บทที่ 47

เซียงหรงเงยหน้าขึ้นมองพระพักตร์ที่ประดับเอาไว้ด้วยรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกว่าน่าเคารพและเกรงขามมากกว่าอย่างอื่นของหวงโฮ่วอย่างลืมตัว หวงโฮ่วเองก็บังเอิญจ้องมองมาที่นางเช่นกัน

เซียงหรงตกใจจนทำตัวไม่ถูก สุดท้ายคนมีท่าไม้ตายเดียวอย่างการแย้มรอยยิ้มอย่างนางก็แย้มยิ้ม

เซียงหรงไม่ทันรู้ตัว ว่ารอยยิ้มนั้นทำให้หวงโฮ่วถึงกับทรงชะงักไป

รอยยิ้มเช่นนี้...ราวกับจะล่มบ้านล่มเมืองได้เลยทีเดียว...

ชั่วขณะนั้น หวงโฮ่วผู้ยังทรงมีพระสิริโฉมงดงามอ่อนเยาว์เองก็แย้มยิ้ม

“คุณหนู...เชิญ”

เสียงนางกำนัลข้างกายเรียกให้เซียงหรงได้สติ นางรีบยอบกายถวายพระพรให้หวงโฮ่ว ก่อนหันหน้ากลับมาหานางกำนัล

นางกำนัลที่คล้ายได้รับหน้าที่ให้ดูแลนาง ผายมือบอกทางอย่างรู้หน้าที่ เมื่อเซียงหรงมองตาม ก็เห็นว่าเหล่านางกำนัลที่ถูกยืมตัวมาช่วยงานในครั้งนี้ได้ตระเตรียมทั้งกระดาษ พู่กัน และ และข้าวของอื่นๆ ที่จำเป็นต้องใช้เอาไว้ให้แล้ว

ของที่จัดเตรียมไว้ให้เหล่านี้ ก็เหมือนกับของที่คนอื่นๆ ได้รับทุกอย่าง

เซียงหรงเข้าใจได้ในทันที...

นี่คงเป็นความเป็นธรรมที่เหล่าราชบัณฑิต สำนักศึกษากลาง และวังหลวงมอบให้เหล่าสามงามที่เข้าประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีกระมัง...

การแข่งขันอื่นๆ หลังจากนี้เองก็คงไม่แตกต่างจากในรอบนี้ ไม่ว่าจะเป็นคุณหนูตระกูลคหบดี คุณหนูจากตระกูลขุนนางใหญ่ หรือแม้แต่ท่านหญิง องค์หญิงพระองค์ใด ก็ล้วนแล้วแต่ไม่ได้รับอภิสิทธิ์ใดใดในการแข่งขันทั้งนั้น

เพื่อความบริสุทธิ์ยุติธรรม เมื่อผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดเข้าประจำตำแหน่งของตนเองแล้ว เพื่อไม่ให้เกิดการลอกคำตอบของโจทย์ในรอบนี้ระหว่างผู้เข้าแข่งขัน เหล่านางกำนัลยังยกฉากไม้ที่ทั้งกว้างและสูงออกมาตั้งคั่นกลางระหว่างผู้เข้าแข่งขันแต่ละคน ทั้งสีหน้าและท่าทีของนางกำนัลเหล่านี้ล้วนเคร่งขรึมจริงจัง พาให้รู้สึกว่าการประชันขันแข่งครั้งนี้ราวกับพิธีกรรมอันสำคัญและศักดิ์สิทธิ์ก็มิปาน

“เริ่มได้!”

ทันทีที่สิ้นคำประกาศอันขึงขังดังก้อง ผู้เข้าแข่งขันแทบทั้งหมดก็จับพู่กันขึ้นมาจุ่มหมึก ตวัดวาด

ยามนี้ผู้อื่นต่างเร่งมือวาดภาพของตน เซียงหรงกลับลังเล ด้วยไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองคิดนั้นสมควรวาดออกมาหรือไม่ ทว่า...เมื่อพูดถึงยอดบุปผาแล้ว ในสายตานางยามนี้ กลับไม่เห็นว่าจะมีบุปผาดอกใด ทั้งสง่างามและสูงส่งไปกว่ายอดบุปผาสีแดงเพลิงอันน่าเกรงขามดอกนั้น

เซียงหรงจ้องมองเหล่ากระถางต้นโบตั๋นที่ตั้งประดับอยู่ ณ เชิงแท่นประทับของหวงโฮ่วอย่างไม่อาจระงับสายตา ยามนี้โบตั๋นเหล่านั้นล้วนผลิดอกออกช่อใหญ่โต ดูงดงามมากจริงๆ

โบตั๋นก็คือราชินีของมวลดอกไม้...

ทว่า...หากวาดออกไปเช่นนั้นแล้ว  ผู้คนมองแล้วจะคิดเห็นอย่างไรกันบ้างก็ไม่รู้...นอกจากนี้ นางที่คิดอ่านเช่นนี้จะนับว่าคิดอ่านได้ฉาบฉวยเกินไปหน่อยหรือไม่?

การแข่งขันในรอบนี้ก็ช่างให้เวลาน้อยนัก ช่างบีบคั้นให้ผู้เข้าแข่งขันเร่งคิดเร่งวาดภาพ กล่าวได้ว่าหาใช่เพียงการประชันขันแข่งวาดภาพธรรมดาๆ แต่ยังเป็นการประลองด้านความคิดและการตัดสินใจไปในคราวเดียวกัน

สมควรวาดภาพที่วาบขึ้นในใจออกมาหรือไม่กันแน่นะ...

หัวข้อนี้นับว่าไม่ง่าย...ไม่ง่ายเลยจริงๆ

แม้ผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนจะมองไม่เห็นซึ่งกันและกัน ทว่าเหล่าผู้ชมซึ่งนั่งอยู่บนที่นั่งไล่ระดับรอบๆ ลาน กลับมองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในลานประชันขันแข่งด้านล่างชัดถนัดตา

“เหตุใดคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงจึงไม่หยิบพู่กันเสียที” หนึ่งในกลุ่มพ่อค้าช่างวิพากษ์วิจารณ์กลุ่มเดิมกล่าวอย่างหัวเสีย “ข้าอยากรู้เต็มทีแล้วว่าคุณหนูสามผู้นี้จะตีความคำว่ายอดบุปผานี้ออกมาอย่างไร จะเป็นบุปผชาติงามตระการหรือจะเป็นสาวงามกันแน่!”

“หรือคุณหนูสามท่านนี้จะมาถึงสุดทางแล้ว เป็นผู้ไร้ความสามารถด้านศิลปะวาดภาพ จึงได้แต่ยืนจ้องมองกระดาษที่ว่างเปล่าตรงหน้าเช่นนั้น” พ่อค้าอีกผู้หนึ่งในกลุ่มเดียวกันออกความเห็นอย่างไม่ใคร่จะแน่ใจนัก

“คิดส่งกระดาษเปล่ารึ?” พ่อค้าคนแรกเริ่มคาดเดา

“เป็นไปได้” พ่อค้าผู้ออกความเห็นเมื่อครู่กล่าวเสียงขรึม “จะอย่างไร การส่งกระดาษเปล่า ก็คงไม่เสียหน้าเท่าใช้ฝีมือวาดภาพระดับต่ำเตี้ยเรี่ยดิน วาดภาพที่ไม่ได้ความสักภาพออกมาเพื่อประจานฝีมืออันอ่อนด้อยของตนเองกระมัง...”

“พวกเจ้าผิดแล้ว...คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงของข้า เป็นสตรีที่แตกฉานในศิลปะทุกแขนง นับว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ในหมู่ผู้มีพรสวรรค์ที่หาได้ยากนัก”

ประโยคนี้เรียกให้เหล่าพ่อค้าและชาวเมืองบริเวณนั้นหันไปมองทางผู้พูดเป็นตาเดียวกัน

เพียงเห็นว่าใครคือผู้เอ่ยประโยคนี้ ใครหลายคน ณ บริเวณนั้นก็แค่นหัวเราะแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน

เฮอะ! นึกแล้วไม่มีผิด ผู้กล่าวประโยคเลอะเทอะเช่นนี้จะมีใคร หากไม่ใช่คนต่างถิ่นที่โดนศรรักปักลึกลงกลางใจ จนในหัวสมองหลงเหลือก็แต่ชื่อและใบหน้าของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงผู้นั้น!

เพราะเจ้าชอบนาง จึงเห็นว่านางดีเลิศไปหมดทุกอย่างน่ะสิ!