7 - สร้างความเชื่อมั่น

สร้างความเชื่อมั่น

กลับมาทางด้านของพงศกรคนหน้ามึน ที่ตอนนี้เวลาจวบจนมาถึงดึกแล้ว แต่คนหน้ามึนยังคงอยู่ที่ห้องเช่าน้อยของหญิงสาวอยู่ ไม่ยอมกลับที่ของตัวเองไปสักที

“พี่เพชร” หญิงสาวเอ่ยเรียกคนหน้ามึนขึ้น เมื่อเห็นว่านานมากแล้วร่างสูงก็ไม่ยอมที่จะลุกออกไปไหนเลย แถมยังนอนลงบนที่นอนของเธออย่างสบายใจเฉิ่ม ราวกับว่าเป็นที่ของตัวเอง

“ครับ”

“คือ...”

“อะไรเหรอ” ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นถาม แต่กลัยังคงนอนอยู่ที่เดิม

“ดึกมากแล้วค่ะ น้องว่า...” หญิงสาวเอ่ยบอก เมื่อเห็นว่าเป็นเวลาดึกมากแล้ว

“พี่จะนอนที่นี่ครับ” ร่างสูงลุกขึ้น พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“ห๊า...” หญิงสาวเบิกตากว้างขึ้นมาทันที ที่ได้ยินคนหน้ามึนพูดออกมา

“พี่เมื่อยมากเลย ขับรถกลับไม่ไหวแล้วล่ะ” พงศกรเอ่ยบอก พร้อมกับท่าทางนวดแขนของตัวเองให้หญิงสาวเห็น

“แต่พี่เพชร...”

“อยากไปอาบน้ำก็อาบไปสิ พี่ไม่แอบดูหรอก” ร่างสูงพูดขึ้นบอก เมื่อสีหน้าของหญิงสาวเป็นกังวล พยายามจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง

“พี่เพชรทำไมพี่หน้ามึนแบบนี้ล่ะค่ะ” หญิงสาวต่อว่าออกมาทันที เพราะไม่รู้ว่าจะทำเป็นไรกับคนตีมึนแบบนี้ดี

“ยอมรับครับ” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยน้อมรับออกมา

“เฮ้อ...” หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

“ทำไมไม่ไปอาบน้ำล่ะ จะนอนแบบนี้เหรอ” ร่างสูงถามขึ้นมา เมื่อหญิงสาวมานั่งบนที่นอน

“ก็พี่...” ใบหน้าที่วิตกกังวลเผยให้เห็นออกมาทันที

“พี่ไปอาบก่อนเองครับ ขอผ้าเช็ดตัวหน่อย” ร่างสูงลุกขึ้นบอก พร้อมกับยื่นมือไปขอผ้าเช็ดตัวกับหญิงสาว

“...” หญิงสาวเอาแต่นั่งเม้มปากแน่น เงียบไม่ยอมที่พูดอะไรออกมา พร้อมกับสายตามองร่างสูงอย่างรู้สึกโมโหไม่น้อย

“เร็วสิ ขอกางเกงเปลี่ยนด้วยน่ะ” ร่างสูงย้ำอีกครั้ง

“ไม่มีค่ะ” มือกอดอกพร้อมกับใบหน้าที่ไร้รอยยิ้ม บ่งบอกถึงความไม่พอใจ ตอบออกมา ยิ่งแต่สายตาไม่ต้องพูดถึง มันแสดงออกว่าเธอกำลังน้อยใจ ผิดหวังและตัดเพ้ออยู่ในนั้น

“ไม่เป็นไร พี่แก้ผ้านอนก็ได้”

“พี่เพชร...” หญิงสาวเมื่อทำอะไรคนร่างสูงไม่ได้ เลยตะคอกเสียงใส่ แล้วลุกขึ้นจำใจเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้แก่ร่างสูง อย่างเลี่ยงไม่ได้

“ล้อเล่นครับ”

“บักเฒ่าเอ้ย...” (ตาแก่เอ้ย) หญิงสาวสบถด่าออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดของเธอทันที อย่างเหลืออด

ร่างสูงหัวเราะชอบใจออกมาทันที ถึงจะฟังไม่ออกก็เถอะ แต่แค่ได้แกล้งเธอก็มีความสุขไม่น้อย มือหนารับผ้าเช็ดตัวมาจากหญิงสาว แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำต่อทันที

“ห้ามแอบดูน่ะ”

สักพักร่างสูงก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า เอวหนาผูกผ้าขนหนูไว้หมิ่นเหม ผมเปียกชุ่มตกลงมาปิดที่หน้าผาก ใบหน้าอันหล่อเหล่าที่ดูอ่อนกว่าวัยมามาก

“มีแต่กางเกงกีฬาตัวนี้ค่ะ พอดีน้องรับหิ้วแล้วลูกค้าปฏิเสธ เลยเก็บไว้เอง ไม่รู้ว่าพี่พอจะใส่ได้หรือเปล่าสินค้าราคาตลาดนัดแบบนี้” หญิงสาวยื่นกางเกงกีฬาขาสั้นไปให้เมื่อร่างสูงออกมาจากห้องน้ำ

ร่างสูงรับไปใส่โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วดึงผ้าขนหนูที่พันรอบเอวไว้ออกมา ยกขึ้นเช็ดผมของตัวเองต่อ พร้อมกับสายตาที่กวาดสำรวจมองดูรอบๆห้อง กลับไม่เจอถึงถามขึ้น

“มีไดร์เป่าผมไหม”

“ไม่มีค่ะ” หญิงสาวตอบออกมาตามตรง

“อ้าว...แล้วน้องใช้อะไรเป่าผมล่ะ” ร่างสูงถามออกมาอย่างสงสัย เพราะดูผมของคนร่างบางแล้ว ยาวกว่าผมของเขาเป็นไหนๆ

“นี้ไงค่ะ” หญิงสาวเอ่ยตอบพร้อมกับชี้นิ้วไปที่พัดตั้งโต๊ะ ตรงปลายที่นอน

“นี้เนี้ยน่ะ” ร่างสูงหน้าเหวอออกมาทันที แล้วถามย้ำกลับไป

“ค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ออกไปเอาของที่รถก่อน น้องอาบน้ำเถอะ ดึกมากแล้ว”

ร่างสูงเดินเปิดประตูออกไป ทั้งๆที่ตัวไม่ใส่เสื้อ มีเพียงกางเกงกีฬาตัวเดียว ถามด้านในยังโล่งห้อยโตงเตงอีกด้วย

เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ร่างสูงหอบของพะรุงพะรังเข้ามาภายในห้องของเธอคืน แล้วหยิบเสื้อยืดที่ไปเอามาจากรถสวมใส่ทันที สายตามองหาปลั๊กไฟ เพื่อที่จะเสียบไดร์เป่าที่นำออกมาจากรถของเขา

ร่างบางออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับด้วยชุดนอนกางเกงขาสั้นเท่าเข่าที่สวมทับร่างกายมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่างบางเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กที่เช็ดผมออกมาด้วย ความธรรดาที่ดูจะดึงดูดสายตาแก่ร่างสูงยิ่งนัก สายตาคมจ้องมองไม่วาง และวางไดร์เป่าผมลงจากมือทันที

“มานั่งตรงนี้สิ พี่เป่าผมให้” มือหนาตบลงตรงที่นั่งข้างๆเขา เรียกคนร่างบางให้มานั่งลงใกล้

“พี่ไปเอามาจากไหน...” หญิงสาวเดินไปนั่งลงอย่างว่าง่าย แล้วถามขึ้นมาทันที เมื่อเห็นสิ่งของที่ไม่ใช่ของในห้องเธอ

“ก็ในรถพี่มี” ร่างสูงตอบออกมาตามตรง เมื่อเธอถาม

“เสื้อก็ด้วยสิน่ะ” รวมถึงเสื้อที่ร่างสูงใส่อยู่ตอนนี้ด้วย

“อื้ม แต่แค่ไม่มีกางเกง ปกติก็จะติดรถไว้ตลอดชุดสองชุด” ร่างสูงพยักหน้ารับเชิงเป็นคำตอบ แล้วอธิบายให้เธอฟังไปตามความจริง

“คงจะค้างที่อื่นบ่อยสินะ” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูประชดประชันทันที

“ไม่เคย”

“...” หญิงสาวเงียบปากทันที

ร่างสูงเปิดเครื่องไดร์เป่าผมต่อทันที ต่อครั้งนี้เป็นผมของหญิงสาว ไม่ใช่ผมของเขา มือหนาขยี้ผมยาวของเธออย่างเบามือ ด้วยท่าทีที่ดูเป็นชำนาญไม่น้อย

“นอกจากที่บ้านและคอนโดฯ ก็ไม่เคยไปค้างที่ไหน” เสียงทุ้มพูดออกมา เมื่อทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

“...” หญิงสาวไม่เอ่ยตอบอะไร เอาแต่นั่งอยู่นิ่งๆ ให้ร่างสูงเป่าผมให้เธอต่อ

“มีอะไรอยากถามพี่ไหม” ร่างสูงถามขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่นั่งเงียบ

“ใครอยากจะถามพี่กัน” น้ำเสียงปนความน้อยใจพ่นออกมาเบาๆจากปากของเธอ

“ไม่รู้สิ เผื่อคนแถวนี้ อยากรู้เรื่องส่วนตัวของพี่”

ไม่นานผมของหญิงสาวก็แห้งด้วยฝีมือของพงศกร มือหนาจัดการถอดปลั๊กเก็บของให้เรียบร้อย แล้วเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนทันที โดยที่หญิงสาวไม่ทันจะเอ่ยอนุญาตเสียด้วยซ้ำ

“พี่เพชรลุกขึ้นมาเลย นี้มันที่นอนน้องน่ะ” ร่างบางพยายามดึงแขนของร่างสูงให้ลุกขึ้นจากที่นอนของเธอ

“น้องก็นอนลงมาสิ” ร่างสูงไม่พูดปากเปล่า ดึงหญิงสาวลงมานอนด้วยกันทันที แถมกอดเธอเอาไว้อีกด้วย

“ว้ายยย”

“นอนด้วยกันนี้แหล่ะ พี่นอนไม่ดิ้นหรอก” เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนตัวเล็กในอ้อมกอด ที่พยายามจะดิ้นหนีออกจากแขนแกร่ง

“แต่น้องไม่ชินนอนกับคนอื่น” หญิงสาวเอ่ยบอกเหตุผล

“ก็หัดทำความคุ้นชินสิ นอนเถอะดึกมากแล้ว พรุ่งนี้พี่มีงานต่อ” ร่างสูงเอ่ยเพียงแค่นั้น ก็หลับตาลงแถมกระชับอ้อมกอดที่แน่นขึ้น

“พี่เพชร กอดไว้แบบนี้แล้วน้องจะนอนยังไง” หญิงสาวแย้งขึ้นมา

“ก็นอนให้พี่กอดอยู่แบบนี้แหล่ะ ห้ามดิ้นน่ะ ไม่อย่างนั้นจะไม่ใช่แค่กอด” เสียงทุ้มเริ่มเอ่ยขู่ขึ้นมา เมื่อคนร่างบางเอาแต่จะดิ้น  

“พี่เพชร” ปรียาภัทรตาลุกวาวขึ้นมาทันที

“ฝันดีครับ ฟอด...” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบที่ข้างใบหูของหญิงสาว แล้วขโมยหอมแก้มเธอไปหนึ่งฟอดอย่างอดไม่ได้