Episode 53 : อยากมีลูก

[สกาย]

คอนโดโมนา

กริ๊งงงงงงงงงง~~ กริ๊งงงงงงงงงง~~

“พี่สกายมาแล้วเหรอคะ?”

“เชิญค่ะ”

โมนาเดินเข้ามาเปิดประตูห้องของเธอให้กับผม ก่อนที่เธอจะหลีกทางเพื่อให้ผมเดินเข้าไปด้านใน ผมมองไปรอบๆ ห้องก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ตรงหน้า

“พี่สกาย...”

“เป็นยังไงบ้าง?” ผมตวัดขาเรียวขึ้นมานั่งไขว่ห้าง พร้อมกับมือทั้งสองประสานกันเอาไว้บนหัวเข่า ผมชายตามองไปที่ร่างบางตรงหน้าก่อนจะเอ่ยถามเธอออกไปเสียงเรียบ

“คะ?”

“เธอแพ้ท้องไม่ใช่รึไง?” ผมเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าออกไปอีกครั้ง พร้อมกับจ้องใบหน้าของเธอนิ่งๆ อย่างรอคำตอบ โมนาแสยะยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะตอบผมกลับมาด้วยน้ำเสียงที่สดใสอย่างที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อน

“โมนารู้สึกเวียนหัว อ่อนเพลีย อยากจะนอนตลอดเวลาเลยค่ะ”

“ถ้างั้นเธอก็พักผ่อนอยู่ที่นี่ยังไม่ต้องไปทำงาน”

“โมนากำลังขอไปอยู่ที่บ้านกับพี่สกายไม่ได้เหรอคะ?” โมนานั่งลงข้างกายผม มือบางลงบนแขนของผมก่อนที่เธอจะลูบเบาๆ พร้อมกับซบหน้าลงกับไหล่แกร่งของผมอย่างออดอ้อน

“อยู่ในที่ของเธอไปก่อน เอาไว้เธอคลอดลูกของฉันออกมาแล้วเราค่อยมาคุยกันเรื่องนี้”

“พี่สกายพูดแบบนี้หมายความว่าจะเอาแค่ลูก ไม่เอาโมนาใช่ไหมคะ?” ร่างบางยืดตัวตรงพร้อมกับจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามผมออกมาเสียงแข็ง ดวงตาสวยได้รูปจ้องเขม็งมาที่ผมอย่างโกรธเคือง

“...”

“ถ้าอย่างนั้นโมนากับลูกก็จะตายให้พี่สกายดูเดี๋ยวนี้เลย ฮึกกกก!!”

“ใจเย็นๆ ก่อนสิ” ผมแสยะยิ้มร้ายออกมาก่อนจะเอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ ผมมองจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา

ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริงๆ บางทีความคิดของเธอก็ดูจะอ่านง่ายเสียเหลือเกิน บางทีก็ยากจะคาดเดาว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันอยากมีลูกมากแค่ไหน?” ผมเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าออกไปเสียงเรียบ

“โมนารู้ค่ะ โมนาเคยได้ยินพี่สกายพูดกับ...”

“ตอนนี้โมนามีลูกให้กับพี่สกายแล้ว พี่ก็ควรดูแลโมนากับลูกให้ดี”

“จริงสิ ฉันต้องดูแลเธอกับลูกของฉันให้ดี” ผมเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ มุมปากของผมยกยิ้มออกมาอย่างรู้ทันในความต้องการของหญิงสาวตรงหน้า

“ขอบคุณเธอมากนะที่มีลูกให้กับฉัน”

“โมนารักพี่สกายมากเลยนะคะ รักมานานแล้ว โมนาอยากแต่งงานกับพี่สกายค่ะ” เธอเอ่ยบอกกับผมถึงความต้องการของเธอ ก่อนจะซบหน้าลงกับอกแกร่งของผมอย่างออดอ้อน

“อยากแต่งงานกับฉันอย่างนั้นเหรอ” ฉันเอ่ยมาเสียงเรียบพร้อมกับจ้องออกไปยังภาพถ่ายของเธอที่แขวนอยู่ตรงหน้านิ่งๆ ผมยกยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยบอกกับเธอออกไปอีกครั้ง

“ถ้าเธออยากแต่งงานกับฉัน ฉันก็จะจัดงานให้ แต่ว่าจะให้จัดตอนนี้ก็คงจะทำไม่ได้หวังว่าเธอคงจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดนะ”

“โมนาเข้าใจ”

“งั้นเธอก็รอฉันอยู่ที่นี่ไปก่อน” ผมเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ

“โมนารอพี่สกายได้ค่ะ”

“ฉันจะให้คนของฉันคอยดูแลเธอกับลูกอยู่ที่นี่ ต้องการอะไรก็บอกกับแม่บ้านของฉันได้เลย”

“คะ? คือไม่ว่าพี่สกายอยากให้โมนาทำอะไรโมนาทำให้พี่ได้ทุกอย่าง”

“โมนาจะดูแลตัวเองอย่างดี พี่สกายไม่ต้องส่งใครมาดูแลโมนาก็ได้นะคะ”

“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เธออุ้มท้องลูกของฉันอยู่จะให้ฉันทิ้งเธอไว้คนเดียวได้ยังไงล่ะ” ผมเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าออกไปอีกครั้ง พร้อมกับมองไปที่ใบหน้าหวานของเธอนิ่งๆ

“เอายังงั้นก็ได้ค่ะ” ร่างบางตรงหน้าตอบผมกลับมาอย่างยอมจำนน ก่อนที่เธอจะส่งยิ้มหวานมาให้กับผม

“เธอบอกว่าอีก 3 วันหมอนัดตรวจครรภ์ ฉันขอดูใบนัดหน่อยได้ไหม?”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวโมนาไปเอามาให้ดูนะคะ”

“...” ผมมองตามแผ่นหลังบางไปจนลับตา ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่ผมจะเดินสำรวจไปรอบๆ ห้อง สายตาของผมไปสะดุดเข้ากับถ้วยจานชามมากมายที่วางอยู่ในซิงค์ล้างจาน

“ผมหญิงอยู่ตัวคนเดียวใช้จานชามเยอะขนาดนี้เลยรึไง”

ผมพึมพำออกก่อนที่จะเดินไปใกล้ถังขยะที่วางอยู่ไม่ไกล ผมใช้เท้าเหยียบเพื่อเปิดถังขยะตรงหน้าออก ก่อนที่ผมจะแสยะยิ้มร้ายออกมาทันทีที่เห็นของที่อยู่ข้างในนั้น

“ผู้หญิงที่กำลังท้องคงจะดื่มเบียร์ไม่ได้หรอกนะ”

ผมเดินสำรวจห้องนอนไปเรื่อยๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าชั้นวางรองเท้าขนาดใหญ่ ผมเปิดชั้นวางตรงหน้าออกก่อนจะเดินรองเท้าสนสูงมากมายวางเรียงรายกันอยู่ ก่อนที่สายตาของผมจะไปสะดุดเข้ากับรองเท้าผู้ชายขนาดใหญ่คู่หนึ่ง

“เหมือนจะลืมเก็บคู่นี้สินะ”

...

“พี่สกาย!!!” โมนาเอ่ยเรียกผมออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่เธอจะรีบเดินเข้ามาหาผม

“เธอท้องอยู่ไม่ใช่รึไงจะรีบเดินไปไหนล่ะ?” ผมเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าออกมาด้วยความสงสัย

“โมนาก็คิดว่าพี่สกายหนีกลับไปแล้วเสียอีก”

“หึหึ ฉันจะหนีเธอไปไหนได้ล่ะ” ผมหัวเราะออกมาอย่างชอบใจก่อนจะเอ่ยบอกกับออกไปเสียงอ่อนอย่างชอบใจในท่าทางของเธอ ร่างบางเธอเข้ามานั่งลงข้างกายของผมก่อนที่เธอจะยื่นเอกสารในมือมาให้ผมได้ดู

“เดี๋ยวอีก 3 วันข้างหน้าฉันจะมารับเธอไปหาหมอ” ผมอ่านเอกสารตรงหน้าจนครบถ้วนทุกบรรทัด ก่อนที่ผมจะเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ

“พี่สกายไม่อยู่กับโมนาเหรอคะ?” หญิงสาวเอ่ยถามผมขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนที่มือบางของเธอจะดึงแขนแกร่งของผมเอาไว้

“ฉันมีงานที่ต้องทำเธอก็น่าจะรู้ดี เอาไว้ฉันจะมาหาบ่อยๆ”

“ก็ได้ค่ะ” โมนาปล่อยแขนของผมออกจากการจับกุมของเธออย่างยอมจำนน

ผมออกมาจากห้องพักของโมนาก่อนจะเดินไปยังรถหรูของตัวเองที่จอดอยู่ยังลานจอดรถในทันที ตลอดทางที่เดินไปผมก็ต่อสายหาลูกน้องคนสนิทของผมไปด้วย

“ไอ้วิช”

(ครับนาย)

“ฉันอยากให้หาคนที่อยู่ข้างกายยัยนั่นเพิ่มโดยเฉพาะผู้ชาย และให้คนของเราคอยจับตาดูที่คอนโดของยัยนั่นเอาไว้ให้ดี”

(นายกำลังจะบอกว่าโมนาไม่ได้อยู่คนเดียวอย่างที่นายคิดจริงๆ ใช่ไหมครับ?) ปลายสายเอ่ยถามผมออกมาด้วยความสงสัย

“ใช่!!! แล้วตอนนี้แฮกระบบกล้องวงจรปิดของคอนโดนี้ไปถึงไหนแล้ว” ผมเอ่ยถามปลายสายออกไปเสียงเรียบ ก่อนจะสตาร์ทรถหรูของตัวเองและขับออกไปทันที

(เหลือขั้นตอนสุดท้ายแล้วครับนาย)

“หึหึ ทำดีมาก”

[ชูใจ]

คฤหาสน์ของฮันเตอร์

แดดในช่วงบ่ายแก่ของวันเริ่มอ่อนลงบ้างแล้วฉันจึงออกมาเดินเล่นบริเวณสวนหลังบ้าน ก่อนที่เสียงของพี่ตะวันจะดังขึ้นมาจากบริเวณประตูหลังบ้าน

“ชูใจอยู่ในสวนค่ะคุณป้า” ฉันหันไปมองตามเสียงนั้นก่อนจะเห็นพี่ตะวัน ม๊าและป๊าของพี่สกายกำลังยืนอยู่ไม่ไกล

“คุยกันตามสบายนะคะ ตะวันขอตัวก่อนค่ะ”

“จ้ะ”

“ม๊า ป๊าสวัสดีค่ะ” ฉันยกยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองคนตรงหน้าอย่างนอบน้อม

“หนูตะวันเป็นยังไงบ้างลูก? ป๊ากับม๊าขอโทษนะที่ไม่ได้เข้าไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล” ม๊าเอ่ยบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ก่อนที่ม๊าจะเดินเข้ามาประคองร่างบางของฉันให้เดินตามเธอเข้าไปนั่งลงยังเก้าอี้ม้าหินอ่อนที่อยู่ไม่ไกล

“หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ ชูใจก็แค่พักผ่อนน้อยเลยเป็นลมไปน่ะค่ะ”

“โถลูก!!! หนูคงจะเสียใจมาก ม๊าขอโทษนะลูกนะ” ม๊าเอ่ยบอกกับฉันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ก่อนที่ป๊าจะเอ่ยสมทบขึ้นอีกคน

“ป๊าขอเป็นตัวแทนของคนในครอบครัว...ป๊าขอโทษหนูชูใจด้วยนะลูกกับเรื่องที่เกิดขึ้น”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้วและอีกอย่างป๊ากับม๊าไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ต้องขอโทษหนูหรอกนะคะ” ฉันเอ่ยบอกกับผู้ใหญ่ทั้งสองคนออกไปเสียงอ่อน พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับพวกท่าน

“ชูใจต่างหากที่ต้องขอโทษป๊ากับม๊าที่ทำให้งานแต่งล่ม” ฉันยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษทั้งสองตรงหน้าอย่างนอบน้อม

ฉันรู้สึกผิดจริงๆ ที่ตัวเองตัดสินใจทำแบบนั้น แต่ถ้าฉันไม่สบายใจที่จะแต่งงานกับพี่สกายจริงๆ ฉันก็ไม่อยากฝืนใจของตัวเอง ม๊าดึงร่างบางของฉันเข้าไปกอดมือบางของท่านลูบลงที่แผ่นหลังของฉันอย่างปลอบประโลม

“ไม่เป็นไรเลยลูก...ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับม๊า ม๊าก็จะทำแบบเดียวกับที่หนูทำหมือนกัน”

“...”

“เราเป็นผู้หญิงก็อยากฝากชีวิตไว้กับผู้ชายที่รัก และสามารถทะนุถนอมหัวใจของเราได้ แต่ถ้าเขาทำไม่ได้เราก็ขอเลือกอยู่คนเดียวเสียดีกว่า”

ม๊าเอ่ยบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงที่นุ่มละมุน พร้อมกับมือบางของเธอลูบลงที่หัวของฉันอย่างเอ็นดู

ฉันคิดอยู่ตั้งนานว่าฉันควรจะอธิบายให้ป๊าและม๊าของพี่สกายเข้าใจฉันได้ยังไง ฉันจะกล้าสู้หน้าพวกท่านไหม ตอนนี้ความคิดพวกนั้นของฉันมันสิ้นสุดลงแล้ว ม๊ากับป๊ามอบความรักและความอบอุ่นให้กับฉันราวกับว่าฉันเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของท่านจริงๆ

“หนูถือว่าเป็นลูกสาวของป๊ากับม๊าตั้งแต่วันแรกที่หนูเข้ามาที่บ้านของพวกเราแล้ว ไม่ว่าหนูจะอยู่ในสถานะอะไรหนูก็จะเป็นลูกสาวของป๊ากับม๊าตลอดไปจำไว้ให้ดีนะลูก” ม๊าเอ่ยบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม มือหนาของท่านลูบลงที่หัวของฉันอย่างอ่อนโยน

“ชูใจโชคดีจังเลยค่ะ”

ไม่ว่าเรื่องร้ายๆ จะเกิดขึ้นกับฉันกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ฉันก็ยังมีคนที่รักฉันคอยสนับสนุนอยู่เสมอ...

“ม๊าไม่ได้อยากจะมาแก้ตัวแทนลูกชายม๊า แต่ม๊าอยากจะบอกกับหนูว่าตากายเปลี่ยนไปมาหลังจากที่ได้รู้จักกับหนู ตากายเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนที่ดีขึ้นได้แบบนี้ ม๊าเชื่อว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะหนู”

“ม๊าคะ...”

“ม๊ารักหนูนะ”

“หนูก็รักม๊ากับป๊า”

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่เอ็นดูหนู” ฉันเอ่ยบอกกับผู้ใหญ่ทั้งสองคนตรงหน้าเสียงอ่อนเสียงหวาน พร้อมกับซบหน้าลงกับอกของม๊าอย่างออดอ้อน

“เด็กดี”