Episode 52 : คิดอีกที...

“ทำอะไรมาคะเนี่ยหอมมากเลย” ฉันเอ่ยบอกกับพี่สาวเสียงอ่อนพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธอ ร่างบางของพี่สกายเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับประคองฉันให้นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกล

“ทานข้าวจ้ะ” พี่ตะวันยื่นถ้วยข้าวต้มทรงเครื่องมาให้ ก่อนที่เธอจะนั่งลงตรงหน้าของฉัน

“ขอบคุณค่ะ...พี่ตะวันคะ”

“จ๋า ว่าไง?”

“ชูใจมีเรื่องจะบอกค่ะ” ฉันวางช้อนในมือลงก่อนจะเอ่ยบอกกับพี่สาวเพียงคนเดียวถึงสิ่งที่อยู่ในใจของฉัน

“เรื่องที่น้องท้องน่ะเหรอ”

“คะ? พี่ตะวันรู้?” ฉันเอ่ยถามเธอออกไปเสียงดังด้วยความตกใจ

“พี่ก็เคยท้องมาก่อนทำไมพี่จะดูไม่ออกล่ะ”

“แล้ว...”

“มีแค่พี่คนเดียวที่รู้ เรื่องนี้พี่ยังไม่ได้บอกใคร” พี่ตะวันเอ่ยออกมาอย่างรู้ทันในความคิดของฉัน มือบางของเธอเอื้อมมากุมมือบางของฉันเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับฉันด้วยความเป็นห่วง

“เก็บเรื่องนี้ไว้ก่อนได้ไหมคะ ตอนนี้น้องยังไม่พร้อม” ฉันเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าออกไปตามความจริง เรื่องราวมากมายถาโถมเข้ามาในชีวิตของฉันทีเดียวพร้อมกันจนฉันไม่รู้ว่าควรจัดการกับเรื่องไหนก่อน แต่เรื่องลูกเป็นเรื่องสุดท้ายที่ฉันจะบอกกับทุกๆ คน

“น้องตัดสินใจจะเลิกกับพี่สกายจริงๆ น่ะเหรอ?”

“...”

“ตอนนี้น้องไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะชูใจ พี่อยากให้น้องคิดอีกที...”

“ถ้าพี่สกายทำพี่โมนาท้องจริงๆ ก็หมายความว่าคุณสมบัติพื้นฐานความเป็นพ่อคนเขาก็ไม่ผ่านแล้วนะคะ แค่ศีล 5 ข้อเขายังรักษาไว้ไม่ได้ น้องก็ไม่แปลกใจถ้าเขาจะรักษาครอบครัวเขาไว้ไม่ได้”

“แล้วถ้าพี่เขาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้ล่ะ”

“ถ้าเขาสามารถพิสูจน์ได้ว่าคืนนั้นไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่ได้ทำอะไรผิดน้องก็พร้อมที่จะให้โอกาสเขาจ้ะ”

“น้องสาวของพี่โตขึ้นเยอะแล้วสินะ” พี่ตะวันเอ่ยออกมาเสียงอ่อนพร้อมกับลูบหัวของฉันอย่างอ่อนโยน ใบหน้าสวยหวานยกยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจในตัวของฉันจริงๆ อย่างที่เธอได้พูดออกมา

“น้องก็บอกแล้วว่าน้องโตเป็นสาวแล้ว”

“ให้เวลาตัวเอง ให้เวลาพี่สกายหน่อยนะชูใจ”

“...” ฉันยกยิ้มออกมา ก่อนที่สายตาของฉันจะเลื่อนไปมองชุดแต่งงานที่แขวนอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง

‘เขาคือผู้ชายที่ฉันเลือก ฉันต้องมั่นใจในตัวของเขาอยู่แล้ว’ เสียงในหัวของฉันมันบอกประโยคนี้กับฉันซ้ำๆ ฉันควรเป็นอีกคนที่รู้จักนิสัยของพี่สกายดีที่สุด คนอื่นๆ รอบข้างของเขายังเชื่อมั่นใจตัวของเขาเลย แล้วฉันที่อยู่ใกล้ชิดเขามาตลอดมีเหรอจะไม่เชื่อมั่นในตัวของเขา

“พี่รู้ว่าลึกๆ แล้วน้องก็รู้ว่าพี่สกายเป็นคนอย่างไร”

“หึหึ”

“หัวเราะอะไร พี่พูดอะไรผิดไปเหรอ?” พี่ตะวันเอ่ยถามฉันออกมาด้วยความสงสัย

“พี่ตะวันพูดถูกทุกคำเลยค่ะ เพราะน้องรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงน้องถึงยังได้อยู่ตรงนี้ไงคะ”

“...”

“พี่สกายเป็นคนกัดไม่ปล่อย ถ้าเขามั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด เขาต้องหาทางพิสูจน์ตัวเองได้อย่างแน่นอนค่ะ” ฉันเอ่ยบอกกับพี่สาวของฉันออกไปตามตรง ทั้งหมดที่ฉันพูดออกไปเป็นความจริงที่ฉันสัมผัสได้มาตลอดหลายปีจากผู้ชายที่ชื่อสกาย

ถ้าวันที่ความจริงทุกอย่างปรากฏขึ้นมา และพบว่าเขามีส่วนที่ทำให้เด็กคนนั้นเกิดขึ้นมาจริง ฉันจะเป็นคนไปจากเขาเอง ฉันอาจจะไม่ได้หนีเขาไปไหน เพราะฉันรู้ว่าทั้งชีวิตนี้ฉันไม่สามารถหนีเขาไปไหนได้ และอีกอย่างฉันไม่ได้เป็นคนผิดฉันไม่จำเป็นต้องหนี แต่ฉันมีวิธีจัดการเขาในแบบของฉันเอง

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ได้ยินแบบนี้พี่ก็สบายใจแล้ว”

“...”

“แล้วตอนนี้ท้องได้กี่เดือนแล้ว พี่ไม่เห็นน้องแพ้ท้องเลย” พี่ตะวันเอ่ยถามออกมาฉันออกมาด้วยความสงสัย ก่อนที่มือบางของเธอจะลูบลงที่หน้าท้องแบนราบของฉันอย่างอ่อนโยน

“3 เดือนแล้วค่ะ”

“หรือว่าพี่สกายแพ้ท้องแทนชูใจเหรอ?” พี่ตะวันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของฉันก่อนที่เธอจะเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง

“น้องก็ไม่แน่ใจเหมือนกันจ้ะ”

“พี่คิดว่าใช่...” พี่ตะวันเอ่ยบอกกับฉันพร้อมกับยกยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

[สกาย]

อีกด้าน...

“แล้วนี่มึงจะเอายังไงต่อ” ไอ้ฮันเตอร์เอ่ยถามผมออกมาเสียงเรียบ พร้อมกับจ้องหน้าผมนิ่งๆ อย่างรอคำตอบ

“หาหลักฐานยังไงว่ะ...”

“กูคิดว่ามึงต้องเร่งมือหน่อยแล้วว่ะไอ้กายเพื่อนรัก”

“เรื่องนั้นกูทำอยู่แล้ว” ผมตอบเพื่อนรักกลับไปก่อนจะก่อนจะหยิบแก้วกาแฟตรงหน้าขึ้นมาดื่ม ก่อนที่ผมจะหันไปเห็นสายตาของไอ้ฮันเตอร์ที่กำลังจ้องมองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว

“มีอะไรก็พูดมา?”

“เปลี่ยนจากกาแฟเป็นเหล้าไหมล่ะ ยี่ห้อที่มึงชอบที่บ้านกูมีพอมีเลยนะเว้ย”

“ขอบคุณ แต่ขอไม่รับครับ”

“หืม?”

“กูเลิกเหล้าแล้วตลอดชีวิต” ผมเอ่ยบอกกับเพื่อนรักออกไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น เพราะแอลกอฮอล์ทำให้ชีวิตของผมเป็นต้องเป็นแบบนี้ ผมตั้งใจเอาแล้วไม่ว่ายังไงชีวิตนี้ผมจะไม่เข้าใกล้แอลกอฮอล์อีกเด็ดขาด

คืนนั้นถ้าผมมีสติครบถ้วนสมบูรณ์ ตอนนี้ผมกับชูใจก็คงกำลังมีความสุขอยู่ด้วยกันที่ไหนสักทีบนโลกใบนี้ ในสถานที่ที่พวกเราช่วยเลือกไปในช่วงฮันนีมูนคงจะเป็นที่ที่โรแมนติกน่าดูเลยล่ะ

“หมอเพิร์ชได้ยินคงภูมิใจน่าดูเลย...ว่าที่คนไข้โรคตับของคุณหมอจะลดลงไปอีก 1 คนแล้ว”

“ไอ้เวรนี่...”

“หึหึ”

“มึงกำลังสงสัยอะไรอยู่กันแน่วะไอ้กาย?” เราทั้งคู่นั่งเงียบกันอยู่สักครู่ ก่อนที่ไอ้ฮันเตอร์จะเอ่ยถามผมออกมาด้วยความสงสัย ก่อนที่มันจะยื่นโทรศัพท์ของมันมาให้กับผม

“...” ผมรับโทรศัพท์ของมันมาถือเอาไว้ ก่อนจะก้มลงไปดูวีดีโอและภาพจากกล้องวงจรปิดที่กู้คืนมาได้ มุมปากของผมแสยะยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนให้กับชายหนุ่มตรงหน้า

“กูกำลังสงสัยว่าผู้หญิงที่อดทนเก่งขนาดนี้ ทำไมถึงเลือกลงมือในตอนนี้” ผมตอบคำถามของเพื่อนกลับไปเสียงเรียบ

“มึงกำลังจะบอกว่า...ยัยนี้เขามาทำงานใกล้ชิดกับมึงและชูใจเพื่อวัตถุประสงค์บางอย่างสินะ”

“ใช่...ที่กูใช้เวลาสืบนานขนาดนี้ เพราะประวัติของยัยนี่แทบจะไม่มีช่องว่างให้น่าสงสัยเลย ทุกคนที่อยู่รอบตัวก็ไม่มีใครที่น่าสงสัยและสามารถโยงเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้เลย”

“ความลับไม่มีบนโลกหรอก ไม่ว่ายังไงพวกมันก็ไม่รอดพ้นสายตาของมึงไปได้หรอก” ไอ้ฮันเตอร์เอ่ยออกมาอย่างรู้ทันในความคิดของผม

“พูดอีกก็ถูกอีก...ตอนนี้เรามาดูกันว่าเหยื่อจะติดกับดักเมื่อไหร่”  

~ครืนนนนนนนนนน~ ~ครืนนนนนนนนนน~

“...” ผมมองโทรศัพท์ในมือของตัวเองนิ่งๆ ก่อนที่มุมปากของผมจะแสยะยิ้มร้ายออกมา เบอร์ที่กำลังโชว์อยู่บนหน้าจอของผมมันทำให้ผมมั่นใจว่าผมมาถูกทางแล้ว

“ว่าไง”

(พี่สกายโมนาแพ้ท้องหนักมากเลยค่ะ โมนาขอไปหาพี่สกายที่บ้านได้ไหมคะ?) ปลายสายเอ่ยออกมาเสียงอ่อนเสียงหวาน

“แพ้ท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ?” ผมถามย้ำเธอออกไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าเดิม

(อะ เอ่อใช่ค่ะ)

“รออยู่ที่คอนโดของเธอนั่นแหละเดี๋ยวฉันจะรีบไปหา” ผมเอ่ยบอกกับปลายสายกลับไป ก่อนจะหันไปมองสบตากับเพื่อนรักที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง พร้อมกับพยักหน้าให้กันอย่างกับรู้ทันในความคิดของกันและกัน

(ได้ค่ะ พี่สกายรีบมานะคะโมนาจะรอค่ะ)

ผมยกยิ้มออกมาก่อนจะตัดสายไปในทันที ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เครื่องเดิมลงกระเป๋ากางเกงของตัวเองอีกครั้ง

“เหยื่อติดกับ”

“มึงดูมั่นใจมากเลยนะ ระวังเจอเหยื่อที่แกล้งโง่หลอกให้มึงตายใจซะเองล่ะ” ไอ้ฮันเตอร์เอ่ยเตือนสติผมก่อนที่มันจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พร้อมกับเดินออกมาส่งผมที่บริเวณหน้าบ้านของมัน

“เออกูจะระวังตัวอย่างดี”

“ไอ้เตอร์”

“จะพูดอะไรก็พูดมา?”

“ฝากดูแลชูใจด้วย กูจะจบเรื่องทุกอย่างให้ไวที่สุด แล้วกูจะกลับมารับชูใจด้วยตัวของกูเอง” ผมเอ่ยบอกกับเพื่อนรักออกไปเสียงเรียบ สีหน้าของผมมันแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าผมไม่ได้พูดเล่น

ผมอยากเห็นรอยยิ้มหวานๆ ของชูใจจะแย่แล้ว ผมได้แต่หวังว่าหลังจากเรื่องนี้จบลงเราสองคนจะได้กลับมามีความสุขด้วยกันสักที

“เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ชูใจอยู่ในบ้านหลังนี้เธอจะปลอดภัย”

“มึงไปจัดการเรื่องของมึงให้เรียบร้อย และก็ระวังตัวด้วยล่ะห้ามประมาทกับคนพวกนั้นเด็ดขาด”

“เออกูจะระวังตัว”

หลังจากที่พูดคุยกับไอ้ฮันเตอร์จบผมก็เดินกลับมายังบ้านพักของตัวเองทันที มุมปากของยกยิ้มออกมาในขณะที่ขาของผมก็ยังคงก้าวต่อไปข้างหน้า

1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้...

‘ชูใจหลับไปแล้วค่ะ’ ตะวันเดินออกมาจากห้องพักของชูใจก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับผมด้วยน้ำเสียงที่นุ่มละมุน

‘พี่ขออนุญาตเข้าไปหาน้องได้ไหมครับ’

‘…’

‘ถ้าเป็นตอนตื่นเธอคงไม่ยอมเจอหน้าพี่แน่ๆ พี่ขออนุญาตครั้งนี้ครั้งเดียวครับ’ ผมเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าออกไปตามตรง อย่างน้อยให้ผมได้เข้าไปเห็นหน้าเธอใกล้ๆ อย่างที่ผมเคยทำสักครั้งก็ยังดี

‘ก็ได้ค่ะ’ ตะวันยกยิ้มออมาก่อนที่เธอจะหลบทางให้ผมเดินเข้าไปด้านใน

“ขอบคุณมากครับ”

ผมเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอก่อนจะย่อตัวนั่งคลุกเข่าลงที่ข้างเตียง ผมเอื้อมมือไปกุมมือบางของคนรักเอาไว้ก่อนจะจุ๊บลงที่หลังมือของเธออย่างอ่อนโยน

จุ๊บ!!!

‘พี่ทะนุถนอมหนูมาอย่างดีไม่ว่ายังไงพี่จะทำทุกวิถีทางให้เราได้กลับมาอยู่ด้วยกัน พี่จะทำทุกทางให้หนูกลับมารักพี่อีกครั้ง’

ผมเอ่ยบอกกับร่างบางที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้าเสียงหวาน ก่อนจะจุ๊บที่หน้าผากของเธออีกครั้ง กลิ่นกายที่คุ้นเคยของเธอทำให้ผมหวนนึกถึงวันคืนที่เราได้มีความสุขด้วยกัน

เธออยู่ใกล้แค่นี้แต่ผมกลับไม่กล้ากอด ไม่กล้าหอม ไม่กล้าสัมผัสเธอให้มากกว่านี้...มันเป็นอะไรที่ทรมานมากจริงๆ นะ

จุ๊บ!!!

‘พี่รักหนูนะครับ’