บทที่ 3 ภรรยานอกสมรส (1)

 ตั้งแต่ตอนนั้นมาเขาก็ใช้งานเธออย่างหนัก ทั้งที่ปกติเธอเป็นคนทำงานถูกต้องแต่เขาก็ใช้ให้ไปแก้ใหม่อยู่อย่างนั้นแหละ สั่งวันนี้ตอนเย็นให้ส่งพรุ่งนี้ตอนเช้าเก้าโมงอยู่แบบนี้ จนเกือบเดือนที่เขาสั่งงานเธอโหดร้าย ทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าที่เขาสั่งงานเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ราวกับว่าจงใจบีบบังคับให้เธอลาออกไปให้พ้นหน้าของเขา แต่สำหรับเขาที่จงใจสั่งงานเธอเยอะขนาดนี้เพราะรู้สึกหงุดหงิดที่เธอทำเฉย ทำเหมือนว่าทั้งสองไม่เคยมีอะไรกัน

 “อีกหนึ่งสัปดาห์ก็จะถึงวันแต่งงานคุณสรัลแล้วสิครับ เตรียมตัวไปถึงไหนแล้วครับ” ธงชัยหนึ่งในกรรมการบริหารถามขึ้น หลังจากออกมาจากห้องประชุม

 “ผมแค่เตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวเองครับ ส่วนเรื่องงานแต่งเป็นหน้าที่ของแม่กับหยาดฟ้านะครับ”

 “เหรอครับ ผมยินดีด้วยนะครับ”

 “ยังไงวันนั้นคุณธงชัยอย่าลืมไปงานของผมกับหยาดฟ้านะครับ”

 “แน่นอนครับผมไปแน่ ๆ” ธงชัยบอก แล้วก็พวกกรรมการบริหารคนอื่นก็ชวนสรัลคุยต่อเรื่องงานแต่งงานอีกหน่อย จึงแยกย้ายกันกลับไป

 “วันที่ผมแต่งงานคุณแพรวก็อย่าลืมไปงานแต่งผมด้วยนะครับ” เขาพูดขึ้น หลังจากที่ทุกคนออกจากห้องประชุมไปหมดแล้ว

 “ท่านประธานแต่งงานทั้งทีทำไมเลขาอย่างแพรวจะไม่ไปงานแต่งได้ล่ะค่ะ แพรวต้องไปอยู่แล้ว” เธอพูดออกมาโดยที่ยิ้มแย้มใส่เขา แม้ว่าในใจจะเจ็บมากแต่ไม่ได้เปิดเผยความรู้สึกออกมา ทำให้คนที่อยากเห็นเธอเจ็บ ได้แต่กัดกรามกรอด ๆ อย่างไม่พอใจ

 “งานที่ผมสั่งเพิ่มไป ทำให้ทันเย็นนี้ด้วยล่ะ ไม่ทันไม่ต้องกลับบ้าน!”

 “ค่ะ ท่านประธาน” หญิงสาวเดินออกจากนอกห้องประชุมไปไม่เท่าไร ก็มีเสียงของคนกรี๊ดอยู่หน้าห้องประชุม เขาจึงรีบเดินออกไปดูทันที

 “เสียงดังอะไรกัน” เขาเดินออกมาถาม แต่เห็นคนกำลังมุงดูอะไรสักอย่างหน้าห้องประชุม

 “ก็คุณแพรวเป็นลมสิคะท่านประธาน” ฟ้าใสเอ่ยบอกมาแล้วก็หันไปโบกมือพัด ๆ ให้กับแพรววนิตต่อ

 “ไหนดูสิ” เขารีบแหวกคนเดินเข้าไปหา

 “หน้าซีดมากเลยค่ะท่านประธาน” ฟ้าใสบอก

 “เดี๋ยวผมพาคุณแพรวไปโรงพยาบาล” เขารีบเข้ามาอุ้มแพรววนิตไปจากตักของฟ้าใสทันที

 “เดี๋ยวฟ้าใสไปด้วยค่ะ” ฟ้าใสรีบลุกตามท่านประธานไปทันที

 พอไปถึงโรงพยาบาล แพรววนิตได้ถึงมือของหมอเรียบร้อย เขาก็สั่งให้ฟ้าใสกลับไปทำงาน เดี๋ยวทางนี้เขาจะจัดการดูแลต่อเอง ฟ้าใสไม่อยากจะกลับไปทว่าก็ต้องยอมกลับไปทำงานเพราะท่านประธานออกปากสั่ง แต่ถึงจะยอมกลับไปโดยง่าย แต่ฟ้าใสก็ยังไม่กลับไปทำงาน ยังคงแอบดูอยู่ห่าง ๆ

 ไม่เกินครึ่งชั่วโมงหมอก็ออกมาแสดงความยินดีกับเขา ที่เป็นคนส่งคนไข้มาหาหมอ เขาได้แต่งงว่าหมอจะบอกยินดีทำไม ทว่าพอหมอบอกว่าแพรววนิตกำลังตั้งท้องอ่อน ๆ ได้ประมาณสี่สัปดาห์ เขาถึงกับเข่าอ่อนเลยทีเดียว หมออาจจะคิดว่าเขากำลังดีใจที่รู้ว่าเธอท้อง แต่สำหรับเขามันเป็นข่าวร้ายที่รู้ว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของเขา

 แพรววนิตพอตื่นขึ้นมา หมอก็เข้ามาแจ้งทันทีว่าเธอท้อง เธอตกใจมาก ทั้งที่เธอก็กินยาคุมฉุกเฉินตามที่เภสัชกรแนะนำทุกอย่าง แต่ยาคุมทุกอย่างมันไม่ได้คุมได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ความจริงหมออยากให้เธอนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลสักคืนแต่เธอปฏิเสธ หมอจึงรอให้น้ำเกลือขวดนี้หมดก่อนถึงให้กลับ ซึ่งคนที่เธอไม่อยากให้รู้ก็คือเขา ทว่าพอเขาเข้าเดินมาที่เธอ ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงของคนไข้เลยทำให้เธอรู้สึกตกใจ

 “ท่านประธาน” เธอเรียกเขาเบา ๆ

 เขาเดินเข้ามาทำหน้าซีด ไม่สบอารมณ์ พร้อมกับถือถุงยามาหาที่เธอ

 “หมอให้ยาบำรุงกับยาแก้อ้วกมาให้” เขาว่าพร้อมกับยื่นให้เธอ

 “ขอบคุณค่ะ”

 “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

 “คุยอะไรหรือคะท่านประธาน ถ้าเป็นเรื่องงานแพรวจะรีบกลับไปทำให้เลยค่ะ พยาบาลคะช่วยเอาสายน้ำเกลือออกให้ด้วยค่ะ” เธอตะโกนเรียกพยาบาลทันที หลังจากเห็นว่าน้ำเกลือใกล้จะหมดแล้ว

 “เรื่องงานเอาไว้ก่อน เราต้องคุยเรื่อง...” ยังไม่ทันพูดจบ พยาบาลก็เข้ามาดูเสียก่อน

 “น้ำเกลือยังเหลืออีกนิดหนึ่งนะคะ” พยาบาลสาวบอก

 “เอาออกเลยค่ะ ฉันด่วนไปทำงานค่ะ” เธอบอกพยาบาลกลับไป

 “งั้นดิฉันขอไปแจ้งหมอก่อนนะคะ” พยาบาลเดินกลับไปแจ้งหมอก่อน ที่จะกลับมาถอดสายน้ำเกลือให้

 “ไม่ต้องกลับไปทำงานแล้ว เดี๋ยวผมขับรถไปส่งที่บ้าน” เขาเข้าไปช่วยพยุงเธอให้ลงมาจากบนเตียงพร้อมกับบอกเธอไปด้วย

 “เดี๋ยวงานของท่านประธานจะเสียหายเอานะคะ”

 “ตอนนี้ลูกในท้องสำคัญกว่า” เขาว่าแล้วดึงมือของเธอมากำเอาไว้ กลัวว่าเธอจะหนีไปไม่ยอมคุยกับเขา

 เธอพยายามจะดึงมือนั้นออกจากเขา แต่ท่านประธานก็จับเอาไว้แน่น จนทั้งสองเดินมาถึงที่รถยนต์ ตรงที่เขาจอดเอาไว้ หญิงสาวก็รีบดึงมือออกทันที คราวนี้เขายอมปล่อยเพราะเห็นว่าเดินมาถึงที่รถยนต์แล้ว

 “เรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว คุณจะพูดความจริงได้หรือยังคุณแพรว” เขาทำหน้าตึง เสียงดุใส่เธอ

 “เรื่องอะไรกันคะ” เธอแกล้งไม่รู้

 “เรื่องมันมาขนาดนี้คุณยังจะตีหน้าซื่ออีกเหรอ คุณคิดว่าเรื่องคืนนั้นผมจำเสียง จำกลิ่นกายของคุณไม่ได้หรือไง เราทำงานมาด้วยกันกี่ปีแล้วคุณแพรว”