บทที่ 46

เพราะทนแบกรับความอัปยศอดสูที่ยังไม่อาจกระทำสิ่งใดได้ไม่ไหว บิดาอย่างเขาจึงได้แต่ใช้การงานและสุรา มอมเมาให้ตนเองสามารถใช้ชีวิตผ่านมาได้เนิ่นนานถึงเพียงนี้...นึกไม่ถึงว่าผ่านไปเพียงชั่วอึดใจเดียว บุตรสาวคนสำคัญที่กลายเป็นว่าถูกบิดาอย่างตนทั้งละเลย ทั้งกักขังเอาไว้ในจวน ก็เติบใหญ่ขึ้นมาเป็นหญิงงามที่ส่องประกายเจิดจ้าถึงเพียงนี้แล้ว

หากเช้าวันนี้บุตรชายคนโตไม่ได้บุกเข้ามาปลุกถึงในเรือนนอน กล่าวว่าน้องสามของตนนั่งรถม้าออกจากจวนมากับอนุภรรยาที่ยามนี้ยิ่งใหญ่คับจวน กำลังจะเข้าประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธี บิดาอย่างเขาก็คงยังมัวมอมเมาตนเองด้วยการงานและสุรา คงมิได้เรียกให้บ่าวรับใช้ไปนำน้ำแกงสร่างเมามาให้ จากนั้นก็เร่งชำระล้างร่างกาย แต่งเนื้อแต่งตัว ตามบุตรสาวที่น่าสงสารเข้าสู่สำนักศึกษาที่ตนไม่แม้แต่จะส่งนางเข้ามาศึกษาเล่าเรียนแห่งนี้ ถูกแล้ว...ทั้งหมดก็เพราะบิดาที่ไร้ความสามารถอย่างเขา เป็นห่วงเกินกว่าจะปล่อยให้บุตรสาวคนสำคัญนั่งรถม้าออกมากับอนุภรรยาของตนและบุตรสาวอีกสองคนที่ล้วนเกิดจากเหล่าอนุ โดยไม่ติดตามมาดูนางด้วยสองตาของตนเองสักหน่อย อย่างน้อยบิดาไร้ความสามารถเช่นเขาก็อยากจะแน่ใจว่านางปลอดภัย...นึกไม่ถึงว่าสิ่งที่ได้เห็นในวันนี้ จะเป็นภาพบุตรสาวที่สง่างาม เฉลียวฉลาด ทั้งยังมีอัธยาศัยไมตรีเป็นเลิศ ดูราวกับภาพสะท้อนของภรรยารักที่ตายจากไปของตนเองไม่มีผิด

ครั้งนั้น เซียงเหลียนของเขาก็งดงามส่องประกายเช่นนี้...

เฉินกั๋วกงยิ่งมองบุตรสาวคนที่สามที่เกิดจากภรรยารักแล้ว ดวงตาก็ยิ่งพร่ามัวเพราะกลุ่มน้ำที่หลั่งออกมาคลอเคล้าอยู่เต็มสองตา ในอกทั้งเจ็บปวดทั้งสะท้อนสะเทือนใจ เสียใจและเสียดายวันเวลาเป็นอย่างยิ่ง

ที่ผ่านมา เพราะความอ่อนแอของตน ทำให้บิดาเช่นเขาพลาดที่จะได้เห็นบุตรสาวผู้นี้ค่อยๆ เติบโตขึ้นมาอย่างบริสุทธิ์งดงาม...

บิดาที่โง่งมเช่นข้า...อ่อนแอเช่นข้า...ช่างน่าสมเพชเวทนายิ่งนัก...

ก่อนที่น้ำตาของเฉินกั๋วกงจะหลั่งออกมา ชั่วอึดใจนั้นพลันมีมือหนึ่งทาบทับลงบนบ่าของเขา แม้ฝ่ามือนั้นจะไร้น้ำหนักกดทับ แต่ก็สงบนิ่ง มั่นคง

“ท่านพ่อ...หากตอนนี้ท่านหลั่งน้ำตา ผู้คนจะเล่าลือกันไปเช่นไรก็ยากจะคาดเดาได้”

น้ำเสียงองอาจห้าวหาญเช่นนี้... ผู้เป็นบิดาเช่นเขามิได้เลอะเลือนกระทั่งจดจำบุตรชายคนโตของตนเองไม่ได้

เมื่อเฉินกั๋วกงผินหน้าไปมอง ก็เห็นว่าผู้กล่าวประโยคนี้คือบุตรชายคนโตของตนเองจริงๆ ชั่วขณะนั้น บุตรชายที่เติบโตขึ้นอย่างสง่างามของเขา และบุตรชายคนสุดท้อง ล้วนนั่งลงเคียงข้างบิดาที่ไม่ได้ความเช่นเขา

เฉินจิ้งอี้ บุตรชายคนโตของเขายังกล่าวต่อไป “การแข่งขันรอบที่สามใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว หากท่านอยากรู้ว่าที่แล้วมาท่านพลาดที่จะได้เห็นสิ่งดีงามใดไปแล้วบ้าง ก็จงจ้องมองไปที่น้องสาวเพียงคนเดียวของบุตรชายคนโตอย่างข้าให้ดี”

ที่เฉินจิ้งอี้เห็นเป็นน้องสาวมีเพียงคุณหนูสามของจวนเฉินกั๋วกง เฉินเซียงหรงเท่านั้น...

ทั้งที่สมควรจะรู้สึกไม่ดี เฉินกั๋วกงกลับรู้สึกว่าทุกอย่างล้วนถูกต้องตามทำนองคลองธรรมและสมควรจะเป็นเช่นนี้แล้ว...

บุตรชายของเขาผู้นี้ช่างหนักแน่น กล้าหาญ พึ่งพาได้ แตกต่างจากบิดาเช่นเขายิ่งนัก...

เมื่อระฆังบนหอเหยียบเมฆาที่อยู่ข้างในใจกลางสถานศึกษาส่งเสียงดังก้อง กรรมการผู้หนึ่งซึ่งอยู่ในกลุ่มราชบัณฑิตอาวุโสของแผ่นดินเทียนจิน ก็ก้าวออกมาตวัดพู่กัน เขียนหัวข้อสำหรับการแข่งขันในรอบที่สามลงบนกระดาษ

ทันทีที่ราชบัณฑิตอาวุโสเขียนเสร็จดี เหล่านางกำนัลที่รออยู่ด้านข้าง ก็ยกผืนกระดาษขึ้นกาง ประกาศหัวข้อในการประชันขันแข่งรอบที่สามให้คนทั้งหมด ณ ที่นี้ได้รับรู้อย่างพร้อมเพรียงกัน

“การแข่งขันรอบที่สาม หัวข้อของการวาดภาพในปีนี้ก็คือ ‘ยอดบุปผา’ ”

“ยอดบุปผา?”

รอบๆ ลานประชันขันแข่งพลันเกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นทันที

“ให้วาดดอกไม้งั้นรึ?”

“หัวข้อเช่นนี้...นับว่าง่ายเกินไปหน่อยหรือไม่?”

ท่ามกลางเสียงจอแจ เซียงหรงกลับรู้สึกว่าหัวข้อนี้นับว่าไม่ง่าย

ยอดบุปผาสองคำนี้แม้จะสั้นแต่กลับตีความได้หลากหลายนัก ซ้ำยัง...