ตกหลุมรักเข้าจนได้

เช้าวันใหม่ ฉันตื่นสายกว่าปกติเกือบครึ่งชั่วโมง แต่สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือ นอกจากจะไม่มีอาการอ่อนเพลียแล้วยังรู้สึกว่าเมื่อคืนนี้หลับสบายมาก แต่พอขยับตัวเตรียมจะลุกขึ้นเท่านั้นแหละ อาการเมื่อยขบตามตัวโดยเฉพาะบริเวณต้นขากับเอวก็แผลงฤทธิ์ขึ้นมาทันที แล้วก็รู้สึกปวดหน่วงกับปวดแสบตรงร่องสาว

ก็ลำเอ็นของพี่ชายข้างบ้านมันค่อนข้างจะใหญ่ แถมเขายังแรงดีกระแทกหนัก มันก็ต้องมีบอบช้ำกันบ้าง แต่ไม่เป็นไร เจ็บนิดเจ็บหน่อยไม่ว่ากันเพราะเขาทำให้ฉันฟินถึงขีดสุด

เฮ้อ! แต่อาการที่น่าเป็นห่วงที่สุดในตอนนี้ก็คือ อาการคิดถึงพี่ชายข้างบ้านจอมหื่นที่คงแอบย่องลงไปตอนเช้ามืดตามสัญญา

เมื่อคืนตอนนอนกอดกันมันอบอุ่นดีจัง ไม่นึกว่าสุดท้ายแล้วฉันจะตกหลุมรักคนห่ามเถื่อนที่เรียนไม่จบมอหกแบบพี่เอ็มเข้าจนได้ และทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นเร็วมาก

“ผึ้ง! ตื่นหรือยังเนี่ย ทำไมยังไม่ลงมากินข้าว” หม่าม้ามาเคาะประตูห้องพร้อมกับเรียกฉันเสียงดัง ฉันจึงรีบดันตัวขึ้นแล้วตะโกนตอบออกไป

“ตื่นแล้วหม่าม้า หนูตื่นสายเพราะเมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย เดี๋ยวจะรีบอาบน้ำแล้วลงไปเลยค่ะ”

ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จภายในสิบนาที ล้างเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยกลิ่นกายของพี่เอ็ม แล้วก็คราบน้ำคาวของเขาตรงนม เสร็จแล้วก็รีบวิ่งลงไปข้างล่างในสภาพที่ปล่อยผมยาวยุ่งกระเซิง นั่งกินโจ๊กใส่ไข่ที่หม่าม้าเตรียมไว้ให้อย่างหิวโหย โดยมีหม่าม้ายืนหวีผมและถักเปียให้จนเสร็จตอนโจ๊กหมดชามพอดี จากนั้นจึงคว้ากระเป๋านักเรียน ใส่รองเท้าวิ่งออกไปยังป้ายรถเมล์เพราะกลัวว่าจะไปโรงเรียนสาย

และมันก็เป็นเหมือนที่ฉันคิดเอาไว้ไม่มีผิด พี่เอ็มขับมอเตอร์ไซค์ไปดักรอฉันอยู่ตรงใกล้ๆ ป้ายรถเมล์เรียบร้อยแล้ว พอเห็นฉันก็ส่งยิ้มกว้างมาให้แต่ไกล ส่วนฉันก็รีบยิ้มตอบเขาทันที คนตัวโตแววตาเป็นประกายน่ารัก ไม่รู้ทำไมวันนี้ฉันถึงเห็นเขาหล่อกว่าทุกๆ วัน แถมยังใจเต้นแรง อยากรีบๆ วิ่งขึ้นรถไปกอดเอวเขาตอนนี้เลย บ้าจริงๆ เลยตัวเรา ตกหลุมรักเขาเข้าจนได้

“วันนี้ตื่นสายเหรอผึ้ง” พี่ชายสุดหล่อข้างบ้านยกยิ้มถามแบบกวนๆ

เดี๋ยวก่อน! พี่ชายสุดหล่อข้างบ้านงั้นเหรอ นี่สายตาของฉันมองเขาเปลี่ยนไปแล้วสินะ งั้นเดี๋ยวอีกหน่อยก็คงจะกลายเป็นพี่ชายสุดที่รักข้างบ้านแล้วล่ะ

“ยังจะมีหน้ามาถามอีก” แกล้งยิ้มกวนตอบกลับไป แต่แบบนี้ก็หายห่วง เพราะถ้าซ้อนมอเตอร์ไซค์ของพี่เอ็มไปโรงเรียน ถึงแม้จะตื่นสายแต่ก็อาจจะถึงโรงเรียนก่อนเวลาปกติเสียด้วยซ้ำ

ยังไม่ทันที่ฉันจะก้าวขึ้นรถ ก็โดนเขาฉกหอมแก้มเข้าฟอดใหญ่

“พี่เอ็ม ห้ามทำรุ่มร่ามในที่สาธารณะ”รีบปรามทันที ดูสิ! คนที่ป้ายรถเมล์หันมามองเราสองคนด้วย นี่ถ้าเป็นลูกค้าที่ร้านแล้วจำฉันได้จะทำยังไง

ฉันนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์เขาจนไปถึงโรงเรียน พี่เอ็มขับลัดเลาะมาตามตรอกซอกซอยก่อนจะออกสู่ถนนใหญ่ที่ใกล้จะถึงโรงเรียน

“เร็วมากจริงๆ พี่เอ็ม ผึ้งมาถึงก่อนเวลาปกติซะอีก”

“งั้น เดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับกลับนะผึ้ง”

มีคนคอยขับรถรับส่งแล้วสินะ ดีจัง! รู้สึกอบอุ่นและมีความสุขเวลาที่มีใครสักคนรอคอยที่จะเจอเราทุกเช้าเย็น

“อืม แล้วเจอกันนะพี่เอ็ม” ฉันส่งยิ้มหวานให้พี่ชายข้างบ้าน ที่ดูเหมือนวันนี้จะหล่อกว่าเมื่อวาน จากนั้นก็เดินไปทางประตูโรงเรียน พอหันกลับไปก็เห็นเขายังคงนั่งยิ้มอยู่บนรถ ไม่ยอมออกรถกลับไปซะที ที่เมื่อคืนเขาบอกว่าเขาติดฉันนั้นท่าจะจริง เขาหลอกฟันฉันแต่ก็ไม่ยอมทิ้ง กลับจริงจังยิ่งกว่าเดิม

แล้วอนาคตของเราสองคน… มันจะเป็นแบบไหนกัน

เมื่อได้เวลาเลิกเรียนฉันก็เดินลงบันไดมาอย่างเชื่องช้า โบกมือลาเพื่อนๆ ตามปกติ แต่ยังไม่ทันจะเดินไปถึงประตูโรงเรียนก็เจอพี่ชายข้างบ้านยืนยิ้มกว้างมองฉันโดยมีถุงขนมถุงโตอยู่ในมือ

“พอดีพี่มาถึงเร็วน่ะ เลยขอเข้ามานั่งรอผึ้งตรงข้างป้อมยาม พี่ซื้อขนมที่ผึ้งชอบมาให้ด้วยนะ”

“อืม” ฉันพยักหน้ารับ ใบหน้าสวยหวานพยายามคลี่ยิ้มกลบเกลื่อนความกังวล

“มีอะไรหรือเปล่าผึ้ง” พี่เอ็มขมวดคิ้วถาม เมื่อครู่คงสังเกตเห็นว่าฉันเดินหน้าเศร้าออกมาสินะ

“วันนี้มีสอบเก็บคะแนนวิชาฟิสิกส์ แต่ผึ้งทำข้อสอบไม่ค่อยได้” ฉันบอกความจริงเขาไป เมื่อคืนไม่ได้อ่านหนังสือเลย แถมข้อสอบวิชานี้มันยังยากมากด้วย

“แล้วต้องเศร้าขนาดนี้เลยเหรอผึ้ง แค่สอบเก็บคะแนนเอง” คนตัวโตพยายามพูดกลั้วหัวเราะให้บรรยากาศผ่อนคลายพร้อมกับยื่นถุงขนมมาตรงหน้าฉัน

“ตอนสอบกลางภาคคะแนนก็ไม่ค่อยดีนะพี่เอ็ม”

ตอบเสียงอ่อยอ่อนพร้อมกับรับถุงขนมในมือเขามาเปิดดู แล้วก็ต้องพบกับความประหลาดใจ

“เอแคลร์นูเทลล่ากับเอแคลร์นมสด โมจิครีมมัทฉะสตรอเบอร์รี่ ซอฟท์เค้กครีมมะพร้าว แล้วก็นมกล้วยเกาหลี” นี่มันของโปรดของฉันทั้งนั้นเลยนี่นา

“พี่เอ็ม! นี่พี่เอ็มรู้ได้ยังไงว่าผึ้งชอบกิน…”