บทที่ 6

ร่างสูงของชายคนนั้นขยับจากที่ไกลเข้ามาใกล้ โดยเดินผ่านเธอไปไม่หยุด

ไม่รู้ว่ามองไม่เห็นหรือว่าเมินเฉย

แต่ หมิงซี เห็นว่าหญิงสาวในอ้อมแขนของเขามีใบหน้าแบบเดียวกับที่เห็นในข่าว

——คือหลินเสวี่ยเว่ย

หมิงซี ออกจากโรงพยาบาลด้วยก้าวเดินอันหนักหน่วง

เธอสติหลุดลอยจนร่างกายชาไปทั้งตัว

บนรถแท็กซี่ คนขับถามหมิงซีว่าเธอกำลังจะไปไหน

คำถามง่ายๆ ทำให้ หมิงซี ตกตะลึง

เธอไม่อยากกลับไปที่คฤหาสน์เยว่จิ่ง บางทีมันอาจจะไม่ใช่บ้านของเธอในเร็วๆ นี้

หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เธอก็พูดว่า: "คุณลุง ไปส่งที่อ่าวชิงสุ่ยค่ะ"

อพาร์ทเมนท์ในอ่าวชิงสุ่ยถูกซื้อหลังจากการแต่งงานของเธอ

ตอนแรกเธอกำลังที่จะพาคุณยาย มาใช้ชีวิตในวัยชราจึงซื้ออพาร์ทเมนต์พร้อมจำนองขนาด 69 ตารางเมตร แม้ว่ามันจะเล็กแต่ก็เพียงพอสำหรับคนสองคน

ในเวลานั้น ฟู่ซือเยี่ยน ไม่เข้าใจและเสนอว่าจะให้บ้านหลังใหญ่แก่เธอ แต่ถูกเธอปฏิเสธ

เมื่อคิดดูแล้ว นี่อาจกล่าวได้ว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องเพียงอย่างเดียวที่เธอทำ

เมื่อลงบันไดจากอพาร์ตเมนต์ เธอก็นั่งคนเดียวในสวนสาธารณะเพื่อตากลมเย็นพยายามปลุกตัวเองให้ตื่น

เมื่อมองย้อนกลับไปในอดีตมีทั้งความหวานและขมขื่น

สองปี--

กว่าเจ็ดร้อยวันและคืน

เธอคิดว่าแม้ว่าหัวใจของมนุษย์จะเป็นเหมือนหิน แต่ก็สามารถทำให้มันอบอุ่นได้

แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่ามีการเยาะเย้ยมากมายรอบหูของเธอ โดยบอกว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงความปรารถนาอันโง่เขลาของเธอเองเท่านั้น...

เป็นเวลาดึกก่อนที่ หมิงซี จะขึ้นไป

ทันทีที่ออกจากลิฟต์ เธอเห็น ฟู่ซือเยี่ยน ยืนอยู่หน้าประตู

แขนเสื้อของเขาถูกพับขึ้นแบบสบาย ๆ และคอเสื้อของเขาถูกปลดกระดุมสองเม็ดเผยให้เห็นคอเรียวและกระดูกไหปลาร้าที่สวยงามครึ่งหนึ่งของเขาเขายืนอยู่ที่นั่นชัดเจนหล่อและมีเสน่ห์

หมิงซี ตกตะลึงไม่กี่วินาที

เขามากับหลินเสวี่ยเวยในโรงพยาบาลไม่ใช่หรือ?

ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่...

ดวงตาของคนสองคนประสานกัน ฟู่ซือเยี่ยน เอาแขนของเขาพาดไว้เหนือเสื้อคลุมของเขาและถูกยัดไว้ในกระเป๋าของเขาและเขาก็หรี่ตามองมาทางเธอ

“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”

สีหน้าของเขาดูน่าเบื่อมาก ราวกับว่าเขาไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ และเขาก็โกรธครึ่งหนึ่ง

หมิงซี หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและพบว่าเธอกดปิดเสียงโดยไม่ได้ตั้งใจ

มีสายที่ไม่ได้รับห้าสาย ทั้งหมดมาจาก ฟู่ซือเยี่ยน

นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปี

ฟู่ซือเยี่ยน โทรมาหลายครั้งเพราะเขาหาเธอไม่เจอ

ในอดีตเธอคงจะมีความสุขมากยิ่งกว่าถูกรางวัล 100 ล้านเสียอีก

แต่ตอนนี้ หมิงซี โยนโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าของเธอ ยืนพิงกำแพงและพูดด้วยเสียงแหบห้าว: "ฉันไม่ได้ยินเลย"

ฟู่ซือเยี่ยน ยกมือขึ้น ลดคิ้วลงแล้วมองดูนาฬิกา ด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่อดทน: "ฉันตามหาเธอมาสองชั่วโมงแล้ว"

หลังจากที่เขาจัดการเสวี่ยเวยแล้ว เขาก็กลับบ้านและพบว่ามันว่างเปล่า หลังจากค้นหาอยู่นาน แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เขายังขอให้โจวมู่ค้นหาเธอตลอดทาง หลังจากออกจากบริษัท

คิดไม่ถึงว่าเธอจะกลับอ่าวชิงสุ่ย กลับไปที่อ่าวชิงสุ่ยโดยไม่ได้บอกเขาด้วยซ้ำ

"ต่อไปนี้ถ้าจะไปไหนก็บอก แล้วค่อยไป" ฟู่ซือเยี่ยน หันหลังกลับและเดินไปที่ลิฟต์โดยไม่แม้แต่จะมองเธอ

เขาตั้งใจจะกลับไปที่คฤหาสน์เยว่จิ่ง

หมิงซี มองไปที่แผ่นหลังสูงของชายคนนั้น บังเกิดความรู้สึกลังเลและโลภเล็กน้อยในใจ

ในอนาคต......

พวกเขามีอนาคตหรือไหม

ฟู่ซือเยี่ยน หันกลับมาเห็นเธอยืนนิ่งและขมวดคิ้ว: "รอให้ฉันเข้าไปกอดเหรอ"

ใบหน้าที่สมบูรณ์ของเขาถูกส่องสว่างด้วยแสงเซ็นเซอร์ที่ด้านบน ทำให้ชัดเจนมากจนไม่พบข้อบกพร่อง

หมิงซีสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วมองดูเขา: " ฟู่ซือเยี่ยน เรามาหย่ากันเถอะ"

"หมายถึงยังไง"

เสียง ฟู่ซือเยี่ยน เย็นชา และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็ดำมืดลงครู่หนึ่ง

“ฉันจะย้ายกลับบ้านแล้ว และอีกไม่นานเราก็จะไม่เกี่ยวข้องกัน—”