ตอนที่15 น้ำเสียง

หลี่ถิงถามกลับด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธปนเย้ยหยัน สายตากราดมองสองหนุ่มสาวที่เป็นสิ่งสกปรกน่ารังเกียจก็มิปาน ก่อนจะเงยหน้าจ้องชายหนุ่มกลับโดยไร้คำว่าเกรงกลัว

หยางซานหลางถึงกับพูดสิ่งใดไม่ออก เมื่อถูกภรรยาย้อนถามมาเช่นนั้น ชายหนุ่มทำได้เพียงหายใจแรง ๆ และเพิ่มแรงบีบที่ต้นแขนของโม่ไป๋หลาน เมื่อถูกจ้องมองด้วยสายตากึ่งสมเพชจากภรรยา ส่วนจีกวานฮวาเองทำเพียงหลบสายตาซุกหน้าเข้ากับอกแกร่ง

หลี่ถิงมองคนทั้งคู่ด้วยสายตาสมเพชจริงอย่างที่ชายหนุ่มคิด ก่อนที่เธอจะใช้มืออีกข้างแกะนิ้วที่ยังอยู่ที่ต้นแขนของตนออก หากคนที่ยืนตรงนี้คือโม่ไป๋หลาน นางคงช้ำใจเจียนตายที่ถูกสามีและน้องสาวหยามเกียรติถึงในเรือนหอ

ดีว่าตอนนี้เป็นเธอ..หลี่ถิง ซึ่งไม่ได้รู้สึกอะไรกับชายหนุ่มตรงหน้าเลยสักนิดเดียว มีให้แค่ความรังเกียจก็ถือว่ามากพอแล้ว

“โม่ไป๋หลาน! นี่…เจ้ากล้าย้อนข้าหรือ” หยางซานหลางคำรามออก

มาด้วยความขุ่นเคือง

ในวันนี้ เขาเสมือนถูกภรรยาตบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากคำพูดที่เสียดแทงใจเขาและคนในอ้อมแขนจนมิเหลือชิ้นดี จากสตรีที่มักจะไม่เคยก้าวก่ายเรื่องใด ๆ ของเขา แล้วไยวันนี้ นางถึงได้หาญกล้าต่อกรด้วย

ในที่สุด หลี่ถิงก็เป็นอิสระจากมือหนา จึงเป็นโอกาสให้หรู่อี้รีบเข้ามากันผู้เป็นนายให้ออกห่างจากแม่ทัพหนุ่มในทันที

“ไม่เลยท่านพี่ ข้าหรือจะกล้า ในเมื่อนี่คือเรือนของท่าน ท่านจะทำสิ่งใดก็ย่อมได้ ตัวข้าเป็นเพียงผู้อาศัยและเครื่องประดับเรือนเท่านั้น จะกล้าพูดอันใดได้ ต่อให้ท่านพาสตรีอื่นมาทำผิดศีลธรรมก็ตามที ตัวข้าจำต้องหูหนวกตาบอดไปเสีย หรือว่าไม่จริงเจ้าคะ”

สองสามีภรรยายืนจ้องหน้ากัน ไม่มีฝ่ายใดที่จะยอมหลบตาเลยแม้แต่น้อย จนคนที่อยู่ในอ้อมแขนของหยางซานหลางใช้มือบอบบางลูบเบา ๆ ที่อกแกร่งเป็นเชิงปลอบโยนเพื่อให้ชายหนุ่มใจเย็นลง ก่อนจะเอาหน้าออกห่างอกหนาเล็กน้อย ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองแม่ทัพหนุ่ม เป็นเวลาเดียวกับที่หยางซานหลางก้มลงดู ว่าไยหญิงสาวถึงได้ขยับกาย ทำให้ทั้งคู่สบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ

‘จะอ้วก…ทำเป็นละครน้ำเน่า’

หลี่ถิงแอบค่อนแคะอยู่ในใจ เธอเป็นนักแสดงมาก่อน สิ่งที่จีกวาน ฮวาทำมีเหรอที่เธอจะมองไม่ออกว่าเสแสร้งแกล้งทำ มารยาเหลือล้น

จริง ๆ ผู้หญิงยุคสมัยนี้

“พี่ซานหลางเจ้าคะ พอเถอะเจ้าค่ะ พี่ไป๋หลานอาจตาฝาดไป กวานเอ๋อร์มิถือสาอันใดเจ้าค่ะ”

น้ำเสียงพูดของจีกวานฮวาเบาหวิว เสมือนตัวนางยังคงตื่นกลัวกับ

เรื่องที่เกิดขึ้นอยู่นั่นเอง

มืออีกข้างของหยางซานหลางยกขึ้นเก็บปอยผมขึ้นทัดหูของจีกวานฮวา สร้างความเขินอายให้แก่หญิงสาวยิ่งนัก รอยยิ้มพึงใจของหยางซานหลางที่หมายจะประกาศชัดกับภรรยา ว่านางไร้ค่าเกินกว่าคนเช่นเขาจะใส่ใจ ต่างจากหญิงสาวในอ้อมกอดที่เขาพร้อมปกป้อง เรือนนี้เป็นที่ส่วนตัวจึงมิจำเป็นต้องเกรงกลัวผู้ใดทั้งนั้น

“ใช่แล้ว น้องรัก เจ้ามิควรถือสาข้าที่ยังป่วยไข้อยู่ เพราะข้าเองก็มิถือสาที่เจ้ามาดูแลสามีแทนข้า เช่นนั้น เราไปกันเถอะหรู่อี้ หากอยู่นานจะขัดขวางคนเขาจะแสดงความรักต่อกัน มิต้องห่วงนะเจ้าคะ ท่านพี่ เดี๋ยวข้าจะสั่งให้ทหารยาม ห้ามมิให้ผู้ใดเข้ามาในเรือนจนกว่าข้าจะกลับมา”

หลี่ถิงหาได้รู้สึกเศร้าเสียใจกับภาพตรงหน้า เรียวปากงามเบะ

น้อย ๆ ก่อนจะจับจูงมือของหรู่อี้ เพื่อจะขอไปพบกับมารดาของหยางซานหลาง

“จิตใจต่ำทรามยิ่งนัก”

หยางซานหลางหันมาตะคอกภรรยา แต่มีหรือคนถือดีเช่นหลี่ถิงจะยอม ใบหน้างามเชิดขึ้นไม่ยอมอีกฝ่ายเช่นกัน

“พวกท่านสิไร้ยางอายและต่ำทราม หรือคิดว่าสิ่งที่พากันกระทำอยู่ในตอนนี้ คือเรื่องที่ถูกต้องแล้วอย่างนั้นหรือ หากเช่นนั้นก็หย่าข้าซะ แล้วแต่งกับนางไปเสีย มิใช่มาทำเรื่องผิดศีลธรรมต่อหน้าข้า แล้วยังว่าตนเองถูกต้องกันอีก ช่างทำตัวมิสมกับตำแหน่งผู้เป็นถึงแม่ทัพ แค่เรื่องในบ้านกับหัวใจตัวเองยังมิอาจบริหารให้ดีได้ ยังกล้าปกครองเหล่าทหารในกองทัพอีกหรือไร ส่วนเจ้า...น้องสาวพี่ หากอยากเป็นน้อย ไยมิบอกข้าแต่แรก ปล่อยเวลาให้ผ่านมาเนิ่นนานทำไมกัน หากเจ้าเอ่ยปากออกมา แค่บุรุษคนเดียว มีหรือ…พี่จะยกให้แก่เจ้าไม่ได้ บุรุษมิใช่อาหารที่จะทำให้ข้าอิ่มท้อง คนผู้เดียว ข้าจะอาวรณ์ไปไย ใช่ว่าทั่วทั้งแผ่นดินมิได้มีเพียงแม่ทัพหยางซานหลางที่หล่อเหลาแต่เพียงผู้เดียวเมื่อไหร่กันเล่า ข้าก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกได้เช่นกัน”

หยางซานหลางถึงกับรีบคลายแขนออกจากการโอบกอดจีกวานฮวา เขาไม่คิดว่าโม่ไป๋หลานจะหาญกล้าต่อว่าเขากับญาติของนางได้เจ็บแสบถึงเพียงนี้ ซ้ำยังบอกว่านางมิเคยคิดเสียดายเขา และมีสิทธิ์ที่จะมองชายอื่น

หยางซานหลางถึงกับหูอื้อตาลายด้วยความโกรธถึงขีดสุด เมื่อถูกคนที่ขึ้นชื่อว่าภรรยามองข้าม แล้วยังกล้าชื่นชมชายอื่นต่อหน้าเขา

“โม่ไป๋หลาน ระวังปากของเจ้าหน่อย คิดจะกล่าวสิ่งใดออกมา ใช้สมองไตร่ตรองให้มากกว่านี้”

“ข้าหรือไม่ไตร่ตรองท่านพี่ ภรรยาที่ใจดีเช่นข้าจะหาได้จากที่ใดกัน แต่มิต้องกังวลไป เรื่องที่พวกท่านทำ ข้าจะเหยียบมันให้มิด”

มิพูดเปล่า มือบางดึงชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยให้พอเห็นปลายรองเท้าที่กำลังใช้มันจิกกดลงไปในดินเหมือนที่พูดไปแล้ว รอยยิ้มหยันปรากฏชัดเจนขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

“พี่ซานหลาง กวานเอ๋อร์ขอเถอะนะเจ้าคะ อย่าได้ทะเลาะกันอีกเลย”

เมื่อชายหนุ่มมิได้กอดนางแล้ว ทำให้ในใจมีความขุ่นเคืองโม่ไป๋หลานอยู่มาก

‘แก...นังปีศาจ’

ใบหน้าหวานมีอาการซีดเผือด เหมือนว่าร่างบอบบางของนางจะล้มลงเมื่อใดก็ได้ จีกวานฮวาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แท้จริงแล้วนางกำลังอับอายกับเรื่องที่โม่ไป๋หลานพูดเมื่อครู่นี้อยู่

“คนเช่นนางไม่มีอะไรดีพอที่พี่จะไปเสวนาให้มากความ ว่าแต่เจ้าเถอะ เป็นอันใดมากหรือไม่” หยางซานหลางเอ่ยเหน็บแหนมภรรยา และหันไปใส่ใจจีกวานฮวาแทน

“มันไม่มากไปหน่อยหรือซานหลาง กับสิ่งที่เจ้าพูดกับภรรยาตนเองแบนนี้ หรือว่าที่แม่ได้ยินมันเป็นแค่คำหยอกเย้ากัน”

เสียงดังมาจากด้านหน้าเรือน ซึ่งตอนนี้ผู้พูดเริ่มมีอารมณ์คุกรุ่นอยู่มิน้อยกับสิ่งที่มองเห็น ดวงตาหงส์หรี่ลงมองไปยังแขกของบ้าน ซึ่งนับวัน

จีกวานฮวาจะหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ ในความคิดของเจ้าบ้านในเวลานี้

“ท่านแม่! มีอะไรหรือขอรับ ถึงได้มาหาลูกแต่เช้าเช่นนี้ ไยมิให้คนมาตามเล่าขอรับ”

หยางซานหลางรีบดึงมือกลับจากการเกาะกุมมือของจีกวานฮวา หากเขาทำให้มารดาโกรธมากกว่านี้ ผู้ที่จะลำบากเห็นทีจะเป็นหญิงสาว ส่วนอีกคนเวลานี้ยืนอยู่ข้างมารดาของตนแล้ว พร้อมทำหน้าตายโสยิ่งนักในความรู้สึกของชายหนุ่ม