ตอนที่ 13 ‘รุ่งอรุณ...เช้าวันใหม่

ทางด้านกิ๊ก ที่เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์ของเพื่อนสาว หวังว่าจะมีการติดต่อกลับมา แต่นี้ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ที่เธอเดินกระสับกระส่ายไปมาในห้อง   คอนโดของเพื่อนสาวหลังจากที่เธอต้องเป็นฝ่ายไปขยับรถของเพื่อนออกจากผับที่เกิดเรื่องเพราะเจ้าหน้าที่ตำรวจก็กรูกันเข้ามา แต่จากที่เธอเฝ้ามองกลุ่มวัยรุ่นที่ถูกทางเจ้าหน้าคุมตัวไม่มีแม้แต่เงาเพื่อนสาว

               “หญ้า!....แกไปอยู่ไหน?....แกต้องไม่เป็นอะไร...แล้วฉันจะเอาหน้าไปเจอ... ‘เขาคนนั้น’...ได้ยังไง?...ช่วยติดต่อกลับมาสักทีเถอะ”

‘รุ่งอรุณ...เช้าวันใหม่’

               กอหญ้าที่ขยับตัวหลังจากได้พักผ่อนอย่างเต็มที่...คิ้วบางเริ่มขมวดเข้าหากันทีละน้อยเมื่อดวงตาบ่งบอกถึงเชื้อชาติเริ่มพบสิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นตา ดวงตาเบิกกว้างขึ้น เมื่อสติเริ่มเข้าครอบครองสมอง เมื่อสมองเริ่มทำงาน มือบางเลิกผ้าห่มเล็กน้อย ดวงตาคมที่เบิกกว้างอยู่แล้วกว้างขึ้นอีก เมื่อกอหญ้าเริ่มรับรู้ว่าตัวเองเกือบเปลือยเปล่า เธอสวมเพียงบิกินี่ปกปิดสิ่งล้ำค่าของความเป็นหญิงของเธอเพียงชิ้นเดียว เนื่องจากกอหญ้าไม่ใช่คนขี้ตกใจอะไร แต่สำหรับเรื่องนี้มันเกินกว่าที่เธอจะไม่ตกใจไม่ได้....สายตาเร็วทันสมองเมื่อบนร่างกายเธอเหนือผ้าห่มมีวงแขนใหญ่โอบรัดเธออยู่

               “….มันไม่ใช่เรื่องจริง!...หญ้าแกกำลังฝัน” กอหญ้าปิดเปลือกตาลงทันที พร้อมกับร้องบอกตัวเองในหัว ไม่เปล่งเสียงอะไรออกมาทั้งสิ้น

               แต่เมื่อดวงตาคมเปิดขึ้นอีกครั้ง ริมฝีปากเม้มปิดสนิททันที ร่างบางเกร็งแข็งอย่างอัตโนมัติ กอหญ้าพยายามหายใจเข้าหายใจออก ย้ำเตือนตัวเองว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ‘สติ’.... ‘สติ’ แต่แล้วเมื่อดวงตาค่อยๆเลื่อนขึ้นไปมองหน้าเจ้าของวงแขนนั้น.... “...อุ๊บ!!!!....พระเจ้า!!!!....” กอหญ้าปิดปากกลบเสียงร้องในคอทันที ถึงแม้เขาจะหลับอยู่แต่เธอก็จำเขาได้!...คริสต์ มาร์ติน เชียร์เลอร์

               “มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับฉันเนี่ย!!!...พ่อจ๋า!...หญ้าต้องทำยังไง...” ในขณะที่กอหญ้ากำลังกระวนกระวายอยู่ในใจ.....

               “ตื่นแล้วเหรอ?...” กอหญ้าดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งทันที เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียงของตัวเอง

               “อื้ม...ๆ...อื้ม...” กอหญ้าตอบกลับด้วยการพยักหน้าและเสียงในคอ และค่อยๆขยับร่างบางของตนถอยห่างจากข้างกาย คริสต์ ที่ยังนอนในท่าเดิม โดยที่วงแขนยังพาดไว้บนตัวเธอ ถึงแม้จะมีผ้าห่มขวางกั้นอยู่ก็ตาม

               คริสต์มองหญิงสาวที่พยายามจะเอาตัวเองหายเข้าไปในใต้ผ้าห่ม “แม่คุณ...มันไม่สายไปหน่อยเหรอ?” คริสต์แอบคิดขำๆในใจ

               “จำอะไรได้บ้าง?” คริสต์ถามกลับ พร้อมกับขยับเท้าแขนข้างที่ว่าง เพื่อหันมาคุยกับเธอ และตั้งใจไม่เอาแขนที่พาดบนตัวเธอออก เขาก็แค่จะแหย่! แกล้งเธอเล่น ขำๆ เพราะยิ่งเห็นท่าทางแบบนี้แล้ว ยิ่งอยากแกล้ง...

               “โอ้ย!...แล้วทำไมต้องมาถามและอยากรู้เอาตอนนี้...หลังจากนี้ไม่ได้   เหรอ...แล้วทำไมไม่เอาแขนบ้า!นี้ออกไปสักที...มันหนักนะ!!!” กอหญ้าคิดในใจ และให้คำตอบกับคำถามของคริสต์เป็นการส่ายหน้าไปมา โดยที่ยังคงใช้ผ้าห่มปกป้องใบหน้านั้นอยู่ครึ่งอยู่ เพราะเธออยากจะให้มันจบๆ เร็วๆ สักที

               คริสต์อมยิ้ม...ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเธอกำลังเขินอาย และต้องการหลบหน้าหลบตาเขา...

               “เฮ้ย!!!!....ฉันคงลีลาแย่มาก!...จนไม่เป็นที่จดจำเลย” คริสต์แกล้งเปรยออกไปด้วยเสียงที่เศร้าเสียใจ...

               “ห๊า!!!!....อะ...อะไรนะ!!!....” เสียงแรกของกอหญ้าที่ฟังเป็นคำ ดังออกมา อย่างตกใจพร้อมกับลดผ้าห่มเปิดเผยใบหน้าของตัวเองมากขึ้น พร้อมเปิดเผยดวงตาที่โตจ้องมองใบหน้าคริสต์

               “ฉันบอกว่า!...ลีลาของฉันคงไม่เป็นที่ประทับใจของเธอล่ะสิ...เธอถึงจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนนี้เราสองคน...” คริสต์หยุดพูดพร้อมส่งสายตาสื่อความประสานไปกับดวงตานั้น

               “……….” กอหญ้าเกิดอาการหาเสียงของตัวเองไม่เจอ ดวงตาเบิกกว้าง นิ่ง ร่างกายเธอนิ่ง ช็อค!!!...ใช่เธอช็อค! กับสิ่งที่ได้ยิน...

               “เฮ้!!!...” คริสต์ขยับตัวลุกนั่งทันทีอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ หญิงสาวตรงหน้าก็นิ่งไปเฉยๆ สองมือเข้าจับไหล่บางพร้อมกับเขย่าร่างบางเบาๆ “...คุณ...คุณ...เธอ...เป็นอะไรไป” ตอนนี้เป็นคริสต์ที่เริ่มใจไม่ดี ตั้งแต่เกิดมาก็พึ่งเคยเจอผู้หญิงที่ร้องแหกปากกับเขาไม่เป็น... 

              “ยายเด็กบ้า!...เพี๊ยะ!!!”

               “โอ้ย!...” กอหญ้าร้องออกมา เมื่อใบหน้าเธอกลายเป็นแหล่งเกิดเสียง เมื่อมือใหญ่ของคริสต์สัมผัสที่มากกว่าคำว่าอ่อนโยน จนทำให้แก้มเนียนแดงเล็กน้อย  “...ฉันเจ็บนะ!...”