ตอนที่5

ตอนที่5

เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กที่เพิ่งจะล้มตัวลงนอน ต้องลุกขึ้นหยิบมือถือที่หัวเตียงมาดู ว่าดึกป่านนี้ใครกันที่โทรมา

ธาดา!

ชื่อบนหน้าจอ ทำให้อนงค์นางตัดสินใจที่จะตัดสายทิ้งในทันที แล้วก็วางโทรศัพท์เอาไว้ตามเดิม แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ล้มตัวลงนอน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้งและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนน่ารำคาญ

หรือที่เธอพูดกับเขาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนมันยังไม่ชัดเจน ว่าระหว่างเธอกับเขามันจบไปแล้ว และก็ไม่มีทางที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก เพราะเธอคงรับไม่ได้ถ้าจะต้องกลับไปคืนดีกับคนรักที่เวลานี้กลายเป็นอดีตไปแล้วอย่างธาดา ที่คบหากันมาถึงสี่ปี แต่สุดท้ายเขาก็นอกใจเธอแอบคบกับเพื่อนสนิทอย่างปิ่นจนอีกฝ่ายท้อง

เธอทั้งเจ็บ ทั้งเสียใจ ที่คนที่เธอรักและไว้ใจทั้งสองคนแอบแทงข้างหลัง ทำร้ายเธอได้อย่างเลือดเย็น ถึงธาดาจะพยายามกลับมาขอคืนดี และอ้างว่าทั้งหมดเกิดจากความผิดพลาด แต่เธอก็คงกลับไปคบกับธาดาอีกไม่ลง

คนเราถ้าเริ่มมีใจให้อีกคน ก็เท่ากับว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอมันไม่เหมือนเดิม และถ้าจะกลับมาคบกันอีก ยังไงมันก็ไม่มีทางเหมือนเดิม

และอนงค์นางเองก็คงทำแบบนั้นไม่ได้ด้วย เพราะถึงยังไงปิ่นก็ท้องกับธาดา เขาควรที่จะต้องรับผิดชอบปิ่นกับลูก มากกว่าที่จะมาตามตอแยเธออยู่แบบนี้

“นางบอกแล้วไงคะ ว่าอย่าติดต่อมาอีก ระหว่างเรามันจบไปแล้ว” อนงค์นางพูดกรอกเสียงไปตามสาย

“ผมรู้ว่าระหว่างเรามันยากที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ผมก็ยังลืมนางไม่ได้อยู่ดี”

“คุณต้องทำให้ได้ค่ะ ระหว่างเรามันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิม คนที่คุณควรจะสนใจคือปิ่นกับลูก และตอนนี้นางก็แต่งงานแล้ว เราไม่ควรที่จะติดต่อกันอีก”

“อะไรนะ! นางแต่งงานเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ว คุณแต่งงานกับใคร” น้ำเสียงที่ตกใจและร้อนรนของอีกฝ่ายเอ่ยออกมาทันที

“คุณไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่าต่อไปนี้อย่าโทรมาอีก นางยังไม่อยากถึงขั้นต้องบล็อกคุณนะคะธาดา” พูดจบอนงค์นางก็กดวางสาย ความหนักอึ้งที่อยู่ในอก มันจะจางหายออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตราบใดที่เขายังไม่เลิกวนเวียนกับชีวิตเธออยู่แบบนี้

หวังว่าการหนีมาอยู่ที่นี่ จะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น เพราะอย่างน้อยเธอก็จะไม่ต้องถูกทั้งธาดาแล้วก็ปิ่นตามรังควานอย่างที่ผ่านมา

เธอคือคนที่ถูกกระทำแท้ๆ แต่ทำไมคนที่อยู่ไม่เป็นสุขกลับเป็นเธอแทน

สุดท้ายคนที่ตั้งใจว่าจะนอนตั้งแต่หัวค่ำก็นอนไม่หลับจนได้ และไหนๆ ก็นอนไม่หลับ อนงค์นางเลยลงมาหานมอุ่นๆ ดื่มเพราะตั้งใจว่าจะอ่านหนังสือที่อ่านค้างเอาไว้ต่อให้จบเสียเลย

อนงค์นางไม่ได้เปิดไฟในบ้าน เปิดเพียงแค่ห้องครัวเพื่อที่จะอุ่นนมเท่านั้น คนที่กลับเข้ามากลางดึกเห็นไฟที่ห้องครัวเปิดทิ้งไว้เลยเดินเข้าไปดู เพราะคิดว่าเด็กรับใช้น่าจะลืมปิด

แต่พอเขาเดินมาถึงกลับเห็นภรรยาคนสวย กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ที่เตาไมโครเวฟในเวลาดึกดื่นแบบนี้

“เธอทำอะไร?” เสียงที่เอ่ยถาม ทำเอาคนที่อยู่ในห้องครัวถึงกับสะดุ้ง

“คุณภู!”

“ดึกป่านนี้ ลงมาทำอะไรของเธอเนี่ย”

“นางนอนไม่หลับ ก็เลยลงมาอุ่นนมขึ้นไปดื่มค่ะ”

“ทำไม? ได้มาอยู่บ้านหลังใหญ่โตแบบนี้ ถึงกับนอนไม่หลับเลยหรือไง” คำพูดชวนทะเลาะของอีกฝ่ายทำเอาคนที่ไม่ได้อยากทะเลาะด้วย เลือกที่จะเงียบแล้วหันไปสนใจแก้วนมที่อยู่ในไมโครเวฟแทน

“ถามหน่อยเถอะ เธอไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง ที่ต้องแต่งงานกับฉัน ทั้งๆ ที่เธอเองก็ไม่ได้รัก” มันเป็นสิ่งที่ภูริชเองก็อยากรู้ การที่คนเราจะต้องแต่งงานกับใครสักคน มันต้องเกิดจากความรัก ขนาดเขาเองที่เป็นผู้ชายยังรู้สึกรับไม่ได้ที่ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก แล้วอนงค์นางที่เป็นผู้หญิงจะไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง

“หรือผู้หญิงแบบเธอสามารถซื้อได้ด้วยเงิน ความรักคงไม่จำเป็นสำหรับเธอสินะ” เมื่อเห็นว่าอนงค์นางไม่ตอบ เขาเลยพูดเองเออเอง

“เธอมีหัวใจหรือเปล่าเนี่ย? ยัยเฉิ่ม”

“นางคงไม่มีหัวใจอย่างที่คุณภูบอกนั่นแหละค่ะ ถึงได้ตัดสินใจแต่งงานกับคุณภูไงคะ เพราะคิดว่ายังไงก็คงไม่ได้ใช้อยู่แล้ว”

เพราะความรักสำหรับอนงค์นางมันตายไปตั้งแต่วันที่ปิ่นมาบอกกับเธอว่าท้องกับธาดาแล้ว

หัวใจของเธอมันแตกสลายไปแล้วตั้งแต่วันนั้น

และการที่อนงค์นางยอมแต่งงานกับภูริช หนึ่งคือเธออยากตอบแทนบุญคุณของคุณหญิงกาบแก้ว และสอง คือเธอคิดว่าเธอคงไม่สามารถรักใครได้อีก ไม่ว่าจะแต่งงานกับใครมันก็ไม่สำคัญอยู่ดี

อนงค์นางขึ้นห้องไปแล้วพร้อมกับนมอุ่นๆ ของเธอ ในขณะที่ภูริชยังงงกับคำพูดของเธออยู่เลย

เธอยอมแต่งงานกับเขา เพราะคิดว่าคงไม่ได้ใช้หัวใจอย่างนั้นเหรอ?

เธอเป็นผีดิบหรือไง? ยัยเฉิ่ม!