัวนางเริ่มเอียงไปมาซึ่งจื่อหลิงเองก็เห็นแล้ว เขาจึงดึงแท่นฝนหมึกนั้นออกจากมือและดึงตัวนางให้ล้มมานอนลงไปที่ตักของเขาแทน หลินเย่ขดตัวนอนลงโดยมิได้สนใจว่าที่นี่คือที่ใด…

หนึ่งชั่วยามถัดมา

“พี่จื่อหลิง ท่านต้องไม่เชื่อแน่ว่าวันนี้ข้าไปพบผู้ใดมา ท่านทายสิเพคะ”

จื่อหลิงตกใจเมื่อหลานมู่เอ๋อร์เดินเข้ามาในห้องของเขากะทันหัน เขาพยายามเอาผ้าห่มปกปิดไม่ให้นางเห็นว่าหลินเย่นอนอยู่ที่ขาของเขา แต่ไม่ทันแล้ว หลินเย่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับได้ยินเสียงของมู่เอ๋อร์ชัดเจน

“อืม….”

หลินเย่หันขึ้นไปมองจื่อหลิงซึ่งใช้ฝ่ามือกดหัวนางลงบนตักไม่ให้นางลุกพร้อมกับกระซิบ

“อย่าลุกขึ้นมา นอนลงไป!!”

หลินเย่ทำตามทันที นางไม่รู้ว่าเขาคุยกับผู้ใด รู้เพียงว่าเป็นเสียงของสตรี

“งั้นหรือ เหตุใดเจ้าไม่ชวนเขามาที่นี่ด้วยเล่า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะชอบพอเจ้าก็เป็นได้”

“ท่านอ๋องพูดเรื่อยเปื่อยแล้ว ข้าไม่ได้ชอบเขา ท่ามก็รู้ว่าคนที่ข้าชอบ….”

“หลานมู่เอ๋อร์!! คือว่าตอนนี้ข้ายังมีรายงานที่ต้องตรวจอีกมาก อย่างไรแล้ว เจ้าออกไปก่อนเถอะนะ”

“รายงานอะไร มากถึงเพียงนั้นเชียวหรือเพคะ ไหนหม่อมฉันขอดูหน่อยสิเพคะ”

“อย่าเข้ามา!! คือว่า…ข้าแต่งตัวไม่เรียบร้อย และนี่เป็นห้องทำงานข้า เจ้าเป็นสตรี ไม่ควร…”

“เหตุใดเซียงถงเหยาทำได้ข้าทำไม่ได้….เพคะ!! นี่เจ้ามาทำอะไรอยู่ที่นี่!!”

หยางหลินเย่ลุกขึ้นพร้อมกับส่งชุดคลุมคืนให้ท่านอ๋องและลุกขึ้นมา นางไม่ได้ตอบคำถามของหลานมู่เอ๋อร์ เพียงแค่เดินไปยกถาดน้ำแกงเพื่อจะเดินออกไป น่าจะมีคนนำน้ำแกงไปอุ่นมาอีกรอบแล้วเพราะหม้อนั้นร้อนจัดอีกครั้ง

“ข้าถามว่า!! เจ้ามาทำอะไรที่นี่นังแพศยา!!”

“หลานมู่เอ๋อร์!! ห้ามหยาบคาย”

“หยาบคายงั้นหรือ ท่านก็รู้ว่านาง!!”

“หลานมู่เอ๋อร์ เจ้าออกไปก่อน”

“พี่จื่อหลิง นี่ท่าน…กับนาง…”

“ข้าขอตัวก่อน”

“เดี๋ยว เจ้ายังไปไม่ได้ เจ้าเอาอะไรมายั่วยวนพี่จื่อหลิงอีก เขารักพี่สาวข้า รักแบบไม่มีผู้ใดมาทดแทนได้ เจ้ามีสิทธ์อะไรมาอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าเจ้าจะใช้สักกี่มารยาก็ไม่มีทางที่พี่  จื่อหลิงจะหลงกลเจ้า!!”

หลินเย่หันไปมองนางด้วยความโกรธ นางเหลือบไปมองท่านอ๋องเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นางเพียงยกถาดน้ำแกงร้อนๆนั่นออกไป หลานมู่เอ๋อร์เห็นว่านางกำลังจะออกไปจึงได้ยกถาดน้ำแกงนั้นราดใส่ตัวพระสนมทันที

“กรี๊ด!!….”

น้ำแกงนั้นราดใส่หลินเย่ทันทีโดยที่นางไม่ทันตั้งรับได้ทันจนตัวนางทรุดลงกับพื้น ทหารองครักษ์และหลงอี้วิ่งเข้ามาตามเสียงร้องและเสียงชามแตก

 อาจูรีบวิ่งเข้ามาหานาง ท่านอ๋องรีบรุดวิ่งเข้ามาถึงตัวหลินเย่ก่อนผู้ใดและช้อนตัวนางที่เต็มไปด้วยน้ำแกงร้อนๆนั้นขึ้น

“หลานมู่เอ๋อร์ เจ้าทำเกินไปแล้วนะ!! ทหาร จับตัวนางออกไป ไม่มีคำสั่งข้าห้ามนางเข้ามาในตำหนักอ๋องอีก เอาตัวนางออกไป!!”

""พ่ะย่ะค่ะ""

“พี่จื่อหลิง ท่านจะทำกับข้าแบบนี้ไม่ได้ ข้าเป็นน้องพี่ถิงอันนะ ท่านต้องตามใจข้าสิ นังนั่นมันใช้มารยาหลอกท่าน น้ำแกงนั่นไม่ได้ร้อนสักนิด พี่จื่อหลิง”

“คุณหนูหลาน เชิญออกไปจากตำหนักขอรับ”

“ไม่ ข้า…”

หลงอี้ชักดาบออกมาข่มขู่นางจนนางหยุดร้อง เขาไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น ปกติแล้วนางจะไม่แสดงตัวเกรี้ยวกราดต่อหน้าท่านอ๋องขนาดนี้ วันนี้นางเกิดบ้าอะไรขึ้นมา เขาคงไม่ยอมปล่อยให้นางเข้าใกล้ท่านอ๋องอีกเป็นครั้งที่สอง

“เร็วเข้า เรียกหมอหลวงมา!!”

“เพคะ”

“ปล่อยข้าลงเถอะ ข้าไม่เป็นไร”

“เจ้าอยู่เฉยๆเถอะ”

มี่อินตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเห็นว่าหลินเย่ถูกท่านอ๋องอุ้มเข้ามาด้วยสภาพที่เปียกน้ำแกงไปทั้งตัว ตอนนี้ไหล่แขนและคอบางส่วนนางถูกลวกจนแดงไปหมด 

“เจ้าไปเตรียมน้ำเย็น ข้าจะพานางไปแช่”

“หม่อมฉันไปเองได้”

“อย่ามาดื้อกับข้าตอนนี้”

“แต่ว่า”

เขาก้มลงกระซิบนางอย่างเหลืออด สาวใช้ต่างพากันเบือนหน้าหนีทันทีเมื่อท่านอ๋องทำเช่นนั้น

“เรือนร่างเจ้ามีตรงไหนที่ข้ายังไม่เห็น อย่าดื้อมิเช่นนั้นเรื่องที่ตกลงกันไว้ก็ไม่ต้องพูดถึงอีก”

“หม่อมฉันจะบอกว่าเดินไปเองได้เท่านั้น”

“หากไม่ฟังก็ไม่ต้องคุยเรื่องออกไปข้างนอกอีก”

“คนฉวยโอกาส”

“เจ้าอย่าได้เข้าใจผิด ข้าทำเพราะต้องรับผิดชอบเท่านั้น หากข้าไม่สั่งคนเอาน้ำแกงนั่นไปอุ่นเจ้าคงไม่ถูกลวก”

“นี่ท่าน…เป็นท่านนี่เอง”

“น้ำเตรียมเรียบร้อยหรือยัง”

“ทูลท่านอ๋อง เรียบร้อยแล้วเพคะ พระสนม หม่อมฉันจะเปลี่ยนชุด…”

“ไม่ต้อง เอาชุดออกมาให้ข้าก็พอ หากท่านหมอมาก็บอกให้รอก่อน ข้าจะดูว่าบาดแผลนางมีมากเท่าใด โดนลวกที่ใดบ้าง”

""เพคะ""

เขาอุ้มร่างของพระสนมเข้าไปยังห้องด้านหลัง ถังน้ำเย็นอยู่ตรงหน้า เมื่อเขาวางนางลงพร้อมกับปลดชุดของนางออก

“เดี๋ยวก่อน!!”

“ข้าไม่ได้ถอดหมดหรอก ไม่ต้องห่วง”

เขาพูดตามนั้น เขาถอดเพียงเสื้อและชุดด้านนอกของนางออก เหลือเพียงชั้นในบางเบาอยู่ด้านใน ผิวขาวเนียนตรงหน้าทำเอาเขาหายใจไม่ทั่วท้อง

“ข้าจะอุ้มเจ้าลงอ่างน้ำเย็น อดทนไว้ แต่มันจะช่วยบรรเทาอาการแสบร้อนได้ รอท่านหมอมาเราจะออกไปกัน พร้อมหรือยัง”

“หม่อมฉัน…แช่เองได้”

“มาเถอะ ยิ่งนานเจ้าจะยิ่งแสบร้อน”

“ไม่นะ หม่อมฉันกลัวน้ำเย็น อย่าปล่อยหม่อมฉันลงไปนะ!!”

นางกอดคอเขาแน่นเมื่อเขาอุ้มร่างนางขึ้นพร้อมกับจะนำตัวนางลงในอ่างไม้นั้น เขาตกใจเพราะไม่คิดว่านางจะกอดเขาแน่นเช่นนี้ นางคงกลัวจริงๆ แต่นางมาจากเมืองเหนือ เหตุใดจึงกลัวน้ำเย็น

“เจ้าบอกว่า…เจ้ากลัวน้ำเย็นงั้นหรือ”

“มันหนาว มัน….ไม่เอาหม่อมฉันไม่แช่”

“ไม่ได้ แผลเจ้าจะแสบร้อนขึ้นเรื่อยๆ น้ำเย็นจะช่วย…"

“ไม่ๆๆ ขอร้องละท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ไปแล้ว ไม่ไปข้างนอกแล้วก็ได้แต่อย่าเอาหม่อมฉันแช่ในนี้ หม่อมฉันกลัว”

“นี่เจ้า…เหตุใดจึงกลัวจนตัวสั่นเช่นนี้ พระสนมเจ้ามีอะไรกับน้ำเย็นนี่”

“…..”

“เอาอย่างนี้ ข้าจะลงไปแช่น้ำนี้กับเจ้า ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทิ้งเจ้าแน่ ตกลงหรือไม่”

“อย่านะ ท่านอ๋องจะเปียกไปด้วยนะเพคะ”

“ข้าไม่ได้กลัวเปียกและไม่กลัวเย็นแต่ข้าช่วยเจ้าได้หากเจ้าเป็นตะคริวหรือเกิดกลัวขึ้นมา ตกลงหรือไม่”

หลินเย่ที่หน้าซีดเพราะความกลัว นางกลัวจริงไม่ได้โกหก เพราะเขาสังเกตจากสีหน้าที่ประหม่านั้นและเสียงหัวใจที่เต้นแรงของนาง

“พร้อมนะ”

นางโผกอดคอเขาแน่นอีกครั้ง จื่อหลิงนึกขอบใจหลานมู่เอ๋อร์ที่ทำน้ำแกงหกใส่นางเล็กน้อยเพราะอย่างน้อยเขาก็เห็นในมุมนี้ของนาง

 หากว่านางไม่แยกเขี้ยวและสาดสายตาเกลียดชังที่มีเอาไว้สำหรับเขาอยู่เสมอมาให้ นางก็เป็นคนที่น่ารักคนหนึ่งเช่นกัน น้ำเย็นค่อยๆซึมสู่ผิวด้านในของทั้งคู่ เมื่อเฟิ่งอ๋องค่อยๆหย่อนตัวลงในอ่าง

หลินเย่ก็กอดเขาแน่นมากขึ้นกว่าเดิมปลายเท่าจนตอนนี้เขารู้สึกราวกับว่านางกลัวสุดชีวิตและเขาเองอาจจะตายได้เพราะถูกนางรัดคอ

“ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ เจ้าจะปลอดภัยแน่ข้าสัญญา”