ตอนที่ 8  แทนคำขอบคุณที่มีแผนการ

 

สองวันถัดมา

“พระสนมเพคะ มีคนมาเข้าเฝ้าเพคะ”

“อาจู ผู้ใดมางั้นหรือ”

“องค์หญิง ฮือ…”

“มี่อิน!! เจ้ามาแล้ว”

มี่อินน้ำตาอาบสองแก้มพร้อมกับทรุดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าหลินเย่ทันทีเมื่อเห็นนางปลอดภัยดี

“มี่อินผิดต่อองค์หญิง มี่อิน….”

“ช่างเถอะ เจ้าปลอดภัยก็พอแล้ว”

“พระสนม กระหม่อมทำตามคำสั่งท่านอ๋อง พานางมาส่ง ขอทูลลา”

“ขอบคุณท่านมากหลงอี้”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าลุกขึ้นมาก่อนมี่อิน เป็นอย่างไรบ้าง ตลอดเวลาเดือนกว่านี้เจ้าคงลำบากน่าดูเลยเจ้าไปยู่ที่ใดมา”

มี่อินหันมองซ้ายขวาซึ่งบัดนี้ไม่มีผู้ใดอยู่แล้วนางจึงกระซิบบอก

“องค์หญิง หม่อมฉันไม่ได้ถูกขังและไม่ได้ถูกทรมานอะไรเลยเพคะ ท่านอ๋องให้หม่อมฉันไปอยู่เรือนท้ายสวน มีองครักษ์คอยเฝ้าอยู่เท่านั้น และยังสามารถเดินออกไปตลาดเพื่อซื้อของกินของใช้ได้ ท่านอ๋องให้คนดูแลหม่อมฉันอย่างดีเพียงแค่ไม่อนุญาตให้มาพบองค์หญิงเท่านั้นเพคะ”

“เหตุใดเขาทำเช่นนั้น”

“หม่อมฉันก็ไม่ทราบเพคะ องค์หญิง หรือว่าเราจะเข้าใจท่านอ๋องผู้นี้ผิด”

หลินเย่ถอนหายใจยาวพร้อมกับเดินออกไปดู นางพบว่าไม่มีผู้ใดคอยเฝ้าอยู่ นางจึงหันกลับมานั่งคุยกับมี่อินถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตำหนักอ๋องแห่งนี้

“เช่นนั้น….พวกเราก็แก้แค้นผิดคนสิเพคะ”

“ข้าเองก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้ ท่านพี่อยู่ชายแดนแท้ๆแต่กลับยังไม่ได้ข่าว เกรงว่าเรื่องนี้คงจะเร่งด่วนจริงๆพวกเราถึงไม่รู้ และช่วงที่เขากำจัดหยวนซื่ออ๋องไปก็คือช่วงที่เราอยู่ระหว่างทางที่จะมาที่นี่”

“แย่แล้วพระสนม หากว่าพวกเขาทราบว่าพวกเรา….ไม่ใช่องค์หญิง”

“นี่คือสิ่งที่ข้ากำลังคิดอยู่ พวกเราต้องหาทางหนีออกไป”

“หนีงั้นหรือเพคะ แต่ตำหนักแน่นหนาเพียงนี้ จะหนีออกไปเช่นไร”

“มี่อิน ระหว่างที่เจ้าอยู่ข้างนอก เจ้า..รู้จักเส้นทางดีแล้วใช่หรือไม่”

“ใช่เพคะ หม่อมฉันรู้จักดี รวมถึงพวกแม่ค้าในตลาดด้วยเพคะ แต่กว่าจะออกจากตำหนักอ๋องนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะเพคะ”

“นอกจากจะต้องวางแผนกันใหม่”

“มีวิธีหรือไม่เพคะ”

“แผนเอาน้ำเย็นเข้าลูบ”

“พระสนม พระองค์กับท่านอ๋องเกลียดกันเสียขนาดนั้น แล้วท่านอ๋องจะเชื่อใจท่านหรือเพคะ”

“หากเขาจะฆ่าข้า คงทำไปนานแล้ว เป้าหมายของเขาไม่ได้อยากฆ่าข้า แต่ว่าเป็น…แก้แค้นให้คนรักของเขา”

“พระสนม แต่ว่าท่านกับท่านอ๋อง แต่งงานร่วมหอกันแล้วนะเพคะ”

"ข้า…ไม่นึกสนใจพรหมจรรย์และเรื่องครั้งแรกอะไรนั่นหรอก เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าเป็นผู้ฝึกยุทธ์ เรื่องเช่นนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ชีวิตทั้งชีวิตเราสำคัญกว่า”

“หลงอี้บอกหม่อมฉันว่า ท่านอ๋องผู้นี้หลังจากรับท่านเป็นพระสนมก็มิได้รับผู้ใดเข้ามาในตำหนักอีก หรือว่าท่านอ๋องอาจจะไม่ได้คิดแก้แค้นพระองค์เพคะ”

“ไม่ได้รับผู้ใด หึ แต่มีสตรีเข้าหาไม่หยุดหย่อนทั้งบุตรขุนนางและน้องสาวคนรักเก่าและที่ข้ายังไม่เห็นอีกเล่า เจ้าอย่าได้หลงเชื่อคำพวกเขา องครักษ์ของเขาก็ไม่ต่างกันหรอก”

“ไม่นะเพคะ หลงอี้คอยช่วยข้าตลอดเวลาที่ข้าอยู่ที่นอกเมืองนั่น เขาคอยบอกข้าว่าให้รอพระองค์ อย่าทำให้ตัวเองป่วยหม่อมฉันก็เลยเชื่อเขา สุดท้ายเขาก็ทำตามสัญญา”

หลินเย่หันไปมองหน้าสาวใช้ที่หน้าแดงนิดๆเมื่อพูดถึงองครักษ์หนุ่มเมืองฉีโจวของเฟิ่งอ๋อง นี่ไม่ใช่ว่านางหลงรักหลงอี้เข้าแล้วสินะ

“เอาเถอะ เรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง ตอนนี้ที่นี่คนที่พอจะไว้ใจได้คืออาจู นางคอยดูแลข้าตลอดตอนอยู่ที่นี่ แต่เจ้าจำเอาไว้ เรื่องใดที่ไม่ควรพูดเราก็อย่าพูด”

“เพคะพระสนม หม่อมฉันระวังให้มากเพคะ”

ห้องทรงงานท่านอ๋อง

หลินเย่พร้อมกับอาจูที่ยกของบางอย่างเข้ามาเมื่อเขาได้ยินองครักษ์มาแจ้งว่าพระสนมมาขอเข้าเฝ้าเขาจึงยอมอนุญาต แต่ไม่คิดว่านางจะนำของบางอย่างมาด้วย

“นี่คืออะไร”

“น้ำแกงเพคะ หม่อมฉันทำมาถวายพระองค์”

“พระสนมคงไม่ใส่ยาพิษให้ข้าหรอกใช่หรือไม่”

“หึ หม่อมฉันเป็นคนทำอะไรเปิดเผย เรื่องชั่วอย่างใส่ยาพิษในอาหารให้คนกินไม่ใช่วิธีที่หม่อมฉันใช้เพคะ”

“ดูเหมือนว่าเจ้าอยู่ในวังนี้นานมากพอที่จะเรียนรู้มารยาทในการพูดได้ดีขึ้นแล้วนี่ ยกเข้ามาสิ”

อาจูยกน้ำแกงนั้นวางบนโต๊ะ นางกำลังจะเปิดและตักใส่ชามแต่ถูกท่านอ๋องห้ามเอาไว้

“เจ้าออกไปเถอะ ไม่ต้องตัก”

หลินเย่หันมามองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ นี่เขาคงไม่คิดระแวงถึงขนาดจะสั่งคนตรวจพิษก่อนที่จะกินหรอกใช่หรือไม่

“ท่านอ๋องคงไม่คิดว่าหม่อมฉันจะใส่ยาพิษลงไปจริงๆใช่หรือไม่เพคะ”

“เปล่า ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลย”

“แล้วเหตุใดพระองค์ถึงไม่ให้อาจูตักถวายเล่าเพคะ”

“เพราะนั่น…คือหน้าที่ของเจ้าอย่างไรเล่าพระสนม”

“ท่านว่าอะไรนะ”

เขาพูดและเดินหันหลังไปนั่งที่โต๊ทรงงานเพื่อรอให้นางตักน้ำแกงให้

“เจ้าฟังไม่ผิดหรอก เจ้าน่ะ ตักน้ำแกงมาให้ข้า”

หลินเย่หลับตาข่มอารมณ์โมโหเอาไว้ เขาจงใจจะแกล้งนางสินะ แต่นางตั้งใจต้มน้ำแกงนี่มาเพื่อขอบคุณเขาที่ยอมปล่อยมี่อินออกมา เช่นนั้นนางก็จะยอมทำตามใจเขาสักวัน 

นางเดินไปตักน้ำแกงที่ต้มเองกับมือและเดินนำไปวางข้างๆเขาซึ่งตอนนี้กำลังเขียนแผนงานบางอย่างอยู่ที่โต๊ะ ราชกิจของท่านอ๋องดูเหมือนจะยุ่งมากจริงๆ ซึ่งนางก็เข้าใจว่าคงเป็นเพราะเป็นช่วงผลัดเปลี่ยนแผ่นดินที่เปลี่ยนผู้ปกครองเมือง

สายตาของเขายังคงอ่านรายงานอย่างไม่ลดละ ทำเอาผู้ที่แอบมองนั้นรู้สึกชื่นชม ใบหน้าของเขาเมื่อมองด้านข้างเช่นนี้ยิ่งมองก็ยิ่งน่ามองมากจริงๆ

“นี่น้ำแกงของพระองค์เพคะ”

เขาไม่ได้หันมามองหน้านาง เพราะตาของเขายังอ่านรายงานที่ส่งมาในตอนเช้า และพูดสั้นๆอย่างไม่ได้ใส่ใจ

“ป้อนข้าสิ เจ้าอยากขอบคุณข้าเรื่องสาวใช้ของเจ้าสินะ”

“อะไรนะ ป้อน!! นี่ท่าน!!….”

“หากไม่ทำก็ออกไปอย่ามากวนข้าอยู่ตรงนี้”

“แต่ข้า…หม่อมฉันมีเรื่องจะทูลขอ”

“เรื่องอันใด”

“หม่อมฉันอยากออกไปเดินเล่นที่ตลาดข้างนอก”

มือที่เปิดอ่านรายงานอยู่ชะงักลงทันทีพร้อมกับเสียงถอนหายใจ เขาคิดเอาไว้แล้ว หากว่านางได้ตัวสาวใช้นางคืน แผนต่อไปคงต้องขอออกไปสำรวจเส้นทางเป็นแน่ แต่แค่นึกไม่ถึงว่าจะรวดเร็วเช่นนี้

“เจ้าจะออกไปทำไม”

“ข้า…หม่อมฉันเบื่อเพคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาอยู่แต่ในตำหนักตลอด ไม่เคยออกไปพบผู้คนข้างนอกเลย ไม่รู้ว่าฉีโจวงดงามเพียงใด แต่หากว่าท่านอ๋องคิดว่าหม่อมฉันขอมากไปก็ไม่เป็นไรเพคะ”

“ป้อนข้าสิ”

“ท่านอ๋องตรัสว่าอะไรนะเพคะ”

“ป้อนน้ำแกงนั่นก่อนแล้วค่อยมานั่งคุยกัน”

“พระองค์จะอนุญาต?”

“เปล่า แค่จะลองไตร่ตรองดูเท่านั้น”

หลินเย่ถอนหายใจยาวจนเขาได้ยิน นางคงโกรธเขาจนหูตาลายแล้วกระมังที่เขายั่วโมโหนางเช่นนี้ แต่เขาก็อยากวัดความอดทนของบุตรสาวแม่ทัพใหญ่เสียหน่อยว่านางจะอดทนได้ถึงขนาดไหน

 มือนั้นหยิบน้ำแกงขึ้นมาตัก กลิ่นนั้นหอมชวนให้เขาหิวเสียจริงๆแม้ว่ายังไม่ได้ลองชิมก็รู้ว่าอร่อย นางตักขึ้นมาพร้อมกับเป่าให้หายร้อน เขาลอบกลืนน้ำลายลงคอเบาๆเมื่อเหลือบไปมอง ไม่รู้ว่าคนหรือน้ำแกงที่น่ากินกว่ากัน

“น้ำแกงเพคะ”

ท่านอ๋องหันไปกินน้ำแกงนั้น เขาคิดไม่ผิด น้ำแกงนี้ทั้งหอมและหวานน้ำต้มกระดูก นางมีฝีมืออยู่ไม่น้อยหากว่านางเป็นผู้ลงมือทำเองอย่างที่นางพูดจริง 

“เป็นอย่างไร…..บ้าง….เพคะ”

“อืม ก็ดี”

“เช่นนั้นก็..”

“ป้อนให้หมด”

“แต่ว่า…”

“พระสนมคงไม่อยากออกไปนอกวังแล้วสินะ”