ภรรยาที่เปลี่ยนไป

"โอ้ย! วันนี้ฝนต้องตกแน่ๆ"

"ฉันตาฝาดไปรึเปล่า"

"ที่เปลี่ยนไปขนาดนี้ ไม่ใช่เป็นผลกระทบจากล้มหัวฟาดพื้นหรอกหรือ"

ผู้หญิงในหมู่บ้านต่างพากันมาแอบดูชะเง้อคอมองภรรยาบ้านเฉินที่ไม่รู้ไปกินอะไรผิดมาถึงได้ลุกขึ้นมาทำงานบ้านตั้งแต่เที่ยงวัน หญิงสาวที่งอมืองอเท้า แต่งหน้าสวยไปวันๆ ตอนนี้ลุกขึ้นมาหยิบไม้กวาด เช็ดถูพื้นจนฝุ่นฟุ้งกระจาย

"หยิกฉันที"

ป้าเหมยจูเมียผู้ใหญ่บ้านถึงกับต้องขยี้ตาซ้ำๆ เธอรู้จักเจ้าของบ้านดี เป็นชายหนุ่มที่ขยันขันแข็งทำงาน แต่โชคชะตาน่าสงสาร ถูกนำมาทิ้งท้ายหมู่บ้านในสภาพโดนซ้อมสะบักสะบอม สมองได้รับความกระทบกระเทือนจำใครไม่ได้เลยสักคนเดียว

"ไม่อยากเชื่อจริงๆ"

ป้าเซียวที่อายุไล่เลี่ยกันพึมพำกับตัวเองที่แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น ถึงกับยกมือขึ้นมาขยี้ตารัวๆ 

"จะดีได้สักกี่วันเชียว"

'หยางจื่อ' มองเหยียดศัตรูหัวใจ เธอแอบชอบเฉิงอี้มานาน เทียวทอดสะพานให้ชายหนุ่มเป็นแรมปี แต่เป็นเพราะข่าวลือที่ทั้งสองลักลอบได้กัน ทำให้ความฝันของเธอที่จะได้เป็นภรรยาของเฉิงอี้สลายหายวับไปกับตา 

"เขาเปลี่ยนตัวเองได้เราก็ควรดีใจ"

ป้าเหมยจูที่มองโลกในแง่ดีหันมาตักเตือนหยางจื่อที่พูดจาไม่น่าฟัง แววตาที่มองแฝงด้วยความเกลียดชัง ประหนึ่งเห็นใส้เดือน กิ้งกือที่อยากเหยียบให้จมดิน

คนแอบดูก็ดูไป ส่วนคนที่เข้ามาอยู่ในร่างของซูเอ๋อร์ก็ยังคงขมักเขม้นกับงานในบ้าน มีอีกหลายอย่างที่เธอต้องทำ ก่อนที่พี่เฉินจะกลับมาจากไปขายไข่ไก่ที่ตลาดสดในอำเภอ

"เหนื่อยเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย"

ซูยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่หน้าผาก ดวงตาคู่สวยกวาดมองผลงานที่เธอลงแรงไปเกือบสามชั่วโมง ปัด กวาด เช็ด ถู ทุกซอกทุกมุมภายในบ้าน ในที่สุด 'บ้าน' ก็สมเป็นบ้านสักที รอยยิ้มเล็กๆ ที่ปรากฏตรงมุมปากบางดูพอใจ ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ไปทำความสะอาดต่อที่ห้องครัว

รกมากกกกก

รกสุดๆๆๆๆ

ซูเท้าสะเอวมองสภาพห้องครัวที่ภรรยาไม่เคยเข้ามาใส่ใจดูแล ฝุ่นเกาะไปทุกที่ อุปกรณ์ทำครัวบางอย่างก็ไม่มี เครื่องปรุงรสก็มีเท่าที่จำเป็น

"อันนี้ก็เกินไปนะ"

หญิงสาวพึมพำ งานบ้านไม่ทำ งานครัวก็ไม่คิดจะมาจับต้องดูแล ทั้งที่เป็นหน้าที่หลักของภรรยาที่ต้องเป็นคน หุง หา อาหารให้สามีกิน

'พี่เฉิงฉันหิวข้าว'

'พี่เฉิงทำเสร็จหรือยัง'

'พี่เฉิงทำไมมื้อนี้มีแต่ผักเนี่ย!!!"

ความทรงจำที่ผุดขึ้นมา ทำให้ซูที่ไม่ชอบเอาเปรียบใครรู้สึกเห็นใจเฉิงอี้ที่ต้องออกไปทำงาน เหนื่อยกลับมาก็ควรได้พัก แต่กลับต้องมาทำกับข้าวให้เมียที่งอมืองอเท้ากิน

"เค็มปี๋เลย"

ซูเอ๋อร์คายผัดผักออกมา พร้อมต่อว่าสามีที่รสมือใช้ไม่ได้ ทำเกลือหกหรืออย่างไร ใครมันจะไปกินลง

"พี่นึกว่าเกลือคือน้ำตาล ลักษณะมันคล้ายกันมาก ก็เลยเผลอหยิบผิดไป ไว้มื้อหน้าพี่จะปรับปรุงได้ไหม กินก่อนเถอะเดี๋ยวหิว"

เขาตอบภรรยาที่ทำสีหน้ากลืนไม่ลง 

"โง่เง่า!!"

สามีอุตส่าห์ทำให้กินควรต้องขอบคุณไหม ถ้ารสมันเค็มไปก็แค่เติมน้ำตาล ตัดอคติออกไปบ้าง คนที่ 'โง่' คือเธอมากกว่าซูเอ๋อร์ ซูคิดในใจขณะทำความสะอาดครัว กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบสี่โมงเย็น

​​​​"ต้องรีบแล้ว"

ซูรีบเก็บผักในสวนที่สามีปลูกไว้ใส่ตะกร้า เย็นนี้เธอตั้งใจจะทำอาหารดีๆ ให้กับผู้ชายที่น่าสงสารแห่งปีกิน เพราะเขาควรได้รับสิ่งดีๆ เพื่อทดแทนกับความทุกข์ที่ผ่านมา และเธอก็มุ่งมั่นแล้วว่าจะต้องทำทุกทางเพื่อเปลี่ยนชีวิตของผู้ชายแสนดีคนนี้ให้ดีขึ้น

'หมูตุ๋นซีอิ๋ว'

เป็นเมนูที่ถึงเธอจะหลับตาทำก็ยังจำได้ วิธีทำแสนง่าย ยิ่งตุ๋นในหม้อนานเท่าไหร่ ซีอิ๋วก็ยิ่งซึมเข้าไปในเนื้อหมูให้รสชาติที่ดีขึ้นเท่านั้น เธอเปิดฝาหม้อชิมรสชาติ หวานนำ เค็มตาม ก่อนจะปิดฝาหม้อตุ๋นต่อไป อีกสักพักก็น่าจะลงถ้วยพร้อมขึ้นโต๊ะรอ

วันนี้เธอมีเวลาไม่มาก จึงทำเมนูเนื้อได้แค่หนึ่งอย่าง ส่วนผักที่สามีปลูกเธอนำมาทำเป็นต้มจืดสำหรับไว้ซดให้คล่องคอ เธอตักข้าวที่หุงขึ้นหม้อใส่ถ้วยไว้รอ อาหารทุกอย่างทำเสร็จรอผู้ที่เป็นสามี

และพอเฉิงอี้กลับมา...

เขาก็ต้องตกใจกับบ้านที่ดูเปลี่ยนไป มันดูสะอาดและเรียบร้อยเกินไป แล้วนั่นอะไร อาหารพวกนั้นใครเป็นคนลงมือทำ

"พี่เฉิงกินข้าวค่ะ"

คำชวนนั้นทำเขานิ่งไป รอยยิ้มที่ส่งมาทำดวงตาคมหรี่มองภรรยาอย่างไม่แน่ใจ การที่เขายืนนิ่งเป็นตอไม้เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันที่ภรรยาจะทำตัวสมเป็นภรรยาจริงๆ 

"พี่เฉิง!!"

ซูเรียกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอีกครั้ง 

"ครับ"

เขาตอบกลับไปแบบงงๆ

"กินข้าวกันค่ะ"

เธอส่งยิ้มหวานให้เขาที่เดินมานั่งตรงเก้าอี้ไม้ตำแหน่งประจำ ปกติซูเอ๋อร์จะนั่งตรงข้าม แต่เธอคิดว่ามันเหินห่าง เปลี่ยนมานั่งใกล้ๆ จะดีกว่า

"พี่เฉิงกินเยอะๆ นะ"

พูดไปก็ยิ้มหวานไป เธอตักหมูตุ๋นซีอิ๋วใส่ถ้วยให้สามีที่นั่งงงเป็นไก่ตาแตกชิ้นใหญ่ ยิ่งไปกว่านั้นยังพยักเพยิดให้เขาลองชิม

"อร่อยใช่ไหม"

เป็นคำถามที่มาพร้อมรอยยิ้ม

"อร่อยครับ"

รสชาติของซีอิ๋วกลมกล่อม ส่วนหมูตุ๋นก็นุ่มลิ้นเหมือนละลายในปาก 

"ถ้าอร่อย พี่ก็ต้องกินเยอะๆ นะ"

หญิงสาวตักต้มจืดแบ่งใส่ถ้วยเล็กให้สามี การเอาใจเขาเช่นนี้ เธอต้องการอะไร คงไม่ใช่อยากได้ชุดใหม่ใช่ไหม ได้แต่ถามตัวเองในใจขณะมองภรรยาที่เปลี่ยนไปราวกับพลิกฝ่ามือ

"ซูเอ๋อร์"

"คะ??"

"เอ่อ...ไม่มีอะไร"

เขาคิดว่าที่เธอทำดีด้วยอาจมีเหตุผลบางอย่าง ซึ่งถ้าหากเป็นเงินสำหรับไปซื้อชุดสวยๆ ใส่ตอนนี้เขาคงไม่มีให้ เพราะวันนี้ไข่ไก่ที่นำไปขาย เขาแอบแบ่งเอาไปให้คนบ้านถังที่ไม่ค่อยมีจะกิน 

"จะดีหรือพ่อหนุ่ม"

ป้าถังที่อายุมากแล้วถาม 

"แบ่งๆ กันไปกินครับป้า"

เขาเพิ่งได้ทราบข่าวมาว่าสามีของป้าถังล้มป่วย และป้าถังก็มีโรคประจำตัว อายุที่มากส่งผลให้ทำงานหนักมากไม่ได้ เงินที่เก็บไว้ก็เอามารักษาสามีจนไม่เหลือแล้ว

"แต่ป้าเกรงใจ"

"ถือว่าช่วยๆ กันครับ"

ความใจดีและชอบช่วยเหลือคนที่ไม่มีนั้นช่างขัดหูขัดตา และทำให้เขาทะเลาะกับซูเอ๋อร์หลายต่อหลายครั้ง เธอไม่ชอบเห็นเขาแบ่งปัน และจะหงุดหงิดทุกครั้งที่เขาไม่รับเงินกลับมา 

"เงินจะกินก็แทบไม่มี จะใจดีอะไรนักหนา พี่ดูเสื้อผ้าของฉันสิ เก่าจนฉันไม่กล้าเดินไปไหนแล้ว'

เป็นคำพูดของภรรยาที่เปรียบเทียบให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นไม่ถูกใจเธอ และก็จะทะเลาะไม่มองหน้ากันไปประมาณสามสี่วัน เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ซึ่งวันนี้เขาเองก็เตรียมพร้อมรับคำด่าเต็มที่ แต่วันนี้เธอกลับไม่ถามถึง 'เงิน' สักคำ ยิ่งไปกว่านั้นคือลุกขึ้นมาทำอาหารบำรุงเขาเต็มโต๊ะเลย

แปลกมาก...

เขามองหน้าภรรยาที่ทำตัวแปลกไปจนเขาตั้งรับไม่ทัน หลังจากกินเสร็จเธอก็อาสาล้างถ้วยชาม เก็บกวาดทำความสะอาดโต๊ะทุกอย่าง ส่วนเขานั้นได้แต่นั่งมองตาปริบๆ  

"วันนี้ฝนจะตกหรืออย่างไร"

ชายหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่าง สลับกับเหลือบมองภรรยาที่ทำตัวแปลกไป ขยันจนน่าตกใจ ไม่หงุดหงิดโวยวาย และที่น่าตกใจคือไม่ถามหา 'เงิน' สักคำ ยิ่งไปกว่านั้นยังทำตัวสมกับเป็น 'ภรรยา' จริงๆ 

"พี่เฉิง"

"ครับ"

"ฉันต้มน้ำไว้ พี่ไปอาบก่อนได้เลยนะ"

ทำอาหารก็ว่าตกใจแล้ว ต้มน้ำให้อาบยิ่งตกใจกว่า เขามองใบหน้าสวยๆ ของภรรยาที่ทำตัวผิดปกติไป ยิ่งเธอยิ้มให้ เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าสมองของเธอต้องได้รับการกระทบกระเทือน

"ซูเอ๋อร์"

"คะ"

"พี่ว่าเธอต้องไปหาหมอ!!"