บทที่ 2 ตามหาผู้หญิงในคืนนั้น (1)

เช้าของอีกวันหนึ่ง พอสรัลมาทำงานก็เรียกเธอเข้าไปในห้องทำงานของเขาทันที ซึ่งเธอก็รู้ดีว่าเขาจะถามเรื่องอะไร แพรววนิตได้เตรียมตัวมาอย่างดีแล้วว่าจะหาทางออกยังไงให้กับเรื่องทั้งหมด ทว่าทั้งที่เตรียมใจมาพูดอยู่แล้วแต่พอมายืนต่อหน้าของเขา เธอก็รู้สึกว่าตัวเองทั้งตื่นเต้นทั้งประหม่าเป็นอย่างมาก

 “ตกลงเมื่อวานให้ไปตามสืบผลเป็นยังไงบ้าง” เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา ชายหนุ่มก็ไม่อ้อมค้อม เปิดประเด็ดทันที

 หลังจากเมื่อวานเธอร้องไห้เสร็จ ก็เดินมาหยิบกระเป๋าออกไปจากบริษัททันที โดยไลน์ไปบอกท่านประธานส่วนตัวว่า เธอขออนุญาตออกไปตามหาผู้หญิงในคืนนั้นของเขา แต่ความจริงแล้ว เธอกลับบ้านไปร้องไห้ต่อ ไม่ได้ตามสืบอย่างที่ปากบอกไป

 “พบผู้หญิงคนนั้นแล้วค่ะ”

 “นัดมาพบผมหน่อย”

 “คงไม่ได้ค่ะท่านประธาน ผู้หญิงคนนั้นไม่ขอเปิดเผยตัวค่ะ”

 “แล้วแบบนี้ผมจะรู้เรื่องได้ยังไงว่าเธอเข้าห้องของผมมาได้ไง”

 “เรื่องนี้ทางโรงแรมเป็นคนผิดค่ะ นี่กระเช้าจากทางโรงแรมส่งมาขอโทษค่ะ” เธอวางกระเช่ารังนกบนโต๊ะของท่านประธานที่ถือเดินเข้ามาในห้องด้วย โดยเธออ้างว่าเป็นความผิดของทางโรงแรม แล้วกระเช่านี้ก็ไม่ใช่ของทางโรงแรมแต่เป็นเธอที่เป็นคนซื้อกระเช่ามาเอง

 “เรื่องเข้าห้องผิดจะเป็นความผิดของใครผมไม่สนหรอก ผมสนแต่ว่าคืนนั้นผมไม่ได้ป้องกัน” เขาพูดเน้นเสียงที่คำว่าไม่ได้ป้องกัน ทำหน้าเคร่งเครียดอย่างมาก “ตอนนี้ผมไม่พร้อมจะเป็นพ่อคนหรอกนะ แต่ถ้าจะเป็นพ่อคน ผมก็อยากจะเป็นพ่อของลูกหยาดฟ้าแฟนผมเท่านั้น”

 “เรื่องนี้ท่านประธานไม่ต้องกลัวค่ะ แพรวได้ถามผู้หญิงคนนั้นมาเรียบร้อยแล้วค่ะ เธอกินยาคุมฉุกเฉินเรียบร้อยแล้วค่ะ เธอยังย้ำด้วยว่าไม่อยากเป็นแม่คนตอนนี้ ท่านประธานสบายใจได้ค่ะ” เธอว่าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง จนเขาเองนึกประหลาดใจไม่ได้

 “ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี ผมก็สบายใจหน่อย แต่ผมก็ยังไม่ค่อยสบายใจเท่าไร ผมอยากจะขอโทษเธอ ยังไงคุณแพรวช่วยนัดเธอให้ผมหน่อยนะ”

 “ไม่ได้หรอกค่ะท่านประธาน เธอยืนยันมาแล้วว่าไม่ขอพบคุณ เออ...เธออายนะคะ ท่านประธานต้องเข้าใจนะคะว่าเธอได้กับใครก็ไม่รู้”

 “แต่ผมอยากขอโทษเธอนี่”

 “เธอฝากบอกมาค่ะว่าถ้าท่านประธานขอโทษเธอ เธอยกโทษให้ค่ะ”

 “ดูคุณแพรวจะเข้าใจผู้หญิงคนนั้นทุกอย่างราวกับว่าเป็นตัวเองเลยนะ” เธอถึงกับสะดุ้งตกใจ ในใจกลัวว่าเธอจะทำไม่เนียน

 “เออ...ก็แพรวเป็นผู้หญิงนี่ค่ะ ก็ต้องเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงด้วยกัน”

 “เหรอครับ” เขายังคงมองหน้าเธออย่างจับผิด ทั้งที่เขาเองก็รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคืนนั้นเป็นเธอ

 เขาได้แต่คิดในใจว่าเลขาที่เขารู้จักมาสองปีนี้ ไม่เหมือนคนเดิมที่เขาเคยรู้จักเลยสักนิด คนตอนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาดูมีลับลมคมใน ไม่เหมือนคนก่อนที่ดูจะใสซื่อกว่า หรือทั้งหมดนี้คือการแสดง เห็นที่ว่าเขาต้องมองผู้หญิงตรงหน้าเสียใหม่แล้ว

 “ใช่ค่ะ”

 “แม้ว่าเธอจะยกโทษให้ผมแล้ว แต่ผมยังไม่สบายใจเท่าไร เธอต้องเสียความบริสุทธิ์ให้ผม สำหรับผู้หญิงคงจะมีค่ามาก...” เขาว่าพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอะไรสักอย่างในนั้น ซึ่งเธอก็มองไม่เห็นว่าเขากำลังกดอะไร

 “เงินจำนวนนี้อาจจะไม่มาก แต่ฝากคุณแพรวไปให้เธอด้วยนะ คิดเสียว่าเงินจำนวนนี้เป็นค่าบริสุทธิ์ที่เสียมาให้ผม” หลังเขาพูดจบ ข้อความก็เด้งมาที่โทรศัพท์ของเธอทันที

 แพรววนิตเปิดโทรศัพท์ของตนเองดู เธอถึงกับตาโตขึ้นมาด้วยความตกใจ “หนึ่งล้านบาท”

 “ทำไมหรือครับไม่พอเหรอ” เขาทำท่ายกโทรศัพท์ขึ้นมาจะโอนให้เธออีก

 “พอค่ะพอ เอ๊ย ไม่ใช่ค่ะ แล้วแต่ท่านประธานเลย เออ...แพรวแค่ตกใจเฉย ๆ ไม่คิดว่าท่านประธานจะให้เยอะแบบนี้” เธอพูดผิดพูดถูก สีหน้าเจื่อนไปหมด จนเขาเผลอคิดว่าเธอน่ารัก จากท่าทางของเธอ

 “เผื่อวันข้างหน้าเธออาจจะลาออกจากที่ทำงาน แล้วจำเป็นต้องใช่เงินล้านนี้ไปตั้งตัว” ทุกคำพูดเขาเน้นย้ำมาก จนเธอรู้สึกว่ากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากราวกับว่าคำพูดที่เขาพูดออกมามันจงใจสื่อมาที่เธอมากกว่า

 “ยังไงผมฝากคุณแพรวจัดการให้ผู้หญิงคนนั้นด้วยนะ แต่ถ้าไม่พอยังไงก็มาบอกผมได้ สำหรับผู้หญิงใจง่ายผมให้ได้เต็มที่อีกไม่เกินห้าแสน” เขาเน้นย้ำอย่างดูถูกคำพูดของเขาแต่ล่ะคำยิ่งกว่ามีดเป็นร้อยทิ่มแทงให้เจ็บเสียอีก

 “ได้ค่ะท่านประธานแพรวจะจัดการให้” เธอบอกเสร็จก็โค้งคำนับก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

 วันนี้ก็วนลูปอย่างเช่นเมื่อวาน พอออกจากห้องทำงานของเขามา หญิงสาวก็เข้ามานั่งในห้องน้ำตามเดิม เพียงแค่นั่งลงน้ำตามากมายก็ไหลพรั่งพรูออกมา ทั้งที่น้ำตามันไม่ควรจะออกแล้วก็ตามเพราะเธอร้องไห้เสียใจให้เขาไปอย่างมาก แม้เป็นเพียงแค่การแอบรักเขาข้างเดียว แต่เธอก็ไม่คิดว่าการแอบรักเขามันจะเจ็บปวดขนาดนี้

 หญิงสาวได้แต่มองเงินจำนวนหนึ่งล้านบาทของเขาที่โอนเข้ามา ยิ่งมองจำนวนเงินหนึ่งล้านบาท น้ำตาของเธอก็ยิ่งไหลออกมาเพราะมันย้ำว่าเขารักคุณหยาดฟ้ามากขนาดไหน โดยที่ไม่มีสักเศษเสี้ยวหนึ่งที่จะรักผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอ พอยิ่งคิดก็ยิ่งร้องไห้เพราะความบริสุทธิ์ของเธอมันไม่ควรตีเป็นราคาเสียด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะแค่หนึ่งล้านหรือหนึ่งล้านห้าแสน สำหรับเธอมันมีค่ามากกว่านั้น โดยที่เงินมากมายก็มาตีค่าตีราคาไม่ได้ แต่สำหรับเขาราคานี้เป็นราคาของผู้หญิงใจง่าย เธอก็ได้แต่ร้องไห้ไปด้วยความเจ็บช้ำ