เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 492
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 832
การลอบสังหารทายาทถือเป็นเรื่องใหญ่ องค์หญิงซูหยวนไม่กล้าเสี่ยงแม้แต่น้อย นางจึงรีบนำคนออกไปทันที โดยไม่ทิ้งคนของนางไว้เลยแม้แต่คนเดียวและในตอนนี้ นางกำนัลตัวน้อยที่ดูแลสวีเหม่ยเหรินก็เพิ่งจะยื่นหน้าออกมาจากมุมห้องอย่างหวาดๆเมื่อเห็นนาง เฉียวเนี่ยนก็ตะคอกเสียงเข้ม “ยังไม่รีบไปตามคนอีก หากทายาทในครรภ์เป็นอะไรขึ้นมา เจ้าจะเป็นคนแรกที่ถูกลากไปรับโทษ!”ก่อนหน้านี้เฉียวเนี่ยนเคยสั่งนางกำนัลตัวน้อยไว้แล้วว่า หากเกิดเรื่องกับสวีเหม่ยเหริน ให้รีบไปหาเซียวเหอทันทีครานี้เมื่อได้ยินคำพูดของเฉียวเนี่ยน นางกำนัลจึงเหมือนนึกขึ้นได้ แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างลนลานส่วนเฉียวเนี่ยนก็รีบเข้าไปในห้องเพื่อตรวจดูอาการของสวีเหม่ยเหรินทันทีใต้ร่างของสวีเหม่ยเหรินยังคงมีเลือดไหลไม่หยุดนางรู้ดีว่าไม่อาจช่วยห้ามเลือดได้อีกต่อไป วันนี้ เด็กคนนี้จะต้องออกมาให้ได้!ทันใดนั้น นางก็ใช้เข็มแทงไปที่จุดบนกระหม่อมของสวีเหม่ยเหริน เพื่อช่วยเพิ่มแรงให้นาง แล้วจึงกล่าวว่า “เหม่ยเหรินวางใจ แม้ทารกจะตัวใหญ่ไปหน่อย แต่ยังไม่ถึงกำหนดคลอด น่าจะสามารถคลอดออกมาได้!”เมื่อได้ยินดังนั้น สวีเหม่ยเหรินก็หลั่งน้ำตาออกมาไม่หยุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 831
กลับได้ยินองค์หญิงซูหยวนถามว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เหตุใดเมื่อครู่เจ้าจึงไม่พูด？”ประโยตนี้ถามเฉียวเนี่ยนปกติเป็นคนพูดจาฉะฉาน แต่เมื่อครู่กลับไม่พูดแม้แต่คำเดียว ช่างน่าสงสัยยิ่งนักเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว กำลังจะอ้าปากพูด แต่ไม่คาดว่าสวีเหม่ยเหรินจะชิงพูดก่อน ราวกับกลัวว่าเฉียวเนี่ยนจะถูกตำหนิ “เพราะท่านหญิงเฉียวไม่อยากให้องค์หญิงทำผิดพลาดเพคะ ยานี้ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ยาดี หากฮ่องเต้ล่วงรู้เข้า...”“หุบปาก!” องค์หญิงซูหยวนตวาดเสียงดังทันที จ้องสวีเหม่ยเหรินอย่างโกรธเกรี้ยว “เจ้าคิดว่าเป็นใคร ถึงกล้าสั่งสอนองค์หญิงผู้นี้? นึกว่าเสด็จพ่อของข้านอนด้วยครั้งเดียว ก็คิดจะเป็นผู้อาวุโสขององค์หญิงผู้นี้แล้วหรือ? ถึงกับกล้าเอาเสด็จพ่อมาข่มขู่ข้า เอาความกล้ามาจากไหนกัน? ใครก็ได้! ตบปากนางให้ข้าแรงๆ!”"พ่ะย่ะค่ะ!"เสี่ยวฝูจื่อตอบรับเสียงดังที่สุด จากนั้นก็รีบเดินตรงไปหาสวีเหม่ยเหรินทันทีเฉียวเนี่ยนตกใจ รีบจะเข้าไปห้าม “องค์หญิงเพคะ สวีเหม่ยเหรินยังตั้งครรภ์เลือดเนื้อของฝ่าบาทอยู่ หากเกิดเรื่องขึ้น...”“ท่านหญิงเฉียว!” องค์หญิงซูหยวนตวาดลั่น “ดูเหมือนเจ้าจะอยู่ที่นี่นานเกินไป จนลืมเสียแล้วว่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 830
เฉียวเนี่ยนย่อมไม่รู้ว่าเสี่ยวฝูจื่อคิดอะไรอยู่ในใจ เพียงรอให้เสี่ยวฝูจื่อจากไปแล้วจึงรีบร้อนป้อนยานิทราจำแลงให้กระต่ายกินทันทีหลังจากกระต่ายกินยาเข้าไป ก็อ่อนแรงลงอย่างรวดเร็วไร้ซึ่งลมหายใจ ราวกับตายไปจริงๆแต่เฉียวเนี่ยนกลับมิได้ดีใจเพราะเหตุนี้แม้ยานิทราจำแลงจะมีขั้นตอนแรกคือทำให้คนไร้ลมหายใจ ทว่า ขั้นตอนที่สำคัญที่สุดยังคงเป็นการ ‘ฟื้น’ มิฉะนั้นแล้วจะต่างอะไรกับยาพิษ?ดังนั้นเฉียวเนี่ยนจึงนั่งรออยู่ข้างๆ กระต่ายตัวนั้นเวลาค่อยๆผ่านไป แม้จะรู้ว่าหากกระต่ายจะฟื้น อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วยาม แต่เฉียวเนี่ยนก็ยังไม่อาจขยับไปจากที่เดิมได้กระทั่งไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร จู่ๆ ภายนอกก็มีเสียงประกาศขึ้นว่า “องค์หญิงซูหยวนเสด็จ...”เมื่อได้ยินเสียงนี้ หัวใจของเฉียวเนี่ยนก็สะท้านขึ้นมา รีบซ่อนกระต่ายไว้ให้เรียบร้อย แล้วจึงออกไปต้อนรับอย่างเร่งรีบเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนออกมาอย่างล่าช้า ดวงตาขององค์หญิงซูหยวนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “องค์หญิงผู้นี้ได้ยินมาว่าเจ้าปรุงยาเสร็จแล้ว จึงตั้งใจมาดู เป็นอย่างไรบ้าง?”เฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเสี่ยวฝูจื่อ ลึกๆ ในใจรู้สึกเย็นเฉียบ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 829
เฉียวเนี่ยนก้มตัวลงต่ำพลางพูดว่า “เมื่อกินเข้าไป คนผู้นั้นจะตกอยู่ในสภาพแสร้งตาย ถึงตอนนั้นข้าก็จะสามารถอาศัยจังหวะนั้นลอบพาเจ้าออกจากวังได้”พอได้ยินคำว่า ‘ออกจากวัง’ สวีเหม่ยเหรินก็ตาเป็นประกายขึ้นมาในทันทีนางมองเฉียวเนี่ยนด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “ดังนั้น ช่วงระยะนี้ที่ท่านหญิงเฉียวลำบากตรากตรำทั้งกลางวันกลางคืน ก็เพื่อจะปรุงยานี่ขึ้นมาหรือเจ้าคะ?”เฉียวเนี่ยนยิ้มน้อยๆ “ข้าเคยพูดแล้วว่าจะไม่ละทิ้งเจ้า ตอนนี้เชื่อข้าได้หรือยัง?”แววตาสวีเหม่ยเหรินเต็มไปด้วยความซาบซึ้งในทันที แต่นางก็นึกขึ้นได้บางอย่างอย่างรวดเร็ว “หากองค์หญิงรู้เข้า…”“ข้ามีวิธีรับมือ เพียงแต่ยานี้เพิ่งปรุงเสร็จ ผลจะเป็นอย่างไรข้ายังไม่อาจรู้ได้ เมื่อครู่ก็แกล้งลวงเสี่ยวฝูจื่อให้ไปหากระต่ายมา เดี๋ยวเราค่อยลองกัน!”เฉียวเนี่ยนพูดพลางเก็บยานิทราจำแลงไว้อย่างระมัดระวังนางมองเห็นความซาบซึ้งในดวงตาสวีเหม่ยเหรินแล้วก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ถึงยานิทราจำแลงจะปรุงสำเร็จจริง แต่ก่อนจะใช้มัน เจ้าก็ต้องลิ้มรสกับความเจ็บปวดเสียก่อน เรื่องนี้เจ้าคงเข้าใจใช่ไหม?”ในเมื่อจะแสร้งตายให้เหมือนตายจริง ฉา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 828
เฉียวเนี่ยนยืนอยู่กับที่ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ อยู่พักใหญ่นางไม่รู้ว่าควรจะพูดกับสวีเหม่ยเหรินอย่างไร คำพูดปลอบโยนเมื่อครู่ก็พูดออกไปมากมายแล้ว คำมั่นก็ให้แล้ว แต่สวีเหม่ยเหรินก็ยังไม่เชื่อนางแต่ก็โทษสวีเหม่ยเหรินไม่ได้ เพราะสุดท้ายนางเองก็เคยคิดจะละทิ้งสวีเหม่ยเหรินจริงๆจนกระทั่งยามนี้เมื่อได้ยินคำพูดที่เจือแววเย้ยหยันชะตาตนเองของสวีเหม่ยเหริน หัวใจเฉียวเนี่ยนก็เหลือเพียงความรู้สึกผิดสุดท้ายจึงทำได้แค่กล่าวเบาๆ ว่า “เหม่ยเหรินพักผ่อนให้มากเถิด”พูดจบ นางจึงออกจากห้องไปทรวงอกเจ็บปวดเพราะคำพูดของสวีเหม่ยเหรินเมื่อครู่ เฉียวเนี่ยนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกหลายครั้ง จึงจะสามารถข่มอารมณ์แปลกประหลาดนี้ลงได้ความจริงแต่เดิมนางไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นโดยเฉพาะตอนอยู่ในกรมซักล้าง นางยังเอาตัวเองไม่รอด จะมีเวลาว่างไปสนใจคนอื่นได้อย่างไรแม้แต่ตอนที่ช่วยหลิ่วเหนียงออกมาจากกรมซักล้าง ก็แค่เพราะเต๋อกุ้ยเฟยมอบโอกาสให้นางเท่านั้นแต่ตั้งแต่เริ่มเรียนวิชาแพทย์ จิตใจของนางก็เหมือนจะเปลี่ยนไปมักจะรู้สึกว่า ในเมื่อเป็นหมอแล้ว ก็สมควรช่วยเหลือผู้คนให้ได้มากที่สุดคิดถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนก็
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 827
กล่าวจบ นางก็หมุนตัวเดินออกไปเห็นท่าทางของนางกำนัลผู้นั้น สวีเหม่ยเหรินก็แสดงสีหน้าตกใจ รอจนกระทั่งนางกำนัลผู้นั้นออกจากห้องไป นางจึงกลั้นไม่ไหวเอ่ยถามว่า “ท่านหญิงเฉียวเชื่อใจนางได้หรือ?”เฉียวเนี่ยนตักยาขึ้นหนึ่งช้อน เป่าจนหายร้อนแล้วจึงป้อนถึงริมฝีปากของสวีเหม่ยเหริน “ไม่เกี่ยวกับเชื่อได้หรือไม่ได้ทั้งนั้น นางไม่อยากตาย ก็ต้องรู้ว่าควรทำอย่างไร”สวีเหม่ยเหรินอ้าปาก ดื่มยาเข้าไป เห็นเฉียวเนี่ยนมีท่าทีสงบนิ่งเช่นนี้ นางก็พยักหน้าเบาๆจากนั้นจึงถามว่า “ท่านหญิงเฉียว ข้ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่?”เฉียวเนี่ยนชะงักไปนางไม่ได้ถามว่านางจะมีชีวิตรอดไหม แต่ถามว่ายังจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ในใจเจ็บวูบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแต่สีหน้าของเฉียวเนี่ยนยังคงนิ่ง เอ่ยด้วยเสียงเบา “พูดอะไรเพ้อเจ้อ? มีข้าอยู่ เจ้าก็ย่อมจะมีชีวิตอยู่ได้นานแสนนาน”ได้ยินดังนั้น สวีเหม่ยเหรินก็ยิ้มน้อยๆ ดูมีความสุขเพียงแต่นางไม่เชื่อนางกลืนยาอีกคำ แล้วจึงเอ่ยว่า “ข้ารู้ดีถึงสภาพของตัวเอง เมื่อครู่ ข้าเลือดออกแล้วใช่ไหม?”เฉียวเนี่ยนชะงักอีกครั้ง ได้ยินสวีเหม่ยเหรินกล่าวต่อ “ก่อนที่ข้าจะสลบ ข้าก็ได้เห
บางทีคุณอาจจะชอบ
หญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง13.7K viewsโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด96.5K viewsเสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่121.3K viewsสตรีขี่ม้าออกศึก
ปาเย่วเซิ่งเซี่ย1.3M viewsชะตารักพันธนาการ
Luffy.g855 viewsสายลับทะลุมิติ ไปเป็นคุณหนูที่ถูกทิ้ง
มายุมายูมายา4.1K viewsข้ามภพมาเป็นชายาอ๋องพิการ
yourcaffeine 88 views1970s เปลี่ยนมารดาตัวร้ายให้กลายเป็นคนดี
จินเหมยเทียน2.7K views
