8 - ถูกที่ แต่ผิดเวลา  

 

ถูกที่ แต่ผิดเวลา

รุ่งเช้า

สองร่างหนุ่มสาวกอดกันกลมเกลียวหลับสนิทอย่างไม่รู้สึกตัว ร่างสูงที่เป็นฝ่ายลืมตาขึ้นมาก่อนเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาที่ดังรบกวนไม่ยอมหยุดมาเป็นระยะแล้ว

มือหนาข้างที่ว่างเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ดังไม่ยอมหยุดขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่โทรฯมารบกวน จึงกดปิดเสียงเงียบทันที แล้วทิ้งตัวลงนอนเช่นเดิม สายตาคมจ้องมองไปที่ใบหน้าสวยที่ยังคงหลับบนแขนแกร่งของเขาเพราะห้องของเธอมีหมอนแค่ใบเดียว ใบหน้าสวยที่หลับสนิทนั้นช่างน่าหลงใหลเสียเหลือเกิน มือสากลูบไปแก้มป๋องนั้นอย่างเบามือที่สุด แล้วใบหน้าที่มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“อื้อ...” เสียงครางอู้อี้ออกมาจากร่างบาง เมื่อถูกรบกวนการนอนของเธอ

“ตื่นได้แล้ว...” เสียงทุ้มถามขึ้น เมื่อรับรู้ถึงแรงขยับของหญิงสาว ที่หนุนแขนเขาแทนหมอนแทบทั้งคืน

“เช้าแล้วเหรอ” เสียงอู้อี้ถามขึ้น พร้อมกับขยับตัวออกจากแขน แล้วลุกขึ้นมานั่งบิดขี้เกียดไปมาอยู่สักพัก

“อื้ม...” ร่างสูงของพงศกรพยักหน้ารับ แล้วลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับบีบนวดแขนตัวเอง ที่ตอนนี้รู้สึกชาไปทั้งหมด

“พี่เพชร พี่ปวดแขนเหรอ” หญิงสาวถามขึ้น เมื่อเห็นเขาบีบทุบที่แขน เพราะเขาใช้แขนของตัวเองให้เธอหนุนแทนหมอนแทบทั้งคืน

“ไม่เป็นไร...” ร่างสูงเอ่ยบอก แล้วรีบดึงพามาห่มเป้าตัวเองไว้ทันที

“แต่ดูพี่จะปวดมากน่ะ...น้องนวดให้นะ” หญิงสาวไม่พูดเปล่า จะขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ เพราะสังเกตุเห็นใบหน้าที่ปกปิดไม่มิดของร่างสูง

“อะ เอย พี่ไม่เป็นอะไร” พงศกรห้ามเอาไว้เสียก่อน พร้อมพยายามจะขยับหนี เพราะตอนนี้อารมณ์เริ่มจะร้อนระอุขึ้นมา พยายามขบอารมณ์เอาไว้

“แต่แขนพี่...” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นถาม

“น้องรีบไปเข้าห้องน้ำก่อนเถอะ...” เสียงทุ้มบอกอีกครั้ง แล้วขบกรามเอาไว้แน่น

“...” หญิงสาวยังคงจ้องมองร่างสูงนิ่งอย่างสงสัย เขาเป็นอะไรกันแน่

“ไปได้แล้ว ก่อนที่พี่จะห้ามตัวเองไม่ได้” ร่างสูงเอ่ยบอก พร้อมกับสลัดผ้าห่มทิ้ง แล้วก้มลงมองเป้าตัวเอง เพื่อสื่อให้หญิงสาวรับรู้

“พี่เพชร...บักเฒ่าเอ้ย จังไรคัก”(พี่เพชร...ตาแก่เอ้ย ลามกจังเลย) หญิงสาวเบิกตากว้างขึ้นมาทันที ที่ได้เห็นตัวตนตั้งโด่งขึ้นมาทักทายเธอ ผ่านกางเกงกีฬาตัวบางที่เธอให้เขาใส่ พร้อมกับพ่นคำด่าออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดทันที

“นี่ด่าพี่เหรอ...แน่จริงก็ช่วยด่าภาษาที่พี่ฟังออกสิ”

“...” หญิงสาวรีบวิ่งหน้าตั้งเข้าห้องน้ำโดยไม่พูดไม่จาอะไรออกมาสักคำ เพราะความเขินอาย นี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นของผู้ชายกับตา ถึงแม้จะมีอะไรปกปิด แต่มันใหญ่หน้ากลัวมาก

“หึหึ...มึงก็ตื่นถูกเวลาสะเหลือเกินน่ะ” ร่างสูงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ แล้วสาดคำด่าน้องชายของตัวเอง ที่ชี้โด่งอยู่กลางเป้าไม่ยอมสงบอยู่ตอนนี้

ณ บริษัทฯ

ร่างสูงกลับมาจากส่งปรียาภัทรที่มหาวิทยาลัยเสร็จแล้ว หลังจากนั้นจึงแวะเข้าไปในบริษัทอันแสนเงียบต่อ เพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุดของพนักงานในหลายๆแผนก ซึ่งปกติแล้ววันแบบนี้ของทุกเดือนเขาก็จะหยุด และแวะกลับบ้านไปหาครอบครัว แต่วันนี้กลับเข้ามาหอบเอางานที่ทำค้างไว้

“โทรหาก็ไม่รับ ติดสาวที่ไหนวะ” เสียงทุ้มของอัศนัยพ่นออกมาทันทีที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของพงศกรอย่างถือวิสาสะ

“มือก็เอามานี้ทำไมไม่รู้จักเคาะ สาวอะไรที่ไหนกัน ไม่มีทั้งนั้นแหละ” พงศกรต่อว่าเพื่อนออกไปทันที ที่บุกเข้ามาแบบไม่ได้บอกกล่าว

“ไม่มีก็ดีแล้ว” ร่างสูงของอัศนัยพูดออกมาพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาทันที

“แล้วมาทำไมแต่เช้า มีอะไร” พงศกรถามออกไปทันที

“เปล่า...บังเอิญผ่านมา” อัศนัยเฉไฉตอบออกมา เพราะแท้จริงแล้วเขาตั้งใจมาหาโดยเฉพาะเลย

“เหรอ...”

“อื้ม...แต่ก่อนที่กูจะแวะมาที่นี่ บังเอิญเห็นรถมึงออกมาจากมหาลัย มึงไปทำอะไรที่นั่น น้องมึงก็ไม่ได้เรียนเสาร์อาทิตย์นี้” อัศนัยพยักหน้าตอบ แล้วถามเพื่อนออกไปอย่างสงสัย

“กูแค่...” พงศกรชะงักทันที แล้วไม่รู้จะเอ่ยตอบเพื่อนแบบไหนดี

“หรือว่า...มึงมีเด็ก” อัศนัยถามออกไปอีกที

“เด็กบ้าบออะไร” พงศกรตอบไปแค่นั้น ก็หันมาสนใจงานตรงหน้า เพื่อกลบเกลื่อน

“เออ...ไม่มีก็ไม่มี คืนนี้พอจะมีเวลาให้กูบ้างไหม” เมื่อเห็นว่าเพื่อนตอบแบบนี้ อัศนัยเข้าประเด็นทันที

“อื้ม...ดึกๆน่ะ” พงศกรพยักหน้ารับ รับปากกับเพื่อนทันที

“เลขาหน้าห้อง มึงไปไหน” อัศนัยถามออกมาเมื่อตั้งแต่ที่เข้ามาในนี้ พบกับความเงียบ

“หยุดสิถามได้”

“เออ กูลืมว่ามึงคนขยัน กูกลับล่ะ เจอกันคืนนี้” อัศนัยเมื่อคิดได้เช่นนั้น ก็ขอตัวกลับออกไปทันที

ตกเย็น

มหาวิทยาลัย

เย็นนี้ปรียาภัทรโทรแจ้งพงศกรเรียบร้อยแล้วว่าไม่ต้องมารับ บอกว่าจะไปทำธุระต่อกับเพื่อน ตอนแรกชายหนุ่มไม่ยอม แต่เมื่อแม่โทรมาตามให้กลับบ้าน เพราะเป็นวันเกิดครบสองขวบของหลานชายคนแรกของบ้าน จึงยอมทำตามที่ปรียาภัทรร้องขอ

“เอยเราไปส่งน่ะ” วชิรวิชญ์พูดขึ้นมาทันที ที่ลงมาจากตึก เมื่อถึงเวลาที่ทุกคนต้องกลับบ้านกันแล้ว

“เอ่อ...เรากลับกับแตงน่ะวันนี้พอดีจะไปทำธุระกันต่อ ใช่ไหมแตง” ปรียาภัทรตอบออกไป แล้วเอาภัทรธิดา เพื่อนสนิทมาอ้างทันที

“เอ่อ...ใช่ ไปกันเถอะเอย” ภัทรธิดาที่ตอนแรกไม่รู้เรื่องอะไร แต่พอรู้ว่าเพื่อนหาข้ออ้าง จึงเล่นตามน้ำ แล้วชวนเพื่อนออกไปทันที

“ฟู่ว์ ขอบคุณมากน่ะแตง” ปรียาภัทรพ่นลมออกจากปากมาอย่างโล่ง เมื่อเดินมาพ้นสายตาของวชิรวิชญ์ไกลแล้ว

“ทำไมไม่บอกอชิไปตามตรง ว่าเอยคิดยังไง เป็นแบบนี้ไปนานๆ เราว่าอชิไม่ยอมล้มเลิกแน่” ภัทรธิดาพูดออกมา เมื่อเห้นว่าอยู่กันตามลำพังสองคน

“เราไม่รู้ว่าพูดยังไงดี” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยความกังวล เพราะไม่รู้จะพูดบอกเพื่อนเช่นไร ไม่ให้เสียน้ำใจเพื่อนที่ดีแบบวชิรวิชญ์ดี

“บอกไปตามตรงเลย” ภัทรธิดาเอ่ยบอกออกมา

“เราจะหาเวลาน่ะ...แต่ตอนนี้เรากลับน่ะ” ปรียาภัทรเงียบอยู่สักพัก ก่อนจะตอบเพื่อนออกมา แล้วขอตัวเดินออกไปขึ้นรถประจำทางทันที