Share

บทที่ 5

Author: โพธิ์สองหู
เจอรัลด์เดินออกจากห้องทันที

ในตอนนี้นาโอมิและหัวหน้าหอพักของเจอรัลด์ ฮาร์เปอร์ไล่ตามเจอรัลด์ไปทันที

"นายกำลังทำอะไร? ฉันไม่ได้บอกว่าฉันไม่ชอบของขวัญของนายเลยนะ” นาโอมิพูดอย่างกังวล

ฮาร์เปอร์ก็พูดขึ้นในตอนนี้ “เจอรัลด์อย่าไปเลย อยู่ทานอาหารเย็นก่อนแล้วค่อยไปสิ ถ้านายออกไปตอนนี้เราจะเบื่อที่นี่มากนะ”

เจอรัลด์ยิ้มก่อนที่เขาจะตอบว่า “พวกเธอสนุกที่นี่ต่อไปเถอะ มีบางอย่างที่ฉันต้องทำตอนนี้ แต่ฉันหวังว่าพวกเธอจะเชื่อว่าฉันไม่ใช่คนประเภทที่จะซื้อของปลอม!”

เจอรัลด์ไม่รู้ว่าเพื่อนจะเชื่อเขาหรือเปล่า

ในขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจอรัลด์ ได้แต่โทษพี่สาวสาวของเขาที่ให้บัตรแก่เขาโดยมียอดการใช้จ่ายขั้นต่ำห้าหมื่นดอลลาร์

แม้ว่าฮาร์เปอร์และนาโอมิยังคงเกลี้ยกล่อมเจอรัลด์ แต่เขาก็ยังตัดสินใจที่จะไปในที่สุด

“คนอนาถาคนนั้นจริง ๆ เหรอ?” แดนนี่ถามด้วยรอยยิ้มทันทีที่นาโอมิและฮาร์เปอร์กลับมาที่ห้อง

ฮาร์เปอร์ตอบว่า “แดนนี่ นายเปลี่ยนเป้าหมายการกลั่นแกล้งไม่ได้เหรอ? ทำไมนายถึงกลั่นแกล้งเจอรัลด์อยู่เสมอ? เขาน่าอนาถไม่พอรือไง”

ฮาร์เปอร์ไม่สามารถทนต่อไปได้อีกต่อไป

“ฮ่า ๆ ๆ เขาเป็นคนขอ! ทำไมเขาถึงซื้อกระเป๋า Hermes เลียนแบบให้เป็นของขวัญแก่นาโอมิ? ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเลือกที่จะมอบไอเท็มลิมิเต็ดอิดิชั่นของปลอมให้เธอ เขาแย่ที่สุดจริง ๆ!”

อลิซทำได้เพียงยิ้มอย่างหน้าเจื่อนขณะที่เธอส่ายหัว

หลังจากออกจากร้านอาหาร เจอรัลด์เดินบนถนนอย่างไร้อารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าของเขา

เมื่อเจอรัลด์ยากจนจริง ๆ สิ่งที่เขาปรารถนาคือความร่ำรวย อย่างไรก็ตามตอนนี้เขามีเงินอย่างล้นหลาม ซึ่งเขาไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรเลย

ยิ่งไปกว่านั้นเขาซื้อกระเป๋าให้เพื่อนซึ่งมีราคามากกว่าห้าหมื่นห้าพันดอลลาร์ แต่เขาก็ยังถูกดูหมิ่นและเยาะเย้ย

ในขณะที่เจอรัลด์กำลังคิดว่าเขาควรจะไปที่ไหนดี จู่ ๆเ ขาก็ได้รับสายโทรศัพท์

เป็นสายจากเจสสิก้า พี่สาวของเขา

เจอรัลด์รับสายทันที "พี่!"

“เจอรัลด์! ตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่”

“ ฉันว่างมาก ๆ …”

“ในกรณีนั้นช่วยฉัน ... ”

เจอรัลด์อยากรู้อยากเห็นในตอนนี้

“นายรู้จัก ถนนการค้าเมย์เบอร์รี่ไหม? พี่ลงทุนในถนนสายนั้นและพัฒนามันตอนที่พี่กลับไปที่ประเทศเพื่อไปหานายเมื่อสี่ปีก่อน พี่จำเป็นต้องเซ็นสัญญาต่ออายุกับนักลงทุนบางคน แต่พี่ไม่สามารถกลับประเทศได้ในตอนนี้”

“ในตอนนั้น พี่รวมชื่อของนายไว้ในการพัฒนาโครงการด้วย ดังนั้น ถนนการค้าเมย์เบอร์รี่ จึงเป็นของเราทั้งคู่ แม้ว่านายจะเซ็นสัญญาก็ตาม! ไปต่อสัญญาในนามของพี่ทีนะ”

"ฮัลโหล? เจอรัลด์ นายได้ยินที่พี่พูดไหม”

แน่นอนว่าเจอรัลด์ได้ยินทุกอย่างที่เธอพูด

อย่างไรก็ตามในเวลานี้เขารู้สึกสับสนจริงๆ

ถนนการค้าเมย์เบอร์รี่?

นั่นเป็นจุดเด่นอย่างหนึ่งของเมืองเมย์เบอร์รี่

มีร้านค้าและสถานประกอบการมากมายบนถนนแห่งการค้า

นอกจากนี้ยังมีสถานที่ที่เรียกว่า เวย์แฟร์ เมาน์เทน เอนเตอร์เทนเมนท์ บนยอดเขาทอดตามถนนการค้า นี่เป็นสถานที่ที่บรรดาผู้มั่งคั่งและมีอำนาจในเมืองเมย์เบอร์รี่มักจะมาเยี่ยมเยียนกัน

พี่สาวของเขาพวกเขาเป็นเจ้าของ ถนนการค้าเมย์เบอร์รี่ ทั้งหมดงั้นเหรอ?

“พี่สาว พี่กำลังบอกความจริงกับผมหรือเปล่า? เราเป็นเจ้าของถนนแห่งการค้านั้นเหรอ”

“ไอ้บ้า! พี่คุยกับแกมานานมากแล้วและแกคิดว่าพี่แค่ล้อเล่นเหรอไง? ทำไมพี่ถึงต้องตลกเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย? พี่ไม่สามารถมีส่วนร่วมในหลาย ๆ อุตสาหกรรมได้ด้วยตัวเองและนั่นคือเหตุผลที่พี่ใช้บัตรประจำตัวของแก ตอนนี้แกเป็นเจ้าของครึ่งหนึ่งของถนนการค้า”

“พี่ได้คุยกับแซค เจ้าของ เวย์แฟร์ เมาน์เทน เอนเตอร์เทนเมนท์ แล้ว เมื่อแกไปถึงที่นั่นในภายหลังเพียงแค่บอกชื่อของแกและบอกให้เขารู้ว่าแกเป็นเจ้านายคนที่สอง!”

"ผม…"

“โอเค โอเค แค่นี้ใช่ไหมครับ? ผมมีอย่างอื่นที่จะต้องทำ ดังนั้นผมจะวางสายก่อน!”

บี๊บ บี๊บ บี๊บ

เจอรัลด์ถือโทรศัพท์ไว้ในมือและเขาก็ถึงกับพูดไม่ออก

เขาไม่เคยไปที่ เวย์แฟร์ เมาน์เทน เอนเตอร์เทนเมนท์ มาก่อนและเขาไม่รู้ว่าจะคาดหวังอะไร

เจอรัลด์หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เขาจะเรียกรถแท็กซี่และมุ่งตรงไปที่ เวย์แฟร์ เมาน์เทน เอนเตอร์เทนเมนท์

เวย์แฟร์ เมาน์เทน เอนเตอร์เทนเมนท์ รวมร้านอาหารความบันเทิงและที่พักไว้ในอาคารเดียว

เป็นบ้านพักหลังใหญ่ตั้งอยู่บนเนินเขาบน ถนนการค้าเมย์เบอร์รี่

เจอรัลด์เงยหน้าขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านพัก …

“คุณผู้ชาย กรุณารอสักครู่นะคะ!”

เจอรัลด์ถูกสาวสวยสองสามคนหยุดโดยไม่คาดคิดทันทีที่เขาเข้าไปในบ้านพัก

“คุณผู้ชายคะ วันนี้คุณผู้ชายจองที่พักไว้ที่นี่หรือไม่คะ” เด็กสาวคนหนึ่งถามอย่างรวดเร็วขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์

เด็กสาวเหล่านี้รับผิดชอบงานต้อนรับทั้งหมดที่โถงด้านหน้าและพวกเธอคุ้นเคยกับการรับแขกวีไอพีมาแล้วหลายคน

พวกเธอรับผิดชอบงานต้อนรับทั้งหมดที่โถงด้านหน้าและพวกเธอคุ้นเคยกับการรับแขกวีไอพีมาแล้วหลายคน

อย่างไรก็ตามเจอรัลด์แต่งตัวสบาย ๆ เมื่อเทียบกับคนร่ำรวยและมีอำนาจคนอื่น ๆ ที่มักจะไปเยือนที่นั่น

แม้ว่าสาวสวยจะมีสายตาที่ดูถูก แต่พวกเขาก็ยังสุภาพต่อเจอรัลด์มาก

“ผมไม่ได้จองไว้ครับ แต่ผมมาที่นี่เพื่อมองหาใครบางคน” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขายิ้ม

ในเวลานี้เขามองไปที่สาวสวยที่อยู่ตรงหน้าเขาและในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไม เวย์แฟร์ เมาน์เทน เอนเตอร์เทนเมนท์ จึงถูกมองว่าเป็นเทพนิยายแห่งเมืองเมย์เบอร์รี่

พนักงานต้อนรับห้าหรือหกคนเหล่านี้ดูเหมือนนักเรียนที่เพิ่งจบการศึกษาจากวิทยาลัย

พวกเขาทั้งหมดสวยงามมากและมีหุ่นที่สมบูรณ์แบบราวกับนางแบบ

“คุณมาที่นี่เพื่อมองหาใครบางคน? คุณกำลังมองหาใครคะ?”

เหล่าสาวงามขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดของเจอรัลด์

ในเวลานี้มีความเย็นชาแฝงอยู่ในเสียงของพวกเขา

“ผมมาที่นี่เพื่อตามหาแซค”

เจอรัลด์รู้ว่าสาว ๆ ทุกคนดูถูกเขา แต่เขาก็บอกความจริงกับพวกเขาอยู่ดี

หลังจากได้ยินคำพูดของเจอรัลด์ สาว ๆ สองสามคนก็สบตากัน

“มองหามิสเตอร์ไลล์?”

ชายผู้น่าอนาถาคนนี้รู้หรือไม่ว่ามิสเตอร์ไลล์ คือใคร?

มิสเตอร์ไลล์ เป็นคนที่เขาสามารถจะพบได้ทุกเมื่อที่ต้องการอย่างนั้นเหรอ?

ในเวลานี้ในที่สุดพวกเขาก็ได้ข้อสรุปว่าเจอรัลด์เป็นเพียงคนอนาถาที่มาที่นี่เพื่อที่จะสัมผัสประสบการณ์กับสิ่งที่รู้สึกอยากร่ำรวย

ท้ายที่สุด เวย์แฟร์ เมาน์เทน เอนเตอร์เทนเมนท์ เป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงที่หลายคนไม่สามารถเข้าไปได้

นอกจากนี้ยังมีคนอื่น ๆ เช่นเดียวกับเจอรัลด์ที่จะมาบอกว่า พวกเขากำลังมองหาใครบางคนเพียงเพราะพวกเขาต้องการดูรอบ ๆ วิลล่า

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ต้องการทำให้เขาผิดหวัง

สาวสวยเหล่านี้ล้วนเป็นบัณฑิตวิทยาลัย ในเวลานี้แม้ว่าพวกเขาจะดูหมิ่นเจอรัลด์ สำหรับการกระทำของเขา แต่พวกเขาก็พยายามที่จะถ่อมตัวและสุภาพ

“คุณผู้ชายคะ คุณจะต้องนัดหมายล่วงหน้าหากต้องการพบกับมิสเตอร์ไลล์ กรุณาออกไปด้วยค่ะหากคุณไม่ได้นัดหมายเพื่อพบเขา”

ในตอนนี้เจอรัลด์รู้ทันทีว่าหญิงสาวเหล่านี้คิดว่าเขาอยู่ที่นั่นเพียงเพราะเขาต้องการดูรอบ ๆ วิลล่า

หลังจากนั้นเขาก็คิดจะโทรหาเจสสิก้าเพื่อให้เธอติดต่อแซคในนามของเขา

“มิสเจน คุณกำลังทำอะไรอยู่? ฉันเพิ่งตระหนักว่าใครก็ได้ที่จะสามารถก้าวเข้าสู่ เวย์แฟร์ เมาน์เทน เอนเตอร์เทนเมนท์”

คนที่เพิ่งพูดคือชายหนุ่มผมสีน้ำมันและเขาก็แต่งตัวเรียบร้อยมากขณะที่เขามาพร้อมกับผู้หญิงที่แต่งตัวหรูหราด้วยการแต่งหน้าจัดหนัก

ชายหนุ่มมองไปที่เจอรัลด์ด้วยสีหน้าดูถูกขณะที่เขายิ้มให้พนักงานต้อนรับ

“เซบาสเตียน คุณไม่บอกเหรอว่า ที่นี่คือสถานที่หรูหราที่สุดในเมืองเมย์เบอร์รี่? ทำไมคนอย่างเขาถึงมาที่นี่?” ผู้หญิงคนนั้นถามด้วยท่าทางดัดจริต

บางคนเกิดมาเพียงแค่นี้และไม่มีความสามารถในการแสดงความรู้สึกโดยไม่มีการเสียดสีใด ๆ

เจน พนักงานต้อนรับที่เป็นผู้นำรีบขอโทษชายหนุ่มและกล่าวว่า “ขอโทษค่ะมิสเตอร์ลูอิส เราจะจัดการกับปัญหานี้โดยเร็วที่สุด”

เซบาสเตียนหัวเราะเยาะก่อนที่เขาจะพูดว่า “ดีมาก ฉันจะจัดกลุ่มเพื่อนจากต่างประเทศที่นี่ในภายหลังและฉันคิดว่าวิลล่านี้เป็นสัญลักษณ์ของจริงๆเมืองเมย์เบอร์รี่ ดังนั้นฉันหวังว่าคุณจะไม่ลดทอนสิ่งนี้”

“มิสเจน ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจว่าพ่อของฉันสนิทกับเจ้านายของคุณมิสเตอร์ไลล์มากและพวกเขามักจะรับประทานอาหารด้วยกัน”

เซบาสเตียนดูน่าเชื่อถือยิ่งขึ้นทันทีที่เขาเอ่ยถึงมิสเตอร์ไลล์

เมื่อหญิงสาวในอ้อมแขนได้ยินว่าเซบาสเตียนรู้จักกับแซคเธอยิ้มทันทีเพราะมิสเตอร์ไลล์เป็นบุคคลสำคัญในเมืองเมย์เบอร์รี่และเธอไม่รู้เลยว่าเซบาสเตียนมีการเชื่อมโยงความสัมพันธ์ที่ดี

ในเวลานี้สาวสวยทุกคนที่เคาน์เตอร์แผนกต้อนรับต่างก็จ้องมองไปที่เซบาสเตียนเพราะพวกเธอต่างหวังที่จะได้รับความสนใจจากเขา

เจนพยักหน้าอย่างรีบร้อนก่อนที่เธอจะตอบว่า“ ค่ะ ดิฉันทราบแล้วค่ะมิสเตอร์ลูอิส”

หลังจากนั้นเจนก็มองไปที่เจอรัลด์ด้วยสีหน้าเข้มงวด

“คุณผู้ชายคะ ได้โปรดออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ อย่าสร้างความเดือดร้อนให้สถานประกอบการของเรา มิฉะนั้นดิฉันจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเรียกเจ้าหนี้ที่รักษาปลอดภัย!”

“เอาล่ะ ผมจะก้าวออกไปและขอโทรัพท์ออกก่อนนะครับ”

เจอรัลด์หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เขาจะเดินออกจากวิลล่า เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อขณะเดินออกจากวิลล่า

"แม่ง! วางท่าอะไรขนาดนั้น! เขาเป็นพวกแอบอ้างอย่างแน่นอน” เซบาสเตียนพูดด้วยท่าทีเย็นชา

“ได้โปรดอย่าโกรธเไปเลยนะคะมิสเตอร์ลูอิส สถานการณ์แบบนี้มักเกิดขึ้นที่ เวย์แฟร์ เมาน์เทน เอนเตอร์เทนเมนท์ เป็นครั้งคราวค่ะ”

เจนรีบเอาใจเซบาสเตียนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

เซบาสเตียนพยักหน้าก่อนที่เขาจะพูดว่า“ โอ้ ดูสิ เพื่อนของฉันอยู่ที่นี่แล้ว ทำไมคุณไม่มาดื่มกับเราในภายหลังล่ะ”

“ดิฉันจะแวะไปแน่นอนถ้ามีเวลานะคะมิสเตอร์ลูอิส” เจนยิ้มอย่างสงวนท่าที

เซบาสเตียนมองเจนด้วยสีหน้าที่วิปลาสก่อนจะพยักหน้า จากนั้นเขาก็หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินไปที่แผนกต้อนรับเพื่อจ่ายค่าห้อง

หลังจากนั้นกลุ่มสาวสวยก็มองไปที่เจนด้วยสีหน้าอิจฉาขณะที่พวกเขาพูดว่า “เจนคุณรู้จักมิสเตอร์ลูอิสด้วยเหรอ?”

เจนพยักหน้าอย่างหยิ่งผยองขณะกล่าวว่า “แน่นอน พวกเราทุกคนเริ่มทำงานที่นี่หลังจากเรียนจบจากวิทยาลัย อะไรคือจุดประสงค์ของการทำงานเป็นพนักงานต้อนรับที่นี่ถ้าเราไม่พยายามทำความรู้จักกับคนรวยมากขึ้นอย่ามิสเตอร์ลูอิสล่ะ?”

“เมื่อกี้เธอเห็นผู้หญิงดัดจริตที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาหรือเปล่า? เธอเป็นนักแสดงที่เป็นลูกมหาเศรษฐี ตระกูลของมิสเตอร์ลูอิส มุ่งเน้นไปที่ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และครอบครัวของพวกเขามีมูลค่าสุทธิมากกว่าสองพันล้านดอลลาร์!”

"ว้าว! ไม่น่าแปลกใจที่พ่อของเขาจะรู้จักกับมิสเตอร์ไลล์เจ้านายของพวกเรา ปรากฎว่าครอบครัวของมิสเตอร์ลูอิสก็มีมูลค่าสุทธิสูงเช่นกัน!”

พนักงานต้อนรับไม่สามารถหยุดจ้องมองไปที่ด้านหลังของเซบาสเตียนได้เนื่องจากพวกเขาต่างก็หลงใหลเขา

“ฮ่า ๆ ๆ เธอรู้ไหมว่าอันที่จริงตอนนี้ชายคนนั้นมาที่นี่เพื่อตามหานายไลล์? ตอนนี้คุณไลล์กำลังยุ่งอยู่กับการพูดคุยธุรกิจกับประธานหอการค้า เมย์เบอร์รี่ ผู้ชายคนนั้นช่างไร้สาระจริงๆ…” เจนตอบขณะที่เธอหัวเราะ

หลังจากนั้นเจนก็เตรียมที่จะมุ่งไปสนทนากับเซบาสเตียนอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นเธอก็ตระหนักว่าชายผู้น่าอนาถาที่เธอไล่ออกไปได้กลับเข้ามาอีกครั้ง

“ทำไมคุณถึงกลับมาที่นี่อีกครั้ง?”

เจนถึงกับตกใจ

หญิงสาวคนอื่น ๆ ก็พลานจ้องมองไปที่เจอรัลด์ด้วยสีหน้าดูถูกเช่นกัน
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App

Pinakabagong kabanata

  • มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน   บทที่ 1786

    พวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดแล้วในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีใครหรือรถคันอื่นใดอยู่รอบ ๆ เลยแม้แต่คันเดียว ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ยังอยู่ในรถเพียงลำพังด้วยนั่นหมายความว่าสถานการณ์ที่ผู้เฒ่าฟลินท์พบกับอุบัติเหตุนั้นแปลกประหลาดอย่างยิ่งในวิดีโอที่ได้จากกล้องวงจรปิดนั้นแสดงให้เห็นว่ารถของผู้เฒ่าฟลินท์ลื่นไถลและหลุดการควบคุมไปเองในทันทีเจอรัลด์และเรย์ได้รับการปล่อยตัวในช่วงบ่ายนั้นเองพวกเขานั่งแท็กซี่กลับไปที่สำนักงานระหว่างทางกลับ เรย์มองเจอรัลด์ด้วยสีหน้างุนงงอย่างหนักแล้วถามว่า “เจอรัลด์ คุณคิดเห็นยังไงกับการตายของผู้เฒ่าฟลินท์?เขาตายได้ยังไง?”ใบหน้าของเจอรัลด์เคร่งเครียดมาก เขาเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็มั่นใจว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุธรรมดาแน่นอน“นี่หมายความว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดยังไม่ตายเหรอ?”วินาทีต่อมา ความคิดอันบ้าบิ่นก็ผุดขึ้นในใจของเรย์เจอรัลด์รู้สึกว่าการคาดเดานี้เป็นไปได้น้อยมาก นั่นก็เพราะเอ็มเบอร์ลอร์ดตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเอง แล้วเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?“เรากลับก่อนเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุจริง ๆ ก็ได้!”เจอรัลด์บอก

  • มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน   บทที่ 1785

    เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เจอรัลด์และเรย์ยังคงหลับอยู่ กริ่งที่ประตูก็ปลุกพวกเขาให้ตื่นเรย์เดินออกจากห้องไปที่ประตูในลักษณะกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วเปิดประตูออกเมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้เห็นชายสองสามคนซึ่งกำลังสวมเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นตราบนเครื่องแบบของพวกเขา พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้มาจากรัฐบาลกลาง“ขออภัย คุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ดและคุณเรย์ เลห์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาถามเรย์พยักหน้าและตอบว่า “ผมนี่แหละเรย์ มีอะไรเหรอ?""พาเขาออกไป!"เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเรย์ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็สั่งคนของเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหน้าที่อีกสองคนก็เข้ามาคว้าแขนของเรย์แล้วลากเขาออกไปข้างนอก"เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!"เรย์ตะโกนทันทีความโกลาหลดังกล่าวทำให้เจอรัลด์ จูโน่ และโนริตื่นขึ้นพวกเขาออกจากห้องอย่างรวดเร็ว"คุณเป็นใคร?"เมื่อเจอรัลด์ออกมา เขาก็มองดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นด้วยความประหลาดใจและเอ่ยถามขึ้น“คุณคงเป็นคุณเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรากำลังสงสัยว่าคุณเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรม สารวัตรเลค หรือที่รู้จักกันในชื่อผู้เฒ่าฟลินท์ ดังนั้นเราต้องการนำคุณไปสอบ

  • มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน   บทที่ 1784

    ในเวลาเดียวกัน หมอกควันสีทมิฬของเอ็มเบอร์ลอร์ดได้ล้อมรอบกายของชายชราเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน หมอกควันสีทมิฬดังกล่าวก็ดูดกลืนวิญญาณและพลังงานของชายชราไป ทำให้ชายกลายเป็นศพแห้งกรังเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสิ่งนี้ทำให้เอ็มเบอร์ลอร์ดตระหนกเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น เขาไม่คิดแล้วว่าชายชราจะมาสกัดกั้นการโจมตีจากเจอรัลด์แทนเขาแบบนี้“เอ็มเบอร์ลอร์ด คุณฆ่าคนบริสุทธิ์อีกแล้ว!”เจอรัลด์ตะโกนใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดด้วยความโกรธเมื่อพูดเช่นนั้น เจอรัลด์จึงตัดสินใจใช้ทักษะต้องห้ามของตัวเองเพื่อทำลายเอ็มเบอร์ลอร์ดให้สิ้นซากในขณะนี้เอ็มเบอร์ลอร์ดเสียสติไปแล้ว เขายืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเองไป “วิชาทลายสหัสภพ!”เจอรัลด์ตะโกนและขว้างดาบแอสตราบิซในมือใส่เอ็มเบอร์ลอร์ดเมื่อดาบแทงเข้าไปในร่างของเอ็มเบอร์ลอร์ด มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและกลืนกินเอ็มเบอร์ลอร์ดไปจนสิ้น“อ๊าก!”เอ็มเบอร์ลอร์ดกรีดร้องวินาทีต่อมา เอ็มเบอร์ลอร์ดก็กลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด เจอรัลด์ก็กวาดล้างเอ็มเบอร์ลอร์ดลงได้แล้วเจอรัลด์ล้างแค้นให้ชาวบ้านในหมู่บ้านฟ้าทมิฬได้แล้ว

  • มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน   บทที่ 1783

    ทั้งสามรีบมองออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นว่าชายชราออกจากบ้านไปตามลำพังโดยถือตะกร้าติดตัวไปด้วยขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมไม้ของยามิเล็ต เฟซเมื่อเห็นสิ่งนี้ ทั้งสามก็สบตากันพวกเขาพบว่ามันค่อนข้างแปลกที่ชายชราคิดจะถือตะกร้าออกไปกลางดึกเช่นนี้ นี่จะต้องมีความลับบางอย่างที่ไม่มีใครล่วงรู้ซ่อนอยู่เป็นแน่ไม่นานหลังจากนั้น เจอรัลด์และทั้งสองก็ออกจากบ้านและติดตามชายชราไปอย่างเงียบ ๆพวกเขาติดตามชายชราไปจนถึงกระท่อมไม้ จากนั้นพวกเขาเห็นเขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อปลดล็อคประตูเมื่อประตูถูกปลดล็อค ชายชราผู้นั้นสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวอย่างระมัดระวัง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็ผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจเจอรัลด์และอีกสองคนก็เดินไปที่กระท่อมไม้ทันทีและยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมหลังนั้น“เจอรัลด์ ดูเหมือนว่าชายชรากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเรา เพราะเขามีกุญแจบ้านหลังนี้อยู่กับตัว!”เรย์กระซิบกับเจอรัลด์ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างที่คิด เขาต้องมีความสัมพันธ์บางอย่างกับเอ็มเบอร์ลอร์ดแน่“เรย์ ผู้เฒ่าฟลินท์ คุณสองคนไปซ่อนตัวก่อน เ

  • มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน   บทที่ 1782

    “เอ๋ นี่ก็ดึกแล้วนะ! ผมว่าคนที่คุณกำลังรออยู่คงไม่มาหรอก มาเถอะไปที่บ้านของผมและพักผ่อนกันจะดีกว่า!”ชายชราถอนหายใจและยื่นข้อเสนอให้ทั้งสามคนเมื่อผู้เฒ่าฟลินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็หันกลับมาที่เจอรัลด์เพื่อสอบถามความคิดเห็นของเขาเจอรัลด์เห็นปฏิกิริยาของเขาและพยักหน้าอย่างช้า ๆเนื่องจากพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงไปพักผ่อนที่บ้านของชายชราเท่านั้นนอกจากนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท และไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้เลยว่าข้างนอกนี่มีอะไรรอพวกเขาอยู่?หลังจากพูดคุยกัน เจอรัลด์และคนอื่น ๆ ก็ติดตามชายชราออกจากกระท่อมไม้ไปชายชราพาเจอรัลด์และคนอื่น ๆ ไปที่บ้านของเขา บ้านของเขาดูไม่เก่าเท่าไหร่ ราวกับเพิ่งถูกซ่อมแซมใหม่ก่อนหน้านี้“ผู้เฒ่า หมู่บ้านนี้เหลือคุณอยู่เพียงคนเดียวหรือเปล่า?”เมื่อพวกเขาอยู่ในบ้านของชายชรา ผู้เฒ่าฟลินท์ก็ถามอย่างสงสัย"หึหึ!" ชายชราหัวเราะเบา ๆ"ใช่ คนอื่น ๆ ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด ที่นี่เลยเหลือแค่ฉันคนเดียว!”หลังจากที่เขาหัวเราะแล้วเขาก็ตอบ“แล้วทำไมคุณไม่ย้ายเข้าเมืองด้วยล่ะ? อยู่ในเมืองไม่สบายกว่าเหรอ?”ผู้เฒ่าฟลินท์ยังคงถามต่อไป“อนิจจา ผมมันไร้ญา

  • มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน   บทที่ 1781

    “หึหึ เรย์ อย่าลืมสิว่าเอ็มเบอร์ลอร์ดไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว เขาน่ากลัวกว่าผีเสียอีก กับอีกแค่สถานที่แบบนี้นายคิดว่าเขาจะกลัวเหรอ”เจอรัลด์หัวเราะและเตือนเรย์เมื่อเรย์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดสมเหตุสมผล “สำรวจกันตามสบายเลย ผมคงต้องไปก่อน!”ชายชราพูดกับทั้งสามคน“ได้เลย ผู้เฒ่า ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณมากเลย!"ผู้เฒ่าฟลินท์ขอบคุณชายชราผู้นั้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นไรหรอก!”ชายชราตอบพลางโบกมือหลังจากที่ชายชราผู้นั้นจากไป เจอรัลด์และอีกสองคนก็ยืนอยู่หน้ากระท่อมไม้ จ้องมองออกไปอย่างว่างเปล่าพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร พวกเขาไม่อาจเข้าไปในกระท่อมได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะเข้าไปเช่นไร“พี่เจอรัลด์ ผู้เฒ่าฟลินท์ ทีนี้เราจะทำยังไงดี? เปิดประตูออกไปเลยดีไหม?”เรย์มองไปที่เจอรัลด์และผู้เฒ่าฟลินท์แล้วถาม“ไม่ นั่นไร้สาระมาก เราบุกรุกเข้าไปไม่ได้!”ผู้เฒ่าฟลินท์ปรามเรย์ทันทีแม้ว่ายามิเล็ต เฟซจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว แต่กระท่อมหลังนี้ยังคงเป็นของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจทำตามอำเภอใจได้“แล้วเราควรทำยังไง? เราไม่มีกุญแจ”เรย์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เ

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status