ตอนที่ 23 ปากดี NC

"อ้าว! คุณเมฆินทร์ คุณจี๊ด...อยู่ตรงนี่นี้เอง ผมเป็นห่วงแทบแย่"

เบียร์เดินออกมาจากแนวป่าทึบด้วยท่าทีรีบร้อน พร้อมกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ถือแกลลอนน้ำมัน สายตาของเขาจับจ้องไปยังจารวีและเมฆินทร์ที่กำลังนั่งห่างกันเล็กน้อยอย่างเงียบๆ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด

เมฆินทร์ลุกขึ้นยืนต้อนรับด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"คุณเบียร์! ไม่เห็นต้องมาเองเลยครับ แค่นี้เอง ให้เด็กมาก็ได้" เมฆินทร์พูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

"ไม่เป็นไรหรอกครับ พวกคุณเป็นทั้งแขกและเป็นทั้งทีมงานที่มาทำการรีแบรนด์ให้กับรีสอร์ทของเรา ผมคงไม่อาจละเลยได้" 

เบียร์ตอบกลับ แต่สายตาเขายังคงมองข้ามไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังเมฆินทร์อย่างไม่ลดละ จารวีพยายามมองไปทางอื่น เธอรู้สึกถึงความอับอายที่ชุดเปียกปอนมันแนบเนื้อและรู้สึกว่ามีร่องรอยบางอย่างบนตัวที่อาจมองเห็นได้ชัด

"คุณจี๊ด เป็นยังไงบ้างครับ ทำไมไม่โทรมาหาผม นามบัตรก็มี" เบียร์ถามด้วยความเป็นห่วงเกินเหตุ

ในจังหวะนั้น เบียร์มองเห็นร่องรอยสีแดงเป็นรอยข่วนชัดเจนที่แผ่นไหล่ด้านหลังของจี๊ด

"คุณจี๊ดครับ ตรงนั้น! โดนหินบาดเหรอครับ?" เขาทำท่าจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ อย่างเปิดเผย

จารวีสะดุ้งสุดตัว เธอรีบก้มหน้าซ่อนรอยแดงที่ลำคอและไหล่ไว้ใต้ผมยาว แต่แผ่นหลังก็ยังเปิดเผยอยู่ เมฆินทร์เห็นอาการของเธอและเห็นสายตาของเบียร์ที่จ้องมองไปยังร่องรอยเหล่านั้นอย่างไม่ปิดบัง

<หมับ!>

เมฆินทร์ก้าวเข้ามาขวางเบียร์ไว้ทันที ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้จารวีได้มากกว่านี้ เขากดเสียงต่ำและเต็มไปด้วยอำนาจ

"ไม่เหมาะมั้งครับ คุณเบียร์" เมฆินทร์พูดเสียงต่ำและหนักแน่น "ลูกน้องผม คนของผม เดี๋ยวผมดูแลเอง"

พูดจบ เขาหยิบเสื้อลายดอกของเธอในถุงขึ้นมาคลุมร่างของเธออย่างรวดเร็ว จารวีรีบสอดแขนเข้าไปในแขนเสื้อลายดอกตัวใหญ่ที่เพิ่งสวมทับชุดสายเดี่ยวที่แนบเนื้ออีกทีทันที เพื่อปกปิดร่องรอยและอาการสั่นเทาของตัวเอง

หลังจากนั้น ทุกคนก็พากันกลับรีสอร์ท โดยมีเด็กหนุ่มอีกคนขับมอเตอร์ไซค์ตาม

เมื่อมาถึงรีสอร์ท เบียร์ยังคงไม่ลดละความห่วงใย

"คุณจี๊ดครับ ไปทำแผลก่อนนะครับ เดี๋ยวแผลติดเชื้อ ถึงจะเป็นรอยขีดเล็กๆ ไม่ใหญ่ก็เถอะ"

จารวีส่ายหน้าปฏิเสธทันทีด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ "ไม่เป็นอะไรมากค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณเบียร์ จี๊ดขอตัวนะคะ"

เธอกล่าวขอบคุณสั้นๆ แล้วรีบสาวเท้าเดินนำไปยังห้องพักด้วยท่าทีเร่งรีบและเกือบจะวิ่ง เพื่อหลีกหนีสายตาของเบียร์และซ่อนความเขินอายที่เกิดจากเหตุการณ์อันเร่าร้อนกลางแจ้งที่เธอกับเมฆินทร์รู้ดี

เมฆินทร์มองตามแผ่นหลังของจารวีจนเธอเข้าห้องไปแล้ว เขาหันกลับมามองเบียร์ด้วยสายตาคมกริบก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

"ผมขอตัวก่อนนะครับ" เมฆินทร์บอกตัดบททันที ก่อนจะเดินไปยังห้องของเขาทิ้งให้เบียร์ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยแววตาครุ่นคิดบางอย่าง

จารวีที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ พร้อมกับใส่ผ้าเช็ดตัวสีขาวเดินออกมา เธอมาหยุดที่หน้ากระจกแล้ว ใช้มือรวบผมขึ้น เพื่อดูแผ่นหลัง ว่ามีรอยขีดข่วนจากหินตรงไหนบ้าง

ทันใดนั้นเมฆินทร์ก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับล๊อคประทูทันที

<<แคร๊ก!...>>

"พี่เมฆ เข้ามาทำไม!...ออกไปค่ะ จี๊ดจะแต่งตัว"

"ไหน...มีรอยตรงไหนบ้าง ขอพี่ดูหน่อย" เขาไม่สนคำพูดเธอที่บอก เขาพูดพรางเดินเข้ามาจับเธอหมุนตัวหันหลังแล้วปัดผมเธอไปด้านข้างพักไว้บนไหล

"เจ็บไหม...ฮื้อ!" เขาถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับใช้มือลูบไปที่ร่องรอยนั้น

"ไม่เจ็บค่ะ ...ถ้าไม่บอกก็ไม่หรอกค่ะ" จารวีที่หันกลับมาตอบ

เมฆินทร์ยืนนิ่งจ้องมองเรือนร่างภายใต้ผ้าขนหนูสีขาวเพียงชั่วขณะ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากครีมอาบน้ำและกลิ่นกายอันบริสุทธิ์ของเธอที่คลุ้งอยู่ในห้อง ยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณดิบของเขาให้พลุ่งพล่านมากขึ้น... จนเขาทนแทบไม่ไหว!

รีบก้าวเท้าเข้าประชิดตัวเธอในทันที!

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง คว้าเอวบางของเธอมากอดรัดจนแน่นหนา รั้งร่างที่อ่อนนุ่มเข้าหาตัว อย่างแรงจนเธอร้องออกมาด้วยความตกใจ

"พี่เมฆ! ปล่อยนะ... อ๊ะ!"

ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบประโยค! เขาก็ก้มลงมาทันที บดขยี้ริมฝีปากดูดขย้ำอย่างดิบเถื่อนและหื่นกระหาย! มันไม่ใช่จูบที่อ่อนโยน แต่เป็นการช่วงชิงลมหายใจอย่างเร่งรีบราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปจากอ้อมแขน

<<เสียงอู้อี้ในลำคอ!...>>

ลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้าไปสำรวจโพรงปากอย่างร้อนรน ดูดกลืนความหวานชุ่มฉ่ำจากริมฝีปากบางอย่างตะกละตะกราม... จารวีพยายามดิ้นรนทุบแผงอกแข็งแกร่งของเขา แต่มือหนากลับบีบกระชับเอวเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

ผ้าขนหนูสีขาวที่พันรอบอกเลื่อนหลุดลงไปกองอยู่บริเวณเอวเพราะแรงดิ้นรน เผยให้เห็นทุกอย่าง! รอยแดงที่เนินอกจากการกระทำของเขาเมื่อครู่ชัดเจนต่อสายตา...

เมฆินทร์ผละจูบออกเพียงเสี้ยววินาทีเพื่อสูดหายใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยหวานที่กำลังแดงก่ำและหอบหายใจอย่างหนักหน่วง แล้วรอยยิ้มกรุ่มกริ่มก็ปรากฏที่มุมปาก

"อย่าทำเหมือนไม่ต้องการพี่เลยนะ... ร่างกายเธอตอบรับพี่ตั้งแต่ที่หาดแล้ว" เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู

เมฆินทร์อุ้มร่างจี๊ดมาวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ร่างบางลอยอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาว ดวงตาของเขาลุ่มลึกและเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่ไม่อาจดับได้ เขาเท้าแขนคร่อมร่างเธอไว้ จ้องมองร่างกายที่ถูกเปิดเผยอย่างไม่ปิดบัง

มือแกร่งของเขาเลื่อนไปปลดผ้าขนหนูสีขาวที่พันอยู่บริเวณเอวให้หลุดออกอย่างง่ายดาย เผยให้เห็นกลีบเนื้อสวยงามที่อยู่ตรงทางรัก จากนั้นเขาก็ใช้ปลายนิ้วร้อนผ่าวลูบวนอยู่บริเวณกลีบสวยอย่างแผ่วเบา

"พี่ขอนะ...พี่ยังอยากอยู่!" เสียงเขาแหบพร่าเต็มไปด้วยความต้องการ

เขาไม่รอช้า ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็ว แล้วล่วงซองอะไรบางอย่างเก็บไว้ ก่อนจะโยนกางเกงทิ้งไป เผยให้เห็นสรีระที่แข็งแกร่งและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ร่างใหญ่ของเขาหยัดตัวขึ้นมองภาพเรือนร่างสวยงามที่อยู่ข้างหน้าอย่างพึงพอใจ

"พี่เสพติดเธอแล้ว...ตอนนี้ เธอรู้ตัวไหม...หืม~"

เขาโน้มตัวลง ก้มลงจูบไปที่เนินอกอวบและดูดเลียอย่างตะกละตะกราม ทิ้งรอยแดงช้ำไว้บนผิวเนียน

"ปากดีจังเลยนะคะ...อ๊ะ...อ้า...ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย" จารวีพยายามพูดโต้ตอบทั้งที่เสียงขาดห้วงเพราะความเสียวซ่าน

"อยากรู้ไหม ปากดีที่แท้จริงเป็นยังไง...หืม~"

เมฆินทร์ผละจากเนินอกอวบ เขาค่อยๆ ก้มลงจูบลากลิ้นเลียลงมาตามหน้าท้องแบนราบ แล้วใช้ลิ้นกระดกตวัดรัวๆ ตรงสะดืออย่างจงใจ จนเกิดเสียง 'แจ๊ะๆ' ชวนให้ขนลุกซู่

จารวีเผลอจิกไปที่ผมสีเข้มของเขาด้วยความเสียวซ่านจนตัวเกร็ง เมฆินทร์เงยหน้ามอง เห็นใบหน้าหวานกำลังหลับตาปริ้มอย่างทรมาน เขาก็หัวเราะในลำคออย่างพอใจ

เขาค่อยๆ ลากลิ้นลงต่ำลงมาเรื่อยๆ ...

"พ...พะ...พี่เมฆ พอแล้ว..." จารวีร้องห้ามเสียงแผ่ว

สองมือแกร่งของเขาไม่สนใจคำห้าม จับสองขาเรียวของเธอแยกออกจากกันแล้วยกตั้งชันเข่าขึ้น จากนั้นก็แทรกตัวไปที่ร่องกลาง

"ปากดีจริง ๆ มันเป็นแบบนี้"

เขาก้มลงจูบตรงกลีบชมพูสวยอย่างอ่อนโยนก่อน จากนั้นก็ใช้ริมฝีปากอุ่นร้อนของเขาครอบไปที่ปลายกลีบบัวดูดอย่างแรงและใช้ลิ้นเลียไปยังซอกกลีบสวยอย่างคล่องแคล่ว

"อื้อ...อ้าาา~"

"พี่เมฆ...พอได้แล้ว...อ้าาา~"

จังหวะนั้น เขาใช้ปลายลิ้นสากดันเข้าไปในรูที่คับแคบของเธออย่างรวดเร็วแล้วกระดกตวัดขึ้นลงอย่างเชี่ยวชาญ และในขณะเดียวกัน นิ้วกลางของเขาก็ระเรงวนตรงปุ่มเสียวไม่หยุดหย่อน

ความเสียวซ่านที่เขามอบให้รุนแรงเกินกว่าจะทานทน เธอพยายามหนีบขาไว้ บิดตัวไปมาอย่างทรมาน พร้อมกับจิกปลายเท้าดันตัวเลื่อนขึ้นไปตามที่นอนเพื่อหวังจะหลุดพ้นจากความทรมานอันแสนหวานนี้

แต่สองแขนแกร่งของเขายังคงคลานตามขึ้นมาเหมือนสัตว์ร้ายที่ตามขย้ำเหยื่อ เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอหนีได้ง่ายๆ

หญิงสาวเลื่อนขึ้นจนสุดถึงหัวเตียง จนคอต้องเอนขึ้นพิงกับหัวเตียงอย่างหมดแรง เขาผละหน้าออกจากช่องทางรักชั่วครู่ ดวงตาคมกริบมองร่างที่หอบหายใจถี่รัว

"จะหนีไปไหน!... นี่พึ่งเริ่มเองนะ"

แล้วเขาก็ไม่รอให้เธอได้ตอบ จับต้นขาเรียวของเธอไว้แล้วกระชากลากกลับมา ก้มลงดูดเลียช่องทางรักต่ออย่างบ้าคลั่ง!

"ฮื้ออออ... พี่เมฆ...พอได้แล้ว!"

เสียงหวานของเธอร้องขอชีวิต ส่ายหน้าไปมาด้วยความทรมานจากความเสียวซ่านที่ทะลุปรอท

เอวบางบิดโค้งเชิดขึ้น เมื่อจังหวะลิ้นของเขากระดกถี่และรัวขึ้นเรื่อยๆ หน้าท้องแบนราบเริ่มกระเพื่อมตามลมหายใจของเธอที่เริ่มถี่ขึ้นและขาดห้วง

"อ๊ะ..อ้าา...อ๊างงงงง!~"

ร่างกายเธอเริ่มเข้าสู่ภาวะสมองขาวโพลน ดวงตาเริ่มพล่ามัว เธอเด้งสะโพกยกขึ้น เกร็งกระตุกไปทั้งร่างพร้อมกับน้ำหวานที่เยิ้มออกมาจากช่องทางรัก

"อ้าาา~"

เมฆินทร์ดูดเลียน้ำรักที่ท่วมท้นออกมาอย่างไม่รังเกียจ

"หวานจัง..." เขาพึมพำเสียงแหบพร่า

แขนแกร่งของเขาดันร่างขึ้น เขามองใบหน้าสวยที่กำลังหลับตาปริ้ม ลมหายใจแผ่วและสั่นกระเส่าพร้อมกับมีเหงื่อผุดพรายบนเรือนร่าง

เขาก้มลงจูบอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปากบางของเธอ พร้อมกับปล่อยอะไรบางอย่างเข้าไปในปากของเธอ

หญิงสาวลืมตาด้วยความไม่เข้าใจ เสียงอู้อี้เหมือนอยากจะถาม...

"หวานไหม!... พี่ชอบ... รสชาติของเธอ... ชอบทุกอย่าง... ตอนนี้พี่เสพติดจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว รู้ไหม หืมม~... "