ตอนที่ 41ความจริงปรากฏขึ้น

<แกร๊ก!>

เสียงลูกบิดประตูหมุน พร้อมกับการเปิดเข้ามาของ นภา แม่ของเมฆินทร์และเมย์

"เมฆ!" นภาอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นสภาพลูกชายที่ดูย่ำแย่และซบอยู่ข้างเตียง

"มาทำอะไรในห้องนี้! แล้วนั่น... เกิดอะไรขึ้น!"

เมฆินทร์เงยหน้าขึ้นอย่างตื่นตระหนก ความรู้สึกผิดและความหวาดกลัวเข้าแทนที่ฤทธิ์เหล้าที่ยังหลงเหลือ

"คุณแม่... คุณแม่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ทำไมกลับมาเวลานี้..."

นภาเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว สีหน้าเคร่งเครียดเต็มไปด้วยคำถามที่ทับถม

"แม่ถามว่าเรามาทำอะไรในห้องนี้! จี๊ดเป็นอะไร! แกทำอะไรน้อง!"

"คุณแม่ครับ... คือผม..." คำพูดของเมฆินทร์ติดอยู่ในลำคอ เมื่อภาพการกระทำของตัวเองย้อนกลับมา

นภาขยับไปที่เตียง จ้องมองร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่ม

"จี๊ด... จี๊ด เป็นอะไรลูก... นี่มันอะไรกัน! ทำไมหนูจี๊ดถึงนอนไม่ได้สติ!"

นภาหันกลับไปหาลูกชายด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและโกรธจัด

"ตามแม่มาที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้!"

ภายในห้องทำงาน

นภานั่งลงที่เก้าอี้ทำงานอย่างหนักอึ้ง ส่วนเมฆินทร์ยืนก้มหน้าราวกับนักโทษ

"เกิดอะไรขึ้น! บอกแม่มาเดี๋ยวนี้! ทำไมจี๊ดถึงนอนไม่ได้สติ แล้วแกทำไมไปอยู่ที่ห้องนั้น! ยัยเมย์ล่ะไปไหน!"

"คือ....คือว่า..." เมฆินทร์พยายามเรียบเรียงคำพูด

"นี่ไม่ใช่ว่าแกไปทำอะไรน้องใช่ไหม!" นภาจ้องเขม็ง

เมฆินทร์ระเบิดความสับสนที่อัดอั้นออกมาจากความเข้าใจผิดที่เขาปั้นแต่งขึ้น

"ทำไมคุณแม่ถึงพูดเหมือนรู้จักจี๊ด และคุ้นเคย ทั้งคนในบ้านหลังนี้ ทำไมทุกคนถึงดูสนิทสนม และเป็นกันเอง มีแค่ผมที่ไม่รู้เรื่องนี้! มันคืออะไรครับ!"

นภาถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย

"มันจะอะไร! จี๊ดก็เป็นเพื่อนรักของยัยเมย์ มันจะมีความหมายอะไรมากกว่านั้น"

"แต่ทำไมดูเหมือนคุณแม่จะใส่ใจจี๊ดมาก ทั้งยัยเมย์ที่โทรหาคุณแม่ถ้าจี๊ดไม่ยอมมาพักรักษาตัวที่นี่... เมย์มันขู่ว่าถ้าไม่มาจะฟ้องแม่ จี๊ดก็ยอม... สรุปว่ามันยังไง! มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นเหรอที่ไม่รู้!" เมฆินทร์ถามด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด

"แล้วแกเคยคิดจะรับรู้อะไรไหมล่ะ เมฆินทร์! แกไม่ได้สนใจเอง แกจะรู้ได้ยังไง! แกรู้ไหมว่าน้องเขาน่าสงสารแค่ไหน! ชีวิตเขาที่กำลังจะไปได้ดี ใช้เส้นทางที่เขารัก... แต่เขาต้องมาหยุดทุกอย่าง เก็บทุกอย่าง ก็เพราะอะไร! แกไม่เคยรู้ล่ะสิ!" น้ำเสียงของนภากลายเป็นตำหนิอย่างรุนแรง

"เมื่อก่อนเคยสนใจอะไรนอกจากดื่มเที่ยวมั้ยล่ะ! ที่น้องเขาเป็นแบบนี้ ที่เขาต้องไม่ทิ้งความฝัน... ก็เพราะยัยเมย์! ถ้าไม่เป็นเพราะร่างกายเขาคงไม่มีปัญหา เขาคงไปได้ไกลกว่านี้...ดีไม่ดีอาจติดทีมชาติไปแล้ว แต่ชีวิตเขาที่ต้องพัง...

เขาก็ไม่เคยกล่าวโทษใครเลยทั้งสิ้น! แม่เองกับน้องที่รู้สึกผิด จึงอยากดูแลเขา! ในเมื่อลูกของแม่ทำร้ายความฝันของเขา แม่ก็อยากให้โอกาสเขา! จี๊ดไม่ได้ชอบไม่ได้อยากเรียนนิเทศ แต่เขาก็ต้องเรียน เพราะในเมื่อเขาไม่สามารถเป็นนักกีฬาได้อีกเขาก็ต้องมีอาชีพติดตัว! แม่ก็อยากสนับสนุน ถ้าเขาเรียนจบจะได้เข้ามาช่วยทำงาน... แม่ก็อยากรับผิดชอบในสิ่งที่ลูกของแม่เคยทำไว้!"

เมฆินทร์ตะลึงกับความจริงที่เพิ่งได้รับรู้

"มันเกิดอะไรขึ้น มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคุณแม่? ทำไมแม่ต้องรับผิดชอบ ทำไมแม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้น?"

นภาลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา

"เมฆินทร์...ขาคนทั้งขา! เท้าคนทั้งเท้า! ลูกคิดว่ามันสำคัญกับน้องเขาไหมล่ะ! น้องเขาไม่พิการก็ดีแค่ไหนแล้ว! ถ้าไม่ใช่เพราะลูกของแม่... จี๊ดจะเป็นแบบนั้นไหม!

แม่สัญญากับพ่อแม่เขาว่าจะดูแลเขา รักเขาให้เหมือนลูกตัวเอง... แล้วสิ่งที่แกทำตอนนี้มันคืออะไร!" นภาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาด้วยคำถามที่เจ็บปวดที่สุด

"นี่แกไม่ได้ทำอะไรน้องใช่ไหม!"

"คือผม... กับ... เรา... เรา รักกัน จริง ๆ ครับ!" เมฆินทร์สารภาพด้วยความสิ้นหวัง

"แต่เมย์กับจี๊ด... ความสัมพันธ์ของพวกเธอ... ทำให้ผม..."

"ความสัมพันธ์บ้าบออะไรของแก! นี่แกคิดว่าน้องแกกับจี๊ดเป็นอะไรกัน! อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้จักน้องตัวเองถึงขนาดคิดว่าน้องแกจะชอบผู้หญิง! นี่แกเอาสมองส่วนไหนของแกคิด! แกบริหารงานได้ยังไงทุกวันนี้!"

"ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะน้องรู้สึกผิด! ผิดที่ต้องทำให้จี๊ดไม่สามารถคัดตัวเป็นนักกีฬาได้ เพราะอะไร!"

(ขณะนั้นเอง...)

<แกร๊ก!>

เสียงประตูห้องทำงานถูกเปิดออก เมย์เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่ยังไม่รู้เรื่องราว

"อ้าวคุณแม่! มาถึงแล้วเหรอคะ คุยอะไรกันอยู่ทำไมดูเครียดจัง แล้วพี่เมฆกลับมาทำไม เมย์นึกว่าไปนอนที่คอนโดแล้วซะอีก!"

"นี่เมย์กลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้ยายจี๊ดแล้ว"

"ยัยเมย์!" เมฆินทร์มองหน้าน้องสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความละอายที่เกิดจากความเข้าใจผิดที่โง่เขลาของตัวเอง

"มีอะไรกันหรือเปล่าคะทำไมมองหน้าเมย์แบบนั้น"

"เมย์... พี่ขอโทษ"

"ขอโทษ!...ขอโทษอะไรคะพี่เมฆ คุยเรื่องอะไรกันอยู่คะ ดูเครียดจัง" เมย์ถามอย่างไม่เข้าใจ

นภาแทรกขึ้นด้วยเสียงที่ควบคุมความโกรธไว้

"ถามพี่ชายเราดูสิ ว่าทำอะไรไว้"

"อะไรคะที่พี่เมฆทำ...พี่ทำอะไร! ทำไมคุณแม่ดูจริงจังขนาดนี้"

"คือพี่.... พี่กับจี๊ด...." เมฆินทร์พยายามพูด

เมย์เลิกคิ้วมองอย่างไม่ใส่ใจ

"อ๋อ! จะบอกว่า พี่กับจี๊ดคบกันเหรอคะ? เมย์รู้แล้วค่ะ ใครจะไม่รู้ล่ะคะ ก็มีแค่สองคนนั่นแหละที่ไม่รู้ว่าคนอื่นเขารู้"

เมฆินทร์และนภาแทบจะพูดพร้อมกัน

"แล้วทำไมถึงไม่บอก!"

"ไม่บอกอะไรคะ? มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่นี่ แล้วยายจี๊ดเองก็ยังไม่ได้เล่าให้เมย์ฟังอย่างเป็นทางการ"

"ตั้งแต่เมื่อไหร่" เมฆินทร์ถามอย่างตะลึง

"สงสัยมาตั้งนานแล้วค่ะ ชัดเจนที่คอนโดยัยจี๊ดนั่นแหละ ทำอะไรไม่รู้จักระวัง! จะกอดจูบกันอยู่ในรถ! ก็ช่วยระวังหน่อยค่ะ "

"เฮ้ย...ก็วันนั้น เมย์รีบลงมาจากห้อง ปล่อยให้พี่ธนากับริสาเคลียร์กัน... แต่ก็ดันมาเจอพี่กอดจูบกันอยู่ในรถ เมย์แทบจะวิ่งกลับบ้านตั้งแต่ตอนนั้นแหละ แล้วถ้าเมย์บอกว่ารู้... รู้ตอนที่พี่กอดจูบกัน... จะอายเมย์ไหมล่ะถ้าเมย์พูด!"

เมฆินทร์แทบทรุดลงกับพื้น เขาโง่เขลาขนาดนั้นเชียวหรือ

"งั้นแสดงว่า... เมย์กับจี๊ดเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เหรอ"

เมย์มองพี่ชายอย่างประหลาดใจ

"ทำไมถามแบบนั้นน่ะ? ไม่ใช่เพื่อนจะให้จี๊ดเป็นแม่เมย์ หรือว่าเมย์เป็นแม่ยัยจี๊ดเหรอคะ?"

นภาทนไม่ไหวอีกต่อไป

"เอาล่ะ เลิกยอกย้อนกัน! สรุปมันยังไง! แกทำอะไรน้อง! ทำไมในห้องนอนมันอยู่แบบนั้น!"

เมย์ได้ยินคำว่า 'ห้องนอน' และ 'ทำอะไรน้อง' ก็เริ่มตื่นตระหนก สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

"อะไร! พี่เมฆพี่ทำอะไรยัยจี๊ด! บอกมา! เกิดอะไรขึ้น!" เมย์ตะคอก ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่ห้องนอนของจารวีทันที

นภาหันกลับมาบีบไหล่ลูกชายอย่างแรง

"ว่าไง เมฆินทร์! สรุปมันคืออะไรยังไง! รักน้องชอบน้องเหรอ แล้วตั้งแต่ตอนไหน! แล้วได้ทำอะไรเกินเลยกับน้องไหม! บอกแม่มาเดี๋ยวนี้!"

เมฆินทร์ไม่อาจปฏิเสธความจริงได้อีกต่อไป เขาสารภาพออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดบาป

"ครับ... ทำครับ!..."

นภาแทบจะเป็นลม ร้องไห้สะอื้นออกมาพร้อมกับกำหมัดทุบไปที่ไหล่ของลูกชายอย่างเจ็บปวด

"พ่อแม่เขาฝากฝังให้แม่ดูแลลูกสาวเขา... แกทำอะไรลงไป!"

"แกทำอะไรของแก! แกทำไปแบบนั้นแล้วแกรักน้องไหม! ไม่ใช่ว่าแกไปเล่น ๆ กับน้องแล้วทิ้งน้องแบบนี้! แม่จะเอาหน้าที่ไหนไปสู้กับหน้าพ่อแม่เขา! รับปากว่าจะดูแลลูกสาวเขาแต่ลูกชายตัวเองมาทำเรื่องแย่ ๆ แบบนี้!"

(เสียงกรีดร้องของเมย์ดังมาจากทางห้องนอน!)

"คุณแม่! ยัยจี๊ดไม่อยู่ที่ห้องอ่ะ! ในห้องน้ำก็ไม่มี! ไปไหนก็ไม่รู้..."