บทที่ 3 

บทที่ 3 

         เปลือกตาบางค่อยๆ ขยับยุกยิกเมื่อฤทธิ์ยาที่เธอได้รับเริ่มหมดไปก่อนที่มันจะเบิกกว้างอย่างตกใจ หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งทันทีด้วยความตื่นตระหนก แล้วก้มลงสำรวจตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเธอยังไม่ได้รับอันตรายหรือถูกล่วงเกินใดๆ แต่ เธอก็ไม่ได้รู้สึกปลอดภัยสักนิด เมื่อรู้สึกถึงสายตาของใครสักคนมองมาที่ตน ขนอ่อนในกายของเธอลุกชันเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เธอรู้สึกว่าเขากำลังจ้องมองเธอด้วยแววตาหื่นกระหาย...

“คุ คุณ เนวิน...” ชื่อที่หลุดออกมาจากริมฝีปากแห้งผากนั้นเบาราวกระซิบ...

“ขอบคุณครับ แหม.. ดีใจจังที่คุณหนูเล็กอุตส่าห์จำกันได้...”

เนวิน...ชายหนุ่มผู้มีรูปกายสูงโปร่ง ผิวขาวสะอาดใบหน้าหล่อเหลาแบบที่สาวๆ กำลังชื่นชมนิยมกันว่า หล่อแบบหนุ่มเกาหลีนั้นเขาเป็นหนึ่งในนักธุรกิจรุ่นเดียวกับอัครวัฒน์และมีชื่อเสียงพอสมควรทั้งในด้านดีและลบแต่จะออกไปด้านลบเสียมากกว่า และเธอก็รู้มาบ้างว่าเขากับอัครวัฒน์นั้นไม่ค่อยกินเส้นกันแต่เธอไม่นึกว่าเนวินจะต้องทำลายหรือเอาชนะกันด้วยวิธีการแบบนี้...

ชลิตาหน้าซีดกวาดตามองหาทางหนีทีไล่เมื่อรับรู้ถึงกระแสความไม่ปลอดภัย แต่ก็จนปัญญาเมื่อเธอไม่รู้เลยว่าตนเองอยู่ที่ไหน เนวินเดินมาหาเธอด้วยท่าทางของเสือร้ายที่หมายจะตะปบเหยื่อ หญิงสาวลนลานลุกขึ้นจากที่นอนนุ่มอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยความที่รีบร้อนและเพิ่งตื่นจากฤทธิ์ยาสลบชนิดอ่อนทำให้ร่างบางหมุนคว้างซวนเซล้มลงกับพื้นพรมข้างเตียงนั้นราวนกปีกหัก...

“อย่าเข้ามานะ... คุณต้องการอะไร...” แม้จะล้มไม่เป็นท่าแต่ชลิตาก็พยายามปกป้องตัวเองให้นานที่สุด...

“ถามได้ตรงมากครับคนสวย ผมพาคุณมาที่นี่ก็คงไม่ได้พามาดินเนอร์แน่นอน.. ผมแค่อยากจะทำความรู้จักคุ้นเคยกับคุณอย่างที่ไอ้โดมมันทำบ้าง...” คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวหน้าซีดลงทันตา... 

“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย...”

“ก็เพราะ ผมกับไอ้โดมมันจะต้องมีอะไรที่สะสางกันนิดหน่อยน่ะสิ...”

“แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยนะคะ... คุณมีอะไรที่ไม่ลงรอยกับพี่โดมก็ควรใช้วิธีแบบลูกผู้ชายสิคะ”

“หึหึ พูดได้ดีนะครับคนสวย แต่สำหรับผม การทำลายดวงใจของศัตรูมันสะใจกว่าเยอะเลย...”

“ไร้ยางอายที่สุด...” ชลิตาเค้นเสียงออกมาพร้อมทั้งกระถดกายหนีเขาอย่างหวาดกลัว ใบหน้าหล่อเหลาที่สาวๆ หลงใหลของเขานั้นดูน่ากลัวและเต็มไปด้วยความน่าชิงชังจนเธอไม่อาจจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

เธอไม่เข้าใจเลยว่าเนวินมีปัญหาหรือมีเรื่องแค้นเคืองอะไรกับอัครวัฒน์มาก่อน เธอรู้เพียงแต่ตอนนี้เธอคิดถึงอัครวัฒน์ เธอต้องการเขามากที่สุดและเธอก็กลัวเหลือเกิน...

“คุณไม่ควรทำแบบนี้ พี่โดมไม่ปล่อยคุณแน่”

“มันจะไม่มีทางรู้ว่าคุณย่อยยับเพราะฝีมือใครหรอกคนสวย แต่มันจะได้เจ้าสาวคืนในวันแต่งงานในสภาพที่จะทำให้มันเจ็บปวดที่สุดและจดจำไปจนตาย...”

            น้ำเสียงนุ่มนั้นแหบแห้งดวงตายาวรีของเนวินวาววับด้วยประกายความคั่งแค้นที่เธอไม่อาจจะเข้าใจก่อนที่มือยาวเรียวแบบหนุ่มสำอางของเขาจะคว้าหมับมาที่ไหล่มนแล้วกระชากเต็มแรง ชลิตากรีดร้องเสียงแหลมทั้งดิ้นรนให้ตนเองพ้นจากการเกาะกุมของเขาแต่ยิ่งเธอดิ้นรนเนวินก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ

“ดิ้นไปเลยคนสวย เพราะยิ่งดิ้น ผมยิ่งชอบ การที่เหยื่อดิ้นอยู่ใต้ร่างอย่างบ้าคลั่งมันเร้าอารมณ์กว่านอนเฉยๆ เป็นท่อนไม้เป็นไหนๆ ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะน่าเกลียดยังคงดังก้องไปทั้งห้องคละเคล้ากับเสียงกรีดร้องของชลิตาที่ร้องขอความช่วยเหลือจนคอแทบแตกแต่ก็ไร้ผล เธอรู้โดยทันทีว่าที่นี่คือเซฟเฮ้าส์ของเขาที่อัครวัฒน์คงไม่มีวันหาเจอและคงไม่รู้ว่าเธอถูกเนวินจับตัวมาที่นี่... โอ... เธอกลัวเหลือเกิน...

            “ว่าไง เจอมั้ย...”

“ไม่เจอเลยครับคุณโดม เหมือนว่าคุณหนูเล็กเธอหายตัวไป”

“เธอคงถูกลักพาตัวไปแน่นอน ผมมั่นใจ...”

สองหนุ่มรายงานเจ้านายด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสั่นเมื่อเห็นแววตาของเจ้านายหนุ่มวาวโรจน์... นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย... 

“ไอ้เนวิน เป็นมันแน่ๆ ส่งคนของเราไปตรวจดูทุกๆ ที่ที่มันเคยอยู่เคยไป ทุกๆ ที่ เดี๋ยวนี้...”

สิ้นคำสั่งของเขาทุกอย่างก็เกิดขึ้นโดยฉับไว เหล่าลูกน้องชายฉกรรจ์ฝีมือดีทุกคนแยกย้ายกันไปในทันทีพร้อมกับพี่ชายทั้งสองของอัครวัฒน์ปรากฏตัวขึ้นที่คอนโดหรูของน้องชายเมื่อได้ข่าวไม่ดี...

“พวกพี่จะให้คนของพี่ไปช่วยอีกแรงนะโดม”

“พี่สั่งคนของพี่ให้ช่วยตามหาแล้ว ใจเย็นๆ ไอ้น้องชาย นายจะต้องตั้งสติ คิดให้ดี...” อัครา พี่ใหญ่แห่งดีแลนด์เดินมาตบบ่าของน้องชายเบาๆ

“ครับ ผมจะไม่วู่วามแน่ๆ ตอนนี้ผมต้องการรู้ให้แน่ว่าไอ้เนวิน มันอยู่ที่ไหนแต่ผมจะไม่อยู่เฉยๆ ที่นี่ ผมจะออกไปตามหาหนูเล็ก พี่จะไปกับผมไหม...”

“เราจะไปหาที่ไหนกันล่ะโดม...”

“ผมไม่รู้ แต่ผมต้องไป ผมอยู่ไม่ได้ พี่เข้าใจใช่ไหม...” เสียงนุ่มทุ้มมีเสน่ห์เสมอของอัครวัฒน์สั่นเครือเล็กน้อย ซึ่งผู้เป็นพี่ชายนั้นเข้าใจดี