บทที่ 638

บนรถม้าที่กำลังมุ่งหน้ากลับจวน เฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะหันไปมองฉู่จืออี้ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “เมื่อคืนข้าไม่ได้กลับ พี่ไป๋คงเป็นห่วงมากใช่ไหม?”

ฉู่จืออี้นึกถึงเมื่อคืนที่องครักษ์พยัคฆ์ทั้งหลายเอาแต่เร่งเร้า ก็เอ่ยตอบตามตรง “เจ้าพวกพี่ชายสิบคนของเจ้าน่ะ เป็นห่วงเจ้ามากกว่าเสียอีก”

เมื่อคืนพวกเขาคอยเร่งให้เขารีบออกมาตามหาเฉียวเนี่ยน

ทั้งที่เขาเองก็รู้ดีว่า นางอยู่ที่ค่ายทหารเพื่อดูแลเซียวเหิงที่บาดเจ็บสาหัส จะมาตามหาทำไมให้เสียเวลา?

เขาคิดว่า ไหน ๆ หมอหลวงเซวียก็กลับจวนแล้ว นางเองก็น่าจะกลับมาเร็ว ๆ นี้เช่นกัน

แต่ใครจะไปคิดว่านางจะอยู่เฝ้าเซียวเหิงทั้งคืนจริง ๆ

รอไปเรื่อย ๆ เขาเลยเริ่มเป็นห่วงขึ้นมาจริง ๆ เห็นว่าใกล้สว่างเข้าไปทุกทีแล้ว ก็เลยสั่งให้องครักษ์พยัคฆ์ไปตามหมอหลวงเซวีย ส่วนตัวเองมุ่งตรงมาหานางที่นี่ก่อน

เฉียวเนี่ยนคิดถึงเหล่าพี่ชายสิบคนที่แม้จะรู้จักกันไม่นาน แต่ก็ห่วงใยนางมากถึงเพียงนี้ หัวใจก็อบอุ่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

นางจึงอธิบายเบา ๆ “เมื่อวาน ข้าก็ว่าจะกลับอยู่แล้ว แต่แพทย์ทหารเกิดอาการหัวใจวายกะทันหัน ข้าเกรงว่าถ้าปล่อยให้เขาเฝ้าอยู่คนเดียว เช้ามาในเรือนคงจะมีศพถึง