Episode 06 เด็กน้อย

Episode 06 เด็กน้อย

ทั้งสามคนเดินตามเจโรมออกมาจากป่ามายังจุดตั้งแคมป์ของตัวเองอย่างปลอดภัย โดยระหว่างที่เดินกลับก็บังเอิญเจอกับบอดี้การ์ดของเธอที่นำคนออกตามหาพวกเธออยู่พอดี

และความบังเอิญที่ไม่สิ้นสุดของพวกเธอคือเต็นท์ข้างๆ ที่มาตั้งแคมป์พร้อมกับเธอเมื่อตอนกลางวันที่พวกเธอไม่ได้ให้ความสนใจนักคือเต็นท์ของเจโรมนั่นเอง ทำให้เขาตีเนียนมาร่วมวงบาร์บีคิวกับคาร์ลิน และเพื่อนราวกับมาด้วยกัน

“ขอเบอร์หน่อย” เจโรมเอ่ยขึ้นขณะที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ คาร์ลิน ระหว่างที่หญิงสาวกำลังย่างมาร์ชแมลโลว์อยู่ เธอหันมามองเขาเพียงนิดก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจมาร์ชแมลโลว์สีขาวที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอ่อน

“ไม่ให้”

“ขอหน่อย”

“เอ๊ะ! บอกว่าไม่ให้” คนตัวเล็กจิ๊ปากเบาๆ ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะยัดมาร์ชแมลโลว์ร้อนๆ เข้าปากเจโรมจนเขาต้องรีบคายออกมาใส่มือเพื่อระบายความร้อน

“เป็นหมาบ้าเหรอเธอ!”

“คุณมันก็เป็นไอ้โรคจิตเหมือนกันนั่นแหละ! สารภาพมาว่าแอบตามฉันมาใช่ไหม” เธอหรี่ตามองเขาด้วยสายตาไม่ไว้ใจ พยายามคิดทบทวนถึงสถานการณ์ที่ผ่านมาตลอดเวลาว่าสามารถเป็นเรื่องบังเอิญได้จริงๆ อย่างงั้นเหรอ

“ถามกี่รอบคำตอบฉันก็เหมือนเดิม แต่เธอน่ะอย่าลืมนะว่ารับปากอะไรฉันไว้”

“ยังไม่ทันได้ไปช่วยด้วยซ้ำเซเวียร์มันขี้เสร็จกลับมาก่อนที่คุณจะไปตามหาอีก”

“ช่วยไม่ได้ไปโทษเพื่อนเธอสิ” เจโรมไหวไหล่เพราะนั่นไม่ใช่ความผิดของเขาเสียหน่อย

“ฉันมันพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้วไม่ต้องห่วงหรอก”

“ฉันจะรู้ได้ไงเอาเบอร์เธอมาสิ จะได้นัดวันกันได้ไง” เจโรมเลิกคิ้วหนาขึ้นด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์เหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ ทำให้หญิงสาวอดคิดในใจไม่ได้ว่าครั้งแรกที่เธอเห็นเขาอะไรดลใจให้เธอรู้สึกหลงใหลผู้ชายร้ายกาจคนนี้ไปได้

“เอาโทรศัพท์มือถือมาสิ” เธอแบมือไปรอรับโทรศัพท์เครื่องหรูจากอีกฝ่ายมากดเบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองลงไป

เจโรมมองเบอร์โทรรหัสประเทศสหรัฐอเมริกาโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ก็รู้ได้ทันทีว่าคงเป็นเบอร์ที่เธอใช้ชั่วคราวตอนอยู่ที่นี่ เพราะจากโครงหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่ใช่คนที่นี่ และที่สำคัญเขาก็รู้ประวัติส่วนตัวคร่าวๆ ของเธอมาจากข้อมูลที่เธอลงทะเบียนก่อนเข้ากาสิโนไปวันนั้นบ้างแล้ว

นามสกุลของเธอเป็นนามสกุลของมหาเศรษฐีจากประเทศไทย แต่น่าแปลกที่ครอบครัวของเธอร่ำรวยถึงเพียงนั้นแต่วันนั้นเธอกลับไม่มีของมีค่าใดติดตัวมาเลยถึงได้จบลงด้วยการเอาตัวเองมาเป็นเดิมพันแบบนั้น

“ไว้ฉันจะโทรไปนัดเวลา และสถานที่แล้วกันนะ” เจโรมบอกขณะที่กำลังเมมเบอร์ของหญิงสาวเอาไว้ซึ่งชื่อที่เขาเลือกตั้งให้เธอ

‘เด็กน้อย’

“เด็กน้อย? คุณบันทึกเบอร์ฉันว่าเด็กน้อยเนี่ยนะ?” คนตัวเล็กรีบทักท้วงทันที ไม่ชอบใจกับชื่อที่เขาตั้งให้เท่าไหร่นัก

“ก็เธอเหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะ หยิ่งในศักดิ์ศรีไม่ใช่เหรอ”

“ฉันโตแล้ว แล้วคิดว่าฉันเองมีวุฒิภาวะมากกว่าคุณด้วยซ้ำ”

“เหรอเด็กน้อย”

“เอ๊ะ!” คนตัวเล็กจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาไม่ชอบใจ “งั้นคุณก็เป็นตาแก่ที่ชอบเอาชนะเด็กสินะ”

“ใช่ ฉันชอบแกล้งเด็กมันน่าเอ็นดูดี” เจโรมกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับนำเอามาร์ชแมลโลว์ในมือที่เย็นแล้วยัดกลับเข้าปากคนตัวเล็ก เธอเคี้ยวมันด้วยความลืมตัวก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเป็นชิ้นเดียวกับที่เขาคายออกมาจากปากก่อนหน้านี้

“เอ๊ะ! นี่คุณกินไปแล้วนี่”

“ก็ของเธอไม่ใช่เหรอฉันแค่คืนให้เองกินๆ ไปเถอะ”

“ไอ้คนนิสัยไม่ดี!” คนตัวเล็กโวยวายเสียงดัง และนั่นทำให้บอดี้การ์ดที่กำลังยืนย่างบาร์บีคิวให้จ้องมองมาทางเธอกับเขา เพราะไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูพ่อว่ามีผู้ชายแปลกๆ อย่างเขาเข้ามาวุ่นวายในช่วงนี้จึงยอมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนเรื่องที่หลงป่าเธอเองก็ถูกพ่อโทรมาเป็นที่เรียบร้อยแล้วก่อนหน้านี้ ซึ่งแน่นอนว่าโดนดุไปตามระเบียบ

เธอคายมาร์ชแมลโลว์ที่เคี้ยวแล้วออกมาใส่มือก่อนจะยัดเข้าปากเจโรมคืนอีกครั้งด้วยความหมั่นไส้ แต่การที่เขาเคี้ยวกลืนลงคอไปโดยไม่มีทีท่ารังเกียจทำให้เธอชะงักไปพอสมควร

“ทำไมไม่คายออกมา”

“อร่อยดีออกทิ้งทำไมให้เสียของ?” เจโรมไหวไหล่

“คุณนี่มันโรคจิตจริงๆ” คนตัวเล็กส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความเอือมระอาก่อนจะลุกหยิบขวดน้ำไปล้างมือตรงต้นไม้ใกล้ๆ “ตามมาทำไม” เธอถามเมื่อเห็นเจโรมเดินตามมา

“เดี๋ยวก็หลงเข้าป่าอีกหรอก”

“เห็นฉันเป็นคนโง่ซ้ำซ้อนรึไง”

“ก็เห็นยังรับคำเดิมพันครั้งที่สองอยู่เลย”

“อันนั้นไม่เรียกโง่นะ เรียกว่าเสียโง่ให้คนเจ้าเล่ห์ดีกว่า” เธอตอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปยื่นขวดน้ำให้เขา “ล้างด้วยไหม”

“ล้างหน่อยก็ดี” เขาบอกพร้อมยื่นมือมาให้เธอเทน้ำลงบนมือเขา

“อายุวัณโณสุขังพลัง”

“เธอพูดอะไรของเธอน่ะ” เจโรมเอ่ยถามเมื่อจู่ๆ คนตัวเล็กก็พูดอะไรแปลกๆ ออกมา

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” คาร์ลินฉีกยิ้มหวานจนตาเป็นสระอิก่อนจะเดินกลับไปร่วมวงกับเพื่อน โดยมีเขาเดินตามหลังไป

ระหว่างที่คาร์ลินกับเพื่อนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานนั้นเจโรมก็สังเกตได้ว่าบอดี้การ์ดของคาร์ลินจับจ้องมาที่เขาตลอดเวลา และที่สำคัญยังแอบถ่ายรูปเขาไปด้วย แต่เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

“คุณเจโรมเป็นเจ้าของกาสิโนที่นั่นจริงๆ เหรอ” เม็ดฝุ่นเอ่ยถาม

“อืม วันหลังก็แวะไปอีกได้นะฉันจะดูแลเป็นพิเศษเลย” เจโรมละความสนใจจากบอดี้การ์ดทั้งสองคนมายังคู่สนทนาแทน

“งั้นต้องฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” เม็ดฝุ่นตอบกลับติดตลก

“ตอนนี้ยังฝากตัวกับผมได้อยู่ แต่อีกไม่นานคงเป็นผมเองที่ต้องฝากตัวกับเพื่อนของคุณ”

“หมายความว่ายังไงคะ?”

“ก็เพื่อนคุณอาจจะชนะเดิมพันก็ได้ใครจะไปรู้”

“ตกลงทั้งสองคนเคยไปเดิมพันอะไรกันไว้?” คราวนี้เป็นเซเวียร์ที่ถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ความลับ” คาร์ลินรีบแทรกขึ้นเพราะกลัวว่าคนของเธอจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อของเธอ หากเรื่องไปถึงหูพ่อเธอละก็ได้กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตแน่นอน