บทที่ 2 ตามหาผู้หญิงในคืนนั้น (2)

1 สัปดาห์ผ่านไป

ตอนบ่ายระหว่างที่นั่งประชุม เขาก็มองเลขาหน้าหวานใส่แว่นตาหนาเตอะของเขาอยู่ตลอด โดยที่เขาแทบไม่มีสมาธิทำงานเลยสักนิด ในหัวของเขาเอาแต่คิดขอโทษเธอ ที่ไม่สามารถรับผิดชอบเธอได้ แถมเขาเองยังรู้ด้วยว่าเรื่องคืนนั้นเป็นเธอ แต่ทำเป็นไม่รู้เพราะอีกไม่นาน เขาก็จะต้องแต่งงานกับหยาดฟ้า ทว่าดูเธอตอนนี้เอาแต่นั่งจดรายงานการประชุมอย่างตั้งใจ โดยที่เขาแอบคิดไม่ได้ว่าตกลงเธอชอบเขาจริงไหม ถึงได้ทำงานได้อย่างไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่เขากับเธอมีอะไรกันแล้ว

“ท่านประธานคิดเห็นว่ายังไงบ้างครับ” หลังจากฝ่ายการตลาดพูดนำเสนอเสร็จก็หันมาถามท่านประธานทันที ทว่าท่านประธานไม่ตอบ เอาแต่หันมามองหน้าเลขา

“ท่านประธานครับ” หนึ่งในสมาชิกเรียกท่านประธานอีกครั้ง จนเธอต้องเป็นฝ่ายเรียกท่านประธานเสียเอง

“ท่านประธานคะ” เสียงของเธอที่อยู่ใกล้กว่าทำให้เขารู้สึกตัว

“ว่าไงครับคุณแพรว”

“คุณฉัตรชัยถามท่านประธานนะคะว่าคิดเห็นยังไง สนใจแผนงานที่คุณฉัตรชัยนำเสนอไหมคะ”

“อ้อ...” เขาพยักหน้าให้เธอ ก่อนที่จะหันไปมองหน้าฉัตรชัยแล้วมองแผนงานที่โชว์ด้านหน้า

“มีสมาธิหน่อยสิคะท่านประธาน เรื่องอื่นเอาไว้ค่อยคิด” เธอกระซิบเบา ๆ ให้กับท่านประธานให้ได้ยินกันแค่สองคน

ตลอดเวลานั่งประชุมมาทำไมแพรววนิตจะไม่รู้ว่าโดนท่านประธานจ้องแต่หน้าของเธอตลอดเวลา แผนงานบนหน้าจอโปรเจคเตอร์ เขาแถมไม่ได้มองด้วยซ้ำ แต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจเพราะอยากให้เรื่องราวทั้งหมดมันกลับมาเป็นปกติ ทั้งที่แม้จะรู้ว่าต่างคนต่างรู้ซึ่งกันและกัน แต่ไม่มีใครอาจบอกความจริงได้เพราะต่างคนก็ต่างมีเหตุผล

เขาเองได้ยินเธอกระซิบบอก เขาก็ทำหน้าเรียบนิ่ง มองไปยังแผนงานข้างหน้า

“ผมว่าแผนนี้มันยังไม่ค่อยดีเท่าไรครับ รบกวนพรุ่งนี้นำแผนมาเสนอผมใหม่ด้วย วันนี้เลิกประชุมได้” เขาว่าแค่นั้นก็ลุกขึ้นไปเลย

หลังจากทุกคนออกไป มีเพียงฉัตรชัยที่ยังไม่ออกไปเพราะอยากที่จะคุยกับเลขาหน้าห้องอย่างเธอก่อน

“คุณแพรวพอมีเวลาคุยกับผมไหมครับ”

“ค่ะ พูดมาสิคะ” เธอว่าแล้วพลางถือสมุดจดและไอแพดขึ้นมาในมือเอาไว้

“แผนนี้ผมก็ว่าดีแล้วนะครับ คุณแพรวก็บอกว่าดี แต่ทำไมท่านประธานถึงบอกไม่ดี” ฉัตรชัยทำหน้าเซ็ง ทั้งที่แผนการตลาดนี้ดีที่สุดแล้ว

“คุณฉัตรชัยไม่ต้องเป็นกังวลไปค่ะ พรุ่งนี้ก็เอาแผนนี้มานำเสนอนั้นแหละค่ะ แค่เปลี่ยนการตบแต่งสไลน์นำเสนอใหม่แค่นั้นพอ”

“อะ ๆ อะไรนะครับ” เขาทำหน้างง

“ก็เอาแผนนี้แหละค่ะ แต่ไปเปลี่ยนสไลน์มาก็พอ เชื่อแพรวนะคะคุณฉัตร” เธอพูดด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะเดินออกจากนอกห้องไป

พอมาถึงที่โต๊ะทำงาน เธอยังไม่ทันที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ เขาก็เปิดประตูตามเธอเข้ามาคุยด้วยในห้องทำงาน

“คุณมัวแต่ทำอะไรอยู่ มาคุยกับผมหน่อย” เขาทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างมาก

“มีอะไรหรือคะท่านประธาน” เธอเดินตามเขาเข้ามาก็ถามเขาทันที

“ตกลงเรื่องผู้หญิงคนนั้น ต้องการเงินเพิ่มไหม” เขาหันมาเผชิญหน้ากับเธอตรงหน้าพร้อมกับถามออกไปด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

“อ้อ ผู้หญิงที่หลับนอนกับท่านประธานนั้นเหรอคะ”

“ก็ใช่ไง ตกลงผู้หญิงคนนั้นว่ายังไงบ้าง อยากได้เงินเพิ่มไหม”

“ไม่ค่ะ ผู้หญิงคนนั้นบอกแค่ล้านเดียวก็เยอะมากพอแล้วค่ะ ไม่ต้องการเงินของท่านประธานเพิ่มค่ะ”

“ทำไมเงินอีกห้าแสนที่ผมเสนอไปมันน้อยมากไปเหรอ อยากได้สักกี่ล้านล่ะ บอกผมมาได้เลยหรือคิดจะโกงราคา”

“ท่านประธานจะมาใส่อารมณ์กับแพรวทำไมคะ แพรวไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นนะคะ” เธอพยายามระงับอารมณ์อย่างมาก ทั้งที่รู้สึกไม่พอใจอย่างมากกับคำพูดของเขา

“งั้นเหรอ”

“ค่ะ แพรวไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น” เธอย้ำต่อหน้าของเขา ไม่แม้แต่จะหลบสายตาที่จ้องเข้ามาอย่างหาเรื่อง

“ผมขอโทษ พอดีคุณมาเป็นหนังหน้าไฟให้เธอนี่ ผมก็ต้องใส่อารมณ์ราวกับว่าคุณเป็นผู้หญิงใจง่ายคนนั้น” เขาไม่เข้าใจตนเองเลยว่าจะลื้อฟื้นเรื่องนี้มาทำไม ทั้งที่มันก็ดีต่อตัวของเขาทว่าพอเห็นว่าเธอทำนิ่ง ทำเป็นไม่เดือดร้อน เขาก็แทบบ้าตาย จนอดที่จะไม่หาเรื่องเธอไม่ได้

“ค่ะ แพรวเข้าใจแล้ว งั้นไม่มีอะไรแพรวขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” เธอเลยเปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับกำลังเดินหันหลังออกจากห้อง

“พรุ่งนี้เรามีไปพบลูกค้านอกสถานที่เก้าโมงใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“งั้นพรุ่งนี้คุณขับรถไปรับผมที่บ้านด้วย ผมขี้เกียจขับรถ”

“คนขับรถท่านประธานล่ะค่ะ” เธอย้อนถาม

“ลางาน!” เขาตอบสั้น ๆ แล้วก็เดินไปนั่งตรงโต๊ะทำงานของเขา โดยไม่สนใจเธอที่ยืนอยู่

วันต่อมาเธอไปรับเขาที่บ้านไปคุยกับลูกค้าด้วยกัน จวบจนตอนบ่ายมีนัดประชุมกับแผนกการตลาด คราวนี้เขาก็ยังไม่สนใจที่จะฟังแผนการประชุม เอาแต่มองหน้าเธอ โดยที่เธอก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้แต่เอาแต่มองหน้าแพรววนิตโดยที่ไม่ตั้งใจทำงานเลย ทั้งที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

สุดท้ายวันนี้เขาก็ไม่โอเคกับแผนการตลาดที่นำเสนอมา บอกว่าให้พรุ่งนี้คิดแผนมาใหม่ ซึ่งเธอก็แนะนำคุณฉัตรชัยให้ทำแบบเดิม ซึ่งวันต่อเขาก็ดูตั้งใจทำงานมากขึ้น แผนที่การตลาดนำเสนอมา เขาก็อนุมัติ ทั้งที่แผนทั้งสามวันคือแผนเดียวกันทั้งหมด เพียงแค่เปลี่ยนการนำเสนอ เปลี่ยนสไลน์นำเสนอแค่นั้น

“ขอบคุณนะครับคุณแพรว ถ้าคุณแพรวไม่แนะนำแบบนี้ ผมคิดแผนตายเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ไม่รู้ท่านประธานเครียดอะไรนะครับ ดูเหม่อลอยมาหลายวัน”

“ช่วงนี้งานเยอะนะคะ คุณฉัตรชัยอย่าถือสาท่านประธานเลย”

“ครับ ผมไม่ถือสาท่านประธานหรอกครับ”

“อ้อ แล้วกลยุทธ์แบบนี้อย่าไปใช้แบบนี้ทุกครั้งนะคะ ถ้าแพรวไม่ได้บอกเดี๋ยวจะตกงานเอา” เธอว่าแล้วก็ขำร่วน

“ครับ ผมจะไม่ทำถ้าคุณแพรวไม่บอก”

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันไป หัวเราะด้วยกันไป ก็มีเงาดำที่แอบมองมาจากหน้าประตูห้องประชุมด้วยความไม่พอใจ ทั้งที่เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่พอใจ รอยยิ้มนั้น เสียงหัวเราะนั้น คนที่ควรได้ยินคือเขาคนเดียวสิ เขาที่เป็น...

พอคิดมาได้ถึงตรงนี้เขาก็เลิกคิด แล้วรีบเดินเข้าห้องทำงานไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิด