เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 6
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-06 16:59:17Chapter 6
“เร็ว ๆ ๆ”
“ไม่ ๆ ๆ ๆ” คะน้าส่ายหน้าปฏิเสธ นี่เธอกำลังเจอเรื่องบ้าอะไรอยู่เนี่ย
“ขับชนมันเลยสิ” เอกพงศ์ตะเบ็งเสียงดังลั่น คริสย่างสามขุมมาเรื่อย ๆ ยิ่งทำให้เขาสติแตก “ถ้าช้าไม่ว่าจะเป็นเธอฉันภรรยาของฉันเราจะไม่รอดกันสักคน แต่ถ้าจะขับชนมันอย่างน้อยเราก็มีโอกาสรอด”
“เขาแค่เอาปืนมาขู่ เขาไม่กล้ายิงหรอก” คะน้าเอ่ยอย่างกล้าๆกลัว ๆ ถ้าชนแล้วโดนจับเธอคงจะโดนพี่สาวบ่นหูดับเป็นแน่ พี่สาวเธอยิ่งเป็นคนปากจัดถ้าได้ด่าสามวันก็ไม่จบ
ปัง!
“กรี๊ด!”
กระสุนหนึ่งนัดพุ่งเข้ามา เอกพงศ์กับภรรยาหลบอย่างรู้งาน ส่วนคะน้ายังอ้าปากเหวอมองการกระทำชายที่เดินตรงมาอย่างตกใจ
“ไอ้บ้าแกทำรถพี่ฉัน”
บรืน!! คะน้าเหยียบคันเร่งอย่างแรง แล้วขับพุ่งทะยานเข้าชนทันที ไวเท่าความคิด คริสหลบแล้วลั่นกระสั่นใส่รถ
“อ้ากกก!!” กระสุนพุ่งเข้าที่ต้นขาเอกพงศ์ทำให้เขาเขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มือหนากุมต้นขาเอาไว้มองคะน้าที่ขับรถด้วยความเร็วสูง
“ต้องหนีให้พ้นนะ ถ้าไม่พ้นเราจะตายกันหมด”
“ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องพูดย้ำตลอดก็ได้ ตอนนี้ฉันจะพาคุณไปส่งโรงพยาบาล”
“ไปโรงพยาบาลไม่ได้ ไอ้คริสกับไอ้คริสเตียนมันตามล่าพวกฉันแน่ ช่วยพวกฉันแล้วก็ช่วยให้สุดด้วยนะครับ ฉันต้องการไปที่สระบุรีลูกชายฉันมีกิจการอยู่ที่นั่น”
“แต่คุณบาดเจ็บ”
“ฉันทนได้ รีบไปเถอะ ไปถึงฉันจ่ายไม่อั้น เงินที่ฉันจะให้เธอสามารถซื้อรถคันใหม่ได้สบาย” คะน้าเม้มปากแน่นยังไงก็จะโดนด่าอยู่แล้ว ครั้งนี้เธอต้องไปให้สุด เผื่อชายคนนี้จะรักษาคำพูดคุณแล้วให้เงินอย่างที่พูดกับเธอ
“ได้เลย”
คริสมองตามรถกระบะสีขาวด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเดินไปปิดประตูอุโมงค์ แล้วเข้าไปในอาณาเขตของตระกูลแสงสุริยะ
“นายไม่ตามไปเหรอ?”
“ตาม พวกมึงเอารถออก”
“ครับนาย” คริสแสยะยิ้มพร้อมกับมองรถหรูของตนเองที่ลูกน้องขับมาจอด เขารีบขึ้นไปบนรถพร้อมกับดูกระสุนปืนของตนเอง เขาจะตามไปฆ่าพวกมันให้หมดทั้งคนที่ช่วย และคนที่ทำร้ายครอบครัวของเขา
“กรี๊ดด!! แกทำลายครอบครัวฉันไอ้คนระยำ” โมนาใช้มืออีกข้างทุบตรงอกของคริสเตียนแรง ๆ อย่างโมโหระคนเคียดเเค้น
“คนในครอบครัวเธอก็ทำร้ายครอบครัวฉัน เธอคิดเหรอว่าฉันจะใจดีปล่อยระยำอย่างพ่อเธอและครอบครัวเธอให้รอด”
“แต่พ่อฉันไม่เคยทำร้ายครอบครัวของแก พวกแกใส่ร้ายครอบครัวฉัน”
“ฉันไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเธอให้มันมากความหรอก ที่ฉันทำเพราะฉันมีหลักฐานว่าพ่อเธอทำ” คริสเตียนเค้นเสียงข่มอารมณ์เดือดดาลเอาไว้แล้วกำผมของโมนาแน่น หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างตระหนก เมื่อได้เห็นการกระทำอันแสนป่าเถื่อนนั้น
“เอาหลักฐานมาโชว์สิ” โมนาข่มความกลัวเอ่ยขึ้น เธออยากรู้ว่าเขามีปัญหาอะไรหรือใครเป็นคนส่งข้อมูลให้เขา เขาจึงได้มาปรักปรำครอบครัวของเธออยู่แบบนี้ โมนาเชื่อยังเต็มหัวใจว่าบิดาของเธอไม่ได้เป็นคนสั่งลูกน้องไปทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นแน่ๆ
“หึ! งั้นก็ดูให้เต็มตา” เขากำผมของโมนาแน่นกว่าเดิม แล้วเปิดโทรศัพท์ที่เป็นคลิปภาพให้เธอดู
“ฮ่า ๆ กูนิ่โคตรจะสะใจเลยว่ะ” ประชาหัวเราะร่วนอย่างพอใจ พร้อมกับกระดกไวน์เข้าปาก
“ฝีมือของใครวะ กูเพิ่งจะได้ข่าว”
“ฝีมือของไอ้เอกพงศ์น่ะสิวะ” เอกภพเอ่ย
“ขัดแข้งขัดขามันแบบนี้จะดีไหมวะ ตอนนี้มันไม่ใช่ขัดแข้งขัดขาธรรมดาแล้วนะ เล่นถึงขนาดลอบฆ่ามันถ้ามันรู้นะมันไม่เก็บพวกเราเอาไว้แน่” ประยุทธ์เอ่ยแทรก
“ถ้าไม่มีใครบอก มันก็ไม่มีทางรู้หรอก ในห้องนี้ก็มีแต่คนเกลียดตระกูลนี้กันทั้งนั้น” ประวิทย์เอ่ยขึ้น
“นั่นสินะ”
“อย่าตระหนกในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง”
“แล้วไอ้เอกพงศ์มันไปไหน ทำไมวันนี้มันถึงไม่มาอยู่ที่นี่ด้วย”
“ไม่รู้สิชวนแล้วนะ มาไม่มาก็ช่างแม่งเหอะเพราะว่ามันได้จัดการเรื่องที่ทำให้เราแค้นใจมานาน ถึงไอ้วิคเตอร์มันจะไม่ตาย แต่เมียเขามันก็เจ็บหนัก มันขึ้นชื่อว่ารักเมียมากเมียเป็นแบบนี้มันก็ยิ่งไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร การที่เราจะล้มธุรกิจของมันก็ทำได้ง่าย”
“หึ แล้วรู้ได้ยังไงว่าเมียมันเป็นหนัก”
“ก็มีคนรายงานเอาเป็นว่ารู้แล้วกัน คนที่หูตากว้างไกลไม่ได้มีแค่มันคนเดียวนะเว้ย มึงก็รู้นี่ว่าน้องชายของกูมันเก่งกาจแค่ไหน ไอ้เอกพงษ์มันก็ใช่ย่อย ชื่อเสียงและความยิ่งใหญ่ก็ไม่ต่างจากไอ้วิคเตอร์หรอก ไอ้บ้านั่นเครือญาติมันก็แค่เยอะลูกของมันอีกสองคนที่ช่วยเป็นมือเป็นตีนให้มัน ถ้าไม่มีคนพวกนี้มันจะมีอะไรมันก็ไม่ต่างจากมาเฟียแก่คนนึงเท่านั้นแหละ”
“มันยังไม่แก่นะเว้ย กูก็เห็นมันแบบนี้มาตั้งแต่สมัยมันเป็นหนุ่ม มีเปลี่ยนแปลงบ้างก็นิด ๆ หน่อย ๆ แต่ลูกมันอย่างร้าย” ประวิทย์เอ่ยท้วง
“ยังไงก็ช่างเถอะกูไม่สนใจอยู่แล้ว ใช่ไหมสาว ๆ”
“มะ...ไม่จริง” โมนาส่ายหน้า เธอไม่เชื่อในสิ่งที่ผู้เป็นอาเอ่ยกับคนที่ร่วมวงสนทนา เอกภพเป็นอาของเธอ ทำไมถึงเอ่ยว่าบิดาของเธอเป็นคนทำ ทั้งๆที่เรื่องจริงมันไม่ใช่ เรื่องนี้มันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ ๆ “มันต้องมีเบื้องหลังเรื่องนี้”
“หึ” คริสเตียนแสยะยิ้มมองหน้าโมนาอย่างเย้ยหยัน “ทำเรื่องระยำแต่ไม่ยอมรับ”
“คำพูดพวกนั้นมันไม่มีความจริงเลยสักนิด”
“กรี๊ด!” คริสเตียนเหวี่ยงร่างเธอไปกระแทกกับผนังอุโมงค์แรง ๆ จนเธอเจ็บไปทั้งร่าง โมนาพยายามห้ามน้ำตาที่กำลังไหลรินออกมาประจานความอ่อนแอของตนเอง แต่ดูเหมือนว่าความเข้มแข็งที่เธอพยายามสร้าง มันจะไม่เป็นผลน้ำตาเม็ดใส ๆ ไหลรินอาบแก้มสวยอย่างไม่อาจห้ามได้
“มาถึงขั้นนี้ยังบอกว่าไม่จริง หึหึ ฉันไม่น่าพล่ามเลย ฆ่าเธอกับครอบครัวก็จบแล้ว” คริสเตียนเข้าไปลากโมนาออกมาแล้วเอามัจจุราชมันวาวจ่อหัวเธอ
“ฮึก!”
“บอกลาโลกแสนสดใสของเธอได้เลย!”
บทล่าสุด
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 35 ️จบบริบูรณ์️
Chapter 35ตอนแรกฉันกับสามีเราจะไปพักที่บ้านพักตากอากาศของคุณแดเนียล แต่พ่อฉันกับพ่อวิคเตอร์ไม่ยอม จนฉันต้องนั่งเครื่องบินส่วนตัวมาที่กรุงเทพ คนที่ทะเลาะกันมาตลอดทางเห็นจะเป็นพ่อเอกพงศ์กับพ่อวิคเตอร์ ฉันเเทบจะกรอกตามองเป็นพันรอบ“ผมกับโมนาจะย้ายไปอยู่บ้านเล็กนะครับ”“ไม่เอา โมนาต้องไปอยู่บ้านแสงสุริยะ” พ่อโพล่งขึ้น“บ้านมึงพังหมดแล้วนะไอ้เอกพงศ์ มึงจะให้ลูกกับหลานไปอยู่ยังไง?”“ลูกกูมีธุรกิจที่สระบุรี”“แต่กูไม่ให้โมนาไป เธอต้องอยู่เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานของกูอยู่ที่นี่”“คาเตอร์ก็เป็นหลานของกูเหมือนกัน ไปเลี้ยงอยู่ที่โน่นอากาศก็ดีชีวิตก็ดีเหมือนกัน”“มึงกับกูใครรวยกว่ากัน ใครจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้หลานได้มากกว่ากัน”“กูกับลูกก็รวยเหมือนกันนั่นแหละ”“เลิกทะเลาะกันได้แล้วค่ะ ให้ลูกเขาตัดสินใจเองเราเป็นปู่เป็นย่าเป็นตาเป็นยาย เราไม่มีสิทธิ์ไปบีบบังคับลูกเข้าใจไหมคะ ลองใช้สติลองใช้สมองอันน้อยนิดของพวกคุณคิดดูนะคะว่าสิ่งไหนที่ลูกกับหลานจะมีความสุข เราก็ควรทำตาม เราไม่ควรบังคับพวกเขา ให้เขาตัดสินใจเอง” แม่เซลีนรีบเอ่ยแทรก“แต่โมนาอยากอยู่ที่นี่ โมนาอยากอยู่กับคริสเตียน โมนาอยากอยู่ใกล้ ๆ เพื่อ
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 34
Chapter 34“ทำไมบ้านอยู่ในสภาพนี้วะ” วิคเตอร์มองสภาพบ้านที่เละเทะเหมือนเพิ่งผ่านสมรภูมิรบมา ปลอกกระสุนเกลื่อนเลือดเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ชายฉกรรจ์นับสิบช่วยกันขนศพที่ถูกยิงขึ้นเรือ“แล้วโมนาล่ะ” เอกพงศ์รีบเดินเข้าไปสำรวจ พลางกวาดสายตามองหาบุตรสาว“หรือว่าโดนยิงตายกันหมดแล้ว” โนอาห์เอ่ยยิ่งทำให้ชายทั้งสองใบหน้าซีดเผือด มือไม้สั่นอย่างไม่อาจปรามได้“ถ้าโมนาตายนะ เป็นความผิดของพ่อเป็นความผิดของคุณแล้วก็คุณ” อลิสชี้ไปที่ทุกคนพร้อมกับทำใบหน้าเรียบนิ่งเธออยากจะรู้อากัปกิริยาของทั้งสามว่าเป็นอย่างไร เอกพงศ์วิคเตอร์และโนอาห์ถึงกับหน้าซีดเผือดมากกว่าเดิม เมื่อได้ฟังและคิดตามคำพูดของอลิส“ถ้าโมนากับพี่ชายของลูกเสียไปจริง ๆ นั่นเท่ากับว่าเราเสียหลานของเราไปด้วย”“ใช่ค่ะ!”“ทุกอย่างมันเป็นความผิดของพ่อเอง ถ้าพ่อไม่สนใจแต่ความรู้สึกของตัวเอง พ่นคำพูดร้าย ๆ ใส่คริสเตียน พ่นคำพูดแย่ ๆ พูดถึงโมนาในทางที่ไม่ดี คริสเตียนก็คงจะไม่หนีมาพร้อมกับโมนา”“ใช่ค่ะ มันเป็นความผิดของพ่อด้วย”“พ่อรู้ พ่อผิดเองพอรู้ตัวดี ทิฐิในหัวใจของพ่อที่มันมีมากล้นจนไม่อาจมองโมนากับลูกเป็นคนในครอบครัวของเราได้ พอมาถึงตอนนี้พ่อกล
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 33
Chapter 33คริสเตียนสาดกระสุนใส่ผู้มาใหม่อย่างไม่ได้เกรงกลัว เป็นจังหวะเดียวที่ลูกน้องคนสนิททั้งสองวิ่งเข้ามาแล้วสาดกระสุนใส่ไม่ยั้งเพราะความชะล่าใจหลาย ๆ อย่าง มันทำให้ทั้งสองไม่ได้ระวัง พอมารู้ตัวอีกทีผู้เป็นนายก็ถูกจู่โจมแล้วปัง!ปัง!ปัง!“อ้าก!” ร่างชายฉกรรจ์ล้มลงราวกับใบไม้ที่ปลิดปลิว เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากบาดแผล คริสเตียนยิงสวนในขณะที่โมนาตะเกียกตะกายเพื่อไปหลังบ้านเฮือก! ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อรับรู้ถึงของเหลวบางอย่างที่ไหลออกมาจากหว่างขา“คะ...คริสเตียน” โมนาเอ่ยเสียงเบา จ้องมองสามีที่กำลังสาดกระสุนใส่ฝ่ายตรงข้าม“หลบเข้าไปในห้องเล็ก!” คริสเตียนหันมาสั่งโมนา“ค่ะ” โมนารู้สึกเจ็บหน่วงพยายามตะเกียกตะกายพาร่างของตัวเองเข้าไปในห้องเล็กใต้บันได เธอกัดฟันกรอดกำมือตัวเองแน่นเมื่อความเจ็บปวดเริ่มแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว น้ำสีใสที่ไหลออกมาเป็นสัญญาณเตือนว่าเธอกำลังจะคลอดแล้วปัง!ปัง!“มึงกล้ามาก ไอ้พวกระยำ!” พีระสาดกระสุนใส่ร่างลูกน้องอีริคอีกครั้ง ถึงแม้ว่าคนของเขาจะน้อยกว่าแต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมเขาจะไม่มีวันยอมให้ผู้เป็นเจ้านายทั้งสองเป็นอะไรไป ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตเขาก็ยอม“คนมีเพี
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 32
Chapter 32“พ่อถูกยิง ผมว่าพ่อกับ...เอ่อ...คนพวกนั้นไปหาหมอดีกว่า” คริสเอ่ย“พ่อว่าพ่อไปช่วยด้วยดีกว่า พ่ออยากรู้ความจริงด้วยว่ามันส่งลูกของมันไปตามล่าโมนาที่ไหน” วิคเตอร์กุมต้นแขนข่มความเจ็บปวดเอาไว้“ผมรู้ครับว่ามันไปที่ไหนกันเดี๋ยวผมแชทไปบอกคริสเตียนเอง อ๋อ! ผมลืมไป เดี๋ยวส่งไปในไลน์กลุ่มดีกว่า อลิสกับคริสโตเฟอร์ต้องรู้เรื่องนี้ด้วย ถ้าบอกช้าผมได้หูขาดเป็นแน่”“พวกลูกรู้หมดหรอว่าสองคนนั้นไปอยู่ที่ไหน”“รู้สิครับรู้หมดทุกคน แม่ก็รู้ด้วยนะว่าสองคนนั่นอยู่ที่ไหน”“เชี่ย” วิคเตอร์ถึงกับสบถออกมา ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาเขาถูกแหกตามาตลอดหรือเนี่ย“พ่อกับพวกนั้นรีบไปโรงบาลเถอะ เดี๋ยวเขาจะตายห่าก่อน ผมจะส่งโลเคชั่นที่พวกไอ้คริสเตียนอยู่ให้ทีหลัง”“ส่งมาก่อนจะได้รีบไปช่วย”“ไปรักษาตัวก่อนจะส่งให้”“ชักช้าเกินไปจะไม่ทันการณ์ อีกคนโดนยิงอีกคนโดนเหล็กเสียบคา ต่อให้ไปถึงก็ไม่รอดหรอก เลือดหมดตัวตายก่อนพอดี เอาเป็นว่ารีบไปรักษาตัว ให้หมอผ่าตัดหรือให้หมอเย็บแผลให้เสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยไป”“แต่...”“เชื่อผม ไปรักษาก็ไม่เกินสองชั่วโมงหลังจากนั้นก็นั่งเครื่องไปที่ภูเก็ต ไอ้เวรนั่นมันคงจะยังไม่ท
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 31
Chapter 31“วันนี้มีของไปส่งให้เสี่ยเอเดน ผมจะไปเองนะพ่อ” คริสเอ่ย ตั้งแต่พี่ชายจากไป เขาก็เป็นคนที่สานต่อทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นงานที่เกาะไข่มุก หรืองานอยู่ที่กรุงเทพฯเขาก็รับต่อหมดถึงแม้ว่าอายุจะยังไม่มาก แต่เขาก็จัดการทุกอย่างได้ดีและเรียบร้อยเสมอ“พ่อไปด้วย!”“ไม่ต้องหรอกครับ ผมจะจัดการเอง”“ไม่ ๆ พ่อไม่ยอมให้ลูกไปเสี่ยงคนเดียวหรอก”“แต่มันเสี่ยงนะครับ”“พ่อไม่เคยกลัว” วิคเตอร์เอ่ยพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้น ส่วนบุตรสาวบุตรชายฝาแฝดไม่สนผู้เป็นบิดาแม้แต่น้อย แม้แต่ภรรยาที่นั่งอ่านหนังสือก็เฉยเมยไม่สนใจ“จะดีเหรอครับ”“ดีสิ...” วิคเตอร์พูดเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจจากภรรยา แต่ทว่าเซลีนกลับไม่สนใจมองเขาเลยแม้แต่น้อย ให้ตายสิ! เขาต้องมาเรียกร้องความสนใจผู้เป็นภรรยาราวกับหนุ่มสาวแรกรุ่นหรือเนี่ย วิคเตอร์คิดอย่างหงุดหงิด เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาของเซลีนที่จะหันมาสนใจเขาเลยแม้แต่น้อยเขารู้สึกเฟลมากพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสมกับพลที่หัวเราะคิกคักชอบใจ มันยิ่งสร้างความโกรธให้กับเขาเป็นอย่างมาก คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ยังมาหัวเราะชอบใจ เขาอยากจะตะบันหน้าลูกน้องคนสนิทเสียจริง“ไอ้เชี่ยสองตัวเนี่ยมึงเป็นเ
พันธนาการรักมาเฟียร้าย Chapter 30
Chapter 30เพล๊ง!ปึง!โคร้ม!“ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว ทำไมถึงยังไม่เจออีก” เอกพงศ์สบถออกมาอย่างโมโห พร้อมกับปาข้าวของลงพื้น“หรือว่าโมนาจะหนีอยู่กับคริสเตียนคะ” รตีเอ่ยยิ่งทำให้เอกพงศ์โมโหมากกว่าเดิม ไม่ว่าจะส่งคนออกไปตามหาหรือสืบข่าวบุตรสาว ก็ไม่มีวี่แววเลย“ไอ้ตระกูลเส็งเคร็งมึงเจอกูแน่” เอกพงศ์เอ่ยอย่างอาฆาตแค้น“อย่าเพิ่งไปอะไรพวกเขาเลยนะคะ ต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ”“คุณรตี!!” เขาเสียงห้วนใส่ภรรยาอย่างไม่พอใจ“ใจเย็นบ้างเถอะค่ะ อย่าให้ความแค้นมาบังตาบังใจจนมืดบอดเลย”“หึ! ลูกเราเจ็บเพราะใคร ลูกน้องมากมายตายเพราะใคร?”“เพราะทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ ถ้าทุกคนยอมถอยทุกอย่างมันจะดีเอง แต่ยิ่งแรงใส่กันทั้งสองฝ่าย เรื่องราวมันก็จะมีแต่ลุกลามใหญ่โตขึ้นมามากกว่าเดิม” รตีเอ่ยอย่างท้อในหัวใจ บางครั้งก็นึกเบื่อหน่ายในคำว่าสองตระกูลไม่ถูกกัน ถ้ามันไม่มีสิ่งนี้ทุกอย่างมันก็คงจะดีกว่าเดิม“ฉันจะไปหาโนอาห์”“รตีไปด้วยค่ะ” รตีเอ่ยแล้วเดินไปพร้อมสามี@โรงพยาบาลโนอาห์นั่งอยู่บนเตียงพลางทอดสายตามองวิวที่หน้าต่าง อาการของเขาดีมากแล้วแต่ก็ยังเจ็บอยู่ เขากำลังคิดถึงคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ คนพวกนั้นเป็นใครกัน....หญิง
บางทีคุณอาจจะชอบ
