20

“ขอบคุณมากนะธี ไปหาหมอเป็นเพื่อนแล้วยังจะพาไปเลี้ยงข้าวอีก อันที่จริงเลี้ยงข้าวนี่ไม่ต้องก็ได้นะ...”

ฟ้าลดาเอ่ยอย่างเกรงใจ

หลายสัปดาห์หลังมีอาการแพ้ท้องอยู่หลายครั้ง ฟ้าลดาจึงยอมให้แม่กับอานุชพาไปโรงพยาบาล ผลตรวจไม่ได้ผิดคาด หญิงสาวตั้งครรภ์อยู่จริง ๆ เธอจึงฝากท้องและตัดสินใจจะดูแลตัวเองให้ดีเพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนสุขภาพของลูก

วันนี้ฟ้าลดามีนัดกับคุณหมอตามปกติ แม่กับอานุชติดธุระในวันนี้พอดี เธอจะไปเองคนเดียวก็ได้แต่ไม่รู้ว่าแม่ไปคุยกับธีทัตอย่างไร เขาจึงอาสาแกมขอร้องให้ฟ้าลดายอมให้เขาขับรถไปให้ เมื่อเสร็จธุระที่โรงพยาบาล ตอนนี้ชายหนุ่มก็กำลังจะชวนไปกินข้าวมื้อเที่ยง แต่ลูกน้องที่สำนักงานของธีทัตโทรศัพท์มาถามถึงเอกสารบางอย่าง ชายหนุ่มจึงขอแวะบ้านตัวเองสักครู่

“เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันมาตั้งนานแล้วนะฟ้า ไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันสักมื้อเถอะ เดี๋ยวธีขอเข้าไปหาเอกสารแป๊บเดียว ฟ้านั่งรอในรถก่อนนะ”

“ได้จ้ะ ไม่ต้องรีบนะเดี๋ยวจะลืมของอีก”

ธีทัตกำลังจะไขกุญแจรั้วเข้าบ้านตอนที่รถสี่ล้อแดงคันหนึ่งจอดเลยหน้าตัวบ้านไปเล็กน้อย คนที่เพิ่งเปิดประตูข้างคนขับแล้วก้าวลงมาทำให้ชายหนุ่มชะงัก

“อ้าว! มะนาวเองเหรอ”

ธีทัตทั้งแปลกใจและดีใจที่ได้พบหญิงสาว แต่สายตาของ มนิษาจ้องผ่านไปยังรถของเขาที่ยังจอดอยู่หน้าบ้าน ไม่ต้องมองตามชายหนุ่มก็พอจะเดาได้ว่าสาวน้อยตากลมกำลังจับจ้องไปที่ใคร

สายตาของเธอเลื่อนกลับมาที่เขา แววตาดูสับสนจนธีทัตนึกเอ็นดู เขาเดินตรงไปหาเธอทันที

“มาทำอะไรแถวนี้ มาหาพี่หรือเปล่า”

มนิษาไม่ตอบ ลังเลเล็กน้อยก่อนพยักหน้าหงึก ๆ  

เธอนึกโกรธความหุนหันของตัวเองที่พาตัวมาถึงที่นี่

ธีทัตก้มมองเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ดูเหมือนเขาเข้าใจเธอมากกว่าที่เธอจะเข้าใจตัวเองเสียอีก

“มานี่สิ เดี๋ยวพี่พาไปแนะนำให้รู้จักเพื่อน”

“เพื่อนหรือคะ”

“ใช่ครับ เพื่อน เพื่อนพี่ก็คงอยากรู้จักมะนาวนะ”

สาวน้อยก้าวตามเขาไปอย่างงุนงงราวต้องมนตร์สะกด ฟ้าลดาเห็นแบบนั้นก็เปิดประตูรถแล้วก้าวลงมาส่งยิ้มให้

“มะนาวครับ นี่พี่ฟ้า เพื่อนพี่ธีเอง”

หญิงสาวที่อายุน้อยกว่ารีบยกมือไหว้เก้ ๆ กัง ๆ ฟ้าลดารับไหว้ด้วยรอยยิ้มใจดี

“ฟ้า นี่ไงน้องมะนาว คนที่ธีเคยเล่าให้ฟัง”

มนิษาเงยหน้ามองเขาทันที เขา ‘เล่า’ เรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอ แล้วทำไมต้องเล่าหรือพูดถึงด้วย...

ฟ้าลดายิ้มอย่างเป็นมิตร

“ตัวจริงไม่เห็นดูดุอย่างที่ธีบอกเลยนะ หน้าตาออกจะน่ารัก”

ธีทัตหัวเราะเบา ๆ มนิษายังคงไม่เข้าใจ เธอตั้งใจมาดูให้เห็นกับตาว่าเขาได้ซุกซ่อนผู้หญิงคนไหนไว้จริงหรือเปล่า แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอคาดว่าจะได้เจอ

“ธี เดี๋ยวฟ้ากลับเลยดีกว่า ธีไม่ต้องไปส่งที่บ้านแล้วล่ะ”

“ได้ยังไง บอกแล้วไงว่าต้องไปกินข้าวก่อน"

ชายหนุ่มหันมาทางหญิงสาวอีกคนที่ยืนทำหน้าเหลอหลาอยู่ตรงนั้น รถสี่ล้อแดงหายไปจากตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่มีใครทันได้สังเกต

"มะนาวครับ...พี่ธีกับพี่ฟ้ากำลังจะไปหาข้าวเที่ยงกินกัน  มะนาวมีธุระอะไรด่วนกับพี่หรือเปล่า"

"ไม่มีค่ะ ไม่มี"

"อย่างนั้นเดี๋ยวไปกินข้าวกับพวกพี่ก่อนนะ อย่าเพิ่งหนีกลับบ้านล่ะ พี่ขอเข้าไปหยิบของแป๊บ"

สาวน้อยกำลังจะปฏิเสธแต่ธีทัตไม่รอฟัง เขาผลักประตูรั้วเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้มนิษายืนหันรีหันขวางอยู่ตรงนั้นก่อนหันไปเอ่ยกับฟ้าลดาอย่างเก้อเขิน

"เอ่อ เดี๋ยวมะนาวกลับก่อนดีกว่าค่ะ"

"อย่าเพิ่งกลับเลยคะ เดี๋ยวธีออกมาไม่เจอมะนาวก็ต่อว่าพี่แย่เลย ไปกินข้าวด้วยกันก่อนเถอะนะ..."

"จะดีหรือคะ"

มนิษาเสียงอ่อย ไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงสวยที่อยู่ต่อหน้าคนนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกเกรงใจ

ฟ้าลดายิ้ม

"ดีสิจ๊ะ ไปกินข้าวพร้อมกันสี่คน น่าอร่อยออก"

"สี่คนหรือคะ มีใครอีกหรือคะ"

"มีเจ้าตัวเล็กนี่ไง"

ฟ้าลดาบอกพลางแตะที่หน้าท้อง มนิษาอ้าปากค้าง... นึกถึงที่เมรินโทรมาบอกว่าเจอธีทัตที่แผนกสูตินรีเวช... ฟ้าลดาเฉลยให้โดยไม่ต้องรอให้ถาม

"พี่เพิ่งกลับจากโรงพยาบาลค่ะ ธีพาพี่ไปหาหมอ"

มนิษาสูดหายใจลึก ใครจะว่าเธอเสียมารยาทก็ไม่สนใจแล้วเพราะความอยากรู้ชนะทุกสิ่ง

"พี่ท้องหรือคะ"

"ใช่จ้ะ"

"ดะ...ดีใจด้วยนะคะ ลูกของพี่กับพี่ธีหรือคะ"

ฟ้าลดาเลิกคิ้ว สีหน้าตอนแรกตกใจ แต่วินาทีต่อมาก็ยิ้มขัน ยังไม่ทันตอบ ธีทัตก็เดินกลับมาพร้อมซองเอกสารในมือ

"เรียบร้อยแล้ว ไปกันเถอะ มะนาว...ไปด้วยกันนะ"

ชายหนุ่มย้ำอีกรอบเหมือนกลัวเธอจะปฏิเสธ มนิษาสบตาหญิงสาวอีกคน ฟ้าลดายิ้มและพยักหน้าน้อย ๆ แทนคำชวน แต่ถึงไม่ชวนซ้ำ เธอก็พร้อมจะกระโดดขึ้นรถไปกับสองคนนี้อยู่แล้ว เพราะอยากรู้เหลือเกินว่าจริง ๆ แล้วฟ้าลดาเป็นใคร เป็นอะไรกับธีทัต และพ่อของเด็กในท้องของฟ้าลดานั้นใช่ธีทัตอย่างที่เธอกำลังหวั่นใจหรือไม่

งานนี้มะนาวยอมรับกับตัวเองว่าไม่ได้ทำไปเพื่อส้มหวานอย่างที่เธอชอบอ้างมาเสมอ แต่เธออยากรู้แทบทุกเรื่องของธีทัตก็เพื่อคลี่คลายความคาใจของคนคนเดียวเท่านั้น นั่นก็คือตัวของเธอเอง

**

มื้อเย็นวันนั้น สริดาไม่ต้องรอมนิษากลับมากินข้าวบ้านเพราะเจ้าตัวส่งข้อความมาบอกว่าจะไปกินข้าวกับเพื่อนและคงจะกลับค่ำสักหน่อย

กระทั่งสองทุ่ม มนิษาจึงเพิ่งกลับถึงบ้าน สริดากำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่นตอนที่น้องสาวเดินเข้ามาแล้วยื่นถุงใส่ปาท่องโก๋ สังขยาใบเตย กับน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ มาให้

"อุ๊ยน่ารักจัง กำลังอยากกินพอดีเลย”

สริดาเอ่ยอย่างยินดี กำลังเอื้อมมือไปรับตอนที่มนิษาบอก

“พี่ธีเป็นคนซื้อมาฝากจ้ะ บอกว่าเจ้านี้อร่อยเลยแวะซื้อมาให้”

“หืม? มะนาวไปเจอพี่ธีที่ไหน”

“ไม่ได้ไปเจอที่ไหน แต่...เพิ่งไปกินข้าวด้วยกันมา”

มนิษาอ้อมแอ้มตอบ ยังไม่กล้าสบตา สีหน้าขัดเขิน

“หมายความว่าที่บอกว่าไปกินข้าวกับเพื่อน... เพื่อนก็คือพี่ธีอย่างนั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ พี่ส้มอย่าเพิ่งเข้านอนนะ รอมะนาวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวจะลงมาอธิบายให้ฟัง มีอะไรจะต้องเล่าให้พี่ส้มฟังเยอะแยะเลย”

สริดาต้องกลั้นใจรอทั้งที่อยากดึงแขนน้องสาวให้เล่าทุกอย่างให้ฟังมันตอนนี้เลย