บทที่ 12

"ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ ผู้หญิงคนนั้นเป็นพี่สาวแท้ๆ ของคุณไหม"

"ถามทำไม" ทีแรกก็ไม่ได้สนใจเธอหรอก แต่พอได้ยินคำถามนี้เขาถึงกับหันมองมา

"คนเราจะมองกันด้วยสายตาแบบนั้นมีไม่กี่อย่างหรอก" เธอหมายถึงสายตาที่เขามองพี่สาวของเขาเอง

"เราควรต้องคุยกันหน่อยแล้ว"

"คุยอะไรคะ"

"ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่าย"

"ฉันไม่ได้ยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณสักหน่อย แค่ฉันถาม"

"นี่แหละที่เขาเรียกว่ายุ่งเรื่องส่วนตัว" พอสิ้นคำพูดรามิลก็ออกจากห้องไป

"แบบนี้มีพิรุธ ตกลงเขาเป็นชายรักชาย หรือว่า.." แล้วทำไมเราต้องนำมาใส่สมองของเราด้วย เขาจะเป็นยังไงก็ช่างปะไร

คืนที่สองที่เข้าหอ..

ห้องสวีทถึงแม้จะมีเตียงเดียวแต่ก็มีโซฟาให้นอนได้ คืนนี้รามิลใช้โซฟาในการนอน

หวานใจเห็นว่าเขานอนขดตัวคงจะหนาว เธอก็เลยเสียสละผ้าห่มให้

"...." ชายหนุ่มหันมองไปดูผู้หญิงที่ห่มผ้าให้เมื่อสักครู่แบบแปลกใจ "แล้วเธอไม่หนาวเหรอ"

"ฉันจะไปขอผ้าห่มผืนใหม่"

แต่พอออกมาจากห้องนั้น ก็เห็นแม่ก่อนที่จะไปเจอแม่บ้านด้วยซ้ำ

"มีอะไรเหรอลูก"

"คุณแม่ยังไม่เข้าห้องอีกเหรอคะ"

"แม่ว่าจะนั่งเล่นอยู่แถวนี้สักพักก่อน หนูออกมามีอะไรเหรอ"

"เปล่าหรอกค่ะ จะมาดูว่าแม่เข้านอนหรือยัง" ถ้าบอกท่านว่าออกมาขอผ้าห่มมีหวังต้องมีคำถามอีกแน่

หวานใจกลับเข้ามาในห้องก็เห็นว่าเขานอนหลับไปแล้ว

รู้แบบนี้ไม่ใจดีเอาผ้าห่มยกให้หรอก ..เธอก็เลยปรับอุณหภูมิของห้องให้เพิ่มขึ้นมาหน่อยเพื่อจะได้ไม่หนาวมาก

ดึกดื่นคืนเดียวกัน..

"??" หญิงสาวที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาแบบแปลกใจ เพราะก่อนนอนเธอไม่มีผ้าห่มคลุมร่าง แต่พอมองไปข้างๆ ก็เห็นว่าเขาขึ้นมานอนบนเตียงแล้ว "ก็มีน้ำใจอยู่นี่" เธอต้องรู้ให้ได้ว่าเขากับพี่สาวคนนั้นมีความสัมพันธ์กันยังไง จริงด้วยแม่ของเธอก็รู้จักครอบครัวของเขาอยู่นี่ ในเมื่อถามจากเขาไม่ได้ก็ถามจากแม่สิ

เช้าวันต่อมา.. หวานใจไม่รอช้ารีบออกมาหาแม่

"ทำไมเราตื่นสายนักล่ะ" พอออกมาก็เห็นว่าแม่นั่งดื่มกาแฟอยู่ที่โต๊ะเดียวกับเจ้าบ่าวของเธอ

"รู้สึกเพลียค่ะ ก็เลยตื่นสาย"

อึก.. ได้ยินประโยคที่เธอตอบแม่ คนที่ดื่มกาแฟอยู่เกือบสำลัก

"คุณเป็นอะไรมากไหมคะ ดื่มน้ำก็สำลัก ดื่มกาแฟก็ยังจะสำลักอีก"

สายตาชายหนุ่มปลายมองไปที่แม่ของเธอเล็กน้อย เพราะท่านก็มองมาเช่นกัน ท่านคงคิดว่าต้นเหตุที่ทำให้ลูกสาวอ่อนเพลียคงเป็นเขานี่แหละ

แต่ที่หวานใจพูดไป ไม่ได้คิดอะไรมากมายเลย เพราะเมื่อคืนนี้เธอนอนไม่ค่อยหลับ ทั้งคิดเรื่องของเขา และก็หนาวที่ไม่มีผ้าห่มคลุมตัว

เข้าหอคืนที่สาม..

"ไหนบอกจะไปขอผ้าห่มไง" รามิลว่าจะถามเธอตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้ถาม

"เจอแม่ก่อน"

แค่ประโยคเดียวของเธอ เขาก็รู้แล้ว ว่าทำไมถึงไม่ได้ผ้าห่มมาด้วย

พอนอนไปได้สักพักโทรศัพท์ของรามิลก็แจ้งเตือน หญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆ อดมองดูไม่ได้ว่าเขาทำอะไร แต่พอเขามองมาเธอก็แกล้งหลับตา เพราะทั้งสองใช้ผ้าห่มผืนเดียวกันก็เลยนอนใกล้

"นี่เขาถึงกับตั้งแจ้งเตือนไว้เลยเหรอ" สิ่งที่เธอเห็นคือไอจีของคนที่เป็นพี่สาวของเขาแจ้งเตือนมาว่า เจ้าของไอจีนั้นได้โพสต์อะไรบางอย่าง

วันต่อมา..

ทีแรกรามิลคิดว่าจะไปขึ้นเครื่องกลับ แต่พอออกมาก็เห็นว่าที่บ้านส่งรถตู้มา

หวานใจกับแม่ก็เลยขึ้นรถตู้คันนั้นมาด้วยกัน

ใช้เวลาอยู่หลายชั่วโมงก็มาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่เคยเป็นของครอบครัวสโรชา ตั้งแต่พ่อกับแม่ใหญ่เสียไป สโรชาก็อยู่บ้านหลังนี้กับครอบครัว เพราะบ้านที่เป็นมรดกของสามี พ่อของเขายกให้น้องสาวที่ชื่อเมขลา

"มาถึงกันแล้ว" สโรชารีบดินออกมาต้อนรับ "นั่งรถมาคงเหนื่อยแย่"

"สวัสดีค่ะคุณแม่" ที่จริงหวานใจอยากกลับบ้านตัวเองมากกว่า แต่รถตู้ก็พามาที่บ้านของเขาก่อน

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีค่ะ" ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างก็ทักทายกัน

"เชิญเข้ามาข้างในเลยค่ะ"

พอเข้ามาข้างในสโรชาก็ให้แม่บ้านนำกระเป๋าของหวานใจขึ้นไปไว้บนห้องลูกชาย

"คุณ!" หวานใจสะกิดรามิล ทั้งสองก็เลยออกมาคุยกันข้างนอก

"มีอะไร"

แต่หวานใจยังไม่ได้บอกเลยว่าอยากคุยกับเขาเรื่องอะไร ก็ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านมาทางนี้ และดูเหมือนเธอคนนั้นไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งสองอยู่ตรงนี้ด้วย เพราะแค่เดินผ่าน

แต่คนที่เป็นสามีของเธอน่ะสิ มองตามคนที่เดินผ่านไปจนอีกฝ่ายลับสายตาเขาก็ยังคงมองอยู่

หญิงสาวกระแอมเล็กน้อยเพื่อเรียกความสนใจของเขาให้หันมาที่เธอก่อน

"เธอจะคุยอะไร"

"ฉันจะกลับไปนอนบ้านกับแม่"

"แล้วเธอว่าผู้ใหญ่จะคิดยังไง"

"คุณจะให้ฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

"ทำไมจะอยู่ไม่ได้"

"คุณจะให้ฉันพูดจริงเหรอ"

"ถ้าคิดว่าพูดออกมาแล้วไม่สร้างสรรค์ก็ไม่ต้องพูด"

"นี่คุณ! ถึงยังไงฉันก็อยู่ในฐานะเมียของคุณนะ"

ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินจากตรงนั้นไป

จนถึงเวลาค่ำ.. พ่อของรามิลก็กลับมาจากบริษัท

"ได้ยินว่าแม่ของเราก็มาด้วยไม่ใช่เหรอ" ที่จริงรามสูรก็ถามเพื่อเป็นมารยาท เพราะลูกชายกับลูกสะใภ้มาถึงตั้งแต่ช่วงบ่าย ป่านนี้แม่ของลูกสะใภ้ก็คงกลับไปแล้ว

"คุณแม่กลับไปดูแลคุณพ่อค่ะ"

"ถ้าอยู่ที่นี่แล้วขาดเหลืออะไรก็บอกแม่เราได้นะ" รามสูรหมายถึงแม่สโรชา

"ขอบคุณค่ะ" เพิ่งรู้ว่าตัวเองคิดผิดมหันต์ ลืมไปเลยว่าถ้าแต่งงานแล้วต้องอยู่กับครอบครัวของสามี

"ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ" พอตั้งโต๊ะเสร็จเกศรินก็มาตามพวกท่านไปทานข้าว ที่ห้องซึ่งจัดไว้เป็นห้องอาหารโดยเฉพาะ

"เราไปคุยกันต่อที่ห้องอาหารดีกว่า"

หวานใจก็เลยเดินตามพวกท่านไปที่ห้องอาหาร

"มานั่งทานข้าวได้แล้วลูก" สโรชาเรียกเกศริน เพราะเกศรินช่วยแม่บ้านจัดเตรียมอาหารและบริการน้ำดื่ม

"ค่ะ" เกศรินนั่งลงข้างๆ สโรชาแม่เลี้ยง และเก้าอี้ที่เกศรินนั่งตรงหน้ากับรามิลพอดี

"พักผ่อนให้หายเหนื่อยแล้วเข้าไปบริหารงานช่วยพ่อ" รามสูรคุยกับลูกชายในขณะที่กำลังทานข้าวอยู่

แต่ก็ไม่ได้คำตอบใดๆ จากปากลูกชายเลย

"พี่เราเป็นผู้หญิงจะให้รับผิดชอบทั้งงานบ้านและงานบริษัทไม่ได้ เราต้องไปช่วยพ่อด้วยเข้าใจไหมลูก" คนเป็นแม่ก็เลยช่วยสามีพูดอีกแรง

หวานใจที่นั่งอยู่เงียบๆ เงยหน้าขึ้นมองคนที่แม่ของเขาพูดถึงเล็กน้อย แสดงว่าเธอคนนี้เก่งเอาการ ช่วยทั้งงานบริษัทและงานบ้านได้ด้วย

"อาหารพวกนี้คุณพี่เป็นคนทำเองทั้งหมดเลยเหรอคะ"

"....." รามิลหันมองมาดูคนที่ถาม แล้วมองไปดูคนที่ถูกถามด้วย

"ก็ไม่ทุกอย่างหรอกค่ะ บางอย่างแม่บ้านเป็นคนทำ"

สโรชายิ้มบางๆ ให้กับลูกสะใภ้และลูกสาวบุญธรรม คิดว่าทั้งสองคงอยากพูดคุยสานสัมพันธ์กัน ก็เลยปล่อยให้ทั้งสองได้สนทนากันไปก่อน

"แต่อาหารพวกนี้รสจัด ฉันคิดว่าคงต้องลดเครื่องปรุงลงมาหน่อย เพราะไม่ดีต่อสุขภาพของคนที่มีอายุ"

รามิลมองดูเธออีกครั้งเมื่อได้ยินเธอต่อว่าให้เกศริน

"คุณหวานใจทำอาหารเป็นเหรอคะ" เกศรินที่ถูกตำหนิเรื่องอาหารไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย

"จริงด้วยหนูหวานทำอาหารเป็นเหรอลูก" สโรชาที่นั่งฟังอยู่ก็เลยถามด้วย

"หวานทำงานพาร์ทไทม์ที่ต่างประเทศค่ะ ส่วนมากจะทำที่ร้านอาหารไทย"

"ถ้าเก่งนักวันหลังก็ทำเองสิ" พอประโยคนี้ออกจากปากของรามิล ทั้งพ่อและแม่ต่างก็หันมองมาที่เขาพร้อมกัน

"??" ไม่ได้มองแค่พ่อกับแม่ของเขานะ..เธอก็มองด้วย เขาโกรธที่เราว่าให้พี่สาวของเขาเหรอ?

"ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้ความรู้เกี่ยวกับเรื่องอาหาร" พอเกศรินพูดแม่บ้านก็เดินเข้ามาหา และบอกว่าอาหารพวกนี้เกศรินทำต้อนรับน้องสะใภ้ เพราะคิดว่าน้องสะใภ้คงชอบรสจัด เห็นแต่งตัวแซ่บๆ ประโยคหลังเกศรินอาจจะไม่ได้พูดออกมาแบบนี้แต่แม่บ้านเพิ่มให้