ร่างสูงของชายคนนั้นขยับจากที่ไกลเข้ามาใกล้ โดยเดินผ่านเธอไปไม่หยุดไม่รู้ว่ามองไม่เห็นหรือว่าเมินเฉยแต่ หมิงซี เห็นว่าหญิงสาวในอ้อมแขนของเขามีใบหน้าแบบเดียวกับที่เห็นในข่าว——คือหลินเสวี่ยเว่ยหมิงซี ออกจากโรงพยาบาลด้วยก้าวเดินอันหนักหน่วงเธอสติหลุดลอยจนร่างกายชาไปทั้งตัวบนรถแท็กซี่ คนขับถามหมิงซีว่าเธอกำลังจะไปไหนคำถามง่ายๆ ทำให้ หมิงซี ตกตะลึงเธอไม่อยากกลับไปที่คฤหาสน์เยว่จิ่ง บางทีมันอาจจะไม่ใช่บ้านของเธอในเร็วๆ นี้หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เธอก็พูดว่า: "คุณลุง ไปส่งที่อ่าวชิงสุ่ยค่ะ"อพาร์ทเมนท์ในอ่าวชิงสุ่ยถูกซื้อหลังจากการแต่งงานของเธอตอนแรกเธอกำลังที่จะพาคุณยาย มาใช้ชีวิตในวัยชราจึงซื้ออพาร์ทเมนต์พร้อมจำนองขนาด 69 ตารางเมตร แม้ว่ามันจะเล็กแต่ก็เพียงพอสำหรับคนสองคนในเวลานั้น ฟู่ซือเยี่ยน ไม่เข้าใจและเสนอว่าจะให้บ้านหลังใหญ่แก่เธอ แต่ถูกเธอปฏิเสธเมื่อคิดดูแล้ว นี่อาจกล่าวได้ว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องเพียงอย่างเดียวที่เธอทำเมื่อลงบันไดจากอพาร์ตเมนต์ เธอก็นั่งคนเดียวในสวนสาธารณะเพื่อตากลมเย็นพยายามปลุกตัวเองให้ตื่นเมื่อมองย้อนกลับไปในอดีตมีทั้งความหวานและขมขื่
หมิงซี ฝืนยิ้ม แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดในใจ ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังฉีกหัวใจของเธอออก"เกี่ยวข้อง"ฟู่ซือเยี่ยน กระตุกมุมปากของเขาและยิ้มอย่างเย็นชา: " หมิงซี ความเกี่ยวข้องของเราในสายตาของคุณคืออะไร?"คำถามของชายคนนั้นทำให้ หมิงซี หายใจติดขัดใช่แล้ว แรกเริ่มท่าทีของ ฟู่ซือเยี่ยน ก็ตรงไปตรงมาแต่แรก เขาตกลงที่จะแต่งงานและไม่พูดถึงความสัมพันธ์นอกเตียง ในสายตาของคนอื่น พวกเขาไม่มีความสัมพันธ์นอกงานฟู่ซือเยี่ยน ยังเป็นหนุ่มโสดที่โด่งดังที่สุดในเป่ยเฉิง ซึ่งเป็นเป้าหมายของผู้หญิงชื่อดังหลายคนที่พยายามไล่ล่าเขาตอนนี้ชายคนนี้กำลังเตือนเธออีกครั้ง เขากลัวว่าเธอจะเกาะเขาหรือเปล่า?หมิงซี กัดริมฝีปากล่างของเธอ กลืนความรู้สึกฝาดในลำคอ พยักหน้าแล้วพูดว่า "ฉันขอโทษคุณฟู่ ฉันคิดมากไป เชิญคุณกลับไปได้แล้ว อีกหน่อยก็ไม่จำเป็นต้องมาที่อ่าวชิงสุ่ยอีก"หลังจากพูดอย่างนั้น หมิงซี ก็ยังอดไม่ได้ที่จะขอบตาแดงรื้นเธอจะไม่เสียใจได้อย่างไรนี่คือผู้ชายที่เธอรักมาสิบปี...แต่ถึงแม้จะยาก แต่เธอก็ต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวางเธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองใช้ชีวิตเหมือนเรื่องตลกได้ไฟเซ็นเซอร์ในทา
ฟู่ซือเยี่ยน หยุด ดวงตาของเขาตกลงไปที่นิ้วเรียวที่ดึงเสื้อของเขา และดวงตาของเขาก็มองลึกลง"ทำไม?"หมิงซี หรี่ตาลงและโกหก "ฉัน...กลัว"หมิงซี ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นหลังจากแก้ตัวที่งี่เง่าเช่นนี้ และไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อหรือไม่เธอกล่าวเสริมด้วยเสียงแผ่วเบา: "ฉันเพิ่งกินยาไป ฉันจะไม่เป็นไรถ้าได้นอนพักสักครู่"ฟู่ซือเยี่ยน หลับตาลง จากมุมของเขา เขาสามารถมองเห็นใบหน้าของ หมิงซี ที่สว่างครึ่งหนึ่งและซ่อนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครึ่งหนึ่งเธอมีใบหน้าเล็กและดวงตาที่สวยงาม ขนตาที่โค้งงอทำให้เกิดเงาใต้ดวงตาของเธอ เนื่องจากเธอเป็นไข้ ผิวขาวของเธอจึงแต่งแต้มด้วยสีชมพู ทำให้เธอดูอ่อนแอเป็นพิเศษหัวใจของ ฟู่ซือเยี่ยน อ่อนลงอย่างอธิบายไม่ได้เขาหันกลับมาเปิดประตูอย่างชำนาญแล้วส่งผู้หญิงคนนั้นไปที่เตียงในห้องนอนหมิงซี รู้สึกโล่งใจ เธอเหงื่อออกไปทั่วตัวเพราะความกังวลใจ ทำให้ร่างกายของเธอเหนียวและแม้แต่ผมของเธอเปียก ตอนนี้เธอแค่อยากจะอาบน้ำแล้วนอนอีกครั้ง“ฉันสบายดี” เธอตั้งใจจะไล่แขกออกไปท้ายที่สุดแล้ว ฟู่ซือเยี่ยน เคยชินกับการนอนในวิลล่าหลังใหญ่และไม่เคยต้องอาศัยอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ของเธอเล
หัวใจ หมิงซี สับสนวุ่นวาย และเธอก็มองดูกระจกด้วยความงุนงง ผมสีดำของชายคนนั้นเปียกโชก และเขาดูแตกต่างไปกลิ่นที่คุ้นเคยยังคงเข้ามาในจมูกของเธอ ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวการเข้าใกล้ของเขาเป็นการทรมานเธอ และเธอกลัวว่าเธอจะลังเลที่จะปล่อยมือไปหลังจากเป่าผมแห้งแล้ว เธอก็มองไปที่ชายในกระจกแล้วกระซิบขอบคุณฟู่ซือเยี่ยน ยืนอยู่ข้างหลังเธอ และทั้งสองคนก็อยู่ใกล้กันมากเขาท้าวเคาน์เตอร์ด้วยมือเดียวแล้วมองเธอในกระจกอย่างเกียจคร้าน เขาถามว่า "ฉันจะขอบคุณได้อย่างไร"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หมิงซี ก็แทบจะสำลัก ดวงตาที่สวยงามของเธอก็เบิกกว้าง และเธอก็มองดู ฟู่ซือเยี่ยน อย่างพูดไม่ออกเมื่อก่อนเธอใช้ร่างกายเพื่อขอบคุณเธอ แต่ไม่ใช่ตอนนี้พวกเขากำลังจะหย่าร้างกันแล้ว!ในกระจก มุมตาของหญิงสาวเป็นสีดอกพีช และปลายจมูกของเธอก็ยังเป็นสีชมพูอ่อน ดูเหมือนเลืดลมพลุ่งพล่านฟู่ซือเยี่ยน รู้สึกเสียใจอยู่พักหนึ่ง ทันใดนั้น เขาก็เอื้อมมือไปบีบคางของ หมิงซี หันหน้าแล้วพูดอย่างดุเดือดเล็กน้อย: "อย่ามองคนอื่นแบบนั้นอีกในอนาคต"หมิงซี ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง และค่อนข้างสับสนว่าเขาหมายถึงอะไรดวงตา ฟู่ซือเยี่ยน มืดลงแ
ทันทีที่มือที่อ่อนนุ่มและมีกลิ่นหอม ฟู่ซือเยี่ยน แตะเอวของเขา เขาก็ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวมือของ หลินเสวี่ยเหวย แขวนค้างอยู่ในอากาศ มองเขาอย่างว่างเปล่าภายในห้องเงียบสงัด และบรรยากาศก็น่าอึดอัดใจหลินเสวี่ยเหวยดึงมือของเธอออกแล้วกำมันไว้ในกำปั้นใต้ร่างของเธอ และกำมันแน่น ดวงตาของเธอแดงก่ำ: "พี่อาหยาน คุณเกลียดฉันหรือเปล่า?"“ไม่ อย่าคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้”ฟู่ซือเยี่ยน ยื่นกระดาษทิชชูให้เธอและปลอบโยนเธอ“ฉันรู้ ตอนนี้ฉันเป็นภาระ...”หลินเสวี่ยเหวยยังคงสะอื้น: "ฉันไม่ควรกลับมา"“อย่าพูดเกี่ยวกับตัวเองแบบนั้น!” ฟู่ซือเยี่ยน เข้ามาใกล้อีกก้าว จับไหล่ของหลิน เสวี่ยเว่ย และปลอบเธอ: “ฉันจะดูแลคุณตลอดไป”“พี่อาหยาน ฉันรู้ว่าคุณจะไม่มีวันทอดทิ้งฉัน” หลินเสวี่ยเหวยจับมือเขาไว้แน่น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหลงใหลหลังจากที่ หลินเสวี่ยเหวยหลับไป ฟู่ซือเยี่ยน ก็จากไปหลังจากที่ประตูปิด หลินเสวี่ยเหวยซึ่งหลับอยู่บนเตียงเมื่อวินาทีก่อนก็ลืมตาขึ้นมาเมื่อสักครู่นี้ เธอได้กลิ่นบนร่างกายของ ฟู่ซือเยี่ยน ที่ไม่ใช่ของเขา แม้ว่าจะจางมาก แต่เธอก็แน่ใจว่าเป็นกลิ่นของผู้หญิงนอกจาก หมิงซี ที
จากนั้นซู่เหนียนก็แอบแสดงท่าทาง หมายเลข 17หมิงซี ซีปวดหัว และซูเหนียนคิดว่านี่คือชายหมายเลข 17 ในฮาเร็มของเธอ“ผมมักจะได้ยินเนี่ยนเนี่ยนพูดถึงคุณหมิงซี แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะสวยขนาดนี้ ดีใจที่ได้พบคุณ”ม่อเหว่ยโจวยื่นมือออกไปจับมือ หมิงซีเมื่อม่อ เหว่ยโจวพูด ดวงตาของเขายังคงเหม่อลอย ซึ่งทำให้ หมิงซี รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก แต่ด้วยความสุภาพ เธอเอื้อมมือไปเขย่าเขาเล็กน้อยเมื่อม่อเหว่ยโจวถอนมือออก ดูเหมือนว่าเขาจะบังเอิญใช้ปลายนิ้วจิ้มฝ่ามือของเธอทันใดนั้น หมิงซี ก็ขนลุกเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง โม เว่ยโจวก็อุ้มซูเหนียนไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วจูบกันราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากทานอาหารไปได้ครึ่งทาง ม่อเหว่ยโจวก็ลุกขึ้นและไปเข้าห้องน้ำเมื่อเหลือคนเพียงสองคนในห้องส่วนตัว ซูเหนียนถามขึ้น: "ซีซีเธอโอเคไหม?"หมิงซี รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร เรื่องระหว่างเธอกับ ฟู่ซือเยี่ยน ไม่ได้ถูกซ่อนจากเธอ และครอบครัวซูก็เป็นครอบครัวชนชั้นสูงใน เป่ยเฉิง ดังนั้น ซูเนี่ยน จึงรู้เกี่ยวกับ หลิน เสวี่ยเหวยมากกว่าที่ หมิงซี รู้ขณะที่กำลังจะพูด เธอก็รู้สึกไม่สบายท้องจึงลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
หมิงซี ไม่ได้ตื่นตระหนกเลยและก้าวออกไปอย่างสงบ ม่อ เหว่ยโจวกระโดดขึ้นไปในอากาศลื่นน้ำผลไม้บนพื้น เขาล้มหน้าลงกับพื้นม่อ เหว่ยโจวโกรธมากจนเกือบเป็นบ้า เขาลุกขึ้นยืนโดยใช้พยุงเอว กัดฟันและสาปแช่งด้วยความโกรธ: "นังผู้หญิงไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ฉันจะฆ่าแก!""พวกคุณกำลังทำอะไร?"เมื่อเห็นว่าทั้งสองไม่ได้กลับมาเป็นเวลานาน ซูเนียนจึงออกไปตามหาใครสักคน แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ทันทีที่ หมิงซี กำลังจะพูด ม่อเหว่ยโจวก็แย่งพูดก่อน “เนี่ยนเนี่ยน”เขาจับเอวของเธอ ยกตัวปีนขึ้นด้วยความเขินอาย และพูดด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า: "คุณ หมิงซี ต้องการเพิ่มวีแชทแต่ผมเพิ่มไม่ได้ จู่ๆ เธอก็โกรธมากจนเทน้ำผลไม้ใส่ผม..."หมิงซี: "?"ปรากฎว่าวรรณกรรมศิลปะชาไม่ได้แยกความแตกต่างระหว่างชายและหญิงจริงๆม่อเหว่ยโจวลดขนตาลงด้วยสีหน้าแสดงความรักใคร่: "เนี่ยนเนี่ยน ผมไม่อยากให้คุณเสียใจ ผมก็ทำได้เพียงปฏิเสธคุณหมิงซี เท่านั้น -"“ฮึ! ฮึ...ฮึ!”คำพูดของม่อเหว่ยโจวถูกขัดจังหวะด้วยเสียงขัดขืน“ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณพูดต่อ”หมิงซี ปิดปากด้วยสีหน้าไร้เดียงสา เธอรู้สึกไม่สบายจริงๆ และอยากจะอาเจียน!ใบหน้าขอ
ซูเนี่ยนมีความสุขมากที่ หมิงซี สามารถตัดสินใจได้ อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์เบื้องหลัง ฟู่ซือเยี่ยน นั้นน่าสับสนเกินไปและเธอก็กังวลว่า หมิงซี จะได้รับบาดเจ็บ“เธอน่าจะตื่นนานแล้ว เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเธอที่ต้องเสริฟ์น้ำชาให้ ฟู่ซือเยี่ยน ทุกวัน! เธอสวยและมีความสามารถ เคยได้รับรางวัลการออกแบบผลงานในวิทยาลัยมาก่อน จะมี อนาคตที่สดใสหลังจากที่ออกจากฟู่ชื่ออี”ในอดีต เมื่อ หมิงซี รัก ฟู่ซือเยี่ยน อย่างลึกซึ้ง มีหลายสิ่งที่ ซูเนี่ยน ไม่สามารถพูดกับ ซูเนี่ยน ได้เพราะกลัวว่าจะทำร้ายเธอ ตอนนี้เมื่อเพื่อนสนิทของเธอก็รู้เรื่องนี้แล้ว ในที่สุด ซูเนี่ยน ก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ มีความสุขสำหรับเธอ“รู้ไหม ป๋อซีเนียนกลับมาแล้ว ตอนที่เราเรียนมหาวิทยาลัย ใครไม่ยกย่องคุณและผู้อาวุโสป๋อในฐานะกิ่งทองใบหยก”หมิงซี ประหลาดใจเล็กน้อย: "รุ่นพี่กลับจีนแล้วเหรอ?"“ถูกต้อง เธอไม่ได้ติดตาม เว่ยป๋อ ของผู้อาวุโส ป๋อ เหรอ? ตอนนี้เขาเป็นวาณิชธนกิจที่พุ่งพรวดและมีชื่อเสียงมาก”หมิงซี ส่ายหัว หลังจากสำเร็จการศึกษา ความสนใจของเธอก็เปลี่ยนไปที่ ฟู่ซือเยี่ยน ทั้งหมด ยกเว้น ซูเนี่ยน อดีตเพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ของเธอขาดการติ